Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Η'

 Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Η'

Τό πλοῖο ἔριξε ἄγκυρα στό λιμάνι τοῦ Χακοντάτε. Μετά ἀπό λίγο ὁ φοβερός τυφώνας, σαρώνοντας τά πάντα στό πέρασμά του κι ἀφήνοντας πίσω του τά παραλιακά χωριά βουτηγμένα στά συντρίμμια καί τούς θρήνους, πέρασε τά ὅρια τῆς Ἰαπωνίας καί κατευθύνθηκε στά βορεινά.
 Ξαφνικά ἦρθε, ξαφνικά ἔφυγε. Καί ἡ θάλασσα γαλήνεψε τόσο, ὥστε δέν κυμάτιζε περισσότερο ἀπό ἕνα γυάλινο καθρέφτη!
Ὅλοι οἱ ἐπιβάτες βγήκαμε στό κατάστρωμα. Ἀντικρύσαμε ἕνα θέαμα συγκλονιστικό.
 Τά τυφωνόπληκτα παράλια τῆς Ἰαπωνίας ἐμφάνιζαν ὄψη βομβαρδισμένης περιοχῆς.  Καί τό χειρότερο: Ἡ πόλη Χακοντάτε, ἀμφιθεατρικά ἁπλωμένη σέ μιά βουνοπλαγιά, καιγόταν ἀπό ἄκρη σ’ ἄκρη. Τό θέαμα ἦταν μακάβριο ἀλλά καί μεγαλειῶδες. Ἀπό τό βουνό μέχρι τήν ἀκτή θεόρατες φλόγες πετάγονταν στόν οὐρανό, ἕνα οὐρανό κατάμαυρο ἀπό παχύ καπνό.  Ὅ,τι εἶχε ἀφήσει ὁ τυφῶνας, τό κατέστρεφε τώρα ἡ φωτιά. Οἱ καπνοί μᾶς ἔπνιγαν καί οἱ στάχτες ἔφταναν ὥς τό πλοῖο μας καί σκέπαζαν τό κατάστρωμα, πέφτοντας ἁπαλά σά νιφάδες χιονιοῦ.
Ἡ φωτιά μαινόταν ὅλη τή νύκτα. Μόνο τίς πρωινές ὥρες μπόρεσαν νά τήν ἐλέγξουν. Ἔκαψε, ὅπως μάθαμε ἀργότερα, τό μεγαλύτερο μέρος τῆς πόλεως: ἕντεκα χιλιάδες σπίτια!  Καί ἀνάμεσά τους τόν ὀρθόδοξο ἰαπωνικό ναό!
Τό πρωί τό «Ἀμούρ» ἔκανε προμήθειες σέ κάρβουνο καί πόσιμο νερό. Ὁ καλός μας καπετάνιος κατόρθωσε νά ἐξασφαλίσει τήν ἄδεια τῶν ἰαπωνικῶν ἀρχῶν γιά νά κατεβοῦμε στήν ἀκτή.
Οἱ ἐπιβάτες δέν ἦταν ὅλοι ρῶσοι. Ἦταν καί τάταροι καί ἑβραῖοι καί ὀσετίνοι καί μερικοί ἄλλοι ἀπό διάφορες φυλές καί μικροεθνότητες τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς.
Μαζί μας ταξίδευε ὁ δάσκαλος τοῦ Πετροπαυλόφσκ μέ τή γυναίκα καί τό νεογέννητο παιδί του, ὁ νέος ἔπαρχος τῆς Καμτσάτκας –παλιός στρατιωτικός- μέ τήν πολυμελή οἰκογένειά του καί ὁ προϊστάμενος τῆς ταχυδρομικῆς ὑπηρεσίας. Ταξίδευαν ὅλοι γιά τήν ἔδρα τους, τό Πετροπαυλόφσκ. Ἀνάμεσα στούς ὑπολοίπους ἐπιβάτες ἦταν πολλοί μεταπράτες γουναρικῶν, πού πήγαιναν στήν Καμτσάτκα γιά ν’ ἀγοράσουν ἐμπόρευμα.  Στό ἀμπάρι τοῦ πλοίου ταξίδευαν καί ἀρκετοί ἐργάτες, κινέζοι καί κορεάτες.
Ἀπ’ ὅλο αὐτό τό ἀνθρώπινο μωσαϊκό, πού κατέβηκε στήν πόλη, ζήτησαν ὁρισμένοι –κυρίως ἐπιβάτες τῆς α΄ καί β΄ θέσεως- τήν ἄδεια τῆς ἰαπωνικῆς ἀστυνομίας γιά νά σεργιανίσουν στούς δρόμους μέ ἅμαξα.
Ἕνα ψωράλογο ἔσερνε μέ κόπο τό βαρύ βαγονάκι, πού ἔτριζε κυλώντας πάνω σέ σιδερένιες γραμμές. Ἦταν ἕνα πρωτότυπος συνδυασμός ἅμαξας καί τραίνου!  Κι ἐμεῖς, καθισμένοι μέσα, κοιτάζαμε τό θλιβερό σκηνικό τοῦ κατεστραμμένου Χακοντάτε, περνώντας ἀνάμεσα ἀπό ἐρείπια κι ἀποκαΐδια, πού κάπνιζαν ἀκόμα.
Ὁ ἔπαρχος στεκόταν στόν ἐξώστη τοῦ βαγονιοῦ καί περιεργαζόταν τά πάντα μέ ἀπάθεια.
Ξαφνικά εἶδα νά κυκλώνουν τήν ἅμαξα ἰάπωνες ἀστυνομικοί.  Μᾶς σταμάτησαν. Ἔδωσαν ἐντολή νά ἐγκαταλείψουμε τό βαγόνι ὅλοι οἱ ρῶσοι ἐπιβάτες του.  Πειθαρχήσαμε χωρίς διαμαρτυρίες. Ἔκαναν ἔρευνα, πού ὅμως δέν ἀπέδωσε, ἀφοῦ τίποτα ὕποπτο δέν βρῆκαν. Τήν προσοχή τους τράβηξε μόνο ὁ ἔπαρχος. Φοροῦσε τήν κλασσική ρωσική στρατιωτική φόρμα, καί στό λαιμό του κρεμόταν μιά φωτογραφική μηχανή. Ἦταν σοβαρά πειστήρια γιά νά θεωρηθεῖ ὕποπυος.  Τόν συνέλαβαν καί τόν πῆραν μαζί τους. Ἐμᾶς μᾶς ἄφησαν νά ἐπιστρέψουμε στό πλοῖο.
Πῶς ν’ ἀποπλεύσουμε ὅμως μ’ ἕναν ἐπιβάτη λιγότερο, καί μάλιστα κρατικό ὑπάλληλο;  Ἡ ἐμπλοκή ἐκείνη μᾶς ἀνάγκασε νά καθυστερήσουμε στό Χακοντάτε τρία μερόνυχτα ἀκόμα.
Ἡ γυναίκα καί τά παιδιά τοῦ ἐπάρχου ἔκλαιγαν συνέχεια.  Νόμιζαν πώς δέν θά τόν ξαναέβλεπαν ζωντανό.  Κάθησα κοντά τους καί τούς παρηγοροῦσα, ἄν καί δέν ἀνησυχοῦσα λιγότερο. Ἡ γυναίκα του ἦταν ἀπαρηγόρητη. Τά παιδιά του ὅμως ξεχάστηκαν, ἀκούγοντας τίς ἀτέλειωτες ἱστορίες πού βάλθηκα νά τούς λέω ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων.
Εἶχαν περάσει τρεῖς ἡμέρες ἀπό τή σύλληψη τοῦ ἐπάρχου.  Κατά τό σούρουπο τόν ἔφεραν συνοδεία μερικοί ἀστυνομικοί.  Μέσα στό πλοῖο συνέταξαν ἔκθεση γιά τήν αἰτία τῆς καθυστερήσεώς του καί τήν παρέδωσαν στόν καπετάνιο.  Κατόπιν τόν διέταξαν ν’ ἀποπλεύσει.
Κανείς μας δέν ἔμαθε ποτέ τί συνέβη στόν ἔπαρχο κατά τήν τριήμερη κράτησή του ἀπό τούς ἰάπωνες, οὔτε τί συζήτησε μαζί τους. Ὅταν ὅμως τό πλοῖο μας ξεκίνησε, οἱ ἐπιβάτες ἦταν περισσότεροι. Τρεῖς ἀνέκφραστοι καί μυστηριώδεις ἰάπωνες εἶχαν προστεθεῖ στόν ἀριθμό τῶν ταξιδιωτῶν.  Τούς παραχώρησαν τίς καλύτερες καμπίνες, στριμώχνοντας κάπου ἀλλοῦ τούς ρώσους πού τίς κατεῖχαν.  Φυσικά οἱ τρεῖς ἐκεῖνοι ἄνθρωποι δέν ἔρχονταν μαζί μας γιά... τουρισμό!  Ἀπό τή μιά, γιατί ἦταν ἡ ἐποχή τῶν μεγάλων τρικυμιῶν στή θάλασσα Ὀχότσκ, μέ ἀνεμοθύελλες, χιόνια καί ἀνυπόφορο κρύο. Κι ἀπό τήν ἄλλη, γιατί τό «Ἀμούρ» δέν ἦταν καθόλου κατάλληλο γιά κρουαζιερόπλοιο.  Ἄλλος λοιπόν πρέπει νά ἦταν ὁ σκοπός τῶν ἰαπώνων, ἄλλωστε ἀποδείχθηκε μέ ὅσα ἀκολούθησαν.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.52-78

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα