Ο θρίαμβος της Εκκλησίας και "οι εγκλωβισμένοι του συστήματος". Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κυριακή της Ορθοδοξίας

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής της Α΄ Νηστειών (Εβρ. ΙΑ΄ 24-26, 32-40)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Κυριακή της Ορθοδοξίας! Και μόνο στο άκουσμα της φράσεως αυτής, ρίγη συγκινήσεως διαπερνούν το κορμί του κάθε συνειδητού πιστού.
Κυριακή της Ορθοδοξίας! Μια εορτή, που χωρίς υπερβολή είναι ισάξια της Κυριακής του Πάσχα, αφού σ΄αυτήν συνοψίζονται όλες οι μάχες, αλλά και ο θρίαμβος. Όλοι οι αγώνες και οι αγωνίες της Στρατευομένης μας Εκκλησίας, εναντίον του διαβόλου, εναντίον της πλάνης και των αιρέσεων. Οι μάχες και οι νίκες εναντίον όλων των δυνάμεων του σκότους που πέφτουν για να κλονίσουν συνθέμελα το θείον καθίδρυμα, ξεχνώντας όμως ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής»! (Ματθ. ΙΣΤ΄18).

Γι΄αυτό και το Αποστολικό μας ανάγνωσμα είναι αυτό ακριβώς που ταιριάζει στο πνεύμα της πανηγύρεως. Είναι από το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, στο οποίο περιγράφει η θεόπνευστη γραφίδα με πολύ ενάργεια και παραστατικότητα τους ένδοξους και ηρωϊκούς  αγώνες των δυναμικών και ιερών μορφών της Παλαιάς Διαθήκης. Των ανθρώπων αυτών που εμπνέονταν από τον άσαρκο Υιό και Λόγο του Θεού, και έμεναν «άχρι τέλους», έως θανάτου δηλ. αφοσιωμένοι    στην πίστη προς τον μοναδικό και ζώντα, προσωπικό Θεό!
Και άλλες φορές οι θείοι Πατέρες έχουν ορίσει να αναγινώσκεται στους ναούς μας η συγκεκριμένη Αποστολική περικοπή. Στη σημερινή όμως εορτή, οι μορφές με τους αγώνες τους που παρελαύνουν μπροστά μας, όχι απλώς μας συγκινούν, αλλά μας οδηγούν στο να βάλουμε τον νου μας στην καρδιά, ώστε να μελετήσουμε την  αναστροφή εαυτών και αλλήλων. Άλλωστε, αυτός είναι και ο πρώτιστος σκοπός της μελέτης του λόγου του Θεού.
Εμείς σήμερα, ας σταθούμε με περίσκεψη και ιερή σιωπή στην μοναδική προσωπικότητα του Μωυσή, ο οποίος, όπως αναφέρει το ιερό κείμενο και γνωρίζουμε από τα πρώτα βιβλία του κανόνος της Παλαιάς Διαθήκης, μολονότι μεγάλωσε μέσα στα ανάκτορα του Φαραώ, και ανετράφει με όλες τις ανέσεις που θα μπορούσε ανθρώπινος νους να φανταστεί, αυτός, έμεινε αυθεντικός και ακέραιος. Αναδείχθηκε σε προσωπικότητα, όπως ακριβώς ήθελε ο Θεός.
Πράγματι, η μεγάλη αυτή μορφή, απέφυγε τον κίνδυνο της καλοπεράσεως και των Φαραωνικών ανέσεων και δεν δελεάστηκε, ούτε παρασύρθηκε κατόπιν από την δόξα και την κολακεία των ανθρώπων.
Γιατί; Διότι προτίμησε να συγκακουχείται με τον βασανιζόμενο λαό του Θεού. (Τον σκληροτράχηλο, όπως απέδειξαν τα ίδια τα γεγονότα, εκείνο λαό.)
Και επέλεξε ο Μωυσής αυτή τη στάση ζωής, όχι φυσικά διότι δεν θα μπορούσε να απολαύσει, ως άνθρωπος κι αυτός, τις βασιλικές ανέσεις, αλλά, διότι οι θησαυροί οι πρόσκαιροι της Αιγύπτου, του ήταν εντελώς αδιάφοροι. Του ήταν όλα αδιάφορα και ασήμαντα, μπροστά στον ουράνιο και ανεκτίμητης αξίας πλούτο.
