Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος Ομότ. Καθ. Παν. Αθηνών
Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης
Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»
Τριήμερη πλημμύρα ευωδίας.
Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης
Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»
Τριήμερη πλημμύρα ευωδίας.
Νέος μοναχός ο Ν. και ζούσε κάτω από τις φτερούγες του γέροντα. Οι μοναχοί όλοι πρέπει να έχουνε απόλυτη εμπιστοσύνη στο γέροντά τους και αφοσίωση. Και του είχανε πράγματι. Μα λίγη παρηγορία πάντα ενισχύει και τον πιο τέλειο. Ο Ν. ευτύχησε να την έχει σχεδόν καταιγιστικά για τρεις συνεχείς ημέρες.Ήτανε Κυριακή απόγευμα, 17 Ιουνίου του 1990, κι έπρεπε να τακτοποιήσει την αποθήκη τροφίμων. Αυτό έκανε όταν άνοιξε η πόρτα και απρόσμενα μπήκε ο γέροντας. Ο Ν. έβαλε μετάνοια και πήρε την ευχή του γέροντα. Μα την ίδια στιγμή σ’ όλη την αποθήκη απλώθηκε άρρητη ευωδία. Έκπληκτος ο μοναχός, στρέφει ερευνητικά να εξηγήσει… μα είχε ήδη χαθεί και ο γέροντας. Ήτανε η πρώτη φορά που έζησε κάτι τέτοιο ο μοναχός και γέμισε ο νους του ερωτηματικά.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, στην τράπεζα, παρόντες μόνο οι πατέρες, πήγε και ο γέροντας. Σε κάποια στιγμή ο Ν. πλημμύρισε από ευωδία, που είχε διάρκεια κι ένταση. Αυθόρμητα ρώτησε: «πατέρες, νιώθετε μήπως όμορφη ευωδία»; Όλοι τον κοίταξαν παράξενα και του είπαν «όχι». Ασυναίσθητα τότε, έριξε κλεφτή ματιά στο γέροντα και τον είδε να κατεβάζει τα μάτια χαμηλά, Σα να είχε κάνει ζημιά.
Την επομένη, τη Δευτέρα δηλαδή, διαβάσανε –όπως κάνανε συνήθως– το Απόδειπνο στο κελί του γέροντα. Στο τέλος, έσκυψε με τη σειρά του και ο Ν. να πάρει την ευχή του γέροντα. Βγήκε όμως από το χέρι του γέροντα έντονη ευωδία. Ρώτησε τους άλλους αν ένιωσαν κάτι τέτοιο και του είπαν «όχι».
Με την τρίτη αυτή φορά ο Ν. φοβήθηκε μήπως πρόκειται για ενέργεια του Σατανά. Σκεφτότανε να ρωτήσει το γέροντα, μα δεν ήξερε πώς να ρωτήσει. Την άλλη μέρα, Τρίτη, ζήτησε από το γέροντα να του πλύνει ένα μικρό μουσαμαδάκι, στο οποίο έβαζε τα μελανιασμένα πόδια του για κάποια εντριβή ή για να τα εξετάσει ο γιατρός. Ήτανε όμως καθαρό, κι ο γέροντας δεν ήθελε.
Ο Ν. επέμενε, ο γέροντας υποχώρησε, το πήρε και πήγαινε στην κεντρική βρύση να το πλύνει. Προχωρώντας, σκέφτηκε με συγκίνηση ότι στο μουσαμά εκείνο ακουμπάνε «τα πονεμένα και ταλαιπωρημένα πόδια του άγιου γέροντά μου». Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη σκέψη του και να φτάσει στη βρύση και γέμισε δυνατή ευωδία. Του ερχότανε στο πρόσωπο σαν δυνατός χειμωνιάτικος άνεμος, που όμως δεν ήτανε κρύος.
Τώρα συγκινήθηκε πολύ, αναστατώθηκε, σχεδόν έκλαιγε. Γύρισε στο κελί του γέροντα και του εξήγησε τι αισθάνθηκε τρεις ημέρες τώρα: «Είναι από το Θεό, γέροντα; … Είσαι άγιος, γέροντα…!». Δεν τελείωσε, γιατί τον σταμάτησε ο γέροντας και με πολλή σοβαρότητα, χαμηλώνοντας και το βλέμα:
–Παιδί μου, εμείς θα κάνουμε το Σταυρό μας… ό,τι πει ο Θεός, παιδί μου.
Πηγή: www.myriobiblos.gr
gerontas.gr
οι δυο πατερες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γέροντας Ιάκωβος ήταν ο πατήρ του πατρός μου. Νέος, παιδάκι τότε ο πατήρ μου. Νεαρός αλλά λεβέντης, μικρός στα χρόνια του αλλά τρανός στο πνεύμα του, στην διάνοια του. Απαρατήρητος (πιθανόν) στο μεγάλο πλήθος των τέκνων του γέροντα Ιακώβου αλλά ο σπουδαιότερος στην υπακοή. Ασήμαντος και άφαντος πιθανόν στο χάος των άλλων ανθρώπων που ακολουθούσαν τον μακαριστό γέροντα αλλά ο αξιότερος υποτακτικός. Ντροπαλός ο πατηρ μου και χαμηλών τόνων αλλά με βροντερή ταπείνωση και εκκωφαντική πίστη.
Ήταν στην Ιερά Μονή του Όσιου Δαυίδ στην Εύβοια μαζί του. Πολλές φορές τον έβλεπε να είναι "αλλού". Και αυτό το"αλλού" έχει να κάνει με την παρουσία των αγγέλων του Θεού στον μακαριστό γέροντα. Έχει να κάνει με την "γνωστοποίηση" της χαρά του Θεού για εκείνον τον γέροντα του, που γονατιστός προσευχόταν στον Πλάστη, για ανθρώπους και πλάση αντάμα. Βήματα προς τον Παράδεισο αυτά, ψήγματα για το τι εστι Θέωση, ανίκανοι εμείς οι αμαρτωλοί να την "δούμε" ακόμα και όταν αυτή φανερώνεται στους άλλους, στους διπλα μας. Τα ματάκια του πατρός μου, του σώματος του, της κεφαλής του εννοώ, αλλά και της ψυχούλας του, είδαν το αποτέλεσμα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος του Θεού, να ζει ορθόδοξα, να ζεις μονο για τους άλλους. Τα ματάκια του το δαν, η ψυχούλα του το ένιωσε, η καρδούλα του σκίρτησε στο βίωμα αυτό, το μυαλό του εγκλώβισε τις εικόνες αυτες για να θυμάται πάντα και να χει κατά νου σ όσα τα χρόνια θα του δώσει ο Θεός μας σε τούτη τη γη, να θυμάται και να "βλέπει" πως είναι να είσαι ευλογημένος. Αν και το ξέρει καλά αυτό, πλέον, απο τον εαυτό του....
Κλαίει όσες φορές και αν μου περιγράψει κάτι από εκείνα τα χρόνια που καθότανε γύρω από την Αγία Τράπεζα μαζί με τον γέροντα του που συνλειτουργούσαν και συνυπηρετούσαν τον Χριστό. Κλαίω όσες φορές και αν μιλήσω εγώ για τον γέροντα μου, για τον αγαπητό μου πατήρ. Ανάξιος και ανίκανος άνθρωπος είμαι εγώ να πω κάτι για τον γέροντα Ιάκωβο. Και τι να πω; Ούτε για τον δικό μου πατήρ και τα "έργα" του δεν βρίσκω λόγια να πω, να περιγράψω, να σχολιάσω. Αλλά και για ότι έχει κάνει για την ψυχή μου και την σωτηρία της ο πατήρ μου δεν μπορώ να πω και ας με αφορούν άμεσα. Υπάρχουν άνθρωποι που τον γέροντα Ιάκωβο που όχι μόνο έχουν ζήσει κοντά του, αλλά έχουν βοηθηθεί με την προσευχή του, με τα λόγια του που σαν θυμίαμα ανέβαιναν στον ουρανό στα αφτιά του Θεού και Τον ικέτευε να δείξει το απειρο Έλεος Του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνώρισα όμως τον δικό μου γέροντα, τον δικό μου πατήρ, που τον ζω, που τον μαθαίνω, που τον βιώνω, που τον ακούω, που βλέπω στον αγώνα του, που αισθάνομαι την πνευματικότητα του, που με τον φόβο μου για το άγνωστο και το ανώτερο που έχει αυτή εγώ δεν μπορώ με τον νου μου να την κατανοήσω και της αντιστέκομαι, τη φοβάμαι. Νιώθω δέος, δεν μου αξίζει να την κατανοήσω την πνευματικότητα του γιατι θα του την μειώσω. Μπορώ και καταλαβαίνω τι έχει αφήσει μέσα στην ψυχούλα του ο γέροντας Ιάκωβος από τότε, από εκείνα τα χρόνια στη Μονή. Καταλαβαίνω ότι οι βάσεις που έχει στην καρδούλα του, πέρα από τις αξίες, το ήθος, την ανθρωπιά που του μετέφερε η μανούλα του και ο πατερούλης του που τον φέραν στην ζωή και τον μεγάλωσαν για να τον τον έχω εγώ οδηγό για την Βασιλεία Του Χριστού, μπολιάστηκε με ότι βίωσε με τον γέροντα Ιάκωβο, τον πατήρ του αυτόν που ποτέ δεν γνώρισα. Και όλα αυτά τα πήρα απο αυτόν και τους γονεις του, του τα δωσε Εκείνος για να σώσει εμένα και τα άλλα τέκνα του.
Το μόνο, το ελάχιστο που μπορώ να πω και είμαι σίγουρη ότι ο μακαριστός μ ακούει είναι τούτο: ...Πατήρ του πατρός μου, μακάρι να μπορούσα να σου πω ένα "ευχαριστώ" και να σε ασπαστώ εν φιλήματι αγίου για ότι έμαθες, για ότι γαλούχησες, για ότι δίδαξες, για ότι του μετέφερες, για ότι επέτρεψες να ζήσει κοντά σου ο πατήρ μου. Θα σουνα υπερήφανος για αυτόν, όπως είμαι και εγώ. Θα τον καμάρωνες όπως κάνω και εγώ. Θα έκλαιγες για αυτόν όπως κάνω και εγώ. Θα ήσουν ικανοποιημένος για τον πατήρ μου, για το έξοχο αυτό τέκνο σου που έχω για πατήρ. Ευλογημένος ήσουν στην γη γέροντα μου άγιε, τόσο, που ευλογήθηκαν και οι γύρω σου. Τώρα που βλέπεις τον Χριστό, πρέσβευε υπέρ όλων εμάς των αμαρτωλών που κάποιες φορές κάνουμε τα πάντα να δυσαρεστούμε Πατήρ, Υιό και Άγιο Πνεύμα...
Αυτοο το πιο για μένα είναι η Ευτυχία μου που δεν μπορώ να δείξω, να γνωστοποιήσω, να φωνάξω και να την πω σε κανέναν, μα κανέναν, πέρα από τον πατήρ μου και ίσως κάποιους άλλους ανθρώπους που ξέρουν από αμαρτία και από ανάπαυση. Αυτό είναι ευτυχία. Η ευλογία κάποιων ανθρώπων που ο Θεός μας τους στέλνει για να μετριάσουμε την αμαρτωλότητας μας, ή να μας διδάξουν τον αντίστοιχο ΚΟΚ για τον δρόμο Του Θεού, για μας τους αμαρτωλούς αυτό είναι ΕΥΤΥΧΊΑ, προσωποποιημένη. Την ευτυχία, την ισορροπία, την ανάπαυση, την γαλήνη την φέρουν τα πρόσωπα τα ευλογημένα και όχι σκέψεις. Ένας απ αυτούς είναι ο πατήρ μου που είχε πατήρ τον ευλογημένο και άγιο αυτόν γέροντα, τον πάτερα Ιάκωβο Τσαλίκη. Φτωχά, πάμφτωχα τα λόγια μου για τον πατηρ του πατρος μου ...
ΑπάντησηΔιαγραφή..Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; συ ει ο Θεος, ο ποιών θαυμάσια μόνος..