Οι αυθεντικοί ποιμένες και τα άκρα της πλάνης και των αιρέσεων. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κυριακή Β΄των Νηστειών

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Εβρ. Α΄ 10 – Β΄ 3)

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Μέσα στην Κιβωτό της σωτηρίας μας, την Αγία μας Εκκλησία, διανύουμε το ευλογημένο πέλαγος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η αγωνιστική ατμόσφαιρα της νηστείας και της προσευχής, ήδη μας φανερώνει σε ποια σημεία σημεία θα πρέπει να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας, ώστε να χτυπήσουμε τα πάθη και να καλλιεργήσουμε τις Αγιοπνευματικές αρετές.
Αλλά ποιος άλλος θα μπορούσε ασφαλέστερα να μας χειραγωγήσει στο ανηφορικό αυτό μονοπάτι, παρά οι Άγιοι και οι φίλοι του Θεού;
Γι΄αυτό και η Εκκλησία μας, προβάλλει την Β΄Κυριακή των Νηστειών, τη δυναμική μορφή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.
Είναι ανάγκη αδελφοί μου να μελετήσουμε τον θαυμάσιο βίο και την παραδειγματική πολιτεία του ανδρός, ο οποίος δικαίως ονομάστηκε από το Ορθόδοξο πλήρωμα «κήρυξ της Χάριτος»!
Άλλωστε, αυτό το Άγιο σκήνωμά του, στη νύμφη του Θερμαϊκού, αποδείνυει του λόγου το αληθές, ότι δηλ. υπήρξε όταν ζούσε στην γη ο ποιμένας που καταυγαζόταν από τις άκτιστες ενέργειες της Αγίας Τριάδος.
Ετόνιζε στο ποίμνιό του, αυτό που ο Απ. Παύλος καταγράφει στην προς Εβραίους επιστολή του, και που θ΄ακούσουμε στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής. Ότι δηλ. τίποτε επάνω στην γη και στην υλική γενικώς δημιουργία, δεν είναι σταθερό. Το μόνο σταθερό μέσα στην κοινωνία της αγάπης Του είναι ο ίδιος ο Θεός.
Βλέπει λοιπόν κανείς και στο θέμα αυτό τις κοινές εμπειρίες των Αγίων και Δικαίων, τόσο της Παλαιάς, όσο  και της Καινής Διαθήκης. Βλέπει κανείς την οδόν της Εκκλησίας μας. Αυτό το οποίο τονίζει ο Ψαλμωδός χίλια έτη προ της ενανθρωπήσεως, ότι μόνο ο Θεός, μόνο ο Κύριος και Δημιουργός της γης και του ουρανού, μόνο Αυτός είναι αιώνιος, αθάνατος και αμετάβλητος. Αυτό δε κυρίως τονίζει και ο Απόστολος των Εθνών και τούτο ερμηνεύει με τον διαπρύσιο λόγο του και την ησυχαστική του ζωή ο καταπέλτης της παπικής αιρέσεως και κακοδοξίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Ναι, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε ο Ίδιος και θα είναι φυσικά για πάντα.
Ανώτερος απ΄όλα τα όντα και τα κτίσματα, αφού Αυτός είναι ο Δημιουργός πάντων, «ορατών τε και αοράτων»!
Η αποκαλυπτική Θεολογία του Θεόπνευστου συγγραφέα είναι τόσο αδιαμφισβήτητη και στο σημείο αυτό, ώστε απορεί κανείς για το πώς παρασύρονται και κηρύσσουν τις σατανικές και ακόμα χειρότερα, διδασκαλίες τους, τα ταλαίπωρα θύματα της «Σκοπιάς» δηλ. οι αυτοαποκαλούμενοι «μάρτυρες του Ιεχωβά» ή άλλως χιλιαστές. Απορεί κανείς. Μα τόση ασχετοσύνη και αγραμματοσύνη; Και καλά δεν γνωρίζουν Θεολογία, αγνοούν όμως και αυτή την Ελληνική μας Γλώσσα στην οποία γράφτηκε πρωτοτύπως η προς Εβραίους επιστολή; Τόση και τέτοια πλάνη σε ανθρώπους που θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον να αντιλαμβάνονται τα θεμελιώδη και βασικά; Τα θέματα που επιτέλους παραδέχεται και η κοινή λογική;
Αλλά και στο δραματικό τουτο ερώτημα που πολλαπλώς εκφράζει με πόνο ψυχής ο κάθε καλοπροαίρετος πιστός χριστιανός, υπάρχει απάντηση. Βρίσκεται στη συνέχεια του Αποστολικού μας αναγνώσματος. Είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει το Πνεύμα το Άγιον διά της Αποστολικής γραφίδος.
Καταλήγει στο ότι, μετά απ΄όλα αυτά, είναι απολύτως αναγκαίο να προσέχουμε πάρα πολύ.
Να προσέχουμε «μη ποτέ παραρρυώμεν», μήπως δηλ. παρεκκλίνουμε από τον δρόμο της σωτηρίας. Να μένουμε πνευματικώς άγρυπνοι, διότι αν οι Εβραίοι τιμωρήθηκαν για τις παραβάσεις του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, τον οποίον έδωσε ο Θεός στον Μωυσή δια μέσου Αγγέλων, και ο οποίος αποδείχθηκε βέβαιος και αληθινός σε όλα, πώς, ερωτά ο Απόστολος, εμείς τώρα θα ξεφύγουμε την τιμωρία; Πώς είναι δυνατόν εμείς οι Χριστιανοί να αδιαφορούμε για το μέγιστο αυτό δώρο της σωτηρίας; Μια δηλ. σωτηρία η οποία μας δόθηκε όχι από Αγγέλους, αλλά από τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα Θεό! Τον Κύριο Ιησού Χριστό. Πώς λοιπόν δεν θα τιμωρηθούμε όταν περιφρονούμε και αρνούμαστε αυτή τη σωτηρία μας, την οποία μετέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και ως πολύτιμη παρακαταθήκη από γενεά σε γενεά, βιώνουν και μεταφέρουν οι Άγιοι της Εκκλησίας  μας;
Αδελφοί μου, ας προσέξουμε διότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, όσον αφορά τη δική μας διάθεση για το θέμα της σωτηρίας μας. Ας προσέξουμε δε διότι οι τιμωρίες και αυτή η κόλαση, δεν είναι απλές θεωρίες όπως πιστεύουν οι άθεοι και όπως κηρύσσουν οι πλανεμένοι θεολόγοι και ποιμένες.
Ο λόγος του Θεού είναι απολύτως αληθής και οι τιμωρίες που περιμένουν όσους νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με τη σωτηρία τους και να εμπαίζουν τους Αγίους μας, θα είναι φρικτές και αιώνιες.
Ας προσέξουμε διότι πάντοτε μεν, αλλά κυρίως στις ημέρες της αποστασίας που ζούμε, τα αντιαιρετικά κηρύγματα και ο αγωνιστικός βίος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αποκτούν εξαιρετική επικαιρότητα.
Η διαβολική νοοτροπία που εξισώνει την αλήθεια με την πλάνη, και που τείνει να κυριαρχήσει, είναι άνευ αντιλογίας ο μεγαλύτερος κίνδυνος της Ορθοδοξίας μας σήμερα. Το νεόκοπο και νεοεποχίτικο δόγμα ότι, παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες, ορθόδοξοι, όλοι είμαστε χριστιανοί και όλοι είμαστε ένα, αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο που επισημαίνουμε αποκαλύπτει.
Οι κακόδοξοι λόγοι «ορθοδόξων ποιμένων» ότι τί σημασία έχουν οι μικροδιαφορές στις δογματικές διατυπώσεις και ότι ο Χριστός είπε να έχουμε αγάπη μεταξύ μας, αποδεικνύουν ότι το καρκίνωμα έχει προχωρήσει στον οργανισμό, περισσότερο απ΄όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Δοθέντος δε ότι ο λαός μας, είναι και παραμένει δυστυχώς ακατήχητος, σιγά-σιγά, εντέχνως και υπούλως τείνει να πιστέψει ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Ότι δηλ. επί της ουσίας όλοι είμαστε το ίδιο, αφού πιστεύουμε στον Θεό και πως όλη η υπόθεση των διαφορών δεν είναι παρά θέμα διατυπώσεων και σχολαστικών εκφράσεων.
Εάν τώρα προσθέσουμε και την «τεχνική οικονομική κρίση» που μαστίζει την κοινωνία και που έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να πιστέψουν ότι «μόνον επ΄άρτον ζήσεται άνθρωπος», κατανοεί κανείς πώς γίνονται πιστευτές παρόμοιες θεωρίες περί «κοινού Θεού», κοινής Πίστεως και κοινών αγώνων.
Τελικώς, αυτό τώρα που ενώνει τις κοινωνίες, δεν είναι ο μοναδικός Θεός (ποτέ άλλωστε δεν ήταν). Αυτό, μάλλον αυτά που φέρνουν πιο κοντά και συναδελφώνουν σε παγκόσμιο επίπεδο τις ψυχές είναι η λεγόμενη «οικονομική κρίση», η «μόλυνση του περιβάλλοντος», η «ενεργειακή κρίση», οι «τεχνιτές ασθένειες» και τόσα άλλα που κλείνουν ερμητικώς την θύρα στον αυθεντικό τρόπο ζωής, ενώ ανοίγουν διάπλατα τις πύλες σ΄όσους «αγαπητικώ τω τρόπω» κηρύσσουν παγκόσμια θρησκεία κάτω από έναν «πρωτόθρονο αδελφό». Και φυσικά ο «πρωτόθρονος αδελφός» δεν θα έχει καμμία αντίρρηση και για ένα παγκόσμιο νόμισμα και οπωσδήποτε μια κυρίαρχη παγκόσμια κυβέρνηση.
Καλά, θα ρωτήσει κανείς. Οι ποιμένες μας τώρα τί κάνουν; Ποιο το ενδιαφέρον τους για διαφώτιση και διαφύλαξη του ποιμνίου τους; Πού έστω και οι απλές διαμαρτυρίες;
Φίλοι μου «μη ταρασσέσθω η καρδία ημών». Σε κάθε εποχή τα γεγονότα αποδεικνύουν την ποιότητα των ανθρώπων και οι περιστάσεις αποκαλύπτουν «εκ πολλών καρδιών διαλογισμούς».
Οι αυθεντικοί μας οδηγοί δεν είναι παρά οι Άγιοι. Και οι γνήσιοι ποιμένες μας, όσοι ακολουθούν κατά πόδας τους Αγίους. Τους επισήμους Αγίους και όχι τους κατ΄ευφημισμόν και σύμφωνα με το κοσμικό ή έστω «εκκλησιστικό πρωτόκολλο».
Και μιας και ο λόγος μας επανήλθε στους Αγίους, αφού δεν υφίσταται γλυκύτερο εντρύφημα από τους βίους των τέκνων του Θεού, και τούτο διότι αποτελούν το εικονογραφημένο Ευαγγέλιο, ας στρέψουμε το νου μας στον Άγιο Γρηγόριο που σήμερα έχει την τιμητική του και δαψιλώς μας επευλογεί.
Προσέξτε. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τον Άγιο Γρηγόριο να συμπροσεύχεται με τους κακοδόξους παπικούς; Θα διενοείτο ποτέ Ορθόδοξος πιστός ότι μέσα στον  Ναό του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ο κήρυξ της Χάριτος, θα προσκαλούσε τον πάπα ή κάποιον καρδινάλιο για να του «ευλογήσει» το ποίμνιο; Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον Βυζαντινό χορό να ψάλλει το «Εις πολλά έτη δέσποτα» στον κακόδοξο, πλανεμένο και αιρετικό εκπρόσωπο του κοσμικού κράτους του Βατικανού; Και μόνο να το διανοηθεί κανείς αμαρτάνει και ταράσσεται όταν μάλιστα βλέπουμε στα πράγματα ότι γενικώς οι κακόδοξοι και οι παπικοί  ειδικότερα παραμένουν πεισματικώς αμετανόητοι στις πλάνες και στις αιρέσεις τους;
Ας μη ρωτούμε λοιπόν το τί θα κάνουν κάποιοι, αλλά να ρωτούμε τον εαυτό μας το τί πράττουμε εμείς.
Διαμαρτυρόμαστε για το ότι ανατρέπονται οι αποφάσεις των Συνόδων και των Πατέρων; Θλιβόμαστε και αγανακτούμε όταν οι Άγιοι και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζονται ως φανατικοί; 'Η μάλλον αναπαυόμαστε στην «σύνεση» και ξεγελούμε τον εαυτό μας αλλά και το περιβάλλον μας με την φράση ότι «όλα βαίνουν καλώς»;
'Εχουμε μελετήσει πώς σε άλλες εποχές αντιδρούσε το ποίμνιο ή έχει περάσει και σ' εμάς η ιδέα ότι τα θέματα αυτά δεν πρέπει να μας αγγίζουν και τελικώς ρίχνουμε «τη στάχτη στα μάτια» με την φράση «μη θίγετε τα κακώς κείμενα»;
Φυσικά, και για να μην υπάρχουν υποψίες και λογισμοί, ή και σκανδαλισμοί, είναι ανάγκη στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε το εξής.
 Ότι δηλ. με το να κάνουμε λόγο, αλλά και να αγωνιζόμαστε εναντίον του Οικουμενισμού και του θρησκευτικού συγκρητισμού, δεν θα πέσουμε από την άλλη στην ετέρα μεγάλη παγίδα και στον άλλο πειρασμό του πονηρού, που ονομάζεται άκριτος ζηλωτισμός. Ουδείς έχει το δικαίωμα να αποσπασθεί από το Σώμα της Εκκλησίας και να δημιουργήσει παρατάξεις και σχίσματα.
Ουδέποτε αυτό. Άλλωστε, όπως γνωρίζουμε, ο τόπος μας, η Ελλαδική δηλαδή Εκκλησία, και όχι μόνο, έχει δεχθεί κατά καιρούς πολλές τις πληγές στο σώμα της από τους «εκ δεξιών πειρασμούς». Η σύγχρονη μάλιστα κατάσταση στον δραματικό χώρο των σχισμάτων και των ποικίλων «συνόδων», αποδεικνύει άμεσα σε ποιο κατάντημα μπορούν να φθάσουν διάφορες ομάδες, όταν τους λείπει η ακριβής γνώση της εκκλησιαστικής Ιστορίας και όταν υπάρχει ημιμάθεια του Κανονικού Δικαίου.
Ο τρόπος δε που χειρίζονται κάποιοι «ηγέτες» των σχισματικών παρατάξεων τα θέματα γενικώτερα, αποδεικνύει, όχι απλώς ασχετοσύνη περί τα θεολογικά, αλλά στην κυριολεξία, αθεοφοβία.
Και πώς να μη συμβαίνει αυτό αγαπητοί, όταν αρκετοί εξ' αυτών που παρουσιάζονται με βαρύγδουπους τίτλους και με «εκκλησιαστικά» αξιώματα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα μπορούσαν «τιμής ένεκεν» να είναι απλώς «κανδηλανάπτες», για να μην ισχυριστούμε ότι θα έπρεπε ν' ανήκουν στους «προσκλαίοντες»; Πώς αλήθεια ηρεμούν με τη συνείδησή τους όταν φτάνουν να προβαίνουν σε ανοικονόμητες οικονομίες, για το καλό δήθεν της παρατάξεως που την έχουν βαπτίσει «εκκλησία»; Και όλα αυτά φίλοι μου, στο όνομα της ταλαίπωρης «ορθοδοξίας» και «ένεκεν αληθείας»...
Όχι λοιπόν! Ξεκάθαρα όχι. Δεν θα φύγουμε από την Κιβωτό της Σωτηρίας. Δεν θα γίνει δηλαδή αυτό που θέλει ο διάβολος, αλλά και που μάλλον θα ήθελαν όσοι συνειδητά παρασπονδούν στα θέματα της πίστεως. Είναι κι αυτό μια τραγικότητα. Όσοι δηλαδή βάλλουν έσωθεν την Εκκλησία μας, θα ήθελαν μετά πολλής της χαράς μάλιστα, να απομακρυνθούν  όσοι πονούν για τα ολισθήματα και τα εκκλησιαστικά εγκλήματα, και τούτο για να αποδυναμωθεί η αντίσταση, και έτσι να οδηγήσουν το σκάφος εκτός σωτηρίου πορείας, και στην ρότα που επιθυμούν.
Θα μείνουμε λοιπόν και θα αγωνιστούμε εντός της Εκκλησίας. Και Εκκλησία, δεν είναι τα λάθη και οι ανθρώπινες αδυναμίες, ή έστω και προδοσίες. Εκκλησία είναι το Σώμα του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Άλλωστε, και στο θέμα αυτό, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται τώρα για πρώτη φορά, έχουν ξεκαθαρίσει δια παντός τα πράγματα, μεγάλες άγιες και σύγχρονες μορφές της Εκκλησίας μας, όπως ο Σέρβος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αλλά και ο δικός μας, ο ανεπανάληπτος και όσιος πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Φυσικά την μέση και βασιλική οδό, μας τη διδάσκει ο λόγος του Θεού  και οι άγιοι της Εκκλησίας μας, που ερμηνεύουν τον ζωντανό λόγο του Θεού.
Δευτέρα λοιπόν Κυριακή των Νηστειών.
Ο ουράνιος άνθρωπος και επίγειος Άγγελος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος πραγματοποίησε διάλογο τόσο με παπικούς όσο και με μουσουλμάνους, ουδέποτε όμως δέχτηκε ότι ο παπισμός είναι εκκλησία, και ουδέποτε εκήρυξε ότι το ισλάμ κατέχει αλήθεια (πολύ περισσότερο δεν έκανε δώρα μουσουλμανικά κοράνια), ο «κήρυξ της χάριτος» λοιπόν, μάς προσκαλεί σε μετάνοια αλλά και σε αγωνιστικό φρόνημα. Ο Αποστολικός λόγος «δια τούτο δει περισσοτέρως ημάς προσέχειν τοις ακουσθείσι, μή ποτέ παραρρυώμεν», ας αποτελεί την πυξίδα για την σταθερή και αταλάντευτη πορεία στον όμορφο, ένδοξο, κάποτε ίσως σκληρό, αλλά και ευλογημένο αγώνα της αγίας Τεσσαρακοστής, μα και ολοκλήρου της ζωής μας.  

   

  Αμήν.