Στην Ελληνίδα του 1940. Δημητρίου Κουτσουλέλου

Στην Ελληνίδα του 1940

 Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου Ἐπιτίμου Ἐπόπτη Δημ. Ἐκπαιδεύσεως  

«Θαυμάζω τίς γυναῖκες καί στό ὄνομά τους μνέω» (Διονύσιος Σολωμός) 

Τόν ὕμνο μου ὑψώνω ὡς τόν οὐρανό, δοξολογώντας τή μεγάλη μορφή σου, ἡρωϊκή καί μεγαλόψυχη Ἑλληνίδα τοῦ Σαράντα. Κι ὅπου ἐλεύθερη ψυχή, ὅπου ἀγάπη φλογερή στήν ἀπολυτρωμένη συνείδηση, στόν ἀνεμπόδιστο στοχασμό καί στήν ἀνθρώπινη πράξη, ἑνώνει τό σκίρτημα καί τή φωνή της στό ρωμαλέο, αἰώνιο καί γλυκό τραγούδι τῶν ἀρετῶν σου.
Σέ πρωτογνώρισα, ὅταν ἀνέμιζες τό μαντήλι σου στούς σταθμούς τῶν τρένων κι ἐμούσκευες μέ τά δάκρυά σου τό μαχητή, πού ἔφευγε γιά τό μέτωπο, τραγουδώντας:  «Ἄντε στό καλό κι ἡ Παναγιά μαζί σου!...»
Ὅταν ἀστραποβόλησε, μέσα στή ματιά σου, τό πνεῦμα τῆς Φυλῆς, στήλωσες τό ἀνάστημά σου, ψήλωσες τό κεφάλι σου κι ἐκάρφωσες τή Γαλανόλευκη μέσα στήν καρδιά σου, τρέχοντας, μέ τό χαμόγελο στά χείλη, στό κάλεσμα τῆς πίστης καί τῆς νίκης.
Ὅταν, σκαρφαλώνοντας θριαμβευτικά στούς ἀπρόσιτους βράχους τῆς Πίνδου καί τῆς Τρεμπεσίνας, δίνοντας στούς ἤχους τῆς καρδιᾶς σου τόν ἦχο τῶν σαλπίγγων τῆς Ἱεριχοῦς καί γκρεμίζοντας τά τείχη τῶν ἐχθρῶν, κουβαλοῦσες κιβώτια μέ
πολεμοφόδια καί τροφές στούς γενναίους πολεμιστές μας.

«Στῆς Ἱστορίας τό διάσελο
ὄρθιος ὁ γιός πολέμαγε
κι ἡ Μάνα κράταε τά βουνά,
ὄρθιος νά στέκει ὁ γιός της,
μπροῦντζος, χιόνι καί σύννεφο.
Κι ἀχοχόλαγε ἡ Πίνδος...».

Ὅταν μετέφερες τραυματίες στά ὀρεινά χειρουργεῖα, γιά νά τούς σώσουν οἱ γιατροί ἀπό τόν κίνδυνο. Ὅταν ἄνοιγες δρόμους τή νύχτα, πού εἶχαν κλείσει ἀπό τό χιόνι, καί ὁδηγοῦσες, ἀπό κρυφά μονοπάτια, τούς στρατιῶτες μας, γιά νά χτυπήσουν τόν ὕπουλο ἐπιδρομέα, μεταφέροντας μηνύματα στίς μαχόμενες Μονάδες, ἐνῶ οἱ σφαῖρες ἐσφύριζαν ἐπάνω ἀπό τό κεφάλι σου.
Τότε, πού ὁ ὑπερήφανος καί γενναῖος Λαός μας, αὐτόφωτος, πρωτοπόρος καί ὁδηγός, ἔγινε τό ὑψηλότερο κέντρο τῆς ἱστορικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπινου Γένους κι ἔσωζε, μέσα στό ὁλόμαυρο στερέωμα τῆς παγκόσμιας ἀπόγνωσης, γιά μιά ἀκόμα φορά, τόν πανανθρώπινο πολιτισμό.

* * * 

Ἔμεινα κατάπληκτος μπροστά στήν ὑπομονή καί στήν καρτερία σου, ὅταν τό ἡρωϊκό τσοπανόπουλο τοῦ Παρνασσοῦ ἔγραφε, σάν ἀρχαῖος Σπαρτιάτης, στή γυναίκα του, πρίν σκοτωθεῖ:
«Ἄν σκοτωθῶ γιά τήν Πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα μας, νά εἶστε ὅλοι ὑπερήφανοι γιά μένα καί τό παιδί, πού θά γεννηθεῖ, ἄν εἶναι κορίτσι, νά βάλεις τό ὄνομα Νίκη ἤ Ἐλευθερία. Γι' αὐτά τά δυό, μᾶς τρώει ἐδῶ ἐπάνω, στά βουνά τῆς Κορυτσᾶς, τό κρύο, ἡ παγωνιά, ἡ ψείρα καί τό δρολαπόχιονο».

Ἐθαύμασα τή συγκινητική καί σημαντική προσφορά σου, ὅταν, εὐλαβικά, ἔπλεκες μάλλινα εἴδη γιά τούς στρατιῶτες μας, ὑψώνοντας πάντα διάπυρη τήν προσευχή σου στόν Ὕψιστο γιά τή νίκη τῆς Πατρίδας. Ὅταν, ἐμπνεόμενη ἀπό τό ὑψηλό νόημα τῆς ἐλευθερίας, πρόσφερες ὅλες τίς δυνάμεις σου, γιά νά συγκεντρώσεις, νά συσκευάσεις καί νά ἀποστείλεις χιλιάδες δέματα μέ μάλλινα, γλυκά καί ἄλλα, χρήσιμα καί ἀναγκαῖα εἴδη στά μαχόμενα παλληκάρια μας.
Ὅταν, πρωτοπόρα καί ἀντάξια τῶν ἐθνικῶν προσδοκιῶν, ἔδινες τήν ὁλόψυχη συμπαράστασή σου στίς οἰκογένειες τῶν στρατιωτῶν μας κι ἔστελνες ἐνθαρρυντικά γράμματα στούς ἡρωϊκούς μαχητές μας. Ὅταν, καρτερικά καί περήφανα, ἀγωνιζόσουν στό δικό σου μέτωπο, ἀνάμεσα σέ πολλά προβλήματα καί ποικίλες ἀντιξοότητες, γιά νά μεγαλώσεις τά παιδιά σου καί νά γίνουν ἄξια τῆς μνήμης τοῦ ἥρωα τῶν Ἠπειρωτικῶν βουνῶν.

Καμάρωσα τόν πλοῦτο τῆς ψυχῆς σου, ὅταν, ἄγγελος παρήγορος καί μάνα πονετική, ἔδινες παρηγοριά καί δύναμη, πίστη κι ἐλπίδα, στούς ἡρωϊκούς τραυματίες μας στά νοσοκομεῖα. Ὅταν, ψύχραιμη καί κοντά στό χειρουργικό τραπέζι τοῦ νοσοκομείου Ἰωαννίνων, στήν ἐγχείρηση τραυματία, βρῆκες, μέσα στό φοβερό βομβαρδισμό τῶν ἐχθρικῶν ἀεροπλάνων, τό θάνατο.

* * * 

Ἀντίκρυσα τήν ἀσύγκριτη μεγαλοψυχία καί αὐτοθυσία σου, ὅταν, ὑπέρμαχος τῶν αἰώνιων ἀξιῶν τοῦ Ἔθνους, διέσωσες καί ἀνέδειξες τήν ἰδανική Πατρίδα, μέ τόν ὑπέροχο Λαό της.
Ἐσύ, ἡρωΐδα τῆς Ἠπείρου, τῆς Θεσσαλίας, τῆς Ρούμελης, τοῦ Μωριᾶ, τῆς Μακεδονίας, τῆς Θράκης καί τῶν νησιῶν μας, ξαναζωντάνεψες τίς Σπαρτιάτισσες, τίς Σουλιώτισσες, τίς Μεσολογγίτισσες καί φάνηκες ἀντάξια τῆς βαρειᾶς κληρονομιᾶς σου. Ἐσύ, δίδαξες τούς λαούς τῆς γῆς νά ἐμπνέονται, νά φρονηματίζονται, καί νά ἀγωνί- ζονται γιά τήν Πατρίδα καί τήν Ἐλευθερία.
Ἔτσι, θά μποροῦν αἰσιόδοξα καί μέ τό κεφάλι ψηλά νά ἀτενίσουν τό μέλλον τους. Νόμος τῆς ζωῆς σου ἡ θυσία. Κι ἐπάνω ἀπ᾽ ὅλα: Ἀγάπη καί μεγαλεῖο, πίστη καί ἐνατένιση, ἔξαρση καί ὀμορφιά. Ἑλληνίδα τοῦ Σαράντα: Πνεῦμα καί στοργή! Πόνος καί λόγος! Χρέος καί δόξα!
Καταθέτω εὐλαβικά στόν ἱερό τάφο σου λίγα λουλούδια, μέ δάκρυα στά μάτια, ἐκφράζοντας τήν ἄπειρη εὐγνωμοσύνη μου.

Ὀρθόδοξος Τύπος 22/10