Τρεῖς σταυροί. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Α'

Τρεῖς σταυροί

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα. Μέρος Α'

Ὅταν τελείωσα τό λύκειο, μπῆκα στήν Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία τοῦ Καζάν3 καί φοίτησα γιά δύο χρόνια στό ἱεραποστολικό της τμῆμα. Ἐκεῖ γνωρίστηκα μέ τό σεβάσμιο ἡγούμενο τῆς μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτήρος, ἀρχιμανδρίητη Ἀνδρέα Οὐκτόμσκυ. Ἦταν ἀσκητικότατος καί ἀφιλάργυρος μοναχός ἀληθινός, ἀλλά καί φωτισμένος πνευματικός καί σαγηνευτικό κήρυκας τοῦ θείου λόγου.

 Συναρπάστηκα ἀπό τήν ὁσιακή μορφή του καί τήν ἁγία προσωπικότητά του. Σύντομα ἔγινε ὁ πνευματικός μου πατέρας. Παρέμειναν κοντά του ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια μέ ἀφοσίωση καί ὑποταγή. Ἡ ζωή του καί οἱ συμβουλές του ἄσκησαν ἐπάνω μου βαθειά ἐπίδραση καί κατευθύνουν μέχρι σήμερα τά βήματά μου.

Ἄν ἡ μετέρα μου ἦταν τό πρόσωπο πού σημάδεψε τά πρῶτα παιδικά μου χρόνια, ρίχνοντας στόν ἀγρό τῆς ψυχῆς μου τό σπόρο τῆς πίστεως καί τοῦ θείου φόβου, ὁ π. Ἀνδρέας ἦταν ἐκεῖνος πού, στά νεανικά μου πιά χρόνια, καλλιέργησαν συστηματικά αὐτό τόν ἀγρό, κι ἔκανε τό σπόρο νά φυτρώσει καί νά καρπίσει.

Ἐντελῶς ἀπροσδόκητα, στά 1907, οἱ ἀνεξερεύνητες βουλές τοῦ Θεοῦ χρησιμοποίησαν τόν π. Ἀνδρέα γιά νά χαράξουν τήν περιπετειώδη ἱεραποστολική μου πορεία.

Ἦταν Κυριακή τῆς Τυρινῆς. Ἄρχισε ἡ εὐλογημένη περίοδος τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ Λειτουργία εἶχε τελειώσει πρίν ἀπό λίγο στό μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως. Ὁ π. Ἀνδρέας κι ἐγώ καθόμασταν στό ἡγουμενεῖο, πίνοντάς τσάι. Ὁ ταχυδρόμος ἔφερε τά γράμματα καί ὁ γέροντας μοῦ ἔδωσε ἐντολή νά τ’ ἀνοίξω καί νά τοῦ τά διαβάσω δυνατά.

Ὅταν τελείωσα μέ ρώτησε:

-Ἔ, Κολιούσα (Νικολάκη!) Νομίζεις πώς ὑπάρχει κάτι ἐνδιαφέρον σ’ ὅσα διάβασες;

Σήκωσα τούς ὥμους μου.

-Μπά, τίποτα. Μά... τί ἐνδιαφέρον μπορεῖ νά ἔχει τό γράμμα τοῦ δεσπότη Εὐσεβίου4 τοῦ Βλαντιβοστόκ;... Ζητάει, λέει, ἱερεῖς ἤ μοναχούς, ἱκανούς καί πρόθυμους νά μεταβοῦν σέ κάποια μακρινή περιοχή, πού λέγεται Καμτσάτκα, καί νά διδάξουν τό Εὐαγγέλιο στίς ἄγριες φυλές πού ζοῦν ἐκεῖ. Γιά φαντασθεῖτε! ...

-Ἐσύ πρέπει νά πᾶς ἐκεῖ!  πρόσφερε ἀργά καί ἀποφασιστικά ὁ μπάτουκα, τονίζοντας μιά-μιά τίς λέξεις. Μέ κοίταξε ἴσα μέσα στά μάτια, προσπαθώντας νά καταλαβαίνει τίς ἀντιδράσεις μου.

Νεκρική σιγή ἁπλώθηκε στό δωμάτιο γιά μερικά δευτερόλεπτα. Τά εἶχα χαμένα. Τελικά, μέ φωνή ὅλο παράπονο, κατόρθωσα νά ψελλίσω:

-Γιατί νά φύγω ἀπό κοντά σας καί νά πάω σ’ ἐκεῖνο τήν –πῶς τή λένε;- τήν ...Καμτσάτκα;

Μοῦ φαινόταν ἀδιανόητο ν’ ἀποχωριστῶ τὸν ἀγαπημένο μου μπάτουσκα καί νά πάω γιά ἱεραποστολή στήν ἄκρη τοῦ κόσμου ἀνάμεσα σέ ἀπολίτιστες φυλές.

Δέν συζητήσαμε περισσότερο ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ὁ π. Ἀνδρέας ἑτοιμαζόταν νά ταξιδεύψει στό Ἐλαμπούγ, γιά τήν κηδεία τοῦ πνευματικοῦ του γιοῦ καί εὐεργέτη τῆς μονῆς μας Ι.Γ. Σταχέεφ, πού ἐντελῶς ξαφνικά εἶχε κληθεῖ ἀπό τόν Κύριο στά οὐράνια σκηνώματα.

Φεύγοντας, καθισμένος πάνω στό ἕλκηθρο, ὁ π. Ἀνδρέας μέ εὐλόγησε καί ξαναγύρισε στό θέμα ἐκεῖνο:

-Ἐσύ, Κολιούσα, μέχρι νά γυρίσω ἀπό τό Ἐλαμπούγ, σκέψου πάλι γιά τήν Καμτσάτκα. Προσευχήσου πολύ στό Θεό. Ἑτοιμάσου πνευματικά γιά τήν ἱεραποστολική διακονία.

Αὐτό μόνο μοῦ εἶπε κι ἔφυγε.

Ἐγώ πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι δέν εἶχα καμιά διάθεση νά ξεκιήσω γιά μιά τέτοια περιπέτεια. Γι’ αὐτό καί δέν μ’ εὐχαρίστησε καθόλου ἐκείνη ἡ πρόταση. Καταπικραμένος κλείστηκα στόν ἑαυτό μου, καί οὔτε τή σκέψη μου δέν ἄφηνα ν’ ἀσχοληθεῖ μέ τή δυνατότητα ἀναχωρήσεώς μου γιά τήν Καμτσάτκα.

Ἔτσι μαραζωμένος, μέσα σέ μιά καταθλιπτική ἀτμόσφαιρα ἀβεβαιότητος, πέρασα τήν πρώτη ἑβδομάδα τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Στερήθηκα ἀκόμα καί τή θεία Κοινωνία, πνγιμένος καθώς ἤμουν στούς λογισμούς καί τή θλίψη. Ταυτόχρονα ὅμως μέ ἔλεγχε ἀδυσώπητα ἡ συνείδηση, ἐπειδή ἀντιδροῦσα στήν ἐντολή καί τήν ἐπιθυμία τοῦ πνευματικοῦ μου πατέρα.

Ἡ μητέρα μου, πού τῆς τά ἀποκάλυψα ὅλα, μέ καθησύχασε.

-Μπά, μᾶλλον ἀστειεύθηκε ὁ π. Ἀνδρέας, εἶπε.

Ἦταν Σάββατο. Τήν παρακάλεσα νά ἔρθει μαζί μου στή βραδινή ἀκολουθία5. Δέν θά πήγαινα ἐκεῖνο τό βράδυ στό μοναστήρι, ἀλλά στό ναό τῶν Θεοφανείων. Ἔψελνε ἐκεῖ ἡ καλύτερη χορωδία τοῦ Καζάν, καί ἐκτελοῦσε ὑπέροχα τό κατανυκτικό ἐκεῖνο τροπάριο, πού τόσο ἄγγιζε τήν ψυχή μου:

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα·

ὀρθίζει γάρ τό πνεῦμά μου πρός ναόν τόν ἅγιόν σου,

ναόν φέρον τοῦ σώματος ὅλον ἐσπιλωμένον·

ἀλλ’ ὡς οἰκτίρμων κάθαρον

εὐσπλάχνῳ σου ἐλέει».

__________________________________________________________________

3. Ἡ Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία τοῦ Καζάν, πού λειτουργοῦσε ἀπό τό 1842 στή μονή τῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος, ἦταν ἕνα μεγάλο ἱραποστολικό κέντρο. Ἐκτός ἀπό σημαντικό ἀριθμό ἱεραποστόλων, ἔδωσε καί μιά ἀξιόλογη πλειάδα σοφῶν, ὅπως  τόν ἱσλαμολόγο Σαμπλούκωφ, τόν  βουδολόγο Μπομπροβονίκωφ καί τό φωτισμένο ἐμπνευστή τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν τατάρων Ἱλμίνσκι. Ἡ Ἀκαδημία κλείστηκε τό 1919.

4. Ὁ Βλαντιβοστόκ Εὐσέβιος (κατά κόσμον Εὐγένος Νικόλσκυ), γεννήθηκε στό Τούλσκ, τό 1861, ἀπό ἱερατική οἰκογένεια. Ἀποφοίτησε ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία τῆς Μόσχας (1885) καί ὑπηρέτησε ὡς καθηγητής ἱερατικῆς σχολῆς. Ἔγινε μοναχός καί ἱερέας (1893) καί διορίστηκε διευθυντής τῆς ἱερατικῆς σχολῆς τοῦ Ἰρκούτσκ.  Χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος καί ἐποίμανε διαδοχικά τίς ἐπαρχίες Κυρένσκ, Καμτσάτκας (1897), Βλαντιβοστόκ καί Πριμόρσκ (1899). Τό 1906 προήχθη σέ ἀριχεπίσκοπο Βλαντιβοστόκ καί τό 1920 σέ μητροπολίτη Κρουτίτσης καί Κολόμνας, βοηθό τοῦ πατριάρχη Μόσχας ἁγίου Τύχωνος (1917- 1922). Ἐκοιμήθη στίς 18 Ἰανουαρίου 1922. Διακρινόταν γιά τόν ἱεραποστολικό του ζῆλο, τήν ποιμαντική ἐνεργητικότητα καί τήν ἀγάπη στόν μοναχισμό. Τον χαρκτήριζε ἁπλότητα, ἀκακία καί φιλοπτωχία.

5. Κατά τό ρωσικό ἐνοριακό τυπικό, ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τελεῖται τό βράδυ τοῦ Σαββάτου.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.39-52

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα