Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Θ'

 Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Θ'

Ὅταν τό «Ἀμούρ»ἔπλεε δίπλα στήν ὀροσειρά τῶν Κουρίλων, οἱ τρεῖς «περιηγητές» ἄρχισαν νά φωτογραφίζουν ἀδιάκοπα καί ἀνενόχλητα τίς ρωσικές ἀκτές καί τά νησιά, τό Σούμσου, τό Παραμουσίρ, τό ἀκρωτήριο Λοπάτκα καί τόν ὄρμο Ἀβατσίνσκυ, πού ἔκλεινε στήν ἀγκαλιά του τό Πετροπαυλόφσκ.
 Ἡ εἴσοδος αὐτοῦ τοῦ ὅρμου, πού ἔχει τή λαϊκή ὀνομασία «Πόρτες Ἀβατσίνσκυ», παρουσίαζε ἕνα μεγαλόπρεπο κι ἐπιβλητικό θέαμα.  Πανύψηλα, γρανιτένια βράχια ὑψώνονταν μέχρι τά σύννεφα.  Γυμνά καί ξασπιρισμένα ἀπ’ τόν ἥλιο καί τή θάλασσα, κρέμονταν πάνω ἀπ’ τά κεφάλια μας ἀπειλητικά, καθώς τό πλοῖο περνοῦσε ἀνάμεσά τους, σάν ἕνα μυρμήγκι μέσ’  ἀπό θεόρατη σιδερένια καστρόπορτα. Μοναδική τους κάτοικοι ἀναρίθμητα θαλασσοπούλια, πού πλημμύριζαν τόν ἀέρα μέ πολυφωνικές κραυγές.
Τό ταξίδι μου ἔφτανε στό τέρμα του. Ἀχνά πρόβαλαν μπροστά μου τά καμτσατκικά βουνά, καλυμμένα μ’ ἕνα γκριζόλευκο πέπλο ὁμίχλης.  Μέ κάποιο δέος ἀντίκρυσα τούς σκοτεινούς ὄγκους τῶν ἐνεργῶν ἡφαιστείων, πού περιέβαλλαν τόν ὅρμο: τό Ἀβατσίνσκυ, τό Κοριάκσκυ, τό Κοζέλσκυ, τό Βιλιούϊσκυ, τό Στρέλοτσνι.
Τό ταλαίπωρο σαπιοκάραβό μας ἔγειρε μονόπαντα τρίζοντας καθώς τό ἐγκαταλείπαμε.
Ἡ πόλη τοῦ Πετροπαυλόφσκ, χτισμένη στά μύχια τοῦ ὅρμου, εἶχε λιγοστούς κατοίκους, κακή ρυμοτομία καί ὄψη ἐγκαταλείψεως.  Τά χαμηλά καί φτωχικά σπιτάκια της ἔρχονταν σέ κραυγαλέα ἀντίθεση μέ τά μεγαλειώδη ἡφαίστεια καί τά χιονισμένα βουνά, πού ὑψώνονται κι ἀπό τίς τρεῖς πλευρές.
Μέ ἀπερίγραπτη συγκίνηση πατοῦσα τό πόδι μου στή γῆ τῆς Καμτσάτκας.  Τό μυαλό μου ὅμως δέν μποροῦσε νά ξεκολλήσει ἀπό τούς τρεῖς ἰάπωνες τοῦ Χακοντάτε.  Οὔτε καί ἡ προσοχή μου.  Δέν ἔφταναν οἱ ὕποπτες κινήσεις τους στή διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ.  Κατέβηκαν τώρα καί κυκλοφοροῦσαν στό Πετροπαυλόφσκ, σάν νοικοκυραῖοι στό σπίτι τους. Εἶχαν μαζί τους φωτογραφικές μηχανές, βυθόμετρα καί ἄλλα ἐργαλεῖα, πού δέν ἤξερα τή χρησιμότητά τους.   Καί μόλις ἀποβιβάστηκαν, ἔπιασαν δουλειά.  Φωτογράφησαν μέ κάθε λεπτομέρεια ὅλη τήν περιοχή του στρατηγικῆς σημασίας ὅρμου, τά γύρω βουνά καί ὁλόκληρη τήν πόλη μέ τά περίχωρά της.  Σχεδίαζαν ἀκατάπαυστα πάνω σέ μεγάλα χαρτιά, ἔκαναν ὑπολογισμούς, κατάρτιζαν χάρτες καί τοπογραφικά σχέδια καί μετροῦσαν τό βάθος τοῦ ὅρμου σέ διάφορα σημεῖα. Ἀκόμα καί μέ τή μελέτη τῶν πετρωμάτων ἀσχολήθηκαν καί τή γεωλογική σύνθεση τῆς ἡφαιστειογενοῦς περιοχῆς.
Ἦταν πιά φανερό πώς ἐπρόκειτο γιά κατασκόπους, πού δούλευαν σέ βάρος τῆς πατρίδος μου.  Οἱ λύκοι εἶχαν μπεῖ μέσα στό μαντρί καί τό τσοπανόσκυλο -ἐννοῶ τόν ἔπαρχο- ὄχι μόνο δέν τούς ἐξουδετέρωνε, ἀλλά,  καθώς φαίνεται, τούς εἶχε ἀνοίξει τίς πόρτες. Ἦταν τό ἀντάλλαγμα τῆς ἀπελευθερώσεώς του. Ἀντάλλαγμα ὅμως ἀπαράδεκτο προδοτικό.
