Ἱεραποστολή. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Z'

 Ἱεραποστολή. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Z'

-Τορόβο, ἰνακλέκ! (Χαῖρε, ἀγαπητέ!).
Μ’ αὐτό τό στερεότυπο χαιρετισμό, μέ βαθειές ὑποκλίσεις καί πλατιά χαμόγελα, πετώντας προσωρινά τή μάσκα τῆς σκυθρωπότητος καί τῆς λύπης, μέ ὑποδέχονταν ὅλοι ἐπίσημα στά... ἀρχοντικά τους: Ὑπόγειες φρικτές τρῶγλες, δηλαδή, πού ἐρέθιζαν δυσάρεστα ὅλες τίς αἰσθήσεις καί σέ γέμιζαν ἀηδία. Γι’ αὐτές ὅμως θά μιλήσω παρακάτω.
Μόλις ἔμπαινα μέσα, ἡ νοικοκυρά τοῦ σπιτιοῦ ἔστρωνε κάτω μιάν ἀρκουδοπροβιά ἤ ἕνα δέρμα ταράνδου καί μέ καλοῦσε τιμητικά νά καθήσω πάνω στή ζεστή γούνα.  Γύρω μου μαζευόταν ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια, ἀπό τά μικρά παιδιά μέχρι τούς παπποῦδες, καθισμένοι πάνω στό ὑγρό καί κρύο χῶμα.
 Ὄχι σπάνια ἔρχονταν ἰθαγενεῖς καί ἀπό ἄλλες τρῶγλες κι ἔπαιρναν μέρος στήν ἰδιότυπη σύναξη. Ὅλοι τους μέ ἀπονήρευτη ἁπλότητα, ἔχοντας ἔλλειψη καί τῶν πιό στοιχειδῶν γνώσεων, μέ βομβάρδιζαν μ’ ἐρωτήσεις, σάν τά νήπια πού πρωτογνωρίζουν τόν κόσμο κι ἐντυπωσιάζονται ἀπό τό κάθε τι.
Γι’ αὐτούς ὁλόκληρος ὁ γνωστός κόσμος ἦταν ἡ μικρή τους περιοχή, μέχρι τόν ποταμό Καμτσάτκα.  Σχεδόν τά πάντα πέρα ἀπό τόν ποταμό τούς ἦταν ἄγνωστα.  Δέν ἤξερα γιά ἔθνη καί φυλές, γιά γλῶσσες καί θρησκεῖες, γιά πόλεις καί χῶρες... Ὅλ’ αὐτά τά ἔκλεινα στή φράση: «πίσω ἀπό τό ποτάμι».
Οἱ χῶρες πίσω ἀπό τό ποτάμι.  Οἱ ἄνθρωποι πίσω ἀπό τό ποτάμι.  Τά ζῶα πίσω ἀπό τό ποτάμι... Ὁτιδήποτε πίσω ἀπό τό ποτάμι ἦταν παράξενο, μυστηριῶδες, συναρπαστικό. Ὧρες ὁλόκληρες διηγόμουν γιά τή ζωή «πίσω ἀπό τό ποτάμι».  Καί μαζί μέ τίς ἄλλες διηγήσεις, ἔσπερνα στίς χέρσες ψυχές τους τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.  Μέ ἀνοιχτά αὐτιά, μάτια καί στόματα, ἀκίνητοι, ζαρωμένοι στό χωμάτινο δάπεδο τῆς ὑπόγειας τρώγλης, ἄκουγαν... ἄκουγαν.... Κι ἔνιωθα πώς μοῦ εἶχαν παραδοθεῖ ὁλοκληρωτικά. Ὅπως τό ἐγγονάκι ἀφήνεται μ’ ἐμπιστοσύνη στά χέρια τῆς γιαγιᾶς, πού τό χαϊδεύει, τοῦ λέει παραμύθια, τό ναουρίζει...
Θεέ μου, ἤμουν τόσο μικρός, τόσο ἀδύναμος, τόσο ἁμαρτωλός γιά ἕνα τέτοιο ρόλο... Κι ὅμως, γι’ αὐτές τίς ψυχές ἤμουν ὁ ἀπεσταλμένος Σου, ὁ ἀνιπρόσωπός Σου.
Στό διάστημα λοιπόν πού μιλοῦσα, ἡ οἰκοδέσποινα ἑτοίμαζε τό καθιερωμένο τσάι.  Πάνω στή μόνιμα ἀναμμένη φωτιά ἔβαζε μιά χύτρα μέ νερό. Ἄν εἶχε τελειώσει τό νερό, ἔλιωνε μέσα στή χύτρα χιόνι ἤ πάγο. Ὕστερα ἔριχνε τό τσάι καί τό ἔβραζε ὥρα πολλή· τόση, πού γινόταν μαῦρο σάν πίσσα καί πικρό σάν κινίνο. Ἔπειτα μᾶς τό σερβίριζε σέ βαθειές κοῦπες, χωρίς ζάχαρη!
Τό τσάι, πού τό προμηθεύονταν ἀπό τούς ξένους ἐμπόρους μέ ἀνταλλαγή γουναρικῶν, ἦταν τό πιό ἀγαπημένο τους ποτό. Τό ἔπειναν σέ μεγάλες ποσότητες, ἔτσι κατάμαυρο καί κατάπικρο. Ἡ ζάχαρη, βλέπετε, ἦταν τότε σπανιότατο εἶδος στά μέρη ἐκεῖνα. Πολύ ἀραιά, κάποιος ἄνθρωπος πού ἐρχόταν «πίσω ἀπό τό ποτάμι» ἔφερνε μαζί του λίγη ζάχαρη.  Καί ἦταν πανευτυχής ὅποιος κατόρθωνε νά ἐξασφαλίσει ἔστω καί ἐλάχιστη ποσότητα. Ἄν λοιπόν ἔπεφτε στά χέρια τους ζάχαρη, πού ἦταν πάντα σέ κύβους, τήν ἔσπαζαν σέ μικρά-μικρά κομματάκια καί τή χρησιμοποιοῦσαν στό τσάι. Τότε ἦταν ἱκανοί νά ποιοῦν τεράστια ποσότητα καυτοῦ τσαγιοῦ, τόση, ὥστε νά τούς πιάνει μιά φοβερή ἔξαψη, νά πετᾶνε τά ροῦχα τους καί νά μένουν σχεδόν γυμνοί.
Ὅταν πρωτοῆρθα στήν Καμτσάτκα, οἱ ντόπιοι δέν χρημοποιοῦσαν ποτέ ψωμί. Ἀντί γι’ αὐτό, ἔτρωγαν ἕνα ἄνοστο ἀποξηραμένο ψάρι, τό γιοῦκολ. Δέχονταν, πάντως, μέ προθυμία κάθε κέρασμα, ἐκτός ἀπό σοκολάτα. Ἔβρισκαν τό λῖπος της φώκιας πιό νόστιμο ἀπό τό «ρωσικό μαῦρο λαρδί» -ἔτσι ὀνόμαζαν τή σοκολάτα!

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.93-97

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα