«Οι χλιαροί» (Ἀπ. γ´, 14-22). Μέρος Γ΄ (τελευταίο) Στέργιος Σάκκος, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Ὁ Ἀγαπητός μέσα μας Στοργική προτροπή

 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός μίλησε στούς Λαοδικεῖς σκληρά, ἀπότομα· τό ἀναγνωρίζει καί ὁ ἴδιος. Ἀλλά ὁ δριμύς του τρόπος ἐκφράζει τήν σφοδρή του ἀγάπη· τό ὁμολογεῖ ἀμέσως·
«Ἐγώ ὅσους ἐάν φιλῶ, ἐλέγχω καί παιδεύω».
Ὅσο ἀποτροπιασμό περιεῖχε τό ρῆμα «ἐμέσαι» τόση τρυφερότητα περικλείει τό ρῆμα «φιλῶ», κι ὅση αὐστηρότητα ἀπέπνεε μέχρι τώρα ὁ λόγος τόση ἐνθάρρυνση ἐμπνέει στό ἑξῆς. Εἶναι ἀκριβῶς τά γνωρίσματα τῆς πατρικῆς ἀγάπης, μιᾶς ἀγάπης γνήσιας, πού ζητᾶ τό καλό τοῦ ἀγαπωμένου καί ὄχι τήν ἱκανοποίηση τοῦ ἀγαπῶντος, γι᾽ αὐτό μπορεῖ καί συνδυάζει σοφά τήν ἐπίπληξη μέ τό χάδι.
«Ὅν γάρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται» (Πρμ 3,18), εἶχε πεῖ ὁ θεόπνευστος παροιμιαστής καί τά λόγια του ἐπαναλαμβάνονται ἐδῶ ἀπό τά χείλη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἐκκλησία τῆς Λαοδίκειας, παρ᾽ ὅλη της τήν ἀθλιότητα, δέν παύει νά εἶναι ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τήν στιγμή αὐτή βρίσκεται ἀκόμη μέσα στά σπλάγχνα του.
Πῶς εἶναι δυνατόν νά μή τήν ἀγαπᾶ; Γι᾽ αὐτό τῆς δείχνει τά λάθη της -τήν ἐλέγχει- καί τήν μαλώνει - τήν παιδεύει-, διότι θέλει νά ἀπαλ- λαγεῖ ἀπό τά ψεγάδια της καί νά τήν χαίρεται πανωραία. Ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης του εἶναι ἡ γεμάτη στοργή προτροπή τοῦ Χριστοῦ, πού ἀμέσως ἀκολουθεῖ·
«Ζήλευε οὖν καί μετανόησον!».
Ἀφοῦ ἔδειξε ὅτι ἐκεῖνο πού ζημιώνει τά παιδιά του εἶναι ἡ χλιαρότητα, τά παρακινεῖ τώρα νά
ἀνακτήσουν τόν ζῆλο τους. Κι ἀφοῦ ἔδειξε ὅτι ἐκεῖνο πού μειώνει τόν ζῆλο τους εἶναι ἡ αὐτοπεποίθησή τους καί ἡ ὕβρη τους, τά καλεῖ νά ἀλλάξουν νοοτροπία, νά μετανοήσουν.
Πῶς θά τό ἐπιτύχουν, τούς τό ἔχει πεῖ ἐπίσης· νά ἀναζητήσουν καί νά οἰκειωθοῦν τό χρυσάφι τῆς Ὀρθοδοξίας, τά ἐνδύματα τῆς ἁγνότητος, τό κολλύριο τῶν δακρύων.
Εἶναι δέ ἀξιοσημείωτο ὅτι τό «ζήλευε» τίθεται σέ χρόνο ἐνεστῶτα διαρκείας, πού σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός ζητᾶ μία κατάσταση, πού ὁ ζῆλος θά διατηρεῖται πάντοτε ἀκμαῖος, ἐνῶ τό «μετανόησον» σέ χρόνο στιγμιαῖο ἀόριστο δηλώνει τήν ἀποφασιστική, πράξη πού θά σημειώσει ἀκαριαῖα τήν ἀρχή τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς.

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Ἀγαπητοῦ

Ἐντούτοις ὁ Χριστός προχωρεῖ κι ἔρχεται ὅλο καί πιό κοντά στά χλιαρά του παιδιά, λές καί θέλει νά τά ζεστάνει μέ τήν ἀνάσα του, νά τά ζωντανέψει μέ τήν πνοή του. Ξεκίνησε ἀπό ἀμείλικτος κριτής, πού ἔβγαλε τήν καταδικαστική κρίση του· παρουσιάστηκε σάν αὐστηρός πατέρας, πού συμβούλευσε τήν διόρθωση· ἔγινε στοργικός φίλος, πού παρακίνησε σέ μετάνοια· καί τώρα ἐμφανίζεται σάν ἀγαπημένος ἐραστής, πού ζητᾶ νά μπεῖ στήν καρδιά μας. «Ἰδού ἔστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω», λέει· «ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ᾽ αὐτοῦ καί αὐτός μετ᾽ ἐμοῦ».
Σάν νά ἀκοῦμε τήν φωνή τοῦ ἀδελφιδοῦ στό Ἄσμα ἀσμάτων, πού κράζει ἔξω ἀπό τήν πόρτα τῆς ἀδελφῆς του νύμφης· «Ἄνοιξόν μοι, ἀδελφή μου, ἡ πλησίον μου, περιστερά μου, τελεία μου, ὅτι ἡ κεφαλή μου ἐπλήσθη δρόσου καί οἱ βόστρυχοί μου ψεκάδων νυκτός» (5, 2). «Θύρα» εἶναι ἡ καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τήν ὁποία ὁ Κύριος δέν θέλει νά βιάσει, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ πατέρες, ἀλλά περιμένει νά ἀνοίξει μόνη της γιά νά τόν δεχθεῖ.
Ἡ καρδιά εἶναι κλειστή, διότι ὁ ζῆλος της ἔχει κρυώσει καί ἡ ἀλαζονεία τήν ἔχει φράξει, ἀλλά ὁ Κύριος χτυπᾶ. Χτυπᾶ καί φωνάζει μέ ποικί- λους τρόπους· μέ δοκιμασίες, μέ εὐλογίες, καί πρό πάντων μέ τόν λόγο του. Κι ὅποιος ἀκούσει τήν φωνή του καί ὑπακούσει στό χτύπημά του, ζωντανεύει ἡ πίστη μέσα του καί σηκώνεται ἡ μετάνοια καί ἀνοίγει τήν καρδιά του καί μπαίνει μέσα ὁ Χριστός.
Μπαίνει αὐτός μέσα μας, γιά νά μή ἐμέσει ἐμᾶς καί μᾶς βγάλει ἀπό μέσα του. Κάθεται μαζί μας στό ἴδιο τραπέζι καί τρῶμε συντροφιά ἀπό τό ἴδιο φαγητό. Μέ τήν εὐφρόσυνη αὐτή εἰκόνα τοῦ συμποσίου ὁ Κύριος ἐκφράζει τήν παραδείσια κατάσταση τῆς οἰκειότητος, τῆς τιμῆς καί τῆς κοινωνίας μαζί του, πού χαρίζει σέ ὅποιον τόν δέχεται μέ ἀγάπη καί πόθο.
Σημαίνει τήν μυστική καί ἄρρητη ἀγαλλίαση, πού νιώθει ὁ πιστός μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά του. Καί βρίσκει τήν κυριολεκτική της, πράγματι, ἐπαλήθευση στό μυστηριακό δεῖπνο τῆς θείας Εὐχαρι- στίας, στό ὁποῖο κοινωνοῦμε τόν Ἀγαπημένο μέ αὐτό τό Σῶμα του καί τό Αἷμα του, πού μπαίνει μέσα στό δικό μας σῶμα καί αἷμα καί μᾶς κάνει δικούς του, μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς θεώνει.

Τό βραβεῖο

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός τελειώνει τήν ἐπιστολή του πρός τήν ἐκκλησία τῆς Λαοδίκειας ἀνακοινώνοντας τό μεγάλο βραβεῖο, πού ἐπιφυλάσσει στούς νικητάς· «Ὁ νικῶν δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾽ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγώ ἐνίκησα καί ἐκάθισα μετά τοῦ Πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ».
Εἶναι ὄντως πολύ μεγάλο τό βραβεῖο, τό μεγαλύτερο ἀπό ὅλα ὅσα ὑπόσχεται στίς ἑπτά ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, στίς ὁποῖες γράφει· καί τό ὑπόσχεται στήν ἐκκλησία, πού ἐλέγχει περισσότερο ἀπό ὅλες. Αὐτόν πού θά νικήσει, δηλαδή θά διώξει τήν χλιαρότητα καί θά ἀνακτήσει τόν ζῆλο, θά τόν βάλει νά καθίσει στόν θρόνο του, θά τόν κάνει σύνεδρο καί συμβασιλέα.
Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔχει θρόνο ὡς νικητής τοῦ πιό μεγάλου ἐχθροῦ, τοῦ θανάτου, καί ὁ θρόνος του εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Θεός Κύριος καί αὐτός, σύνθρονος καί ἰσότιμος μέ τόν Πατέρα, δίνει τό ὕψιστο προ- νόμιο στούς πιστούς, πού ἀγωνίζονται καί νικοῦν, νά κάθονται στόν θρόνο μαζί του, πού σημαίνει νά συμμετέχουν στήν δική του δύναμη καί στήν δική του δόξα.
Πόσο ψηλά ἀνεβάζει τόν ἄνθρωπο ἡ θεία χάρη! Ἴσως, βέβαια, δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε ποιό ἀκριβῶς εἶναι τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς θεϊκῆς δόξας. Εἶναι ὅμως βέβαιο ὅτι θά σημάνει τήν τέλεια ὁλοκλή- ρωση καί τήν ἀπόλυτη ἱκανοποίηση τοῦ ἀληθινοῦ, ἀθάνατου ἑαυτοῦ μας!

Προσοχή, γράφτηκε καί γιά μᾶς

«Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τό Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις». Ἡ τελευταία αὐτή φράση τοῦ Κυρίου, πού κατακλείει καί τίς ἑπτά ἐπιστολές τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς καθιστᾶ πολύ σαφές ὅτι οἱ ἐπιστολές αὐτές δέν ἀπευθύνονταν μόνο στούς τότε χριστιανούς. Ἔτσι ἡ συγκεκριμένη ἐπιστολή δέν ἀφορᾶ μόνο στούς τότε χριστιανούς τῆς Λαοδίκειας, ἀλλά ἀπευθύνεται μέχρι σήμερα σέ ὅλους τούς χλιαρούς χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας.
Καί εἶναι πολύ ἐπίκαιρο καί ἰδιαίτερα ἀναγκαῖο νά ἀκούσουμε τό μήνυμα τοῦ ἁγίου Πνεύματος σήμερα, πού ἡ χλιαρότητα καί ἡ χαλάρωση τῶν χριστιανῶν ἔχει τόσο ἐπεκταθεῖ, ὥστε ἀπειλεῖ νά ἀλλοι- ώσει τήν Ἐκκλησία καί νά ἐπιτρέψει στόν κόσμο νά τήν ἁλώσει.
Βέβαια, ἡ Ἐκκλησία δέν πρόκειται νά χαθεῖ, διότι «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μθ 16, 18), ἀλλά ἐμεῖς καί τήν σωτηρία μας διακινδυνεύουμε, ἄν ἀνήκουμε στήν κατηγορία αὐτή τῶν χλιαρῶν, καί μέ μεγάλο κρίμα βαρυνόμαστε, ἄν ἀνεχόμαστε αὐτή τήν κατάσταση.
Εἰδικά οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἄγγελοι τῶν κατά τόπους ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί οἱ ἱερεῖς καί ποιμένες, στούς ὁποίους ἀνατίθεται ἡ πνευματική εὐθύνη ψυχῶν, χρειάζεται μέ πολλή προσοχή νά ἐνωτισθοῦν τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ καί νά μή ἐπιτρέπουν νά εἰσβάλει τό κοσμικό πνεῦμα μέσα στήν Ἐκκλησία ἀλλά νά καλλιεργοῦν τήν διαρκῆ μετάνοια.
Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μόνον ἀποφασιστική στιγμή εἶναι ἀποφασιστική ζωή, πού θερμαίνει τήν πίστη καί αὐξάνει τόν ζῆλο. Χωρίς μετάνοια, καί ἡ πιό ζεστή ἐκκλησία κρυώνει, καί ἡ πιό λαμπερή σκοτεινιάζει καί ἡ πιό δυνατή ἀδυνατίζει καί ἡ πιό ἁγία ἐκκλησία ἐκκοσμικεύεται.
Ἀλλά οὔτε καί στόν ἑαυτό μας νά ἐπιτρέπουμε ἀβαρίες στήν πίστη μέ ἐλαφριά συνείδηση. Μόλις ἀντιληφθοῦμε ὅτι τά κρύα ρεύματα τοῦ κόσμου εἰσρέουν μέσα μας καί ἀπειλοῦν νά κρυώσουν τόν ζῆλο μας, μόλις ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἄνεση κι ὁ εὐδαιμονισμός τῆς ἐποχῆς μας δημιουργοῦν ἕνα αἴσθημα βολεύματος ὑβριστικοῦ ἀπέναντι στόν Θεό, ἀμέσως νά φροντίσουμε νά ἀνάψουμε τήν φωτιά τῆς πίστεως, νά τρέξουμε νά ζητήσουμε τό χρυσάφι τοῦ Χριστοῦ, νά ντυθοῦμε τά λευκά του ἱμάτια καί νά ἀλείψουμε τά μάτια μας μέ τό κολλύριο τῶν δακρύων, γιά νά μποροῦμε νά εἴμαστε κοντά του, νά τρῶμε καί νά εὐωχούμαστε μαζί του μέσα στήν Ἐκκλησία του, καί νά καθίσουμε μιά μέρα δίπλα του, στόν θρόνο τῆς αἰώνιας βασιλείας του. Ἀμήν!


Ορθόδοξος Τύπος 22 Οκτωβρίου