Ἱεραποστολικό συνέδριο στήν Καμτσάτκα. (Μέρος Ε'). Τελευταῖο

  

Ἱεραποστολικό συνέδριο στήν Καμτσάτκα. (Μέρος Ε')
  Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Θέλω τώρα ν’ ἀναφερθῶ σέ μιά ἄλλη μάστιγα τῆς περιοχῆς.  Πρόκειται γιά τούς ξένους, πού φτάνουν ὥς ἐδῶ μέ πονηρούς ἐμπορικούς σκοπούς –ρώσους, τάταρους, λεττονούς, ἀρμένιους, γεωργιανούς, ἰάπωνες, κινέζους κ.ἄ.
Ὅλοι αὐτοί ἐκμεταλλεύονται τήν ἄγνοια, τήν ἁπλοϊκότητα καί τήν εὐπιστία τῶν κατοίκων, πλουτίζοντας σέ βάρος τους. 
Κυριολεκτικά τούς κατακλέβουν, ἀφοῦ τούς δίνουν πράγματα ἀσήμαντης ἀξίας –σπίρτα, βότκα, κολώνια, βελόνες- καί, χρησιμοποιώντας τήν πονηριά καί τήν κατεργαριά, ἁρπάζουν τά πολύτιμα γουναρικά, πού μέ κόπους καί κινδύνους ἐξασφαλίζουν οἱ ντόπιοι ἀπό τό κυνήγι τους.
 Καθένας τέτοιος τυχοδιώκτης, πού γιά τό εὔκολο κέρδος δέν διστάζει νά ὑπομείνει ὅλες τίς ἀντιξοότητες καί τίς δυσκολίες τῶν χειμερινῶν διαδρομῶν στή χιονισμένη ἔρημο τῆς Καμτσάτκας, θεωρεῖται και ὀνομάζεται ἐδῶ «φίλος». 
Τί τραγική εἰρωνεία!  Ὁ ἐκμεταλλευτής, φίλος!  Καί αὐτός ὁ φίλος κερδίζει τόν ἀπονήρευτο καμτσαντάλο μέ τήν ὑποκριτική του καλωσύνη, μέ ψευτοδῶρα, μέ κεράσματα φτηνῶν οἰνοπνευματωδῶν ποτῶν.  Κάθε τέτοιος «φίλος» ἔχει τόν ἰθαγενή στά χέρια του.  Τόν κάνει ὅ,τι θέλει καί τον ξεγελάει χωρίς δυσκολία. 

Δέν πάει πολύς καιρός, πού ἕνας τέτοιος τάταρος «φίλος», μαζί μέ τίς χάρτινες ἱερές εἰκόνες, πουλοῦσε στούς ἀνίδεους ἰθαγενεῖς καί φωτογραφίες μέ γυμνές ἄσεμνες γυναῖκες, πείθοντάς τους ὅτι κι αὐτές εἶναι εἰκόνες, μπροστά στίς ὁποῖες μποροῦν νά προσεύχονται! 
Βέβαια, ἡ πρωτάκουστη αὐτή ἀσέβεια δέν ἔμεινε ἀτιμώρητη, γιατί, ὅπως ἔμαθα, μετά ἀπό λίγο πέθανε, ἀφοῦ πρῶτα παραφρόνησε. Ἕνας ἄλλος πάλι ξένος ἔμπορος καπνοῦ καί ζάχαρης δίδασκε τούς κοριάκους νά χορεύουν, νά φτύνουν καί ν’ ἀσεβοῦν μπροστά στίς εἰκόνες τῶν ἁγίων!
»Γιά ὅλ’ αὐτά, ἀδελφοί μου, χρειάζεται ἀπό τό μέρος μας πάλη. Χρειάζεται πνευματικός συναγερμός ὅλων τῶν ἐργατῶν τοῦ καμτσατκικοῦ τμήματος τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου.  Χρειάζεται κόπος καί μόχθος πολύς. Ὁ Θεός βοηθός!».
Τό συνέδριο τελείωσε τό Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου. Τήν Κυριακή, μετά τή θεία Λειτουργία ἔγινε μεγάλη λιτανεία, ἀπό τό χωριό μέχρι τό λόφο Ἀπαπέλ, τόν ἱερό τόπο τῶν εἰδωλολατρῶν κοριάκων.
Τό σπιτάκια, ἡ ἐκκλησία, τό σχολεῖο ἦταν στολισμένα μέ σημαῖες καί γιρλάντες, καμωμένες ἀπό σκουροπράσινο κέδρο καί χρωματιστά ὑφάσματα. Ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία ἦταν κρεμασμένο ἕνα πανώ μέ τήν ἐπιγραφή: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝ Τῼ ΜΕΣῼ ΗΜΩΝ».
Περνώντας μεσ’ ἀπό τά οἰκήματα καί τά χωράφια ἡ λιτανεία κατέληξε στό λόφο. Στήν κορυφή τοῦ ὑπῆρχε βωμός ὅπου γίνονταν οἱ θυσίες στό σκοτεινό πνεῦμα ἀπαπέλ.  Στό ἴδιο σημεῖο, ἐκεῖνο τό πρωινό, ἀναρτήσαμε μιά τεράστια ἐπιγραφή: «ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ».
Τή λιτανεία ἀκολούθησε πολύς κόσμος, κι ἀνάμεσά τους ἀρκετοί εἰδωλολάτρες κοριάκοι ἀπό ἄλλα μέρη. Ὅταν φτάσαμε στήν κορυφή τοῦ λόφου, στράφηκα σ’ αὐτούς, τούς ἔδειξα τό βωμό καί τούς ρώτησα:
-Τί εἶν’ αὐτό;
-Εἶναι τό δικό μας ἀπαπέλ. Ἐδῶ ζεῖ τό πονηρό πνεῦμα, πού τό ἐξευμενίζουμε μέ θυσίες ζώων.
Τούς ἔδειξα τήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ.
-Κι αὐτό τί εἶναι;
-Αὐτό εἶναι τό δικό σου ἀπαπέλ, ἀποκρίθηκαν οἱ εἰδωλολάτρες. Ἐκεῖ ζεῖ τό ἀγαθό πνεῦμα.
-Καί γιατί νά ἔχουμε δυό ἀπαπέλ; τούς εἶπα τότε.  Δέν φτάνει μόνο ὁ ἕνας, ὁ ἀγαθός;
-Ναί, ναί, φτάνει! Ξεφώνησαν ὅλοι, λές καί περίμεναν νά τούς πῶ κάτι τέτοιο.  Φτάνει ὁ καλός ἀπαπέλ, ὁ δικός σου. Ὁ δικός μας, ὁ κακός, δέν μᾶς χρειάζεται πιά!
Οἱ κορικάκοι ἐκεῖνοι ἀρνήθηκαν μεμιᾶς τό σαμανισμό. Ἄνοιξαν ἐπιτόπου ἕνα λάκκο κι ἔθαψαν τά ὑπολείμματα τῶν θυσιῶν, ἐνῶ τό θυσιαστήριο καί ὅλα τά μαγικά σύνεργα τά πέταξαν στή θάλασσα.  Στή θέση τοῦ εἰδωλολατρικοῦ βωμοῦ τοποθέτησαν ἕνα μεγάλο σταυρό.
Οἱ ἐργασίες τοῦ συνεδρίου ἐπισφραγίσθηκαν μέ γιορταστικές ἐκδηλώσεις, πού ὀργάνωνσαν οἱ ὀρθόδοξοι κάτοικοι τοῦ Ἁγίου Ἰωάσαφ. Τό ἀπόγευμα ἔγιναν παραδιοσιακοί ἀγῶνες –πάλη, βάδισμα μέ ξυλοπόδαρα, σκυλοδρομίες, ταρανδοδρομίες καί ἄλλα ἀγαπημένα τους ἀγωνίσματα. Στούς νικητές δόθηκαν ἔπαθλα καί δῶρα. Τό βράδυ γιορτάσαμε μέ τοπικούς χορούς, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, φωτιές καί ρουκέτες.
Τή Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου, ἀφοῦ ψάλαμε τόν παρακλητικό κανόνα καί τόν ἀκάθιστο ὕμνο στόν ἅγιο ἱεράρχη Ἰωάσαφ, χωριστήκαμε συγκινημένοι.
Κίνησαν πάλι οἱ σειρές τῶν ἑλκήθρων, πού ὁδήγησαν τούς καλούς ἐργάτες, μεσ’ ἀπό χιόνια κι ἀνεμοθύελλες, στούς τόπους τῆς σπορᾶς καί τῆς καλλιέργειας. Ὅλοι ἔφυγαν ὠφελημένοι, μέ ἀνανεωμένη τή φλόγα τῆς ἀγάπης καί τῆς προσφορᾶς, ἔχοντας μαζί τους σάν ἐνθύμιο, ἐκτός ἀπό τίς ἱερές ἀναμνήσεις, καί κάποιο δῶρο, προσφορά τῆς ἀδελφότητος.  Στούς ἱερεῖς μάλιστα προσφέρθηκε ἀπό μία ἱερατική στολή.

    Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.265-274

Ἀναβάσεις

4  Ὀκτωβρίου 2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα