Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ περί φιλοεκσυγχρονιστικών δημοσιευμάτων του π. Αεράκη και Αριστείδου Πανώτη


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 24ῃ Φεβρουαρίου 2012

Ὁ πολιός Ἀρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Ἀεράκης μέ ἄρθρο του στό περιοδικό πού ἐκδίδει (Μάρτιος 2012 ) καί ὁ ἐμβριθέστατος Καθηγητής κ. Ἀριστείδης Πανώτης μέ τό κείμενό του «Τό πρότυπο τοῦ Ἐπισκόπου κατά τόν μακαριστό φίλο μου Ἐπιφάνιο (Ἑτεοκλῆ) Θεοδωρόπουλο» συνηγοροῦν  μετ’ ἐπιτάσεως στήν προσπάθεια φερομένων ἐκσυγχρονιστῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί χρησιμοποιοῦντες πλάγιον λόγον ἀποπειρῶνται νά ἀπομειώσουν τά αὐτονόητα.

Εἰδικώτερα ὁ πρῶτος μέ ἀφορμή ἀσφαλῶς τήν Ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς: «Πατερική Θεολογία καί μεταπατερική αἵρεση» μέ τό γνωστό του «χαριτωμένο» ὕφος ἀποσιωπώντας ἐπιδεικτικά τά σαφέστατα ἐπιχειρήματα ἐγκρίτων καί εἰδικῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων κληρικῶν καί λαϊκῶν ἐπιχειρεῖ ἐνασχολούμενος μόνον μέ τήν λέξη «αἵρεση» νά ἀσκήση κριτική στήν οὐσία.

Ἀσφαλῶς δέν ἀγνοεῖ ὁ δόκιμος διδάσκαλος τοῦ θείου λόγου, ὅτι ἡ δημοσίᾳ ἀμφισβήτιση τῶν θεοφόρων ἁγίων Πατέρων τῶν ἀπλανῶς θεολογούντων κατά μετοχήν των στήν ἄκτιστη ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ καί ἡ προβολή θέσεων ὅτι δῆθεν ὁ μετ’ ἐπιφοίτησι τοῦ Παναγίου Πνεύματος διϊστορικός λόγος των χρειάζεται μετασχηματισμό, διόρθωσι ἤ ὑπέρβασι διά τῆς συναφειακῆς θεωρήσεως, τή στιγμή
πού ἡ συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀλλά καί αἱ Θεοσημεῖαι τοῦ οὐρανοῦ διά τῆς μυροβλυσίας τῶν ἁγίων λειψάνων των, τούς ἔχει ἀνακηρύξει στύλους καί ἑδραιώματα τῆς ἀνά τούς αἰώνας ἀληθείας, δέν ἀποτελεῖ τήν δεινοτέρα αἵρεσι καί μάλιστα κατεγνωσμένη ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων;

Εἰς τήν Θεολογική ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς δέν κατεγνώσθησαν νέοι αἱρετικοί ἀλλά ἐνημερώθη ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὑπό εἰδημόνων νά κωφεύση καί νά μήν ἀποδεχθῆ τήν ἀμφισβήτησι τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας πού ἀναποδράστως ὁδηγεῖ στήν ἀποδόμησι καί σχετικοποίησι τῆς ὑγιαινούσης διδσκαλίας (Α΄ Τιμ. 1:10) καί ἀκολούθως στήν ἄρνησι τῆς ἁγιότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουμενικῶν Αὐτῆς Συνόδων καί τοῦ Παναγίου Πνεύματος τοῦ θεώσαντος διά τῶν ἀκτίστων Αὐτοῦ ἐνεργειῶν τούς θεοφόρους Πατέρας.

Τό μήνυμα τῆς Ἡμερίδος δέν ἦτο ἡ ἔκθεσις προσώπων ὡς αἱρετικῶν ἀλλά ἡ πρόσκλησις πάντων νά θεολογοῦν καί νά πολιτεύωνται «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι». Ἄλλωστε ἡ συνείδησις καί ἡ πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας δέν θεωρεῖ αἱρετικούς τούς ἀστοχούντας στήν διατύπωσι θεολογικῶν θέσεων ἀλλά τούς δαιμονικῶς ἐμμένοντας σέ αὐτές.
Ὅσον ἀφορᾶ στόν σεβάσμιο καί ἐγκρατέστατο καθηγητή Ἀριστείδη Πανώτη, πού «ἀναμιμνήσκεται» τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου γιά νά εἰρηνεύση τήν ἀσφαλῶς διαμαρτυρομένη συνείδησί του γιά τήν ἐμμονή του στό ἀποδεδειγμένα ἀποτυχημένο ἐγχείρημα τῶν δῆθεν εἰρηνοποιῶν μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί  μακαρίτη Πάπα Παύλου τοῦ Στ΄ ἐμφανίζων δίχα ἀποδείξεων τόν ἀκραιφνέστατο τῆς Ὀρθοδοξίας Κανονολόγο καί διαπρύσιο κήρυκα τῆς ἀληθείας Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον ὡς θαυμαστή ἑνός μυθιστορηματικοῦ προσώπου τῆς κατεγνωσμένης Παπικῆς αἱρέσεως πού δημιούργησε ἡ ἐξαιρετική γραφίδα τοῦ Β. Οὐγκώ, λές καί δέν γέμει ἡ ἀκαινοτόμητος καί ἀδιαίρετος Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησίας μεγαλειωδῶν μορφῶν καί αἰωνίων προτύπων ἁγιότητος, ὑψίστης ἀνθρωπίνης ποιότητος ὡς ὁ ἱερός τῆς Ζακύνθου ἔφορος καί Προστάτης ἅγιος Διονύσιος ὁ Σιγοῦρος ὁ τιμηθείς ὑπό τοῦ αἰωνίου Θεοῦ διά τῆς ὑψίστης δωρεᾶς τῆς ἀφθαρσίας, ὁ καί συγχωρήσας τόν φονέα τοῦ ἀδελφοῦ του, ἄς μᾶς προσκομίσει ἀπό τό ἀνεξάντλητο ἀρχεῖο του, γραπτό κείμενο τοῦ γερ. Ἐπιφανίου ἐγκωμιαστικό γιά τήν Ρωμαιοκαθολική παρασυναγωγή ἤ φωτογραφικό ὑλικό συμπροσευχῆς του ἤ συναγελασμοῦ του μέ πραγματικούς καί ὄχι φανταστικούς «συναδέλφους» τοῦ λατίνου Ἐπισκόπου Μυριήλ τῶν Ἀθλίων.

Τήν ἀπάντηση στόν ἱστοριοδίφη κ. Ἀ. Πανώτη γιά τό ἄν εἶναι «σεβασμία» ἡ Ρωμαιοκαθολική παρασυναγωγή καί ὄχι Ἐκκλησία, δέν θά τήν δώσουν οἱ «μανιακοί κορύβαντες τῶν ἡμερῶν μας» οὔτε οἱ «ἔξαλλοι φανφαρόνοι τοῦ ἀδιάβαστου ψευτοζηλωτισμοῦ, πού μᾶς διασύρουν στήν οἰκουμένη μέ τούς δικολαβίστικους ἀκροβατισμούς τους», «οὔτε ἡ φθηνή ἀλαζονεία τοῦ ἀβδηριτισμοῦ» (sic) ἀλλά τήν δίδουν δυστυχῶς γι’ αὐτόν μέ ἐξόχως φρικώδη τρόπο ἡ συμπολίτευση καί ἀντιπολίτευση τοῦ κοινοβούλιου τῆς Ὀλλανδίας προσφάτως τοῦ ὁποίου ἀνεξάρτητος ἐπιτροπή γνωμοδότησε γιά 28.000 ἐγκλήματα παιδεραστίας στά τελευταία 60 χρόνια πού διεπράχθησαν ἀπό τούς λειτουργούς τῆς «σεβασμίας Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας» στή χώρα τους, καθώς καί ἡ συμπολίτευσι καί ἀντιπολίτευσι τοῦ Κοινοβουλίου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἰρλανδίας πού μέ κοινό ψήφισμά τους στό Δουβλίνο καί διά στόματος τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἔντα Κένι διεκήρυξαν κατά δημοσίευση τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος Gurdian ὅτι ἡ «σεβασμία Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία» συνεκάλυψε ἀναισχύντως χιλιάδες κακουργηματικές πράξεις παιδεραστίας στή χώρα τους καί ὅτι: «δυστυχῶς ἀποκαλύφθηκαν ἡ δυσλειτουργία, ὁ ἐλιτισμός καί ὁ ναρκισσισμός πού κυριαρχοῦν στήν κουλτούρα τοῦ Βατικανοῦ» πού ἔσπευσε νά ἁγιοποιήση τόν μεθοδικῶς ἐπιδοθέντα στήν παγκόσμια συγκάλυψη τῶν κακουργημάτων παιδεραστίας Ἰωάννη Παῦλο τόν Β΄. Τή δίδουν ἀκόμη τά ἀνά τόν κόσμο ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα τῶν «σεβασμίων» Ρωμαιοκαθολικῶν λειτουργῶν.

Ὅσον ἀφορᾶ τέλος στήν δῆθεν θεομαχία καί στήν δῆθεν ἀγνωμοσύνη καί ἐπειδή περί Πατέρων ὁ λόγος τοῦ ἀφιερώνουμε ὡς φιλίστορες καί φιλάγιοι καί ἐμεῖς ὡς ὁ ἴδιος τό συναξάριο τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀθανασίου τοῦ Λιθουανοῦ πού ἑορτάζει τήν 5 Σεπτεμβρίου.

«Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στὴν Βίλνα (σημερινὴ πρωτεύουσα τῆς Λιθουανίας) τῆς Μικρορωσίας τὸ 1596, τὸν ἴδιο χρόνο ποὺ ἔγινε στὸ Μπρὲστ - Λιτὸβσκ ἡ ψευδοένωσις μεταξὺ τῆς Ρώμης καὶ ὡρισμένων Ρώσων ἐπισκόπων. Υἱὸς εὐγενοῦς στὴν καταγωγὴ Λιθουανοῦ, ἀρκετὰ πτωχοῦ παρὰ ταῦτα, ἔλαβε εὐρεῖα καὶ σπάνια μόρφωσι γιὰ τὴν ἐποχή του.
Ἦταν κάτοχος πολλῶν ξένων καὶ ἀρχαίων γλωσσῶν καὶ βαθὺς γνώστης τόσο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ τῶν φιλοσόφων καὶ θεολόγων τῆς Δύσεως.
Γιὰ λίγα χρόνια ὁ ἅγιος ἐργαζόταν ὡς οἰκοδιδάσκαλος, ὥσπου τὸ 1627 ἐκάρη μοναχὸς στὴν μονὴ τοῦ Χουτίν, κοντὰ στὴν Ὄρσα τῆς Μικρορωσίας (σημερ. Λευκορωσία).
Τὸ προπύργιο αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἔμεινε ἀπείρακτο ἀπὸ τὶς πολωνικὲς δυνάμεις κατοχῆς, διεδραμάτισε σπουδαῖο ρόλο στὸ νὰ ἀντισταθῇ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς κατὰ τῆς ρωμαιοκαθολικῆς προπαγάνδας. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Ἀθανάσιος συμπλήρωσε τὴν μοναχική του κατάρτισι καὶ σὲ ἄλλα ὀνομαστὰ μοναστήρια.
Ὅταν χειροτονήθηκε ἱε ρεύς, ὁ μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας (1596-1647) τοῦ ἀνέθεσε τὴν ἀνακαίνισι τῆς μονῆς τοῦ Κουπυάτιτσκ. Μετὰ ἀπὸ θεία ἀποκάλυψι, ἔκανε ἕ να ἐπικίνδυνο ταξίδι στὴν Μόσχα, διασχίζοντας ἐδάφη κατεχόμενα ἀπὸ Πολωνούς, μὲ σκοπὸ νὰ ἐκθέσῃ στὸν τσάρο τὴν κακὴ στάσι τῶν τοπικῶν ἀρ χῶν ἔναντι τῶν ὀρθοδόξων στὶς βορειοδυτικὲς περιοχὲς τῆς Ρωσίας καὶ νὰ ζητήσῃ συνδρο μὴ γιὰ τὴν ἀνακαίνησι τῆς μονῆς του.
Μὲ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας ἐπέτυχε στὴν ἀποστολή του καὶ ἄρχισε τὶς ἐργασίες. Δύο χρόνια ὅμως ἀργότερα ἀναγκάσθηκε νὰ τὶς ἐγκαταλείψῃ, διότι ἐξελέγη ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ ὁσίου Συμε ὼν τοῦ Στυλίτου στὸ Μπρὲστ-Λιτόβσκ.
Ἀπὸ τότε ἀποδύθηκε σὲ νέο καὶ ἀκαταπόνητο ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Οὐνίας, τοῦ προσηλυτιστικοῦ αὐτοῦ τρόπου τῶν Λατίνων ποὺ εἶναι συγκεκαλυμμένος μὲ ὀρθόδοξα λειτουργικὰ τυπικὰ καὶ συνήθειες. Ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια ὁ ἅγιος μὲ τὴν προσευχή, τὸ κήρυγμα καὶ τὰ συγγράμματά του στηλίτευε καὶ ἀπέρριπτε τὴν ψευδοένωσι τῆς Μπρέστ, ἐπανέφερε δὲ τοὺς πλανηθέντας στὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Πολωνοὶ στρατιῶτες καὶ ἔποικοι βασάνιζαν τοὺς ὀρθοδόξους πληθυσμοὺς τῶν κατεχομένων περιοχῶν μὲ βαρβαρικὴ ὠμότητα, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἰησουῖτες ἱεραπόστολοι δὲν ἐδίσταζαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς πιὸ ἀπάνθρωπες μεθόδους, προκει μένου νὰ στερεώσουν τὴν δική τους πίστι στὴν Μικρορωσία. Ὁ ἅγιος ἀποφάσισε νὰ μεταβῇ στὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας Βλαδίσλαο Δ΄(1632-1648), γιὰ νὰ μεσολαβήσῃ, ὥστε οἱ ὀρθόδοξοι νὰ ἔχουν πιὸ ἀνθρώπινη μεταχείρισι.
 Ὁ βασιλεὺς κάμφθηκε ἀπὸ τὴν παράκλησί του καὶ μὲ διάταγμα ἔθετε τέρμα σὲ αὐτὲς τὶς καταχρήσεις τῆς ἐξου σίας, ἀλλὰ οἱ δημόσιοι λειτουργοί του δὲν τὸ ἐφήρμοσαν. Στὴν Βαρσοβία ἡ κατάστασις τῶν ὀρθοδόξων ἦταν ἀκόμα χειρότερη.
Σὲ ἑορτάσιμες ἡμέρες οἱ Πολωνοὶ καὶ οἱ οὐνῖτες ἔβαζαν φωτιὰ σὲ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες γεμᾶτες πιστούς, ὅπως καὶ ἄλ λοτε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων διωγμῶν.
Μόνος στὸν ἀγῶνα, μὲ μόνη παρηγοριὰ τὴν Παναγία, ὁ Ἀθανάσιος συνέχισε τὶς προσπάθειές του. Τὸ 1643, ὕστερα ἀπὸ μία νέα θεία ἀποκάλυψι, κατέφυγε γιὰ δεύτερη φορὰ στὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας τῆς Πολωνίας. Ἐνῷ κέρδισε τὴν προστασία τοῦ κράτους ὑπὲρ τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου του, ὡρισμένοι ὀρθόδοξοι γαιοκτήμονες, φοβούμενοι μήπως ζημιωθοῦν τὰ συμφέροντά τους, διέδωσαν ὅτι ἦταν τρελλὸς καὶ κατόρθωσαν νὰ τοῦ ἀφαιρεθῇ τὸ ἀξίωμα, νὰ καθαιρεθῇ ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη καὶ νὰ σταλῇ στὸ Κίεβο γιὰ ἐξέτασι.

Παρὰ τὶς κακόβουλες προσπάθειές τους ὁ ἅγιος δικαιώθηκε καὶ ἐπέστρεψε ὡς ἡγούμενος στὸ μοναστήρι του, ἀλλὰ δὲν ἔμεινε ἥσυχος γιὰ πολύ• σύντομα ξανάρχισαν οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν ὀρθοδόξων.
Ἐνῶ ἑτοίμαζε μία ἀναφορὰ πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας, συνελήφθη καὶ φυλακίσθηκε προτοῦ τὴν ὁλοκληρώση. Ἀφέθηκε ἐλεύθερος ὕστερα ἀπὸ τρία χρόνια, ἀλλὰ τὸ 1648 ὁ διωγμὸς συνεχίσθηκε σφοδρότερος. Ἦταν τόσο αἱματηρός, ὥστε ὁ λαὸς τῆς Μικρορωσίας ἐξεγέρθηκε καὶ ἀπαίτησε τὴν ἀποχώρησι τῶν πολωνολιθουανικῶν δυνάμεων καὶ τὴν ἀπόδοσι τῶν ρωσικῶν ἐδαφῶν στὸν τσάρο.
Οἱ πολωνικὲς ἀρχὲς συνέλαβαν ἀμέσως τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ κινήματος καὶ τοὺς ἐπιφανεστέρους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες.
Ὁ Ἀθανάσιος φυλακίσθηκε καί, παρὰ τὶς παντὸς εἴδους σωματικὲς καὶ ἠθικὲς κακώσεις ποὺ ὑπέστη, τόσο ἐκ μέρους τῶν δεσμοφυλάκων, ὅσο καὶ τῶν καθολικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, συνέχισε νὰ ἐλέγχῃ τοὺς ἑνωτικοὺς καὶ νὰ ἀναθεματίζῃ τὴν ἕνωσι. Τὸν βασάνισαν βάζοντας στὸ σῶμα του ἀναμμένα κάρβουνα, τὸν ἔγδαραν καὶ τὸν ἔκαψαν ζωντανό. Ἐπειδὴ ἀκόμη ἀνέπνεε, τὸν τουφέκισαν, νεκρὸ τὸν ἀπο κεφάλισαν καὶ ἔρριξαν τὸ σῶμα του σὲ ἕνα λάκκο. Τὸ τίμιο λείψανό του βρέθηκε ἀργότερα ἄφθαρτο, εὐωδιάζον καὶ μέχρι σήμερα ἐπιτελεῖ θαύματα.
Ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

(Ἀπὸ τὸν Νέο Συναξαριστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ ἱερομ. Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τόμ. Α΄ Σεπτέμβριος, ἐκδ. Ἴνδικτος 2001, σσ. 62-64)


Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

3 σχόλια:

  1. Στην ιστοσελίδα της romfea.gr στην μεριδα της σχετικης ειδήσεως, υπάρχει η ακόλουθος σημείωσις.

    H Romfea.gr δημοσιεύει παρακάτω το κείμενο του Αρχ. Δανιήλ Αεράκη, που εστάλη από την Ι.Μ. Δημητριάδος:

    Φοβούμαι ότι το κείμενο του σεβαστού πατρός Δανιήλ Αεράκη έρχεται κατά τρόπον τινά, εις μορφήν θεολογικής απαντήσεως εις τα λεγόμενα της ημερίδος της Μητρ. Πειραίως.

    Και τούτον, διότι, μετά τόσας ημέρας, ένα ιδιαιτέρως άστοχον κείμενον προσφέρεται υπό των μεταπατερικών, ως απαντήσις ή τουλάχιστον ως βολιδοσκόπησιν περιμέτρου.

    Οποία απογοήτευσις.

    Εις το κείμενο αυτό τελειούται η κατα το Ορθόδοξον κατανόησις των, υπο του Αγιου Πνεύματος θεολογουμένων και χαριζομενων εσαει εις την Εκλλησίαν?
    Θα ητο οντως κριμα.
    Ας ελπίσουμε ότι θα τύχουμε μιας Ορθόδοξης θεολογικης υποστήριξης των επαγγελομένων των.

    Ας επιτραπει μια επαναληψις των ανωτερων χαριν εμφασεως.

    Θα περιμέναμε κάτι αρμοδιότερον απο μια Θεολογικη Ακαδημια, προς υπεράσπισιν των υποδυκνειομένων ως κακοδοξιών.

    Εαν οντως, οπως δηλώνουν, ενδιαφέρωνται για την Ορθόδοξο θεολογία, ας προσπαθήσουν να θέσουν Ορθόδοξον θεολογικόν λόγο προς υπεράσπισιν των οσων καινοτόμων και ατόπων υποστηρίζουν.

    Αυτό είναι ένα τίμιο αίτημα.

    Βεβαίως αναμένουμε μια ενεργεια των μεταπατέρων συμβατήν με το "Ορθόδοξως θεολογειν" της Μιας Αγιας Καθολικης και Αποστολικης Εκλλησιας..

    Θα ητο πρόξενος ιδιαιτερας λύπης αποκλειστικές αναφόρες εις νεόκοπους (αθεολογητους) θεολογουντας, μετα της σχετικης παραγνωρίσεως της καθ΄ημας Ορθοδοξου θεολογίας και της θεόθεν διδασκαλίας των οντως θεοφόρων πατέρων της Ανατολικής Εκλλησίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βλέπω ότι η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ και οι μεταπατερικοί ενοχλήθηκαν από την απάντηση του Σεβ. Πειραιώς.

    Όμως θεολογική απάντηση, στα όσα Ορθοδόξως, καταμαρτυρούνται εναντίον των μεταπατερικών, με την υπόδειξη της παρεισφρήσεως αυτών επί αιρετικού εδάφους, δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

    Είναι σε θέση να αρθρώσουν Ορθόδοξο θεολογικό λόγο εκεί στον Βόλο ή όχι?

    Η υπερβασις των πατέρων αποτελεί θεολογικό έγκλημα για την Ορθοδοξία.
    Αυτήν όμως επαγγέλλονται "γυμνη τη κεφαλή".
    Και δεν απαντούν στις υποδείξεις του λάθους των.

    Μήπως απλά αδυνατούν, διότι η οποία Ορθόδοξη θεολογική απάντηση, μόνον πατερική μπορεί να είναι??

    Μια απάντηση θεολογική ρε παΐδια του Βόλου, ίσως το λάθος να είναι στην αντίθετη πλευρά, και να σας αδικούν.

    Ας το υποδείξουν από Βόλο, Ορθόδοξο θεολογικώς τω τρόπω….

    Όμως αυτά είπαν στον Βόλο, στο μεταπατερικό συνέδριο.

    - «Η θεολογία πρέπει να προσαρμοστεί σε φιλελεύθερους τρόπους σκέψεως κι έτσι να αποκλίνει από την πατερική παράδοση» (Alexei Nesteruk, Ε’συνεδρία 4/6/2010).
    -
    - «Να γίνει υπέρβαση των Πατέρων αφού αυτοί συμβιβάστηκαν με το πνεύμα του κόσμου» (Παντελεήμων Καλαϊτζίδης, Ι’ συνεδρία 6/6/2010).
    - «Να πάμε πέρα από τους Πατέρες» (Διάκ. Pavel Gavrilyuk, Β’συνεδρία 4/6/2010).
    - «Η παράδοση δεν μπορεί να είναι εγγυήτρια της αλήθειας. Αν γίνει δεκτή η ερμηνευτική του Gadamer θα βοηθήσει την Ορθοδοξία η παράδοση να μην εξεταστεί ως οχυρό αληθείας» (Assaad Katan, ΣΤ’ συνεδρία 5/6/2010).

    - «…και όχι κατ' ανάγκη στα ίδια μονοπάτια που ακολούθησαν οι πατέρες της εκκλησίας, γιατί, η χρονική απόσταση παράγει νέες σημασιολογικές διαστάσεις που προχωρούν πολύ πέρα από την αρχική σημασία του συγγραφέα, όπως επίσης και οι επεξηγηματικές τομές από διάφορους διαδοχικούς διερμηνείς.»
    (Assaad Katan, ΣΤ’ συνεδρία 5/6/2010).

    [εδώ έχουμε και το φιλοσοφικό έρεισμα της μεταπατερικής. Απολύτως στοχαστικό] σε αντίθεση με τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, "Άλιευτικως άλλ ούκ Αριστοτελικώς Πνευματικώς άλλ ούκ κακοπραγμονικώς", είπαμε, τι να ξέρει αυτός, οι μεταπατερικοι γνωρίζουν καλλίτερα...


    Και η απάντηση από τον Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό,

    1) Οὐκ ἀνεξόμεθα νέαν πίστιν διδάσκεσθαι.

    2) Οὐκ ἀνεξόμεθα ἄλλοτε ἄλλα φρονεῖν καὶ καιροῖς μεταβάλλεσθαι

    (αυτό ακριβώς επιζητούν οι μεταπατερικοί, την επάρατο παραλακτικότητα της κατανοήσεως των θεολογικών κειμένων.)

    Και κυριως…

    Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν,…….. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἦς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν. Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.


    Πόσο ειλικρινείς ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου μπορούν να είναι όταν προ(σ)φέρουν κατά την Θεια Λειτουργία, της ημέρας τα Ορθοδοξίας, τον Ορο της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου??

    Υπέρ ποίας ενώσεως των πάντων προσεύχονται στην Θεία Λατρεία, όταν διαφοροποιούνται οικειοθελώς της κοινής πίστεως της Εκκλησίας, δια της παραλλασσόμενης κατανοήσεως, όπως την έθεσαν στον συνέδριο του Βόλου, επιβαρύνοντας την, με την συνάφεια των αιρετικών δοξασιών?

    Η ανειλικρίνια ενώπιον Κυρίου του Θεού, είναι ολετήρια σωτηρίας…

    Εάν σφάλλω, παρακαλώ για την συγνώμη σας, σεβαστοί μεταπατέρες, εάν σφάλλω όμως….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βλέπω ότι η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ και οι μεταπατερικοί ενοχλήθηκαν από την απάντηση του Σεβ. Πειραιώς.

    Όμως θεολογική απάντηση, στα όσα Ορθοδόξως, καταμαρτυρούνται εναντίον των μεταπατερικών, με την υπόδειξη της παρεισφρήσεως αυτών επί αιρετικού εδάφους, δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

    Είναι σε θέση να αρθρώσουν Ορθόδοξο θεολογικό λόγο εκεί στον Βόλο ή όχι?

    Η υπερβασις των πατέρων αποτελεί θεολογικό έγκλημα για την Ορθοδοξία.
    Αυτήν όμως επαγγέλλονται "γυμνη τη κεφαλή".
    Και δεν απαντούν στις υποδείξεις του λάθους των.

    Μήπως απλά αδυνατούν, διότι η οποία Ορθόδοξη θεολογική απάντηση, μόνον πατερική μπορεί να είναι??

    Μια απάντηση θεολογική ρε παΐδια του Βόλου, ίσως το λάθος να είναι στην αντίθετη πλευρά, και να σας αδικούν.

    Ας το υποδείξουν από Βόλο, Ορθόδοξο θεολογικώς τω τρόπω….

    Όμως αυτά είπαν στον Βόλο, στο μεταπατερικό συνέδριο.

    - «Η θεολογία πρέπει να προσαρμοστεί σε φιλελεύθερους τρόπους σκέψεως κι έτσι να αποκλίνει από την πατερική παράδοση» (Alexei Nesteruk, Ε’συνεδρία 4/6/2010).
    -
    - «Να γίνει υπέρβαση των Πατέρων αφού αυτοί συμβιβάστηκαν με το πνεύμα του κόσμου» (Παντελεήμων Καλαϊτζίδης, Ι’ συνεδρία 6/6/2010).
    - «Να πάμε πέρα από τους Πατέρες» (Διάκ. Pavel Gavrilyuk, Β’συνεδρία 4/6/2010).
    - «Η παράδοση δεν μπορεί να είναι εγγυήτρια της αλήθειας. Αν γίνει δεκτή η ερμηνευτική του Gadamer θα βοηθήσει την Ορθοδοξία η παράδοση να μην εξεταστεί ως οχυρό αληθείας» (Assaad Katan, ΣΤ’ συνεδρία 5/6/2010).

    - «…και όχι κατ' ανάγκη στα ίδια μονοπάτια που ακολούθησαν οι πατέρες της εκκλησίας, γιατί, η χρονική απόσταση παράγει νέες σημασιολογικές διαστάσεις που προχωρούν πολύ πέρα από την αρχική σημασία του συγγραφέα, όπως επίσης και οι επεξηγηματικές τομές από διάφορους διαδοχικούς διερμηνείς.»
    (Assaad Katan, ΣΤ’ συνεδρία 5/6/2010).

    [εδώ έχουμε και το φιλοσοφικό έρεισμα της μεταπατερικής. Απολύτως στοχαστικό] σε αντίθεση με τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, "Άλιευτικως άλλ ούκ Αριστοτελικώς Πνευματικώς άλλ ούκ κακοπραγμονικώς", είπαμε, τι να ξέρει αυτός, οι μεταπατερικοι γνωρίζουν καλλίτερα...


    Και η απάντηση από τον Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό,

    1) Οὐκ ἀνεξόμεθα νέαν πίστιν διδάσκεσθαι.

    2) Οὐκ ἀνεξόμεθα ἄλλοτε ἄλλα φρονεῖν καὶ καιροῖς μεταβάλλεσθαι

    (αυτό ακριβώς επιζητούν οι μεταπατερικοί, την επάρατο παραλακτικότητα της κατανοήσεως των θεολογικών κειμένων.)

    Και κυριως…

    Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν,…….. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἦς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν. Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.


    Πόσο ειλικρινείς ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου μπορούν να είναι όταν προ(σ)φέρουν κατά την Θεια Λειτουργία, της ημέρας τα Ορθοδοξίας, τον Ορο της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου??

    Υπέρ ποίας ενώσεως των πάντων προσεύχονται στην Θεία Λατρεία, όταν διαφοροποιούνται οικειοθελώς της κοινής πίστεως της Εκκλησίας, δια της παραλλασσόμενης κατανοήσεως, όπως την έθεσαν στον συνέδριο του Βόλου, επιβαρύνοντας την, με την συνάφεια των αιρετικών δοξασιών?

    Η ανειλικρίνια ενώπιον Κυρίου του Θεού, είναι ολετήρια σωτηρίας…

    Εάν σφάλλω, παρακαλώ για την συγνώμη σας, σεβαστοί μεταπατέρες, εάν σφάλλω όμως….

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.

Συνολικές προβολές σελίδας

Αρχειοθήκη ιστολογίου