«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός καὶ ἐδόθη ἡμῖν». Ἐκδόσεις Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὁρους

Ἐόρτιος χαιρετισμός τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἰερᾶς Μονῆς μας ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 2006

Ὁ προφήτης Ἡσαΐας 800 χρόνια πρό Χριστοῦ καταυγάσθηκε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί προφήτευσε τήν σάρκωσι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μέ τόση ἐνάργεια, ὥστε δικαίως νά ἀποκληθῇ μεγαλοφωνότατος προφήτης καί πέμπτος Εὐαγγελιστής.
Στό ἕνατο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας ἐδόθη σέ μᾶς ὡς παιδίον καί ὡς Υἰός (τοῦ Θεοῦ προαιώνιος καί τῆς Παρθένου κατά σάκρα).

Πράγματι ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ γενόμενος ἄνθρωπος ἀκολούθησε τά στάδια τῆς ἐνηλικιώσεως τοῦ ἀνθρώπου.
Ἔτσι πέρασε καί ἀπό τήν παιδική ἡλικία καί μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι δέν εἶναι ψιλός (φαινομενικός) ἄνθρωπος ὅπως ἔλεγαν οἱ αἱρετικοί Δοκῆται, ἀλλά ἔλαβε πλήρη καί τελεία τήν ἀνθρωπίνη φύσι.
Δέν ἦλθε μέ ἐξωτερική δύναμι καί μέ ἐξουσία ἤ ὡς ‟ἀπό μηχανῆς Θεός’’, ἀλλά ἦλθε ταπεινά, ἀθόρυβα, ὡς παιδίον γιά νά μή μᾶς ἐντυπωσιάση καί ἀναγκάση νά τόν δεχθοῦμε.
Τόν βλέπουμε νά συλλαμβάνεται ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί νά κυοφορῆται στήν κοιλία τῆς ἁγίας Παρθένου.
Τόν βλέπουμε γεννώμενον στό πτωχικό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, σπαργανούμενον καί ἀνακλινόμενον στήν φάτνη, τεσσαρακονθήμερον προσφερόμενον ὡς πρωτόττοκον στόν Ναό, φεύγοντα στήν Αἴγυπτο, βοηθοῦντα τόν θετό Του πατέρα στήν ἐργασία του, βαπτιζόμενον ἀπό τόν Τίμιο Πρόδρομον στόν Ἰορδάνη, ὅπως ἐβαπτίζοντο καί πολλοί ἄλλοι συμπατριῶται Του, περιερχόμενον ταπεινά καί ἀθόρυβα τήν Ἰουδαία καί Γαλιλαία, γιά νά κηρύξῃ τό Εὐγγέλιο τῆς νέας Βασιλείας.

Καμμία ἐνέργειά Του δέν εἶχε σκοπό νά προκαλέση τούς ἀνθρώπους νά τόν θαυμάσουν καί νά τόν δοξάσουν.  Καί ὅταν ἀκόμη θαυματουργοῦσε, εὐσπλαχνιζόμενος τούς πάσχοντες ἀνθρώπους, παρήγγελε νά μή διαδίδου τό γεγονός, ἀλλά νά δίδουν δόξα στόν Θεό.
Σταυρωθέντα τόν εἶδαν ὅλοι. Τήν Ἀνάστασί Του ὅμως κανείς δέν εἶδε. Ὅπως ἐν μυστηρίῳ ἐσαρκώθη καί ἐξῆλθε ἀπό τήν κοιλία τῆς ἁγίας Θεοτόκου, χωρίς νά θίξῃ τήν παρθενία της, ἔτσι ἐξῆλθε καί ἐκ τοῦ μνήματος, πρίν ἀποκυλισθῇ ὁ βαρύς λίθος πού τόν ἔφραζε: «Κύριε, ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου ὑπό τῶν παρανόμων, προῆλθες ἐκ τοῦ μνήματος, καθώς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου· οὐ ἔγνωσαν πῶς ἐσαρκώθης οἱ ἀσώματοί σου Ἄγγελοι· οὐκ ἤσθοντο πότε ἀνέστης οἱ φυλάσσοντές σε στρατιῶται· ἀμφότερα γάρ ἐσφράγισται τοις ἐρευνῶσι, πεφανέρωται δέ τά  θαύματα τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τό μυστήριον...» (Παρακλητική, α΄ ἀναστάσιμο στιχηρό τῶν Αἴων, ἦχος πλ. α΄).

Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ Θεός καί Σωτήρας μας «Παιδίον νέον, ὁ πρός αἰώνων Θεός», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία.
«Προσκυνοῦμεν σου τήν γένναν, Χριστέ».  Σέ προσκυνοῦμε καί ὡς παιδίον
Παιδίον στήν σωματική ἀνάπτυξι, ἀλλά καί Θεός ὁμοούσιος τῷ Πατρί.  Φαινομενικά ἀδύνατο παιδί, ἀλλά στήν πραγματικότητα Κύριος καί Παντοκράτωρ.
Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ὅταν ἀκούσῃς παιδίον, μή καταφρόνει τοῦ ὀνόματος, ἀλλά θαύμασον τοῦ Θεοῦ τήν φιλανθρωπίαν, καί θαύμασον τῆς οἰκονομίας τήν σωτηρίαν, ἴνα γένῃ ἄξιος ἀκούειν τῶν εὐαγγελικῶν λόγων, διά πίστεως παρακολουθῶν, διά καρτερίας γυμναζόμενος, δι’ εὐλαβείας ἀγωνιζόμενος, δι’ ἀγάπης τελειούμενος, διά πάντων ὁλόκληρος γινόμενος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Λόγος εἰς τό ρητόν Ἐξῆλθε δόγμα, PG50, 800).

Στήν βυζαντινή μας ζωγραφική τό παιδίον Ἰησοῦς βασταζόμενον στήν ἀγκαλιά τῆς Ἁγίας Θεοτόκου δέν εἰκονίζεται σάν ἕνα ἀνώριμο χαριτωμένο ἀνθρωπάκι ἀλλά, ἐνῶ δέν ὑστερεῖ καθόλου σέ παιδικότητα, εἶναι πάντα ὁ Κύριος.
Τίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες θά μᾶς δοθῇ ἡ εὐκαιρία νά συναντήσουμε τόν σαρκωθέντα Θεό μας ὡς βρέφος, ὡς νήπιον, ὡς παιδίον. Θά διαπιστώσουμε γιά μία ἀκόμη φορά ὅτι ἔχουμε ἕνα ταπεινό Θεό, πού σέβεται τήν ἐλευεθρία μας. Ἐλεύθερα πιστεύουμε ὅτι τό παιδίον αὐτό εἶνα ὁ Ἄκτιστος καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος Κύριος καί Θεός.
Γι’ αὐτό ἡ πίστις μας ἔχει ἀξία. Δέν εἶναι φιλοσοφία οὔτε ἰδεολογία. Εἶναι κοινωνία ἀγάπης καί ἐμπιστοσύνης στόν πτωχεύσαντα Θεό μας.
Μία τέτοια κοινωνία μέ τό παιδίον Ἰησοῦς προϋποθέτει ὅτι καί ἐμεῖς θά γίνουμε παιδία.  Θά παραιτηθοῦμε ἀπό τόν ἐγωϊσμό μας, τήν ψευδοαυτάρκεια τῆς λογικῆς μας, τήν πονηρία μας, γιά νά δεχθοῦμε μέ ἁπλότητα καί ἐμπιστοσύνη τό ὑπέρλογο καί ὄχι παράλογο μυστήριο τοῦ Χριστοῦ.  Πρέπει νά νηπιάσουμε κατά τήν κακία καί ὄχι κατά τάς φρένας, ὅπως μᾶς παραγγέλει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, γιά νά ζήσουμε τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ (Α΄Κορ. ιδ΄ 20).

Στήν εὐλογημένη ἑλληνορθόδοξη παράδοσί μας αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τά παιδιά ἔχαίροντο ἰδιαίτερα γιά τή θεία Γέννησι. Ἔψαλλαν τά κάλαντα, γέμιζαν τίς ἐκκλησίες, ἔκαναν χριστουγεννιάτικες ἑορτές στά σχολεῖα.  Μαζί τους ἐχαίροντο καί ὅσοι ἐνήλικες ζοῦσαν κάτι ἀπό τήν ἁπλότητα καί ἀθωότητα τῶν παιδιῶν.
Μέ πολύ πόνο διαπιστώνουμε ὅτι κάποιοι κάνουν ὅ,τι μποροῦν, γιά νά κρύψουν ἀπό τά παιδιά τό παιδίον Ἰησοῦς. Ἀντί Αὐτοῦ τούς προσφέρουν μάγους, μάγισσες, νεράϊδες, ἐξωγήϊνα ὄντα πού μοιάζουν μέ διαβολάκια.
Τά παιδικά περιοδικά, πού ὡς ἔνθετα προσφέρουν κάποιες μεγάλες ἐφημερίδες, ὄχι μόνον προβάλλουν τά Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, ἀλλά καί ἔμμεσα ἐμπαίζουν τόν Χριστό καί τήν χριστιανική πίστι. Μήπως καί αὐτά ἀποτελοῦν προετοιμασία γιά τήν παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, τήν πανθρησκεία καί τόν Ἀντίχριστο, γιά τά ὁποῖα κάθε τι τό Χριστιανικό καί Ὀρθόδοξο πρέπει νά κατεδαφισθῇ;
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ὄχι μόνον ἔγινε ὁ Ἴδιος παιδίον, ἀλλά ἀγάπησε τά παιδιά καί τά ἐκάλεσε κοντά Του τά εὐλόγησε καί εἶπε: «Ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθετε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιη΄ 3).
Καί σήμερα σέ ὅσους δέν ἀφήνουν τά παιδιά νά Τόν πλησιάσουν ἐπαναλαμβάνει: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθει πρός με» (Λουκ. ιη΄ 16). Θέλει κοντά Του τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν παιδική τους ἡλικία, γιά νά τούς δώσῃ ἐλπίδα, νόημα, ζωή, φῶς, χαρά. Γιά νά τούς δώσῃ ἐφόδια, μέ τά ὁποῖα θά μπορέσουν νά ἀντιμετωπίσουν τούς πειρασμούς, τίς προκλήσεις, τά ναυάγια τῆς ζωῆς.
Πῶς νά ἐκφράσουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν δι’ ἡμᾶς καί διά τήν σωτηρίαν μας νηπιάσαντα Κύριον;
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο:
«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε.
Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε.
Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε».
Μέ ἐγκάρδιες εὐχές γιά ἀξία ὑποδοχή τοῦ παιδίου Ἰησοῦ καί γιά πανευφρόσυνες ἑορτές μέ τή Χάρι καί τήν εὐλογία Του
.
Ἅγια Χριστούγεννα 2006.

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος
Ἐτήσια ἔκδοσις τῆς ἱερᾶς κοινοβιακῆς
Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
  Ἔτος 2007 ἀριθμ. 32

σελ. 50 -54

Ἐπιμέλεια κειμένου 

Ἀναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com