Πρωτοσύγκελλος Βικέντιος Μαλάου.Μέρος Α'. Ρουμάνοι Μοναχοί.

Πρωτοσύγκελλος Βικέντιος Μαλάου

Μοναστήρι Σέκου νομοῦ Νεάμτς

(1887-1945)

Στό νομό Νεάμτς ὑπάρχει ἀνάμεσα στά πανύψηλα δένδρα τῶν Καρπαθίων ὀρέων ἕνα ἀσήμαντο χωριό, πού λέγεται Γεδεών. Ἴσως παλαιότερα νά
ὑπῆρχε κάποιο μικρό ἡσυχαστήριο μέ κτίτορα καί κάτοικο κάποιον μοναχόν Γεδεών. Ἀλλά τό χωριό αὐτό δοξάσθηκε καί τιμήθηκε ἀπό τόν Θεό, διότι τό 1887 γεννήθηκε ἕνας ἀπό τούς μεγαλυτέρους πνευματικούς πατέρας καί ἱεραποστόλους τοῦ 20ου αἰῶνος στήν βόρεια Ρουμανία. Κι αὐτός εἶναι ὁ π. Βικέντιος Μαλάου.
Οἱ γονεῖς του, Δημήτριος καί Μαρία, ἦσαν γεωργοί μέ μία καταπληκτική εὐσέβεια καί πίστι. Τήν ἴδια ζωή ἔδωσαν καί στά παιδιά τους μέ τό παράδειγμά τους. Ἠσχολοῦντο στήν οἰκογένειά τους μόνο γιά τά χρειώδη τῆς ἡμέρας, διότι περισσότερο τούς ἐμαγνήτιζε ἡ ζωή τῆς ἐκκλησίας, τῆς προσευχῆς καί τῶν καλῶν ἔργων.
Μία ἡμέρα εἶπε ὁ κύρ Δημήτριος στήν γυναῖκα του:
-Ξέρεις κάτι; Ἐγώ ἀπεφάσισα νά πάω στό μοναστήρι. Ἐχόρτασα αὐτόν τόν μάταιο κόσμο. Πηγαίνω νά κλαύσω τίς ἁμαρτίες μου. Αὔριο πεθαίνω καί δέν ἔκαμα τίποτε γιά τήν ψυχή μου.
-Ἀλλά γιά μένα δέν ἔχεις πλέον ἀγάπη καί καλωσύνη; Διότι κι ἐγώ ἔχω ψυχή. Θά μέ ἀφήσεις μόνη μου μέ τρία παιδιά;
-Νά, ἐγώ παίρνω μαζί μου τό μεγαλύτερο παιδί μας, τό ἀγόρι μας, καί ἐσύ μεῖνε μέ τά δύο κορίτσια μας...
-Ὄχι, ὄχι, δέν μένω οὔτε κι ἐγώ στόν κόσμο. Φεύγω  κι ἐγώ γιά τό μοναστήρι νά βρῶ τήν σωτηρία μου. Ἐάν ἐσύ παίρνεις τό ἀγόρι μας, παίρνω κι ἐγώ τά κορίτσια μας καί φεύγουμε ὅλοι μαζί.
Ἐν τάξει. Ἑτοίμασε τά πράγματα μας γιά τό ταξίδι μας.
Ἦτο ἡ ἄνοιξις τοῦ 1894. Μέσα σέ μία γλυκειά νύκτα, πρίν ἀνατείλει ὁ ἥλιος, ἕνα κάρρο φορτωμένο μέ τά ἀπαραίτητα πράγματά τους κατέβαινε γοργά μέ κατεύθυνσι τήν κοιλάδα, ὅπου εἶναι τά μοναστήρια τῆς βορείου Ρουμανίας. Ἦτο ἡ οἰκογένεια τοῦ Δημητρίου καί τῆς Μαρίας Μαλάου. Ὅλοι σιωπηλοί καί χαρούμενοι στήν καρδιά τους. Δέν εἶπαν τίποτε στούς συγχωριανούς τους. Γι᾿ αὐτό κι ἔφυγαν νύκτα ἀπό τό χωριό γιά τόν μεγάλο αὐτό σκοπό τῆς ζωῆς τους. Ὁ Βασίλειος ὁ γυιός τους 7 ἐτῶν, ἡ Ἑλένη 5 ἐτῶν καί ἡ Μαρκέλλα ἑνός ἔτους.
Ἐπήγαιναν στά μοναστήρια νά ὑπηρετήσουν τόν Χριστό. Ὀπίσω τους ἄφησαν: τό σπίτι τους, τούς συγγενεῖς τους, τά πράγματά τους, τά τρόφιμά τους, ὅλα γιά τούς πτωχούς, τίς χῆρες καί τά ὀρφανά τοῦ χωριοῦ.
-Σέ ποιό μοναστήρι θά πᾶς ἐσύ; Ἐρώτησε τήν γυναῖκα του.
-Στό μοναστήρι Βαράτεκ, ἀπήντησε ἐκείνη. Ἐκεῖ ἐλπίζω νά μέ δεχθοῦν. Ἀλλά ἐσύ ποῦ θέλεις νά μείνεις;
-Στό μοναστήρι Σέκου ἐπιθυμῶ. Ἐκεῖ ἀκούω ὅτι ὑπάρχει μεγάλη ἡσυχία.
Καθώς ἔφθασαν στήν πόλι Τίργκου Νεάμτς μέ τό κάρρο κατευθύνθηκαν πρός τήν μονή Βαράτεκ. Ἀφοῦ τό κάρρο σταμάτησε, κατέβηκαν ἐκεῖ ἡ κ. Μαρία μέ τά δύο κορίτσια της, ἐνῶ ὁ κύρ Δημήτρης συνέχισε ἀκόμη λίγο γιά τήν μονή Σέκου. Ἰδού μία ὁλόκληρη οἰκογένεια ἀφιερώνεται στόν Θεό καί γίνεται ἁγία καί εὐλογημένη! Ἰδού μία ἀληθινή θυσία καί προσφορά στόν Χριστό! Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ νικήθηκε ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου καί ἡ μεταξύ τους συζυγική ἀγάπη! Νικήθηκε, δέν κατεστράφη. Δέν ἐκλείδωσαν τήν ἀγάπη τους, ἀλλά μέ ταπείνωσι τήν ὑπέταξαν στόν Χριστό.

Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μοναχοί