Ἡ ρωσική μου ψυχή ἐπαναστατοῦσε. Ἤθελα νά κάνω κάτι, ν’ ἀντιδράσω.
Ἔψαξα νά βρῶ τόν ἔπαρχο. Εἶχε κιόλας ἐγκατασταθεῖ στό διοικητήριο καί εἶχε ἀναλάβει τά νομαρχιακά του καθήκοντα.  Πῆγα ἐκεῖ καί ζήτησα ἀπό κάποιον θυρωρό, βαρύ καί σκυθρωπό, νά μέ ἀναγγείλει. Ἐπέστρεψε πιό σκυθρωπός, ἀναμασώντας κάτι ἀσυνάρτητες κουβέντες, ἀπό τίς ὁποῖες ἔβγαλα τό συμπέρασμα πώς ὁ κύριος ἔπαρχος ἀρνεῖται νά μέ δεχθεῖ.
Μοῦ ἀνέβηκε τό αἷμα στό κεφάλι.  Πρίν προλάβει νά μέ σταματήσει, ὅρμησα στίς σκάλες κι ἀνέβηκα στό γραφεῖο του. Ἦταν ἄδειο.  Μά ἡ ἀνοιχτή πόρτα, στό βάθος, ἀποκάλυπτε ἕνα θέαμα, πού μ’ ἐξαγρίωνε ἀκόμα περισσότερο. Ὁ κύριος ἔπαρχος ἦταν ξαπλωμένος τεμπέλικα σ’ ἕνα ντιβάνι, καί διάβαζε τήν ἐφημερίδα του καπνίζοντας.
Τόν πλησίασα.  Μέ εἶδε μέ τήν ἄκρη τοῦ ματιοῦ του, ἀλλά συνέχισε προκλητικότατα νά διαβάζει, σά νά μή συνέβαινε τίποτα. Μερικές στιγμές μείναμε ἔτσι, ἐγώ ὄρθιος, νά τόν κοιτάζω ἀμήχανα, κι ἐκεῖνος ξαπλωμένος, τάχα νά διαβάζει...
Ἄξαφνα ξέσπασα σά χείμαρρος.
-Ἔ, αὐτό πιά εἶναι ἄνω ποταμῶν, κύριε ἔπαρχε!  Δέ φτάνει πού ἀφήνετε ἐκείνους τούς τρεῖς ἰάπωνες νά ἐνεργοῦν ἐν ψυχρῷ κατασκοπεία σέ βάρος τῆς πατρίδας μας!  Τώρα ἀντιμετωπίζετε μέ χυδαία περιφρόνηση ἕνα ρῶσο πολίτη, πού  ζήτησε ἀκρόαση!  Ζητῶ νά λάβετε ἀμέσως τά μέτρα πού χρειάζονται γιά νά σταματήσουν τή δραστηριότητά τους οἱ τρεῖς ἰάπωνες, πού ὁ Θεός ξέρει μέ τί ἀνταλλάγματα τούς φέρατε ὥς ἐδῶ. Εἶναι κατάσκοποι!  Κι αὐτό ἐσεῖς τό γνωρίζετε καλύτερα ἀπό μένα!  Ἀπαιτῶ νά συλληφθοῦν, καί νά κατασχεθοῦν ὅλα ὅσα ἔχουν μαζί τους!
Σταμάτησα τό μονόλογο. Εἶχα λαχανιάσει ἀπό τήν ἔξαψη καί τήν ἀγανάκτηση.  Μόνο τότε ὁ ἔπαρχος καταδέχθηκε νά μέ κοιτάξει.  Παρ’ ὅλα ὅσα τοῦ εἶχα πεῖ, διατηροῦσε τή νωχέλεια καί τήν ἀταραξία του. Ἀνασηκώθηκε βαριεστημένα, πέταξε πέρα τήν ἐφημερίδα, τράβηξε δυό ρουφηξιές ἀπό τό τσιγάρο του καί μοῦ εἶπε:
-Ἄς τους αὐτούς.... Μήν ἀνακατεύεσαι.. Ἄς κάνουν ὅ,τι θέλουν.... Νά τά φτύσω ὅλα!.... Δέ μέ νοιάζει τίποτα πιά!  Δέ θά βγάλω ἐγώ τό φίδι ἀπό τήν τρύπα...
Ἡ «ἀκρόαση» εἶχε τελειώσει ἄδοξα.  Κατάλαβα πώς δέν ὑπῆρχαν περιθώρια συνεννοήσεως. Εἶχα μπροστά μου ἕναν τυπικό ἐκπρόσωπο τοῦ ἀποδιοργανωμένου τσαρικοῦ κράτους. Ἀπό κείνους πού σάν τρωκτικά ροκάνιζαν τίς ρίζες τῆς ἀγαπημένης μου πατρίδας, γιά νά τήν ὁδηγήσουν τελικά στήν καταστροφή....
Καταπικραμένος κατέβηκα τίς σκάλες τοῦ διοικητηρίου καί βγῆκα στό δρόμο.
Φρόντισα νά ξεχάσω σύντομα τό θλιβερό γεγονός. Εἶχα πολλή δουλειά μπροστά μου κι ἔπρεπε ν’ ἀρχίσω χωρίς καθυστέρηση.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.52-78

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα