Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Γέρων Ἀρσένιος Γρηγοριάτης. Μέρος Α'.


 Γέρων Ἀρσένιος Γρηγοριάτης (+1912-1991). Μέρος Α'

  Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ὁ Γέρο Ἀρσένιος εἶναι θεομητορικός μοναχός. Ὁσάκις ὁμιλεῖ, γράφει καί προσεύχεται γιά τήν Θεοτόκο χρησιμοποιεῖ τίς τρυφερώτερες ἐκφράσεις. Αἰσθάνεται ὡσάν νά βλέπει μπροστά του τήν Ἁγνή Θεομήτορα καί συνομιλεῖ μαζί της μέ τόση οἰκειότητα ὅση ἔχει τό μικρό παιδί πρός τήν στοργική του μητέρα.
Κι αὐτή ἡ οὐράνια πνευματική σχέσις ὀφείλεται στήν καθαρότητα, τήν ἁπλότητα, τήν εἰλικρίνεια καί τήν ἀγαθότητα τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου.
Διακρίνεται ἀνάμεσα στούς λοιπούς Πατέρες γιά τήν ὑψηλή του μυστική κοινωνία μέ τόν οὐράνιο κόσμο. Τόν ἐπρόδιδε καθημερινά τό ἱλαρό καί χαρίεν πρόσωπό του. Ζήσαμε μαζί 16 χρόνια καί δέν τόν εἶδα οὔτε μία φορά νά ὀργισθῆ τό πρόσωπό του. Ἀντίθετα τόν διέκρινε ἡ πραότης, ἡ εἰρηνική καί καθάρια μορφή του, τά χαριτωμένα καί πρωτότυπα ἀστεῖα του, τά ὁποῖα δέν ἦσαν δηκτικά, ἀλλά προκλητικά γιά εὔθυμη διάθεσι.
Ἀγαπᾶ νά συναυλίζεται καί συνδιακονῆ ἰδιαίτερα μέ τούς νέους Πατέρες. Ὅλους τούς χαιρετᾶ μέ τό καλογερικό: "εὐλογεῖτε", χωρίς νά περιμένη τόν χαιρετισμό ἀπό τούς ἄλλους.
Προσέχει νά μή λυπήση οὔτε μέ τό νεῦμα τῶν ὀφθαλμῶν του κάποιο μοναχό ἤ λαϊκό. Ἄν, ἔστω καί κατά φαντασίαν συλλάβη τόν ἑαυτό του ἔνοχον γιά κάτι, τρέχει ἀμέσως νά βάλη μετάνοια, νά ζητήση συγχώρησι, ἄς εἶναι καί ὁ τελευταῖος Δόκιμος.
Ἡ παρουσία τέτοιων Γεροντάδων στό τόπο τῆς Μετανοίας μας εἶναι ἀναμφίβολα ἕνα πολύτιμο καί ἀκριβό  δῶρο τοῦ Θεοῦ γιά τήν ζωή μας. Αἰσθανόμεθα μικροί καί τιποτένιοι μπροστά τους, ἀλλά καί ἀτενίζοντάς τους σκεπτόμεθα πόσοι πνευματικοί ἀγῶνες θά χρειασθοῦν γιά νά φθάσουμε, ἔστω καί στά κράσπεδα τῶν ἱματίων τους!
Ἔτσι, ἕνα ἀπόγευμα τοῦ ἔτους 1988, τρία χρόνια πρίν ἀπό τήν ὁσιακή τελευτή του, ἔφθασα στό κελλάκι του γιά τήν συνηθισμένη μου ἐνοχλητική στούς ἄλλους ἐργασία.
-Πάτερ Ἀρσένιε, εὐλογεῖτε.
-Ἡ Παναγία νά σ᾿ εὐλογῆ, παιδί μου.
-Μοῦ ἐπιτρέπετε νά περάσω μέσα; Ἦλθα νά μάθω γιά τήν ὑγεία σας καί νά διασταυρώσουμε καί λίγες κουβεντοῦλες γιά τόν μοναχικό μας ἀγῶνα.
-Ἄν ἦλθες γιά συμβουλές, δέν ἔχω τίποτε νά σοῦ εἰπῶ, διότι δέν πιάνουν τόν σημερινό ἄνθρωπο.
-Πές μου, πάτερ Ἀρσένιε, ἄν εἶναι εὐλογημένο ἀπό ποῦ κατάγεσαι καί πῶς ἀπεφάσισες νά γίνης μοναχός.
-Γεννήθηκα στό χωριό Βελβίτσιο Πατρῶν τό 1912. Οἱ γονεῖς μου Ἀντώνιος καί Γεωργία Τσελίκας δέν ἦσαν ἄνθρωποι τῆς ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτό ἔχω πονέσει πολύ στήν ζωή μου, διότι νομίζω ὅτι ἔφυγαν ἀμετανόητοι. Καί προσεύχωμαι νά τούς χαρίση ὁ Θεός καλλίτερο τόπο ἐκεῖ πού εὑρίσκονται. Καί πράγματι κάποια φορά τούς εἶδα στήν προσευχή μου νά εἶναι καλλίτερα.
 Σάν κοσμικός ἤμουν χωροφύλακας στό Α΄Ἀστυνομικό Τμῆμα Πύργου Ἠλείας. Ζοῦσα μέσα στά σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας καί τῆς παρανομίας. Μία ἀκτίνα φωτός ἦλθε μία ἡμέρα καί μπῆκε μέσα μου. Μοῦ συνέβη ἕνα θλιβερό περιστατικό καί αὐτό μέ ἀνάγκασε νά συλλογισθῶ γιά τήν ματαιότητα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τήν αἰωνιότητα τοῦ ἄλλου.
Μία κοπέλλα 16 ἐτῶν, ἡ Ζωή,  γνωστή ἑνός συναδέλφου μου ἀπέθανε ἀπό φυματίωσι. Αὐτό τό πένθιμο γεγονός μ᾿ ἔκανε νά κλαύσω, νά μετανοήσω γιά τίς ἁμαρτίες μου καί νά παρακαλέσω τόν Θεό νά μέ συγχωρήση. Ἀκόμη τόν παρεκάλεσα νά μέ ἀξιώση νά γίνω μοναχός γιά νά σώσω τήν ἁμαρτωλή ψυχή μου.
Ὅταν ἔφυγα γιά τό μοναστήρι ἤμουν 27 ἐτῶν. Μετά ἀπό πολλές περιπέτειες πού πέρασα τήν περίοδο τοῦ ἀνταρτοπολέμου, ἔφθασα τό 1939 στήν Μονή τῶν Βλαχερνῶν Κυλλήνης Ἠλείας. Τότε τό μοναστήρι εἶχε 12 μοναχούς μέ ἡγούμενο τόν ἀρχιμ. π. Νικηφόρο. Μέ ἔκειρε μοναχό δινοντάς μου τό ὄνομα Ἀγάπιος. Γιά τήν ἐθνική μου δρᾶσι μέ καταζητοῦσαν οἱ Γερμανοί, οἱ ὁποῖοι καί ἔστησαν τό πολυβόλο στό μέσον τῆς αὐλῆς τοῦ μοναστηριοῦ. Σύμφωνα μέ πληροφορίες πού εἶχαν ἀναζητοῦσαν κάποιον Τόντιο Γαλίφα (Ἀντώνιο Τσελίκα-τόν μον.Ἀγάπιο). Ἔψαξαν τό ὄνομα αὐτό στό Μοναχολόγιο. Τελικά δέν τόν βρῆκαν καί ἔφυγαν ἄπρακτοι.
Τήν ἐποχή ἐκείνη δέν ὑπῆρχε πνευματική ζωή στό μοναστήρι μας, γι᾿ αὐτό καί ὁ κάθε μοναχός ἔψαχνε παντοῦ νά βρῆ τρόπο γιά τήν σωτηρία του. Ἐγώ ἔμεινα ἐκεῖ ἕξι χρόνια καί τό 1945 ἀπεφάσισα νά ρθῶ στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, τό Ἅγιον Ὄρος. Διάλεξα τήν ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου. Τότε ὁ ἡγούμενος π. Βησσαρίων μέ ὑποδέχθηκε καί μέ βοήθησε ποικιλοτρόπως. Σ᾿ ἕνα χρόνο μ᾿ ἐκούρευσε μεγαλόσχημο δίδοντάς μου τό ὄνομα Ἀρσένιος μοναχός.

Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου  
Ἅγιον Ὅρος Ἄθω  
2005

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις
________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   π.Δαμασκηνός - Γρηγοριάτικο γεροντικό

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.

Συνολικές προβολές σελίδας

Αρχειοθήκη ιστολογίου