Οι πρωταγωνιστές του Έπους του 1940. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνσταντάρου

Οι πρωταγωνιστές του Έπους του 1940

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Ἔχει λεχθεῖ καί εἶναι φυσικά ἀλήθεια ἀναμφισβήτητη ὅτι τά ἔθνη καί οἱ λαοί, δέν πορεύονται τήν ὁδό τῶν πεπρωμένων τους ὡς διά μαγείας καί ἀπό μόνοι τους.
Καθοδηγοῦνται ἀπό πρόσωπα, πού ζοῦν οἱ ἴδιοι τήν ζωντανή παράδοση τοῦ τόπου τους, ὄντας οἱ ἴδιοι γνήσια τέκνα τοῦ λαοῦ, πού προΐστανται.

Ἐν ὄψει τῆς ἐπετείου τοῦ ἡρωϊκοῦ ἔπους τοῦ 1940, καί μετά ἀπό ἑβδομήντα ἀκριβῶς χρόνια, ἐπάνω στήν πραγματικότητα τῶν ἀνθρώπων, πού καθοδηγοῦν τά ἔθνη, θά χαράξουμε κάποιες σκέψεις, ὄχι βεβαίως γιά νά μᾶς καταλάβει πνεῦμα καταθλίψεως, ἀλλʼ ἀντιθέτως νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἔχουμε χρέος, ἀφʼ ἑνός μέν νά ἀπορρίψουμε τούς σύγχρονους γραικύλους, ἀφʼ ἑτέρου δέ, νά ἀναζητήσουμε καί νά ἀναδείξουμε τίς φωτεινές αὐτές προσωπικότητες, πού βιώνουν καί ἐμπνέουν τά αἰώνια Ἰδανικά τῆς φυλῆς μας: Ὀρθοδοξία, Πατρίδα καί Οἰκογένεια.

Ἄς ἀνοίξουμε λοιπόν γιά λίγο τήν Βίβλο τῆς Ἐθνικῆς μας Ἱστορίας, στήν μοναδική καί χρυσή ἐποχή τοῦ 1940 καί μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας, ἄς ἀτενίσουμε τίς στιβαρές Ἑλληνικές προσωπικότητες, πού βρίσκονταν στίς κορυφές τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Πολιτείας καί φυσικά τοῦ ἔνδοξου καί ἡρωϊκοῦ μας Στρατοῦ.
Ὁμολογουμένως ἴλιγγος μᾶς ταλαμβάνει ὅταν συνειδητοποιοῦμε τήν ἀξία καί τό πνευματικό ἐκτόπισμα τοῦ καθενός ἀπό αὐτούς, στό ἴδιο του τόν τομέα, ἀλλά καί γενικώτερα στήν ἱστορική σκηνή
τῆς ἐποχῆς τους.
1. Ἄς ξεκινήσουμε μέ τήν πολιτειακή κορυφή. Βασιλεύς Γεώργιος Β΄. Ὁ Βασιλεύς τῆς νίκης. Τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ὁποίου καί μόνο ἡ πνευματική διαθήκη, πού βρέθηκε μετά τόν θάνατό του, τόν κατατάσσει ἀνεπιφυλάκτως στούς Ἐθνομάρτυρες καί στίς ὑψηλές προσωπικότητες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μας.
Τοῦτο μόνο νά ὑπογραμμίσουμε: Ἦταν τέτοια καί τόση ἡ δύναμη τῆς προσωπικότητάς του, ὥστε ἀκόμα καί ἄνθρωποι, πού εἶχαν πολιτική κοσμοθεωρία διαφορετική ἤ καί ἄκρως ἀντίθετη μέ αὐτό πού ἀντιπροσώπευε ὁ Βασιλεύς Γεώργιος, στίς τρομερά δύσκολες καί τραγικά ἐπικίνδυνες διασκέψεις τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, σχετικά μέ τίς σφαῖρες πολιτικῆς ἐπιρροῆς καί τίς ἐθνικές μας προαιώνιες διεκδικήσεις, τόν ἴδιο τόν Βασιλέα Γεώργιο ἐμπιστεύονταν, ὥστε νά ἐκπροσωπήσει τό Ἔθνος μας καί νά διεκδικήσει τά ἀπαράγραπτα δίκαιά μας!

Θά πρέπει δέ νά εἶναι κανείς πολύ ρηχός ἠθικῶς καί μορφωτικά ἐλλιπής γιά νά μή σταθεῖ μέ τόν ἀνάλογο σεβασμό καί τό ἐθνικό δέος, μπροστά στήν ἀνεπανάληπτη αὐτή ἑλληνική προσωπικότητα, ἡ ὁποία, δυστυχῶς, παραμένει ἐν πολλοῖς ἄγνωστη στήν σύγχρονη ἱστορική μας πραγματικότητα καί βιβλιογραφία.
Δέν θά εἴμαστε ὑπερβολικοί ἄν τονίσουμε ὅτι ὁ Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ θά ἔπρεπε νά προβάλλεται ἐπισήμως (ἄν ὑπῆρχαν ἑλληνόψυχοι κυβερνῆτες), ὡς ὁ ἡγέτης, πού εἶναι καθημερινῶς ἕτοιμος γιά τήν θυσία ὑπέρ τοῦ Ἔθνους του!

2. Κυβερνήτης – Πρωθυπουργός: Ἰωάννης Μεταξᾶς. Ὁ στρατιώτης τῆς Ἑλλάδος, ἀφʼ ὅτου εἰσῆλθε στήν Σχολή Εὐελπίδων, ἕως καί τήν ἡμέρα τοῦ παραδόξου θανάτου του! Εἶχε τήν τύχη νά τόν βρεῖ ὁ θάνατος μέσα στό μεγαλεῖο τῆς δόξας καί τοῦ θριάμβου καί διηνεκῶς νά σελαγίζει ἡ ἡρωϊκή του μορφή στό στερέωμα τοῦ ἀθάνατου Ἑλληνικοῦ μας Ἔθνους.
Τό δέ ἐρώτημα πού προβάλλεται, τέτοιες ἡμέρες, εὐκαίρως- ἀκαίρως, γιά τό ποιός εἶπε στούς Ἰταλούς τό «ΟΧΙ», μόνο ὡς κακόγουστο ἀστεῖο θά μποροῦσε νά τό ἐκλάβει κανείς, στήν ἀστεία του πλευρά, ἐνῶ στήν σοβαρή του, ἀποδεικνύει τήν ἀνοησία αὐτῶν, πού τό θέτουν καί τό πόσο ἀδαεῖς καί ὄχι μόνο περί τήν ἱστορική πραγματικότητα εἶναι ὅσοι τό ὑποβάλλουν.

3. Ἀλέξανδρος Παπάγος: Ὁ ἀρχηγός τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου καί κατόπιν στρατάρχης. Μέ τήν ἀκαταμάχητη στρατιωτική του ἐπιβολή καί τήν ὅλη ἰσχυρή καί ὀλύμπια προσωπικότητά του, ὁδήγησε τόν Ἑλληνικό Στρατό στήν δόξα τῶν βουνῶν τῆς Βορείου Ἠπείρου καί κατόπιν ἔσωσε τό Ἔθνος μας ἀπό τόν ἐπάρατο συμμοριτισμό.

4. Προκαθήμενος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Μιά ἀνεπανάληπτη μορφή. Ὁ ἡρωϊκός, ἀτρόμητος καί ἅγιος ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὁ ἀπό Τραπεζοῦντος Χρύσανθος Φιλιππίδης. Ὁ ἄνδρας μέ τίς τόσες Ἐθνικές καί Ἐκκλησιαστικές περγαμηνές, πού ἐτίμησε ὅσο οὐδείς ἄλλος τήν ὑψηλή του θέση, ἀφοῦ, γιά ὅσους γνωρίζουν, προτίμησε νά χάσει τή θέση του, παρά νά ταπεινώσει τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία αυτοχρόνως νά χάσει τήν προσωπική του ἀξιοπρέπεια.

Ἄς μή λησμονοῦμε ποτέ ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος εἶναι ὁ πρῶτος αὐθεντικός Ἐθνικός ἀντιστασιακός, πού μέ τήν πράξη του ὑπογραμμίζει σέ ὅλους τούς μετέπειτα, πῶς πρέπει νά συμπεριφέρεται ὁ Ἕλληνας Ὀρθόδοξος κληρικός...
Καί τίθεται κατόπιν αὐτῶν, ἀμείλικτο τώρα τό ἐρώτημα, ὄχι ποιοί ἀπό ὅλο τόν συρφετό τῶν ξένων, πού θρονιάστηκαν στήν γλυκιά μας πατρίδα, ἀλλά, ποιά Ἑλληνόπουλα σήμερα, γνωρίζουν ἤ ἔστω ἔχουν ἀκούσει κάτι γιά τίς θρυλικές αὐτές μορφές, πού ἔζησαν καί ἔπεσαν γιά νά μᾶς χαρίσουν Ἐλεύθερη πατρίδα καί Ἐλεύθερη καί Ζωντανή Ἐκκλησία;

Ποιά σύγχρονα σχολικά ἐγχειρίδια ἤ πανεπιστημιακά συγγράμματα, κάνουν λόγο γιά τούς ἄνδρες αὐτούς καί τό ἔργο τους; Ἄν γίνεται κάποια ἀναφορά σʼ αὐτούς, γίνεται μόνο καί μόνο, ὥστε νά ἀμαυρώσουν τά ἀστραπτερά τους μέτωπα.
Σέ ποιές ὁδούς ἔχουν χαρίσει (οἱ ἐθνοπατέρες καί γενικώτερα ἡ τοπική αὐτοδιοίκηση), τιμητικῶς τά ἡρωϊκά τους ὀνόματα; Καί σέ ποιά σημεῖα τοῦ κράτους (πλήν τοῦ Καλπακίου), βρίσκονται οἱ σεπτές προτομές τους;

Νά περάσουμε τώρα νά κάνουμε σύγκριση μέ τά ἀνάλογα πρόσωπα, τά ὁποῖα κατέχουν σήμερα τούς ἀνάλογους θώκους; Οὔτε κἄν τό τολμοῦμε. Καί μετά ἀπό αὐτή τήν ζοφερή, τό ὀλιγώτερον πραγματικότητα, τήν ὁποία βιώνουμε σήμερα, τί μᾶς μέλλει; Ἡ ἀπογοήτευσις; Ὄχι δά. Τό εἴπαμε καί στήν ἀρχή.
Προβάλλουμε τίς ἐθνικές μας προσωπικότητες, γιά νά ἀφυπνιστοῦμε, νά ἀγωνιστοῦμε καί ταυτοχρόνως νά παρακαλέσουμε θερμῶς τόν Θεό καί τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, τήν Κυρία Θεοτόκο, νά προστατεύσουν καί πάλι τό Ἔθνος μας. Νά προστατεύουν καί ταχέως νά μᾶς χαρίσουν Ὀρθοδόξους Ἕλληνες ἄρχοντες, πρός πεῖσμα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί πρός δόξαν τῆς αἰωνίας Ἑλλάδος.
Νά μᾶς χαρίσουν ἀνθρώπους, πού θά ἐφαρμόζουν τά ἀθάνατα ἰδανικά μας, τώρα μάλιστα πού οἱ τόσοι ξένοι, πού κατοικοῦν στήν πατρίδα μας, ἔχουν ἀνάγκη ἀπό Ὀρθόδοξο καί αὐθεντικό Ἑλληνο- χριστιανικό πολιτισμό.
Τῶν δέ πρωτεργατῶν τοῦ χρυσοῦ Ἔπους τοῦ 1940, αἰωνία ἡ μνήμη.
Ἀμήν.

Ορθόδοξος Τύπος 22 Οκτωβρίου