Τον πνευματικό αυτό πλούτο που θα του επέφεραν οι περιφρονήσεις, τα βάσανα, οι ταπεινώσεις και οι ταλαιπωρίες, οι παρόμοιες με αυτές του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Αδελφοί μου, το ιερό κείμενο από το σημείο αυτό και κάτω, δειγματοληπτικώς, όπως βλέπουμε, καταγράφει τα ονόματα αυτών που αποτέλεσαν σταθμό και άφησαν εποχή με τον βίο και την πολιτεία τους. Με τα μαρτύριά τους αλλά και τον ένδοξο θάνατό τους, στον εκλεκτό του Κυρίου λαό.
Αισθάνεται όμως ανέφικτο ο ιερός συγγραφέας, το να περιγράψει όλους τους αγώνες και με κάθε λεπτομέρια των γενναίων εκείνων μορφών. Τούτος δε είναι και ο λόγος που μέσα σε ατμόσφαιρα ιεράς συγκινήσεως, χαράσσει την φράση «επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος».
Άλλωστε οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς επίσης και οι Άγιοι Μάρτυρες, οι Όσιοι και οι Ομολογητές, είναι τόσοι και τόσοι που είναι φύσει αδύνατον να τους απαριθμήσουμε. Η φράση «νέφος Μαρτύρων και Αγίων», αποτυπώνει ξεκάθαρα την ουράνια πραγματικότητα των φίλων του Θεού.
Όταν δε επιτρέψει ο Θεός να τους συναντήσουμε, μάλλον όταν εμείς οι ίδιοι, δια της βιοτής μας «επιτρέψουμε» στον Θεό να μας εντάξει «εν χώρα ζώντων», αναμένοντας κι εμείς οι ίδιοι, μαζί με τη Θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία μας, το ένδοξο τέλος της ιστορίας και την κοινήν Ανάστασιν, τότε θα γνωρίσουμε σε τέλειο βαθμό τα της Πίστεως και της αγάπης Του Θεού! Τότε θα μας λυθούν πολλές απορίες, και πολλά ερωτηματικά που με παράπονο αρκετές φορές απευθύνουμε προς τον Κύριο, θα μετατραπούν σε θαυμαστικά και σε ατελεύτητους δοξολογικούς ύμνους προς την Αγία Τριάδα!
Όμως, θα αποτελούσε παράλειψη εάν δεν στρέφαμε τώρα, έστω και για λίγο, τον πτωχό μας λόγο στους σύγχρονους αγώνες της στρατευομένης μας Εκκλησίας.
Το επιβάλλει άλλωστε η όλη ατμόσφαιρα της μεγάλης εορτής. Μέσα λοιπόν σε αυτό το πνεύμα, τίθεται το εξής ερώτημα: Άραγε, η δική μας εποχή, διαθέτει τις μορφές αυτές (για τις Εκκλησιαστικές μορφές γίνεται ο λόγος), διαθέτει τον σύγχρονο Μωυσή και τους άλλους στην συνέχεια Κριτές, οι οποίοι καθοδηγούν τον λαό του Θεού εις νομάς σωτηρίους;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ορισμένοι με περιδεή συνείδηση, στο ερώτημα τούτο που με πολύ τον πόνο καταγράφουμε, ίσως μας προσάψουν την κατηγορία της ολιγοπιστίας,  ίσως δε και το αμάρτημα της απογοητεύσεως.
Ακριβώς όμως, επειδή δεν είμαστε ούτε ολιγόπιστοι, ούτε και θα επιτρέψουμε ποτέ τον πειρασμό της απογοητεύσεως να μας προσεγγίσει, και λόγω του ότι αγαπούμε υπέρ παν άλλο την μητέρα μας Εκκλησία, και ακόμα διότι γνωρίζουμε την εκκλησιαστική μας Ιστορία, απαντούμε τα εξής. Είναι γνωστό ότι ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές, κάποτε κρατούσαν και βίωναν την ακραιφνή Ορθοδοξία.
Κάποτε, οι πρόγονοι των κατοίκων αυτών των περιοχών, που τώρα είναι εχθροί της Εκκλησίας μας, συνεόρταζαν μαζί με τους δικούς μας προγόνους, αυτή τη νίκη της Ορθοδοξίας, ακριβώς κατά την Α΄ Κυριακή των Νηστειών. Τώρα όμως, δυστυχώς, τα εδάφη αυτά κατοικούνται όχι από Ορθοδόξους, αλλά από κακοδόξους και αιρετικούς. Τούτο δε το βλέπουμε τόσο στην περίπτωση των αιρετικών παπικών, όσο και στην κατάσταση των ποικίλων μονοφυσιτών, και όχι μόνο. Και φυσικά όλα αυτά συνέβησαν διότι οι ηγέτες των εποχών των σχισμάτων κατ΄αρχάς, είχαν ξεφύγει από την Αποστολική Παράδοση της Εκκλησίας μας...

Επειδή λοιπόν δεν θέλουμε να νεφελοβατούμε, αλλά να ζούμε την πραγματικότητα, και έτι πλέον, διότι είμαστε ρεαλιστές με μια ευλογημένη, βεβαίως, νότα αισιοδοξίας, αισθανόμαστε επιτακτική την ανάγκη να μεταφέρουμε το αγωνιώδες αυτό ερώτημα του λαού του Θεού (λαός του Θεού δηλ. κλήρος, μοναχισμός και λαϊκοί), εάν όντως σήμερα υπάρχουν στην διοίκηση πρωτίστως οι ηγέτες και οι αυθεντικές πατερικές μορφές που βιώνουν τον φωτισμό και την θέωση.
Σήμερα λοιπόν, υπάρχουν οι μπροστάρηδες στα πνευματικά; Υπάρχουν οι ευλογημένες μορφές που ζουν και κηρύττουν το Ιερό Ευαγγέλιο, όχι γενικώς και αορίστως, αλλά στην ανωτέρα του μορφή και έκφραση που αναντιρρήτως είναι ο Ορθόδοξος Ησυχασμός και η ξεκάθαρη ομολογία, έναντι των αιρέσεων και της ηθικής διαφθοράς;
Και πλέον συγκεκριμένα, ας μας επιτραπεί με άλγος ψυχής να ρωτήσουμε. Οι κατά τεκμήριον οδηγοί μας και κατά κόσμον μπροστάρηδες, το ευλογημένο δηλ. σώμα των επισκόπων, και γενικώς των ιεροκηρύκων και των εργατών του Ευαγγελίου, που οπωσδήποτε σεβόμαστε και αγαπούμε, και ακριβώς επειδή αγαπούμε, ως γνήσια τέκνα υιϊκώς εκφράζουμε τους φόβους μας, ου μην αλλά και τα δίκαια παράπονα του λαού του Θεού, συνειδητοποιούν, ερωτούμε, το πνεύμα των καιρών;

Γνωρίζουμε οι ποιμένες το τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία μας; Αισθανόμαστε την Αποστολική αγωνία με την Παύλειο φράση: «έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι»; (Β΄Κορ.Ζ΄5). Επιπλέον δε, λαμβάνουν οι κυρίως υπεύθυνοι τα μηνύματα και τα σήματα κινδύνου των ολίγων δυστυχώς αγρύπνων φρυκτωρών, ότι «ο Αννίβας προ των πυλών»;  (Για εμάς, όχι προ, αλλ΄ ήδη εντός του ποιμνίου). Βλέπουν ότι οι κερκόπορτες, σκανδαλωδώς ανοίγουν από μέσα; Η φράση «έχουν γνώση οι φύλακες», ανταποκρίνεται όντως στην πραγματικότητα ή ορισμένοι έχουν θέσει προστάτη τους τον προφήτη Ιωνά, ρέγχοντα εν τη κοιλία του σκάφους;

Αγρυπνούμε με τον Κύριο και συγκακουχούμεθα με τον βασανιζόμενο λαό στην αγωνία της Γεθσημανή ή ο ύπνος έχει κάνει βεβαρυμένους τους οφθαλμούς και αναπαυόμαστε στα «χρυσοποίκιλτα άμφια»  στα «αδαμαντοκόλλητα σκεύη» και στα βυζαντινά μελωδήματα;
Και δεν υπάρχει τονίζουμε η αμφιβολία, ότι η πατρότητα των ποιμένων μας, αλλά και η δική μας υιότητα, η απέραντη δηλαδή αγάπη η οποία μας συνδέει όλους, και η οποία «έξω βάλλει τον φόβον» ( Α΄Ιωάν Δ΄18), κατά τον λόγο του μαθητού της αγάπης, είναι μια πραγματικότητα.

Αυτή δε η αγάπη και ο σεβασμός, μάς κάνει ώστε να εκφράζονται οι ανησυχίες, αφού επιτέλους δεν ζούμε στα βουνά και στις ερήμους. Δεν έχουμε αγαπητοί μου την υψίστη ευλογία, να ζούμε «εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» (Εβρ. ΙΑ΄38), αλλά ζούμε εν μέσω κοινωνίας ανθρώπων. Τριβόμαστε καθημερινώς με τον πόνο και την ψυχική φθορά του ποιμνίου, αλλά συνάμα βλέπουμε και βιώνουμε και αυτά τα ύπουλα σχέδια που τώρα εκτυλίσσονται, ως επιβαλλόμενος πλέον τρόπος ζωής, και που θα αποτελούσε οπωσδήποτε αδιαφορία, αν όχι και προδοσία εκ μέρους μας, το να μην επισημαίνουμε την φρικτή αυτή πραγματικότητα, που επιτίνεται από τον συμβιβασμό των όσων θα έπρεπε να ηχούν τις σάλπιγγες...
Βλέπουμε δηλ. αυτό που βλέπουν όλοι όσοι θέλουν να βλέπουν την πραγματικότητα. Βλέπουμε το τσουνάμι που οσονούπω έρχεται, και που δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.

Φυσικά τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί, οι ανασκοπήσεις των γεγονότων και ο καταμερισμός ευθυνών, όλα αυτά, μαζί με την θλίψη και τους κλαυθμούς, θα είναι κατόπιν εορτής. Πράγματι αδελφοί μου, οι κυρώσεις τότε θα είναι άνευ αξίας και σκοπού, αφού το κακό θα έχει πραγματοποιηθεί και η ιστορία, τραγικώ τω τρόπω  πλέον θα έχει αντιγράψει τις σελίδες της για ακόμη μια φορά στην αναίσθητη από κάθε άποψη, φολκλορική όμως, και με Βυζαντινή όντως μεγαλοπρέπεια, θα πρέπει να το ομολογήσουμε, «Χριστιανική μας κοινωνία».
Δεν γνωρίζουμε φίλοι μου ποίος είναι τώρα αυτός που θα κατευθυνθεί στο να παίξει τον ρόλο της «βαλσαμωμένης μούμιας» του Κρεμλίνου. Πάντως, όποιος και να είναι ο νέος Λένιν, τον ρόλο του θα τον ανεβάσει, αλλοίμονο, πολύ εκφραστικά και αποτελεσματικά και μάλιστα με σύγχρονες προδιαγραφές.

Βεβαίως, και πάλι θα μας πουν κάποιοι ότι κάθε εποχή έχει τους πνευματικούς της ηγέτες. Συμφωνούμε απολύτως. Συμφωνούμε, προσθέτοντας επίσης ότι παρά τη λαίλαπα που έφερναν οι συμβιβασμοί και η αδιαφορία στις κατά τόπους Εκκλησίες, όντως υπήρχαν και εκεί  οι ηγέτες της χάριτος, οι οποίοι όμως ουδέποτε και ουδόλως συμφωνούσαν με το συμβιβασμένο εκκλησιαστικό και το σαπισμένο πολιτικό κατεστημένο.
Πράγματι φίλοι μου, υπήρχαν σε κάθε εποχή (και φυσικά υπάρχουν και σήμερα), αυτοί οι οποίοι ύψωναν στεντορεία τη φωνή, και για το λόγο αυτό, ευρίσκονταν μάλλον κλεισμένοι σε κάποιο σκοτεινό μπουντρούμι της φυλακής, παρά κινούνταν ελεύθεροι... Υπήρχαν σε κάποια μακρινή οροσειρά εκτοπισμένοι από την κοινωνία και εξόριστοι από την διοίκηση. Και τούτο διότι δεν άντεχαν να καθρεπτίζουν οι ιθύνοντες τη συνείδησή τους, στους πυρακτωμένους οφθαλμούς των «προφητών αυτών της κοινωνίας». Πεισματικά δε αρνούνταν οι προσκυνημένοι, το να φθάνει η κραυγή των αυθεντικών ποιμένων στα ώτα όσων ποικιλοτρόπως προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι μπορεί να συνυπάρξει η επίσημη Εκκλησία με την άθεη πολιτεία.

Υπήρχαν «το άλας της γης και το φως του κόσμου», σκελετωμένοι από την άσκηση και αποστεωμένοι από τις κακουχίες.  Ως άλλοι δε Πρόδρομοι, όταν άνοιγαν το στόμα τους, έλεγχαν  τον απαίσιο Ηρώδη και συνάμα την αδιαφορία και την διαφθορά του «Μεγάλου Συνεδρίου». Έλεγχαν αυτούς οι οποίοι φαντάζονταν αλλά και φαντάζονται ότι εφεξής στο Μυστικό Δείπνο θα είναι προσκαλεσμένος και ομοτράπεζος και αυτός ο Ιούδας. Είναι  οι ηρωικές αυτές ψυχές, οι «βαρείς και βλεπόμενοι» σ΄όσους έχουν την ψευδαίσθηση να πιστεύουν ότι μέσω κάποιων συνεδρίων, οι άθεοι και οι άπιστοι θα αγαπήσουν ή έστω θα συνεργαστούν με την Εκκλησία, στον λεγόμενο κοινωνικό τομέα.

Οπωσδήποτε, θα συνεργασθούν οι άθεοι, οι μαρξιστές, οι μασόνοι και οι παραφυάδες της Σιών. Ναι, θα συνεργασθούν αγαστώς με την «εκκλησία» οι αιρετικοί, οι πλανεμένοι, οι διεστραμμένοι από κάθε άποψη και όλο το «φύρδην μίγδην» του Π.Σ.Ε. Ίσως δε, γιατί όχι, να συνεργασθεί και ο ίδιος ο αντίχριστος. Βεβαίως και θα συνεργασθούν. Ίσως μάλιστα να περάσουν  και σ΄αυτά τα Άγια των Αγίων, και να εμφανισθούν τα τέκνα του Ιούδα ως λειτουργοί του υψίστου μάλιστα ιερατικού μας βαθμού.

Ναι, όλ΄αυτά θα συμβούν. Ήδη ξεκίνησαν. Όμως υπό έναν όρο που επιβάλλεται να μη διαφύγει ποτέ από το νου μας. Και ποιος είναι αυτός; Ότι το σατανικό αυτό κατασκεύασμα και αυτή η μείξις η άμεικτος και το τέρας το αλλόκοτον, που θα ονομάζεται «εκκλησία», δεν θα έχει καμμία απολύτως σχέση με την πραγματική, με την αγνή, με την άσπιλη νύμφη του Εσταυρωμένου Κυρίου μας. Την Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία κυρίως και πρωτίστως επιβάλλεται να κηρύσσει την Ορθοδοξία και να βιώνει την Ορθοπραξία, τόσο στο ακραιφνές δόγμα όσο και στο κρυστάλλινο και ασκητικό ήθος το οποίο εκφράζεται ως Φως Χριστού, στην του βίου αγιότητα.

Χρειάζεται άραγε να επισημανθεί το γεγονός ότι μέσα σ΄αυτόν τον ανεμοστρόβιλο που οδηγούν οι καταστάσεις τον κόσμο, μάλλον στην «λίμνη του πυρός», ότι θα μπορεί κανείς να ψαρέψει ο,τιδήποτε θέλει και πως θα δύναται να βρει ό,τι φανταστεί, εκτός όμως των αυθεντικών και Ορθοδόξων Χριστιανών; Μόνο ανόητες κεφαλές θα μπορούσαν να υπολογίσουν ότι σ΄αυτόν τον θρησκευτικό συγκρητισμό θα μπορούσαν να παραμείνουν τα τέκνα της αγωνιζομένης Ορθοδοξίας.
Πατέρες και αδελφοί, ας καταδεχθούμε ν΄ακούσουμε έστω και την τελευταία στιγμή την φωνή του ποιμνίου μας που πονά και των τέκνων που πραγματικά μας αγαπούν, γι΄αυτό και αρνούνται να μας κνήθουν την ακοήν.

Αδελφοί της του Κυρίου παρεμβολής. Εάν τελικώς δεν θελήσουμε να ταπεινωθούμε και εάν δεν ανοίξουμε τα ώτα των καρδιών μας στην σπαρακτική φωνή του ευλογημένου λαού, που δυστυχώς θα μετατραπεί αριδήλως σε οργή Θεού, τότε δεν έχουμε παρά ν΄ανοίξουμε τους οφθαλμούς μας, όχι πλέον στα αθάνατα κείμενα των Αγίων και των Μαρτύρων που με το αίμα τους πορφύρωσαν την νύμφη του Εσταυρωμένου Κυρίου μας, όχι στα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου, αλλά κάπου αλλού.
Πού; Στη σαπίλα και στον βόρβορο του κόσμου τούτου για να διδαχθούμε έστω και από αυτά.
Ας μελετήσουμε με προσοχή στα κοσμικά λεγόμενα περιοδικά, που ορισμένες φορές («μη φοβηθήτε αυτούς, ουδέν  γαρ εστι κεκαλυμμένον ο ουκ αποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν ο ου γνωσθήσεται» (Ματθ. Ι΄26)), δημοσιεύονται κείμενα πολύ αποκαλυπτικά στα οποία και αναφέρονται πτυχές των καταχθονίων σχεδίων που εφαρμόζονται εναντίον της Ορθοδοξίας μας.

Είναι φοβερό ότι πράκτορες υψηλών προδιαγραφών των σκοτεινών δυνάμεων, ξεκάθαρα πλέον αποκαλύπτουν το πώς, δίχως να γίνονται αντιληπτοί, εμπλέκουν και την Εκκλησία με πρόσωπα υπεράνω υποψίας, τα οποία προωθούν το «παγκόσμιο σχέδιο»...
Τα απαίσια σχέδια που οι ίδιοι αποκαλύπτουν, τόσο της υπονομεύσεως και του εκφυλισμού, όσο και της αποσταθεροποιήσεως και της κρίσεως, τέλος δε της «εξομαλύνσεως» για μια παγκόσμια κυριαρχία, αποδεικνύουν άνευ αντιλογίας πως έχουν καταρτίσει και κινούν σε πρωταγωνιστικό ρόλο για τον σκοπό αυτό, πλην των άλλων, και πρόσωπα της Εκκλησίας γενικώτερα, αλλά και αυτής της Ορθοδοξία μας ειδικότερα.

Είναι όντως τρομακτικό το ότι σε ρόλους που δίχως οι ίδιοι οι ποιμένες να το διαισθάνονται, κινούνται ολοένα και περισσότερο από αόρατα νήματα, ως μαριονέτες και ως πιόνια στη σκακιέρα των κατά κόσμο δυνάμεων. Και ναι μεν, κατά κόσμο το σχέδιο φαίνεται ότι λαμβάνει σάρκα και οστά... Όταν όμως το συνειδητοποιήσουν στο στάδιο της «εξομαλύνσεως» οι αφελείς, ότι άθελά τους «έριχναν νερό στον μύλο» των εχθρών της αλήθειας, τότε για τους ίδιους θα είναι πολύ αργά, αφού θα αποτελούν πλέον τα «καμμένα χαρτιά» του συστήματος... (Την προδοσία βλέπετε, πολλοί την αγάπησαν, τον προδότη όμως ουδείς. Γνωστό δε τοις πάσι το πώς οι χιτλερικοί, μετά το τέλος των σχεδίων προδοσίας, πλήρωναν τα σιχαμερά και μίσθαρνα όργανά τους).
Οι δε ομοιότητες με αυτά που έχουν συμβεί και στην πατρίδα μας, και συνεχίζουν να συμβαίνουν, αλλά και οι κραδασμοί στο σκάφος της Εκκλησίας, μόνο συμπτώσεις δεν αποτελούν και οπωσδήποτε προσφέρονται για εξαγωγή χρησίμων συμπερασμάτων, σ΄όσους τουλάχιστον θέλουν ν΄αγρυπνούν στην αποστολή τους.

Αγαπητοί μου. Κυριακή της Ορθοδοξίας!
Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε τη ρότα στο σκάφος. Όσοι δε νομίζουν ότι οιακοστροφούν και ότι αποτελούν τον κυβερνήτη του σκάφους, ας γίνουν περισσότερο προσεκτικοί. Τελικώς δεν θα γίνει αυτό που επιζητούν οι εχθροί του Χριστού. Θα γίνει θέλοντας και μη του Χριστού. Τούτο είναι το απολύτως βέβαιο και η τελική σκηνή και ο επίλογος της Ιστορίας.
Το σκάφος θα φθάσει ασφαλώς και πανηγυρικώς στον ακύμαντο λιμένα του, παρά τις συμπληγάδες, μέσω των οποίων το βλέπουμε τώρα να διαπλέει. Και τούτο, διότι τελικώς στο τιμόνι δεν είναι οι άνθρωποι όπως νομίζουν, αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Εκείνο δε που θα υποστούν οι οπαδοί του Ιούδα μαζί με τους αφελείς ποιμένες και τους γλοιώδεις ποιμενομένους, είναι το εξής φοβερό και τρομερό. Η Χάρις του Θεού θα τους αδειάσει εκτός της σωτήριας Κιβωτού, μέσα στα μαύρα νερά στα οποία καιροφυλακτούν τα πεινασμένα σκυλόψαρα. Στα δαιμόνια δηλ. που καραδοκούν για ν΄αρπάξουν ανθρώπινες ψυχές στην αιώνια κόλαση.

Αδελφοί μου. Τόσο τα «αιωνία η μνήμη», όσο και τα «αναθέματα» του Συνοδικού της Ορθοδοξίας, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές! Ναι, ο Χριστός «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει».
Ας μένουμε με τον Νικητή Σωτήρα Χριστό, ό,τι κι αν μας κοστίσει. Η Εκκλησία Του, η Ορθοδοξία μας θα μας οδηγήσει στην Βασιλεία των Ουρανών. Η ζωή μας ας προσαρμοστεί πλέον στην ζωή του Ευαγγελίου και Κύριος ο Θεός, πολεμήσει υπέρ ημών.
Τιμή και καύχημά μας η Πίστη μας. Δια τούτο και εν ταπεινώσει αλλά και με την εν Κυρίω καύχηση ομολογούμε: «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθα σε πατροπαράδοτον σέβας. Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, εν σοι κοιμηθησόμεθα. Ει δε και καλέσει καιρός και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».      
Αμήν.

Ενημέρωση από Θρησκευτικά