Ποιά γεγονότα καταδεικνύουν τό ἀνυπόστατόν της ἐξουσίας τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, τό ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ παπικοί. Π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου

Ποιά γεγονότα καταδεικνύουν τό ἀνυπόστατόν της ἐξουσίας τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, τό ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ παπικοί

Πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου Ἐφημερίου Ἱ. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιῶς

Ὅταν ὁ Κύριος καὶ οἱ Μαθητὲς Του ἔφθαναν «εἰς τὰ μέρη τῆς Καισαρείας τῆς Φιλίππου»¹, ρώτησε, κατὰ τὸν Εὐ. Ματθαῖο, τοὺς Ἀποστόλους, νὰ Τοῦ ἀποκριθοῦν ποιὰ γνώμη εἶχαν οἱ ἄνθρωποι γι᾽ Αὐτόν.
Ἐκεῖνοι Τοῦ ἀποκρίθηκαν: «Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν»². «Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;»³ τοὺς ξαναρώτησε ὁ Κύριος.
Στὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἀποκρίθηκε τότε ὁ Ἀπ. Πέτρος καὶ εἶπε: «Σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»⁴.
Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση αὐτὴ χάρηκε τότε ὁ Κύριος καί, στρεφόμενος πρὸς τὸ μέρος του, εἶπε: «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλʼ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»⁵.
Ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω λόγια φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὁ Ἀπ. Πέτρος μίλησε ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν Μαθητῶν καὶ ἐξ αἰτίας τῆς πρωτοβουλίας του αὐτῆς καὶ ἄλλων παρομοίων χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες ὡς «πρόκριτος τῶν Ἀποστόλων», «ἔξαρχος», «κορυφαῖος» κ.ο.κ.
Τὸ ὅτι μὲ τὴ λέξη «πέτρα» ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τὴν ὁμολογία τῆς θεότητός Του, γίνεται φανερὸ καὶ ἀπὸ τὸ θηλυκὸ γένος τῆς λέξεως αὐτῆς. Δὲν εἶπε, δηλ., ὁ Κύριος «καὶ σὲ σένα, τὸν Πέτρο, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου», ἀλλὰ «στὴν “πέτρα” αὐτή, ποὺ πρὸ ὀλίγου ὁμολόγησες γιὰ τὴν θεότητά μου, θὰ οἰκοδομηθεῖ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θὰ εἶναι ἀσάλευτος στοὺς αἰῶνες»⁶.

Γίνεται, λοιπόν, φανερὸ ὅτι ἡ «πέτρα», γιὰ τὴν ὁποία ἔκανε λόγο ὁ Κύριος, ἦταν ἡ πίστη στὰ θεϊκά Του λόγια καὶ γενικότερα στὴ θεία Του φύση. Οἱ ἅγιοι Πατέρες στὴ λέξη «πέτρα» εἶδαν τὴν ὁμολογία τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, ἐπάνω στὴν ὁποία στηρίχθηκε ἡ Ἐκκλησία, ποὺ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἀκατάλυτη καὶ ἀκατανίκητη μέσα στοὺς αἰῶνες⁷.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος λέει: «Φρονῶ ὅτι μὲ τὴν λέξη «πέτρα» πρέπει νὰ ἐννοήσουμε τὴν ἀκλόνητη πίστη τῶν Ἀποστόλων»⁸. Ὁ Ἅγιος Ἱλάριος, ἐπίσκοπος Πουατιέ, λέει: «“Πέτρα” εἶναι ἡ εὐλογημένη καὶ μοναδικὴ πέτρα τῆς πίστεως, ποὺ ὁμολογήθηκε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου Πέτρου· πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν πέτρα ὁμολογίας πίστεως θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία»⁹.
«Ὁ Θεός», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, «ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία Του πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν πέτρα, κι ἀπʼ αὐτὴ τὴν πέτρα ὁ Ἀπ. Πέτρος πῆρε τὴν ὀνομασία του»¹⁰. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: «“Ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν”, δηλ. πάνω στὴν πίστη τῆς ὁμολογίας».
Ποιὰ ἦταν ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου; «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»¹¹. Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων¹², ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκ. Συν. τῆς Χαλκηδόνος τὰ ἴδια ἀκριβῶς διδάσκουν.

Ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος, ὁ μεγαλύτερος λατῖνος θεολόγος, γράφει: «Τί σημαίνουν οἱ λόγοι «ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν»; Σημαίνουν ὅτι πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν πίστη, πάνω σ᾽ αὐτὰ τὰ λόγια: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»¹³.
«Πάνω σʼ αὐτὴ τὴν πέτρα τῆς ὁμολογίας σου θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου. Ἡ δὲ πέτρα ἦταν ὁ Χριστός»¹⁴. Ἡ γνώμη τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ περίφημο χωρίο ἦταν καὶ γνώμη ὁλόκληρης τῆς Χριστιανοσύνης στὴν ἐποχή του¹⁵.
Γιατί τὰ ἀναφέραμε ὅλ᾽ αὐτά; Ἐπειδή, δυστυχῶς, τὸ χωρίο αὐτὸ περὶ τῆς πέτρας ἔχει ὑποστεῖ κατάφωρη παρερμηνεία ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν παπικῶν καὶ λατίνων. Μία ἀπὸ τὶς καινοτομίες, κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ εἶναι καὶ τὸ περιβόητο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα.
Κατὰ τὴν ἐπίσημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης κατέχει τὴν ὕψιστη καὶ καθολικὴ ἐξουσία ἐφ᾽ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς, ὑπερέχει ὅλων τῶν ἄλλων ἐπισκόπων, τοὺς ὁποίους ἐγκρίνει, ἐκλέγει, ἐλέγχει καὶ διοικεῖ.
Θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, λίθο ἀκρογωνιαῖο καὶ ἄμεσο διάδοχο τοῦ Ἀπ. Πέτρου, πρωτεύοντα μεταξὺ τῶν Ἀποστόλων, ὄχι ὡς πρὸς τὴν τιμή, ἀλλὰ ἐνδεδυμένο μὲ ὑπέρτατες ἐξουσίες ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτὸ ἀποτελεῖ δόγμα γιὰ τὸν Παπισμό, τὸ ὁποῖο ἔλαβε ἄκαμπτο περιεχόμενο κατὰ τὴν Α΄ Βατικάνειο Σύνοδο τὸ 1870. Γιὰ νὰ στηρίξουν καὶ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀσυναρτησία, τὴν κακοδοξία, τὴν αἵρεση τοῦ παπικοῦ πρωτείου, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα (ψευδοκωνσταντίνειες–ψευδοϊσιδώριες δωρεές), ἐπικαλοῦνται καὶ τὸ ἀνωτέρω χωρίο¹⁶, ποὺ ἀναλύσαμε.
Κατὰ τοὺς παπικούς, ὁ Κύριος χαρακτήρισε ὡς «πέτρα» τὸν Ἀπ. Πέτρο, κάνοντας λογοπαίγνιο μὲ τὸ ὄνομά του, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ κλειδοῦχος τῶν οὐρανῶν καὶ ὁ ταμιοῦχος τῆς Χάριτος.
Καὶ ἀφοῦ ὁ πάπας εἶναι διάδοχος τοῦ Ἀπ. Πέτρου, κληρονομεῖ, θείῳ δικαίῳ, ὅλα τὰ τοῦ Πέτρου. Ὁ Ἀπ. Πέτρος διαχειρίζεται ὡς μονάρχης τὰ πάντα στὴν Ἐκκλησία, ἑπομένως μονάρχης καὶ κυρίαρχος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καὶ ὁ διάδοχός του, ὁ πάπας.
Ποῦ, ὅμως, ὑπονοεῖται ὅτι ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μόνος ταμιοῦχος τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;  Πουθενά.
Ὅπως προαναφέραμε, τόσο ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὅσο καὶ ἡ Κ.Δ., ἀλλὰ καὶ ἡ συμφωνία τῶν ἁγίων πατέρων (consensus patrum), λένε ὅτι πέτρα καὶ λίθος ἀκρογωνιαῖος εἶναι ὁ Χριστός¹⁷.
Τό ἀνίσχυρο καὶ ἀνυπόστατο τῆς ἀπόψεως περὶ πρωτείου ἐξουσίας τοῦ Ἀπ. Πέτρου καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὰ ἑξῆς γεγονότα:
1. Στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο, ποὺ συνεκλήθη στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ 49 μ.Χ., πρόεδρος ἦταν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἡ γνώμη τοῦ ὁποίου περὶ τοῦ θέματος τῆς περιτομῆς τῶν ἐθνικῶν ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἀποστόλους.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε αὐτὸς θὰ ἦταν πρόεδρος τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου καὶ ὄχι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, καὶ αὐτοῦ (τοῦ Ἀπ. Πέτρου) τὴ γνώμη θὰ ἀσπάζονταν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὄχι τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

2. Στὸ ἐπεισόδιο τοῦ διαπληκτισμοῦ μεταξὺ τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου περὶ τοῦ θέματος τῆς περιτομῆς τῶν ἐθνικῶν, ἐπεκράτησε τελικὰ ἡ θέση τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὑποχωροῦντος τοῦ Ἀπ. Πέτρου.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θὰ ἐπέβαλε μοναρχικὰ τὴ γνώμη του καὶ δὲν θὰ ὑποχωροῦσε. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

3. Κατὰ τὴν Πεντηκοστή, βλέπουμε ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκάθισε μὲ τὴ μορφὴ πυρίνων γλωσσῶν σὲ καθένα ἀπὸ τὰ κεφάλια τῶν Ἀποστόλων ἰσομερῶς καὶ ἰσόποσα. Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι διαμοιράστηκαν τὴν ἴδια γλώσσα.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θὰ ἔπρεπε ἢ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ καθίσει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον στὸν Ἀπ. Πέτρο χωρὶς νὰ φωτίσει τοὺς ὑπολοίπους ἕνδεκα, ἢ κάποια γλώσσα μεγαλύτερη καὶ ἀνισότερη ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες νὰ καθίσει στὸ κεφάλι τοῦ Ἀπ. Πέτρου. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

4. Ὅταν ὁ Χριστὸς ὁμιλοῦσε στοὺς Μαθητές Του γιὰ τὸ Πάθος Του, τὸν Σταυρικὸ θάνατο, τὴν ταφὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση, τότε ὁ Ἀπ. Πέτρος, ἀνθρωποπρεπῶς καὶ κοσμικῶς σκεπτόμενος, ἄρχισε νὰ Τὸν ἐπιτιμᾶ καὶ προσπάθησε νὰ μεταπείσει, νὰ ἀποδιώξει καὶ νὰ ἀποτρέψει τὸν Κύριο ἀπὸ τὸ πικρὸ ποτήριον τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ θανάτου.
Τότε, ὅμως, εἰσέπραξε ἀπὸ τὸν Κύριό μας ἕνα πολὺ αὐστηρὸ καὶ σκληρὸ χαρακτηρισμό: «Ὕπαγε ὀπίσω μου Σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων»¹⁸.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τὸν Ἀπ. Πέτρο σατανᾶ καὶ σκάνδαλο! Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε δὲν θὰ τὸν χαρακτήριζε ἔτσι ὁ Κύριος, ἀλλὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκούσει τὸν Ἀπ. Πέτρο καὶ νὰ ἀποφύγει τὸν Σταυρικὸ θάνατο. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

5. Εἶναι γνωστὴ ἡ τριπλῆ ἄρνηση τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ἀλλὰ καὶ ἡ μετὰ δακρύων μετάνοιά του καὶ ἡ ἀποκατάστασή του στὸ Ἀποστολικὸ ἀξίωμα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε δὲν θὰ χρειαζόταν νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἐπαναποκατασταθεῖ στὸ ἀξίωμά του. Θὰ παρέμενε ἀμετανόητος, ὅπως ὁ Ἰούδας, καὶ ἐκτὸς Χριστοῦ. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

6. Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖ ὅτι Μήτηρ τῶν (Ὀρθοδόξων) Ἐκκλησιῶν εἶναι ἡ Σιών, τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὄχι ἡ Ρώμη, λόγῳ τῆς δράσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Χαῖρε Σιὼν ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν»¹⁹.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θὰ ἔπρεπε Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν νὰ εἶναι ἡ Ρώμη. Ὅμως, δὲν συμβαίνει ἔτσι. Ἡ διαφορετικὴ ἑρμηνεία τῶν λόγων αὐτῶν ἀπὸ τοὺς παπικοὺς ὀφείλεται στὴν προσπάθειά τους νὰ δικαιολογήσουν ἐσκεμμένα τὴν πτώση τῶν παπῶν στὸ λάκκο τῆς κενοδοξίας, τῆς ἀλαζονίας, τῆς δαιμονικῆς ὑπερηφανείας καὶ τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ, ποὺ εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς ὡς τέταρτη μέσα στὴν ἱστορία, ὕστερα ἀπὸ τὶς πτώσεις τοῦ Σατανᾶ, τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Ἰούδα²⁰.

Ἐν κατακλεῖδι, οἱ ὀρθόδοξες θέσεις, ποὺ ἀποδέχεται ἡ Ἐκκλησία μας περὶ τοῦ θέματος, εἶναι οἱ ἑξῆς:
1. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔδωσε στοὺς Ἀποστόλους Του τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, ποὺ ἔδωσε καὶ στὸν Ἅγιο Πέτρο.
2. Οἱ Ἀπόστολοι οὐδέποτε ἀναγνώριζαν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Πέτρου τὸν τοποτηρητὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἀλάθητο διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας.
3. Ὁ Ἅγιος Πέτρος οὐδέποτε θεωροῦσε πὼς ἦταν πάπας καὶ οὐδέποτε ἐνεργοῦσε κατὰ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἐνεργοῦν οἱ πάπες.
4. Οἱ Σύνοδοι τῶν πρώτων τεσσάρων αἰώνων, ἀναγνωρίζοντας τὴν ὑψηλὴ θέση, ποὺ οἱ ἐπίσκοποι Ρώμης κατεῖχαν στὴν Ἐκκλησία, χάρη στὴ σπουδαιότητα τῆς Ρώμης, ἀπέδιδαν στὸν ἐπίσκοπο Ρώμης μονάχα πρωτεῖο τιμῆς, ἀλλὰ οὐδέποτε πρωτεῖο ἐξουσίας ἢ δικαιοδοσίας.
5. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, στὸ περίφημο χωρίο «σὺ εἶ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν», οὐδέποτε θεωροῦσαν ὅτι εὕρισκαν τὸ νόημα ὅτι ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε πάνω στὸν Ἀπ. Πέτρο (super Petrum)· θεωροῦσαν ὡστόσο ὅτι εὕρισκαν σ᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο τὸ νόημα ὅτι ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε πάνω στὴν πέτρα (ἐπὶ τῇ πέτρᾳ – super petram), δηλ. πάνω στὴν ὁμολογία πίστεως τοῦ Ἀποστόλου²¹.

Παρ᾽ ὅλη τὴν ξεκάθαρη καὶ κρυστάλλινη διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περὶ τοῦ θέματος τοῦ πρωτείου, ὁ μὲν Πάπας παραμένει ἀμετανόητος, διεκδικώντας παγκόσμια ἐξουσία, προτείνει καὶ ἐπιβάλλει τὴν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» ὑπὸ τὸ μοντέλο καὶ τὸν τύπο τῆς Οὐνίας.
Νὰ γίνει δηλ. μία «οὐνιτικὴ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», ὅπου ἡ κάθε «Ἐκκλησία» θὰ διατηρήσει μὲν καὶ δὲν θὰ ἀλλάξει τὶς παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά της (ἀσχέτως ἂν αὐτὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση, τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ Εὐαγγέλιο, τὶς Οἰκ. Συνόδους, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὰ συγγράμματά τους), ἀλλὰ θὰ ἀναγνωρίζει τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα ἐφ᾽ ὅλης τῆς οἰκουμένης, θὰ τὸν μνημονεύει στὶς ἀκολουθίες καὶ τὰ δίπτυχα καὶ θὰ ἐξαρτᾶται ἀπ᾽ αὐτόν.

Ὁ Πάπας ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ ἀλλάξει καὶ νὰ τὰ ἀποποιηθεῖ. Μόνο δύο πράγματα δὲν μπορεῖ νὰ ἀποχωριστεῖ· τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο. Οἱ δὲ Ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, μέ σῳ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, προωθοῦν τὴν ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, προσπαθοῦν νὰ κάνουν μία ἄμικτη μίξη μεταξὺ συνοδικοῦ θεσμοῦ καὶ παπικοῦ πρωτείου καὶ ὁμιλοῦν γιὰ μετασυνοδικότητα²².
Στόχος εἶναι ἡ προβολὴ τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα ὡς παγκοσμίου πολιτικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ ἡγέτου, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του θὰ παραδώσει τὴν ἐξουσία τοῦ κόσμου στὸν Ἀντίχριστο.

Ποιὸν θὰ ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, καὶ μὲ ποιὸν θὰ πᾶμε; Μὲ τὸν Πάπα, τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τὸν Ἀντίχριστο ἢ μὲ τὸν Ἀπ. Πέτρο καὶ τὸν Χριστό; Μὲ τὸ θηρίον ἢ μὲ τὸ Ἀρνίον;
Ἡ τελικὴ ἔκβαση τῆς ἱστορίας καὶ ἡ νίκη ἀνήκει στὸ Ἐσφαγμένο Ἀρνίο.

Ὑποσημειώσεις

1. Ματθ. 16,13.
2. Ματθ. 16,14.
3. Ματθ. 16,15.
4. Ματθ. 16,16.
5. Ματθ. 16,17.
6. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ἀθῆναι 1979, σ. 304.
7. ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΙΤΣΙΛΚΑΣ, Ἡ ἀληθινὴ «πέτρα» τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς· ἡ πίστη στὴ θεία φύση τοῦ Κυρίου, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σσ. 10–13.
8. ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ, Περὶ Ἁγίας Τριάδος, βιβλίο 4ο.
9. ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ, Περὶ Ἁγίας Τριάδος, βιβλίο 2ο, 6ο.
10. ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, βιβλίο 6ο.
11. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, ὁμιλία 53η.
12. ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ, Εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀπ. Παύλου, Β´ κεφ.
13. ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΙΠΠΩΝΟΣ, Εἰς τὴν Α΄ ἐπιστολὴν τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου, Β´ πραγματεία.
14. Τοῦ ἰδίου, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, ὁμιλία 124η.
15. Γνωρίζετε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ παπισμοῦ; Γνωρίζετε ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση; ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σσ. 28–29.
16. Ματθ. 16,18-19.
17. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΟΡΗΣ, Παπικὲς πλάνες· σύντομος ἔλεγχος καὶ ἀνασκευή, Ἀθῆναι 1996, σσ. 29, 30, 35.
18. Ματθ. 16, 23.
19. 3ο κεκραγάριο τροπάριο τοῦ πλ. δ´ ἤχου τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τοῦ Σαββάτου.
20. ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, Ἀθῆναι 1970, σ. 152. 21. Γνωρίζετε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ παπισμοῦ; Γνωρίζετε ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση; ἐκδ. Ὀρθό- δοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σ. 30. 22.
Σχ. βλ. Ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, τὴν ὁποία κηρύσσει ὁ Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας. Χαρακτηρίζεται ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» ὡς ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. (Ἡ αἵρεση τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας συνδέεται μὲ τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα).
Ὁ Σεβ. Περγάμου ἀναπτύσσει τὴν θεωρία τῆς ἱερότητος τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα, τὸ ὁποῖο ἡ ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δὲν ἠδύνατο νὰ κατανοήσει.
Ὁ ἴδιος ὁ Περγάμου ἔχει πεῖ : «Κοσμικοὶ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στὴν ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δὲν τῆς ἐπέτρεψαν νὰ δεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου» καὶ «Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τὸ παπικὸ πρωτεῖο».
(«Βαρύταται κατηγορίαι ἐπὶ αἱρέσει ἐναντίον τοῦ φιλοπαπικοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου», Ὀρθό- δοξος Τύπος (13-4-2012) 1,7 καὶ Bose Ἰταλίας, Ὀρθόδοξος Τύπος (16-7- 1999) καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ» καὶ Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ», «Οἱ βασικὲς κακοδοξίες τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου κ. Ζηζιούλα», Κοσμᾶς Φλαμιάτος 10 (Σεπτέμβριος–Ὀκτώβριος 2011) 15).
Ἐπίσης, ὁ Μητρ. Προύσης Ἐλπιδοφόρος Λαμπρινιάδης (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, Ἡγούμενος Ἱ. Μ. Χάλκης καὶ Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ.) ἔχει ἀναπτύξει τὴν λατινογενῆ «μετασυνοδικὴ» ἐκκλησιολογία.Ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται: «Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινὸς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνὸς πρωτείου τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐνσαρκώσει παρὰ κάποιος Πρῶτος –τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ προνόμιο νὰ εἶναι ὁ πρῶτος μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων– συνιστᾶ αἵρεση.
Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτὸ ποὺ συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπὸ μιᾶς κοινῆς πίστεως καὶ λατρείας εἴτε ὑπὸ τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Καὶ οἱ δύο αὐτοὶ παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῶ στὴν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο.
Πράγματι, ὅπως στὸ ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνότητας δὲν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρὸς (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καὶ στὸ ἐκκλησιολογικὸ ἐπίπεδο, στὴν τοπικὴ ἐκκλησία, τὸ σημεῖο τῆς ἑνότητας δὲν εἶναι τὸ πρεσβυτέριο ἢ ἡ κοινὴ λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου.
Ἑπομένως, ἐπὶ πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνότητας δὲν μπορεῖ νὰ στηρίζεται ἐπὶ μίας ἰδέας ἢ ἑνὸς θεσμοῦ, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἂν βέβαια θέλουμε νὰ παραμείνουμε συνεπεῖς στὴ θεολογία μας».
(Ἐπίσκεψις 698 [31–03–2009], Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, «“Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι”· ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴ Με- γίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, ἐκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σ. 82 καὶ Ὀρθόδοξος Τύπος (2–12–2011) 6 καὶ Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος– Δεκέμβριος 2011) 635–6).

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. τεύχ. 1938, 3 Αὐγούστου 2012