Μητέρα πρόσεχε! 10ο Μέρος, Κείμενο καί Ὁμιλία, «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με»

Π. Σάββας 2009-07-08_(ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ)_ΑΦΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΜΕ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 08-07-09 (Σύναξη Νέων Μητέρων).

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).  

Μητέρα πρόσεχε!   

Μέρος Ι' 

«Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με» 

 Ἦταν κάποιο βράδυ, μετά ἀπό μιά κουραστική μέρα, πού ὁ Κύριος εἶχε περάσει κηρύσσοντας καί συζητώντας ἀδιάκοπα μέ τό λαό, τούς Φαρισαίους καί τούς μαθητές.
Τότε μερικές μητέρες θέλησαν νά φέρουν κοντά Του τά παιδιά τους γιά νά τά εὐλογήσει. Οἱ μαθητές δέν ἤθελαν ὅμως νά ἐνοχλήσουν τόν Κύριο, καί γι' αὐτό δέν τίς ἄφηναν νά Τόν πλησιάσουν. Τότε ὁ Χριστός εἶπε τά στοργικά λόγια: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με» (Λουκ. 18:16).

Αὐτό εἶναι ἀκριβῶς τό καθῆκον τῶν χριστιανῶν γονέων. Τό χρέος πατέρων καί μητέρων. Ἀλλά, θά πεῖτε, πῶς εἶναι δυνατό νά γίνει αὐτό, τώρα πού ὁ Σωτήρας δέν κηρύσσει πιά μέ ἀνθρώπινη μορφή πάνω στή γῆ;
Κι ὅμως, θά κατορθωθεῖ, ἄν οἱ γονεῖς φέρουν τά παιδιά τούς σ' ἐπαφή μέ τό Χριστό — μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί μέ τά μυστήρια τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας — καί ἄν τά διδάξουν νά Τόν ἀγαποῦν θερμά καί νά ὑπακούουν στό νόμο Του. Ὁ δρόμος πού θά ὁδηγήσει σ' αὐτό, εἶναι ἡ χριστιανική, ὀρθόδοξη, ἐκκλησιαστική ἀγωγή.
Τό μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι, ὅτι τά παιδιά δέν ἔχουν καλή ἀνατροφή. Ἐσεῖς οἱ γονεῖς παραπονιέστε συχνά γι' αὐτό, καί δυστυχῶς τά παράπονά σας εἶναι βάσιμα. Κανείς ὅμως δέν μπορεῖ ν' ἀμφιβάλλει, γιά τό πόσο ἀτελή ἀγωγή ἀσκοῦν οἱ γονεῖς σήμερα.
Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν εἶναι ἕνας μεγάλος ἄρρωστος. Καί ὅταν θέλουν νά γιατρέψουν ἕναν ἄρρωστο, τό πρῶτο πράγμα πού φροντίζουν νά μάθουν, εἶναι τό ποῦ πονάει. Γι' αὐτό κι ἐμεῖς θά ρωτήσουμε πρῶτ' ἀπ’ ὅλα: «Τί πονάει στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν μας;».
Ἐκεῖνοι πού συναναστρέφονται μέ νέους, θά μᾶς ποῦν — ἄν βέβαια εἶναι εἰλικρινεῖς — ὅτι αὐτό πού τούς χαρακτηρίζει εἶναι ἡ ἔλλειψη χριστιανικῶν βιωμάτων καί ὀρθοδόξου ἤθους. Καί γι' αὐτό εὐθύνεται πρωταρχικά ἡ οἰκογένεια.
Οἱ καθηγητές θρησκευτικῶν μᾶς πληροφοροῦν, ὅτι πολύ συχνά ἔρχονται στό σχολεῖο παιδιά, πού γιά τή χριστιανική διαπαιδαγώγησή τους ἡ οἰκογένεια δέν ἐνδιαφέρθηκε καθόλου. Ρωτᾶς κάποτε τό παιδί: «Προσεύχεσαι στό Θεό;». Καί παίρνεις τήν ἀπάντηση: «Κανείς δέν προσεύχεται στό σπίτι».

Ἡ προσπάθεια τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ δέν βρίσκει συμπαράσταση στό σπίτι. Δέν ὑπάρχει σχεδόν ἡ δυνατότητα νά ρυθμιστεῖ ὁ σωστός ἐκκλησιασμός καί ἡ γενικότερη πνευματική ἀγωγή τῶν παιδιῶν. Καί βλέπει κανείς τά παιδιά ν' ἀδιαφοροῦν γιά τήν ἐκκλησία καί τήν προσευχή, ἤ νά μήν ξέρουν οὔτε τό σταυρό τους νά κάνουν.
Συχνά ἀπό παιδιά σχολικῆς ἡλικίας ἀκούγονται αὐθάδεις συζητήσεις γιά θέματα τῆς πίστεως, ψέματα, ὅρκοι, αἰσχρότατες βλασφημίες ἤ καί ρητές δηλώσεις ἀπιστίας. Παρατηροῦμε ἀκόμα, πώς ἀπό τά παιδιά τῆς ἐποχῆς μας λείπουν οἱ ἀρετές ἐκεῖνες, πού πρέπει νά στολίζουν τήν παιδική ἡλικία.
Γιά τό δωδεκάχρονο Ἰησοῦ διαβάζουμε, ὅτι πήγαινε μέ τούς γονεῖς του στό ναό τῶν Ἱεροσολύμων καί ὑποτασσόταν σ' αὐτούς. «Ηὔξανε» καί «προέκοπτε σοφίᾳ καί ἡλικίᾳ καί χάριτι παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις» (Λουκ. 2:52).
Αὐτός εἶναι τό πρότυπο γιά ὅλα τά παιδιά. Αὐτόν πρέπει νά μιμοῦνται. Συμβαίνει ὅμως σήμερα αὐτό;

Θά σᾶς ὑπενθυμίσω μερικές μόνο ἐλλείψεις τῶν συγχρόνων παιδιῶν, γιά τίς ὁποῖες παραπονιέστε, καί πιστεύω ὅτι θά συμφωνήσετε μαζί μου.
Πρῶτ' ἀπ’ ὅλα, ἐσεῖς οἱ ἴδιοι λέτε, ὅτι τά παιδιά σας ἔχασαν τή σεμνότητά τους, καί διαμαρτύρεστε γιά τήν ἀγένεια, τήν ἰδιοτροπία, τή σκληρότητα καί τήν ἀγριότητά τους. Ἀρκεῖ νά παρατηρήσει κανείς πῶς συμπεριφέρονται τά παιδιά στούς γονεῖς ἤ στούς μεγαλύτερους!...

Ἐσεῖς οἱ ἴδιοι παραπονιέστε γιά τήν ἀνυπακοή καί τά ψέματα τῶν παιδιῶν, δέν μπορεῖτε νά δικαιολογήσετε τήν ἐπιπολαιότητά τους, καί στενοχωριέστε γιατί δέν θέλουν νά καταπιαστοῦν μέ κάποια σοβαρή ἐργασία.
Ἐσεῖς σχολιάζετε τήν ἀφηρημάδα τους καί τό ἀσυγκράτητο πάθος γιά ἀπολαύσεις, ἀπό τό ὁποῖο ἔχουν κυριευτεῖ. Λέτε ἀκόμα, ὅτι τά παιδιά γνωρίζουν πράγματα, πού οἱ μεγάλοι τ' ἀναφέρουν μέ πολλή συστολή, καί πού, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ ἀποστόλου, δέν πρέπει οὔτε στίς συζητήσεις τῶν ἐνηλίκων χριστιανῶν νά ἔχουν θέση.
Ποιός ὅμως φταίει γιά ὅλ’ αὐτά; Σύντομη ἄλλα σωστή ἀπάντηση στό ἐρώτημα εἶναι τούτη: Ἄν τά παιδιά δέν ἔχουν ἀνατραφεῖ σωστά, τό μεγαλύτερο μέρος τῆς εὐθύνης ἀνήκει στούς γονεῖς. Βέβαια, λίγοι γονεῖς θά τό παραδεχθοῦν.
Οἱ περισσότεροι πιστεύουν — καί καμαρώνουν γι' αὐτό — ὅτι ἐκπληρώνουν εὐσυνείδητα τά καθήκοντά τους. Ποιός ὅμως φταίει, ἄν τά παιδιά σας δέν πῆραν τήν ἀγωγή πού θά ἔπρεπε; Θ' ἀρχίσετε ἴσως νά διαμαρτύρεστε, ὅτι φταίει ὁ Θεός!

Ἀλλά ὁ Θεός οἰκονόμησε τά πάντα ἔτσι, ὥστε νά γίνει προσιτή ἡ καλή ἀγωγή τῶν παιδιῶν σας. Ἀπό τήν ἀρχή εὐλόγησε τήν ἕνωση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας, καί ὅρισε ἀδιάρρηκτο τό σύνδεσμο τοῦ γάμου, γιά νά μποροῦν ἑνωμένοι οἱ δύο σύζυγοι, μέ κοινή τήν ἀγάπη τους στά παιδιά, νά τά ὁδηγήσουν πρός τό καλό!
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὕψωσε τό γάμο σέ μυστήριο, παρέχοντας στούς γονεῖς τή Θεία Χάρη, πού εἶναι ἀπαραίτητη γιά νά ἐκπληρώσουν τό καθῆκον τῆς σωστῆς ἀγωγῆς. Ὁ Θεός ἔδωσε στό ἴδιο τό παιδάκι φύλακα-ἄγγελο.
Μέ τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος ξέπλυνε τήν ψυχή του ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα, καί μέ τό μυστήριο τοῦ χρίσματος τό ἐφοδίασε μέ τά ἰδιαίτερα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔτσι ὥστε, μέ τή συμπαράσταση καί μόνο τῶν γονιῶν, κάθε σπόρος καλός νά μπορεῖ νά δώσει «καρπόν πολύν».

Μέ τό μυστήριο, τέλος, τῆς Θείας Κοινωνίας, τό παιδάκι ἑνώνεται μυστικά μέ τόν ἴδιο τόν Κύριο, ἐνισχύεται στήν πνευμαπκή του ζωή καί παίρνει ἐγγύηση τῆς αἰώνιας ζωῆς. Τί περισσότερο λοιπόν θά μποροῦσε νά κάνει ὁ Θεός γιά νά ἐλαφρώσει τήν προσπάθειά σας;
Ὄχι, δέν φταίει ὁ Θεός, ἄν δέν ἀσκεῖται ἡ σωστή ἀγωγή, ἄν τά παιδιά σας δέν εἶναι καλά! Μήπως ἄραγε φταῖνε οἱ δάσκαλοι;
Σ' αὐτό θ' ἀπαντήσω μέ τά λόγια τοῦ Ρωμαίου συγγραφέα Κουϊντιλιανοῦ (1ος αἰ. μ.Χ.): «Τά παιδιά δέν ἀποκτοῦν κακές συνήθειες ἀπό τό σχολεῖο, ἄλλα τίς φέρνουν μαζί τους στό σχολεῖο». Συνήθως τό κακό προέρχεται ἀπό τους γονεῖς, πού δίνουν στά παιδιά τό κακό παράδειγμα.
Τά παιδιά ἀπό μικρά ἀκοῦνε καί βλέπουν στό σπίτι πράγματα, πού γιά πολύ καιρό δέν θά 'πρεπε νά ξέρουν. Ἔτσι, ἀπό νωρίς συνηθίζουν σέ πολλές ἁμαρτωλές καταστάσεις καί γεμίζουν ἐλαττώματα, πρίν ἀκόμα μάθουν τί εἶναι ἕνα ἐλάττωμα.
Ὅταν πιά ἔρχονται στό σχολεῖο, τότε πού θ' ἀσχοληθοῦν μαζί τους οἱ δάσκαλοι, εἶναι πολύ ἄργα. Συχνά τά παιδιά ἔχουν ἤδη χαλάσει στό σπίτι, καί φέρνουν στό σχολεῖο τίς κακές τους συνήθειες, ὅπως λ.χ. τήν ψευδολογία, τή δολιότητα, τήν κρυψίνοια, τήν αὐθάδεια.
Καί τί μπορεῖ νά κάνει ὁ δάσκαλος μέσα στίς λίγες ὧρες πού τό παιδί εἶναι στό σχολεῖο, ὅταν στό σπίτι ἐπικρατεῖ ἕνα κλῖμα ἐντελῶς ἀντίθετο ἀπ' αὐτό πού πρέπει; Μήπως τότε φταῖνε τά ἴδια τά παιδιά; Ὄχι, ἀγαπητοί! Ἀπό τό παιδάκι μπορεῖ νά δημιουργήσει κανείς ὅ,τι θέλει.
Ἡ ψυχή του μοιάζει μέ μαλακό κερί: Πάνω της μπορεῖ ν' ἀποτυπωθεῖ τόσο ἡ μορφή τοῦ Θεοῦ ὅσο καί ἡ μορφή τοῦ διαβόλου! Κι αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀγωγή πού θά πάρει. Συχνά οἱ γονεῖς ὀνομάζουν τά παιδιά τούς «ἀγγελούδια». Μέ τήν κακή ὅμως ἀγωγή πού τούς δίνουν, χάνεται ἀπό μέσα τους κάθε ἀγγελική ἰδιότητα.

Θά πεῖτε ἴσως, ὅτι στά παιδιά ὑπάρχουν ὁρισμένες ἔμφυτες κακές κλίσεις. Πράγματι, αὐτό συμβαίνει συχνά καί εἶναι συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Τό ἕνα παιδί λ.χ. εἶναι ἀπό τή φύση του δύστροπο, τό ἄλλο ὀκνηρό, τό τρίτο εὔθικτο κ. ο. κ.
Γι' αὐτό ὅμως ὑπάρχει ἡ ἀγωγή καί γι' αὐτό ὑπάρχουν οἱ γονεῖς: Γιά νά ἐμποδίσουν τήν ἀνάπτυξη τῶν κακῶν αὐτῶν κλίσεων. Μέ τά διάφορα «γυμνάσματα» δαμάζονται καί ἐξημερώνονται τά πιό ἄγρια ζῶα, πού ξεχνοῦν ἔτσι τήν ἀγριότητα καί τή θηριωδία τους.
Γιατί δέν μποροῦμε νά «δαμάσουμε» μέ τήν ἀγωγή τίς κακές κλίσεις τῶν λογικῶν ἀνθρώπων; Αὐτές γίνονται ἐλαττώματα μόνο ὅταν τίς ἀφήνουμε ν' ἀναπτύσσονται ἀνενόχλητα καί δέν τίς συγκρατοῦμε μέ τήν ὑγιῆ καί χριστιανική ἀνατροφή. «Ἀλλά», θά πεῖτε, «τό ἀγόρι μου ἤ τό κορίτσι μου ἦταν καλά παιδιά. Τά χάλασαν ὅμως οἱ φίλοι τους. Ἄρα γιά ὅλα φταίει τό κακό παράδειγμα».

Ἔστω, ὅτι ἔχετε δίκιο. Ποιός, ὅμως, φταίει, ἄν τά παιδιά σας ἔχουν κακές παρέες; Μήπως δέν εἶναι καθῆκον τῶν γονιῶν νά παρακολουθοῦν μέ ποιόν κάνουν παρέα τά παιδιά τους; Εἶναι καλός ἐκεῖνος ὁ βοσκός, πού ἀμέριμνος κοιτάζει τό κοπάδι του, ὅταν ἕνα μέρος του χάνεται στό βάλτο;
Κι ἄν οἱ γονεῖς ἀφήνουν τά παιδιά τους νά πηγαίνουν ἀνεξέλεγκτα ὅπου καί μ' ὅποιον θέλουν, σέ ποιόν πέφτει ἡ εὐθύνη γιά τήν καταστροφή τους; Ἀσφαλῶς στούς γονεῖς. Μποροῦν ἄραγε οἱ γονεῖς νά ἰσχυριστοῦν, ὅτι γιά τήν καταστροφή τῶν παιδιῶν φταίει τό καταλυτικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς;
Πολλοί γονεῖς παραπονιοῦνται: «Ἡ σημερινή ἐποχή εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό τή δική μας. Ὅταν ἤμασταν ἐμεῖς νέοι, ὑπῆρχε περισσότερος φόβος Θεοῦ. Καί τά παιδιά ἄκουγαν περισσότερο τούς γονεῖς καί τούς σέβονταν». Στά λόγια αὐτά ὑπάρχει πολλή ἀλήθεια.

Δυστυχῶς, τό κλῖμα πού ἐπικρατεῖ στήν ἐποχή μας δέν εἶναι καλό. Ἡ ἀναγνώριση τοῦ κύρους εἶναι σήμερα κάτι σπάνιο. Ὁ σεβασμός τῆς πνευματικῆς καί κοσμικῆς ἀρχῆς καί ἡ ἐκτίμηση πρός τούς καθηγητές καί τούς μεγαλύτερους εἶναι γιά πολλούς «ξεπερασμένες ἰδέες».
Κανείς, δυστυχῶς, δέν μπορεῖ ν' ἀμφιβάλλει, ὅτι τό καταλυτικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς ἐπιδρᾶ στά παιδιά, καί ἰδαίτερα στούς νέους πού σπουδάζουν. Τό γεγονός ὅμως αὐτό ἀπαλλάσσει ἄραγε τούς γονεῖς ἀπό τήν εὐθύνη καί τήν ἐνοχή;
Δέν ὑπάρχει δηλαδή κανένας τρόπος νά προφυλάξουν τά παιδιά τους ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς; Ὅταν ἔξω φυσάει κι ἔχει παγωνιά, τί κάνετε; Δέν κλείνετε πόρτες καί παράθυρα γιά νά μή μπεῖ ὁ κρύος ἀέρας στό δωμάπο;
Ἔτσι θά κάνουμε καί μέ τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς: Μποροῦμε νά ἐμποδίσουμε τήν εἴσοδό του στό σπίτι, ἄν δώσουμε στά παιδιά ὀρθόδοξη ἀγωγή. Ἄν ὅμως οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς συμφωνοῦν μ' αὐτό τό «σύγχρονο πνεῦμα» καί πιστεύουν ὅτι δέν πρέπει νά πλέουν ἀντίθετα στό ρεῦμα, τότε δέν εἶναι βέβαια δυνατό νά προστατευθοῦν τά παιδιά ἀπό τήν ὀλέθρια ἐπίδραση τῆς ἐποχῆς.

Ἄν ὁ πατέρας εἶναι «φιλελεύθερος», «μοντέρνος», «προοδευτικός», ἄν δέν δίνει σημασία σέ καμιά ἠθική ἀρχή, ἄν μιλάει μέ πάθος ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ἤ εἰρωνεύεται τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως, πῶς μπορεῖ νά περιμένει σεβασμό ἀπό τά παιδιά του; Ἄν οἱ γονεῖς δέν σέβονται τό Θεό καί τήν ἁγία Ἐκκλησία Του, πῶς τά παιδιά θά σεβαστοῦν τούς ἴδιους;
Ἐπιπλέον, ἄν οἱ γονεῖς, καί μπροστά στά παιδιά τους ἀκόμα, διασύρουν τήν πνευματική ἤ τήν πολιτειακή ἐξουσία, κακολογοῦν καί βρίζουν τούς προϊσταμένους τους, κριτικάρουν καί καταδικάζουν ὅλους καί ὅλα, δέν ἀναγνωρίζουν καμμιά ἀρχή ἤ αὐθεντία, πῶς τά παιδιά θ' ἀναγνωρίσουν τό δικό τους κύρος;
Λοιπόν, ἄν θέλετε τό καταστροφικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς νά μή μολύνει τά παιδιά σας, προστατευθεῖτε πρῶτα ἐσεῖς ἀπό τήν ἐπίδρασή του, ἐφαρμόζοντας μέ συνέπεια τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί τή διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.

Δείξαμε, νομίζω, μέ σαφήνεια, ὅτι ἡ μεγαλύτερη εὐθύνη βαρύνει ἐσᾶς, ἄν τά παιδιά σας δέν πῆραν σωστή ἀνατροφή. Ὅσα εἴπαμε εἶναι κατοχυρωμένα στήν Ἁγία Γραφή, γιατί μέσ' ἀπ’ αὐτήν μιλάει τό Ἅγιο Πνεῦμα, «τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας».
Ἤδη στήν Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «Μή μακαρίζεις τόν ἄνθρωπο πρίν ἀπό τό θάνατό του, γιατί ὁ ἄνθρωπος γνωρίζεται ἀπό τά παιδιά του». Δηλαδή, ἀπό τή ζωή τῶν παιδιῶν κρίνεται ἡ ἀξία τῶν γονιῶν. Ἀλλά καί στόν εἰδωλολατρικό ἀκόμα κόσμο οἱ γονεῖς ἦταν ὑπεύθυνοι γιά τά σφάλματα τῶν παιδιῶν.
Ὁ Λυκοῦργος, ὁ περίφημος νομοθέτης τῆς ἀρχαίας Σπάρτης, ὅρισε μέ νόμο νά τιμωροῦνται οἱ γονεῖς γιά τά παραπτώματα τῶν παιδιῶν! Γιατί; Ἐπειδή οἱ γονεῖς μποροῦσαν καί ἦταν ὑποχρεωμένοι νά τά προλάβουν καί νά τ' ἀποτρέψουν.
Ὁ φιλόσοφος Διογένης, ἄλλωστε, χτύπησε τόν πατέρα ἑνός παιδιοῦ, ἐπειδή αὐτό ἔλεγε αἰσχρολόγα μπροστά του. Γιά ποιό λόγο; Ἐπειδή ὁ πατέρας δέν ἀνέθρεψε σωστά τό γιό του.

Εἴδατε λοιπόν, ὅτι οἱ γονεῖς κυρίως εἶναι ὑπεύθυνοι μπροστά στό Θεό γιά τά παιδιά τους. Ἄν μέσα σ' ἕναν ὡραῖο κῆπο εἶναι ἕνα ἄγριο δέντρο, κανείς δέν θά σκεφτεῖ νά τό κατηγορήσει. Ὅλοι ὅμως θά ρίξουν τήν εὐθύνη στόν κηπουρό, πού τ' ἄφησε ν' ἀναπτύσσεται χωρίς περιποίηση, κι ἔτσι ἔγινε ἄγριο.
Μέ τόν ἴδιο τρόπο, γιά τά ζιζάνια τῆς παιδικῆς καρδιᾶς ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ γονεῖς! Σκεφτεῖτε λοιπόν αὐτή τήν εὐθύνη, καί μήν ἐμποδίζετε, μέ τήν ἀδιαφορία ἤ καί τήν ἀρνητική στάση σας, τήν πορεία τῶν παιδιῶν σας πρός τό Θεό.
Ἔχετε ὑποχρέωση νά τά ὁδηγήσετε στό Σωτήρα, πού τά καλεῖ κοντά Του καί σᾶς λέει: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά». (Μάρκ. 10:14).

συνεχίζεται…

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ι.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.  
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
hristospanagia3.blogspot.com