Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος, Ομιλία στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 25ην Μαρτίου 2013

Ομιλία στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 25ην Μαρτίου 2013

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

 Η προαιώνια βουλή του Θεού αποκαλύπτεται σήμερα.  Αρχάγγελος Θεού στάλθηκε από τον ουρανό για να φέρει το χαρμόσυνο μήνυμα στην Αγνή και Παρθένα Κόρη της Ναζαρέτ, ότι ο Πλάστης και Ποιητής του ουρανού και της γης θα γίνει άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο.  Παγκόσμια χαρά, σήμερα, διότι ο Αδάμ καινουργείται και η Εύα απελευθερώνεται από την πρώτη κατάρα, που προξένησε η παράβαση και η παρακοή.

    Ο Υιός του Θεού γίνεται υιός του ανθρώπου, για να κατανικήσει μέσα από την ανθρώπινη φύση τον Διάβολο.  Ο άνθρωπος, που εξαπατήθηκε από τον ανθρωποκτόνο Διάβολο, τώρα πρέπει να τον νικήσει.  Σήμερα, άγγελος από τον ουρανό λειτουργεί το θαύμα.  Η παρθενική μήτρα δέχεται τον Θεό Λόγο.
Το Πανάγιο Πνεύμα στέλνεται και ο Θεός Πατέρας ευδοκεί και στέλνει τον Μονογενή  Του Υιό για την σωτηρία όλου του κόσμου.  «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον Μονογενή  έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3:16).  Σήμερα, το απ’ αιώνος μυστήριο φανερώνεται και ο Υιός του Θεού γίνεται υιός της Παρθένου.
    Ο Θεός με την πτώση του Αδάμ δεν εγκατέλειψε το πλάσμα Του να υποφέρει κάτω από την σκλαβιά της αμαρτίας και την τυραννία του θανάτου.  Υπόσχεται, ότι ο απόγονος της Εύας που θα γεννηθεί από την Παρθένο, χωρίς σπορά ανδρός, θα συντρίψει την δύναμη του εχθρού. Αυτή η υπόσχεση ονομάζεται «Πρωτοευαγγέλιο», δηλαδή, είναι το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα που δέχθηκε το ανθρώπινο γένος μετά από την πτώση του.  Ο Θεός υπόσχεται στον Αδάμ και του δίδει νέα ελπίδα, ότι η σωτηρία θα πραγματοποιηθεί όχι σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, αλλά εκ Πνεύματος Αγίου, Γι’ αυτό «και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται Υιός Θεού» (Λουκ. 1:35).

    Ο Υιός του Θεού καταδέχθηκε να αναλάβει όλη την ανθρώπινη φύση.  Ο τέλειος Θεός ενσαρκώνεται και γίνεται τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία.  Ο Ιησούς Χριστός, ως Θεάνθρωπος, είναι ο τέλειος Θεός και ο τέλειος άνθρωπος με δύο τέλειες θελήσεις και φύσεις, θεία και ανθρωπίνη, ενωμένες αχωρίστως, αδιαιρέτως, ασυγχήτως στην μία Υπόσταση και στο ένα Πρόσωπο του Ιησού Χριστού.  Ο Υιός του Θεού γίνεται υιός του ανθρώπου.

    Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι ο δεύτερος Αδάμ και γεννιέται αληθώς από την Παρθένο Μαρία.  Και, όπως ο πρώτος Αδάμ πλάσθηκε από τον Θεό από την αγνή γη, που δεν είχε μολυνθεί από την αμαρτία, έτσι και ο δεύτερος Αδάμ έπρεπε να  γεννηθεί από παρθενική μήτρα, που ήταν άσπιλη, αμόλυντη και άφθορη από κάθε μόλυσμα αμαρτίας.  Ο Παντογνώστης Θεός προείδε «προ των αιώνων» τη γέννηση της Παρθένου και, ότι αυτή θα ήταν το κατάλληλο σκεύος για να πραγματοποιήσει το θείο σχέδιο της σωτηρίας, και έτσι δίδει δεύτερη ευκαιρία στο ανθρώπινο γένος..

    Η Θεοτόκος Μαρία κυριαρχεί στις προφητικές ρήσεις των Προφητών της Π. Διαθήκης.  Κάτω από τα προφητικά αινίγματα ονομάζεται «Ράβδος Ααρών η βλαστήσασα», «Κλίμαξ Ιακώβ», «Βάτος η φλεγομένη και μη καιομένη», «Άνθος το αμάραντον η εκβλαστήσασα» κ.τ.λ.  Αποκορύφωμα όμως όλων των προφητειών ήταν η προφητεία του Προφήτου Ησαϊα, πού λέγει: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ησ. 7:14).  Η Θεοτόκος Μαρία είναι το μήνυμα της σωτηρίας, που προξένησε την μεγαλύτερη χαρά σ’ όλους τους ανθρώπους.

    Όλες οι προφητείες ελέχθησαν πριν πολλούς αιώνες και πραγματοποιήθηκαν στο πρόσωπο της Αγνής Κόρης της Ναζαρέτ.  Η Θεοτόκος Μαρία είναι το πιό σημαντικό πρόσωπο του ανθρωπίνου γένους, γιατί με τις αρετές της, τις οποίες προείδε ο Θεός, προορίστηκε να γίνει η Μητέρα του Υιού του Θεού.

    Ο Θεός, που έπλασε τον άνθρωπο χωρίς την βοήθεια του ανθρώπου, δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο χωρίς την βοήθεια του ανθρώπου.  Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου.  Χρειάζεται την συνεργασία του πλάσματός Του για να σώσει το ανθρώπινο γένος.

    Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου δεν έχομε κάποια παραβίαση ή εξαναγκασμό του Θεού πάνω στον άνθρωπο.  Η Θεοτόκος Μαρία δέχεται να γίνει Μητέρα του Υιού του Θεού,  δέχεται το σχέδιο του Θεού, με πλήρη ελευθερία, πίστη, αφοσίωση, αγάπη και τέλεια υπακοή.  Η υπακοή της Θεοτόκου Μαρίας θεράπευσε την παρακοή της Εύας.  Η πίστη Της θεράπευσε την δυσπιστία της Εύας και η ταπείνωσή Της θεράπευσε την κενοδοξία της προμήτορος.  Η σωτηρία του ανθρώπου πραγματοποιήθηκε από τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, γιατί η Θεοτόκος Μαρία υποτάχθηκε ταπεινά και ελευθέρα στο θείο Θέλημα.

    Η Μαρία, η Αειπάρθενος Κόρη, ονομάζεται και καθομολογείται από τους Ορθοδόξους, ότι είναι πράγματι Μητέρα του Θεού, Παναγία και Θεοτόκος.  Υπερέχει σε αγιότητα  όχι μόνον όλους τους αγίους, αλλά και αυτά τα αγγελικά Τάγματα.

    Σήμερα, γιορτάζουμε την παγκόσμια χαρά, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.  Η γιορτή αυτή θα πρέπει να φέρει στη ψυχή μας το προσωπικό μήνυμα της σωτηρίας.  Η προσωπικότητα της Θεοτόκου και οι αμέτρητες αρετές Της θα πρέπει να γίνουν αφορμή, ώστε ο κάθε Ορθόδοξος πιστός να μιμηθεί τις αρετές και την ζωή της Θεοτόκου Μαρίας.  Μ’ αυτό τον τρόπο θα ευχαριστήσουμε τη Μητέρα του Θεού και η γιορτή του Ευαγγελισμού θα είναι μια θεάρεστη γιορτή της δικής μας αναγέννησης και σωτηρίας.  Αμήν.
Annunciation
From Wikipedia, the free encyclopedia
The Annunciation (anglicised from the Latin Vulgate Luke 1:36-39 section title: Annuntiatio nativitatis Christi), also referred to as the Annunciation to the Blessed Virgin Mary or Annunciation of the Lord, is the Christian celebration of the announcement by the angel Gabriel to Virgin Mary, that she would conceive and become the mother of Jesus the Son of God. Gabriel told Mary to name her son Jesus, meaning "Savior". Many Christians observe this event with the Feast of the Annunciation on 25 March, nine full months before Christmas. According to Luke 1:26, the Annunciation to Mary occurred "in the sixth month" of Elisabeth's pregnancy with the child later called John the Baptist.
Approximating the northern vernal equinox, the date of the Annunciation also marked the New Year in many places, including England, where it is called Lady Day. Both the Roman Catholic and Eastern Orthodox Churches hold that the Annunciation took place at Nazareth, but differ as to the precise location. The Church of the Annunciation marks the site preferred by the former, while the Greek Orthodox Church of the Annunciation marks that preferred by the latter.
The Annunciation has been a key topic in Christian art in general, as well as in Roman Catholic Marian art, particularly during the Middle Ages and Renaissance.
The Annunciation in the Bible : In the Bible, the Annunciation is narrated in the book of Luke, Luke 1:26-38. A separate annunciation, which is more brief but in the same vein as the one in Luke, is given to Joseph in Matthew 1:18-21.
Eastern traditions : In Eastern Christianity Mary is referred to as Theotokos (Θεοτόκος="God-bearer"). The traditional Troparion (hymn for the day) of the Annunciation which goes back to Saint Athanasius of Alexandria is:
The Feast of the Annunciation is one of the twelve Great Feasts of the church year. As the action initiating the Incarnation of Christ, Annunciation has such an important place in Eastern theology that the Festal Divine Liturgy of St. John Chrysostom is always celebrated on March 25, regardless of what day it falls on—even if it falls on Pascha (Easter Sunday) itself, a coincidence which is called Kyriopascha. The only time the Divine Liturgy may be celebrated on Great and Holy Friday is if it falls on March 25. Due to this, the rubrics regarding the celebration of the feast are the most complicated of all in Eastern liturgics. The Annunciation is called Euangelismos (Evangelism) in Greek, literally meaning "spreading the Good News".
St. Ephraim the Syrian taught that the date of the conception of Jesus Christ fell on 10 Nisan on the Hebrew Calendar, the day in which the passover lamb was selected according to Exodus 12. Some years 10 Nisan falls on March 25, which is the traditional date for the Feast of the Annunciation and is an official holiday in Lebanon.
In the Catholic Church, Anglican, and Lutheran liturgical calendars, the feast is moved if necessary to prevent it from falling during Holy Week or Easter Week or on a Sunday. To avoid a Sunday before Holy Week, the next day (March 26) would be observed instead. In years such as 2008 when March 25 falls during Holy Week or Easter Week, the Annunciation is moved to the Monday after Octave of Easter, which is the Sunday after Easter.[5]
It might be thought that with a very early Easter, the feast of St Joseph would be displaced from 19 March to the Monday after Easter week, thus displacing the Annunciation to the Tuesday. However, in the Roman Catholic calendar, if the Feast of St Joseph, normally falling on March 19, must also be moved as a consequence of Easter falling on one of its earliest possible dates, it is moved to an earlier rather than a later date. This will normally be the Saturday before Holy Week. (This change was announced by the Congregation for Divine Worship in Notitiae March–April, 2006 (475-476, page 96).) In the Church of England, it is moved to the Tuesday after Easter Week, following the Annunciation on the Monday, which is of higher rank and takes precedence.
The Eastern churches (Eastern Orthodox, Oriental and Eastern Catholic) do not move the feast of the Annunciation under any circumstance. They have special combined liturgies for those years when the Annunciation coincides with another feast. In these churches, even on Good Friday a Divine Liturgy is celebrated when it coincides with the Annunciation. One of the most frequent accusations brought against New Calendarism is the fact that in the New Calendar churches (which celebrate the Annunciation according to the New Calendar, but Easter according to the Old Calendar), these special Liturgies can never be celebrated any more, since the Annunciation is always long before Holy Week on the New Calendar. The Old Calendarists believe that this impoverishes the liturgical and spiritual life of the Church.
The date is close to the vernal equinox, as Christmas is to the winter solstice; because of this the Annunciation and Christmas were two of the four "Quarter days" in medieval and early modern England, which marked the divisions of the fiscal year (the other two were Midsummer Day, or the Nativity of St. John the Baptist—June 24—and Michaelmas, the feast day of St. Michael, on September 29).
When the calendar system of Anno Domini was first introduced by Dionysius Exiguus in AD 525, he assigned the beginning of the new year to March 25, since according to Catholic theology, the era of grace began with the Incarnation of Christ.
The first certain mentions of the feast are in a canon, of the Council of Toledo (656), where it is described as celebrated throughout the church, and another of the Council of Constantinople "in Trullo" (692), forbidding the celebration of any festivals during Lent, excepting the Lord's Day (Sunday) and the Feast of the Annunciation. An earlier origin has been claimed for it on the ground that it is mentioned in various works of which the earliest surviving manuscripts are later and may have been added to.[6] A Synod of Worcester, England (1240), forbade all servile work on this feast day. See further Lady Day.