Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας Μέρος Θ'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

 

Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας Μέρος Θ'

 Ἔχω μιλήσει ἤδη για τήν μεγάλη ἀξία τῶν σκυλιῶν τῆς Καμτσάτκας.  Εἶναι οἱ ποιό πολύτιμοι σύντροφοι καί συνεργάτες τῶν κατοίκων.  Δυνατά, ἔξυπνα, μέ εὐαισθητη ὄσφρηση καί μεγάλη ἀντοχή, χρησιμοποιοῦνται στό κυνήγι, στό ψάρεμα, στά ταξίδια, σέ ἐπιχειρήσεις διασώσεως ἀνθρώπων πού κινδυνεύουν.  Σ’ ὅλη τήν χερσόνησο ὑπῆρχαν στά χρόνια μου τριανταέξι χιλιάδες σκυλιά.
Ὅταν ταξίδευα, ἐμπιστευόμουν περισσότερο στό ἔνστικτο καί τήν ὄσφρηση τῶν σκυλιῶν, παρά στήν πείρα καί τήν ἱκανότητα τοῦ ἀγωγιάτη. Αὐτό μέ δίδαξαν δυό περιστατικά, πού ἔγαλαν σέ κίνδυνο τή ζωή μου.
Κάποια φορά -ἦταν νομίζω χειμώνας τοῦ 1911 - ἀπό πείσμα τοῦ ὁδηγοῦ, πού δέν θέλησε νά ἐμπιστευθεῖ τό ἔνστικτο τῶν ζώων, πέσαμε μέσα σέ μιά βαθειά κι ἀπότομο χαράδρα. Εὐτυχῶς τραυματιστήκαμε ἐλαφρά.  Τό ἕλκηθρο ὅμως ἔπαθε μεγάλη ζημιά. Ἕτσι ὁ ἀγωγιάτης πῆρε ἕνα καλό μάθημα.
Μιάν ἄλλην φορά πάλι, πού ταξίδευα πάνω σ’ ἕνα παγωμένο ποτάμι, τά σκυλιά λοξοδρόμησαν. Ὁ ὁδηγός προσπάθησε νά τά φέρει στόν ἴσιο δρόμο. Ἐκεῖνα δέν ὑπάκουσαν, καί ὁ ὁδηγός ἀγρίεψε καί τά χτύπησε. Τρομαγμένα τά ζῶα τότε, ἦρθαν πάλι στήν προηγούμενη πορεία.
Ἀμέσως ὅμως ὁ πάγος, πού εἶχε γίνει πολύ λεπτός ἐξαιτίας τῶν ἀνοιξιάτικων ἀνέμων, ράγισε κι ἔσπασε.  Μέσα σέ δευτερόλεπτα τό ἕλκηθρο, μαζί μέ τά σκυλιά καί τούς ἐπιβάτες του, βρέθηκε μέσα στό παγωμένο ποτάμι.
Εὐτυχῶς στό μέρος ἐκεῖνο τό νερό δέν ἦταν βαθύ.  Μπόρεσα νά πατήσω στόν πυθμένα.  Τά σκυλιά καί ὁ ὁδηγός βγῆκαν εὔκολα ἔξω καί πάτησαν σέ στέρεο στρῶμα πάγου. Ἐγώ ὅμως ξύλιασα, μελάνιασα καί, στήν προσπάθειά μου νά βγῶ ἔξω, ἔχασα τίς αἰσθήσεις μου.  Μέ πολύ κόπο μέ τράβηξε καί μ’ ἔσωσε ὁ ἀγωγιάτης.  Και καθώς πέρασε ἕνα ὁλόκληρο εἰκοσιτετράωρο μέχρι νά φτάσουμε σέ κατοικημένο μέρος καί ν’ ἀλλάξω ροῦχα, ἀρρώστησα μέ βαρειά πνευμονία, πού μέ ταλαιπώρησε γιά πολύ καιρό.
Τόν Αὔγουστο τοῦ 1909 ταξίδευα μέ πλοῖο κατά μῆκος τῶν δυτικῶν παραλίων τῆς Ὀχοτσκικῆς θάλασσας.  Φτάσαμε στήν περιοχή Οὔντσκυ, πίσω ἀπό τά νησιά Σαντάρσκυ. Ἐκεῖ, στίς ἐκβολές τοῦ ποταμοῦ Οὔντα, βρίσκεται τό χωριό Τσουμικάν.
Ὁλόκληρη αὐτή ἡ περιοχή εἶναι ἑλώδης.  Τό ἔδαφος εἶναι λασπερό ὅλο τό χρόνο, ἀκόμα καί στήν περίοδο τῆς ξηρασίας.  Γι’ αὐτό τό χωριό εἶναι ἀπρόσιτο ἀπό τήν ξηρά.  Σέ ἀπέραντη ἔκταση γύρω του δέν ὑπάρχουν βοσκοτόπια γιά ζῶα οὔτε γῆ κατάλληλη γιά καλλιέργειες.  Καί τό κλίμα δέν μποροῦσε νά εἶναι χειρότερο γιά τούς ἀνθρώπους: τήν ἄνοιξη πυκνές ὁμίχλες καί διαπεραστική ὑγρασία·  τό καλοκαίρι ραγδαῖες βροχές·  τό φθινόπωρο σφοδροί καί παγωμένοι δυτικοί ἄνεμοι· καί τό χειμώνα ὅλ’ αὐτά μαζί, κι ἐπιπλέον σαρωτικές χιονοθύελλες.  Αὐτές μάλιστα εἶναι τόσο ἄγριες, ὥστε καλύπτουν μέ χιόνι τά σπίτια μέχρι πάνω ἀπό τή στέγη, ἐγλωβίζοντας μέσα τούς κατοίκους.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.178-194

Ἀναβάσεις

7 Ἰουλίου 2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα