Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. «Ἄς γίνεται σέ ὅλα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ - Θαυμαστή διήγηση» Μέρος Β΄

«Στάρετς Σάββας  Ο Παρηγορητής»  - Διδαχές τοῦ στάρες Σάββα

Μετάφραση ἀπό τήν ρωσική γλῶσσα   π.Ιωάννου Φωτοπούλου

Ἀποσπάσματα ἀπό τό ἡμερολόγιό του

«Ἄς γίνεται σέ ὅλα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ - Θαυμαστή διήγηση»

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

-Αὐτό εἶναι ἀλήθεια, εἶπε ὁ προεστώς.  Ἐμεῖς βλέπουμε ὅτι εἶσαι ἕνας συνηθισμένος ἄνθρωπος καί σέ σένα δέν ὐπάρχει τίποτα πού νά ξεχωρίζει ἄπό τήν τάξη τῶν ὑπόλοιπων πατέρων.
Ὁ προεστώς τῆς μονῆς ἀποφάσισε πάσῃ θυσίᾳ νά ἀποκαλύψει τήν πραγματική αἰτία τοῦ ζωντανοῦ ἰαματικοῦ χαρίσματος πού εἶχε ὁ μοναχός.  Ἔκανε μακρές συζητήσεις μαζί του, προσπαθώντας νά μάθει ὅλα τά  καλά στοιχεῖα του καί νά ξεσκεπάσει τό μυστικό τῆς καρδιᾶς του.  Στά ἐρωτήματα τοῦ ἡγούμενου ὁ μακάριος μοναχός εἶπε:
-Θυμήθηκα κάτι σχετικό μέ τό ἔλεος πού μοῦ δόθηκε ἀπό τό Θεό.  Ἐγώ σταθερά, σέ ὅλα συντονίζω τό θέλημά μου μέ το Θεῖο θέλημα.  Ποτέ καί τίποτε δέν φέρνω στήν σκέψη μου πού θα ἐναντιωνόταν στό  θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ποτέ δέν τρομάζω μπροστά σέ ἀπρόβλεπτα γεγονότα, τά  ὁποῖα θά μποροῦσαν νά κλονίσουν τό νοῦ μου καί νά ἐξασθενίσουν  τήν καρδιά μου.  Ποτέ καί γιά τίποτε δέν παραπονέθηκα στούς ἄλλους οὔτε τούς φανέρωσα τη θλίψη μου.  Τό ἴδιο, καί ὅσα εὐτυχῆ συμβάντα λάχουν στήν ζωή μου , δέ μέ εὐχαριστοῦν σέ τέτοιο βαθμό πού νά εὐθυμῶ περισσότερο ἀπό ὅ,τι τόν ὑπόλοιπο καιρό.  Ὅλα τά  δέχομαι ἐξίσου, σαν σταλμένα ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ, τόσο τά  εὐχάριστα  ὅσο καί τά  δυσάρεστα γιά μένα.  

Δέν προσεύχομαι στό  Θεό γιά νά πραγματοποιηθοῦν ὅλα σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία μου, ἀλλά θέλω σέ ὅλα νά γίνεται τό ἄγιο θέλημά Του.  Μ’ αὐτό τόν τρόπο τίποτε δέ μέ εὐχαριστεῖ ἰδιαίτερα, τίποτε δέ μέ συντρίβει καί δέ μέ συγχύζει καί τίποτε δέ μέ κάνει
εὐτυχισμένο, ὅπως μόνο αὐτό τό ἴδιο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.  Γι’ αὐτό σέ ὅλες μου τίς προσευχές γιά ἕνα μόνο παρακαλῶ τό Θεό: Νά γίνεται πάντοτε καί ὁλοκληρωτικά σέ μένα καί σέ ὅλα τά πλάσματά Του τό Θεῖο θέλημα.
Ὁ ἡγούμενος τοῦ κοινοβίου πάρα πολύ θαύμασε τά  λόγια τοῦ μοναχοῦ καί ἀπευθυνόμενος σ’ αὐτό τόν ρώτησε:
  - Ἀγαπημένε μου ἀδελφέ!  Πές μου τί αἰσθάνθηκες χθές τήν ὥρα πού συνέβη πυρκαϊά στό  μοναστήρι μας; Στ’ ἀλήθεια δέ λυπήθηκες μαζί μέ ὅλους τούς ἄλλους, ὄταν ὁ κακός ἄνθρωπος ἔβαλε φωτιά στά μοναστηριακά οἰκοδομήματα καί κάηκε πού ἀπό τό σιτάρι μας;
  - Δέ θά κρύψω, ἀπάντησε ὁ μοναχός, ὅτι ὅλη αὐτή ἡ ζωή τοῦ μοναστηριοῦ δέ μοῦ προκάλεσε τήν παραμικρή θλίψη, ἐπειδή ἔχω τή συνήθεια γιά ὄλα, καί γιά τά  θλιβερά καί γιά τά  εὐχάριστα, νά εὐχαριστῶ τόν Θεό καί ἥσυχα νά δέχομαι καί τοῦτο καί τό ἄλλο. 

Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι αὐτό πού συνέβη σέ μᾶς, συνέβη σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατευθύνει τά  πάντα πρός ψυχική ὠφέλεια.  Γι’ αὐτό ἀκριβῶς δέ μεριμνῶ καί δέ σκέπτομαι σχετικά μ’ αὐτό.  Λίγο ἤ πολύ ἐμεῖς ἔχουμε τό ψωμί μας καί τά  ὑπόλοιπα γιά τή διατροφή μας, γιατί πιστεύω δυνατά  ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ καθέναν ἀπό ἐμᾶς νά τόν χορτάσει τόσο μέ ἕνα ψίχουλο ὅσο καί μέ ἕνα ὁλόκληρο ψωμί.  Ἔτσι λοιπόν ἐγώ ἤρεμα χωρίς καμμιά σύγχυση, περνῶ τή ζωή μου.
Κατάπληκτος ἀπό τά  λόγια τοῦ μοναχοῦ ὁ ἡγούμενος γιά πολύ ἀκόμη καιρό συζητοῦσε μαζί του, προσπαθώντας νά ἀναγκάσει τόν ἀδελφό πίο καθαρά ἀκόμη νά παρουσιάσει τόν τρόπο σκέψεώς του, τίς ἀπόψεις του καί νά ἀποκαλύψει τή πνευματική τού κατάσταση.
Μεταξύ πολλῶν ἀπαντήσεων πού ἔδωσε ὁ ταπεινός μοναχός στόν προεστῶτα εἶπε καί τά  ἐξῆς:
  - Κατά τήν καθημερινή προσφορά τοῦ ἑαυτοῦ μου στό  θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόσο προόδευσα στήν ὑπακοή μου σ’ Αὐτόν, ὥστε, ἄν ἀπό πρίν γνώριζα ὅτι ὁ Θεός ἐξάπαντος προόριζε νά μέ στείλει στήν κόλαση, τότε ἐγώ δέ θά ἐπιχειροῦσα νά κάνω τίποτε ἐναντίον Του.  Σοῦ  λέω ἀκόμη ὅτι, ἀκόμη κι ἄν ἦταν δυνατόν σέ μένα νά ἀλλάξω αὐτή τή θεία ἀπόφαση λέγοντας ἕνα «Πάτερ ἡμῶν»-σοῦ λέω ἀλήθεια-, δέ θά τολμοῦσα νά τό κάνω αὐτο, ἀλλά ἀκόμη πιό ἔντονα θά προσευχόμουν στό  Θεό , ὥστε νά ἐνεργήσει σέ μένα σύμφωνα μέ τό Πανάγιο θέλημά Του καί νά μοῦ δωρίσει τή Χάρη Του πού θα μέ ἐνισχύσει ὥς τούς ἀπέραντους αἰῶνες, γιά νά μη σκέπτομαι ὁτιδήποτε ἀντίθετο στό  ἅγιο Του θέλημα.
Μετά ἀπό παρατεταμένη σιωπή λέει, τέλος, ὁ ἡγούμενος στό μοναχό:
  -  Πορεύσου , περιπόθητε πάτερ, πορεύου καί ἐκπλήρωσε φιλότιμα τήν ὑπόσχεσή σου στό  Θεό, ὅπως μοῦ τήν ἐξέθεσες.  Ἐσύ βρῆκες τον οὐρανό ἔξω ἀπό τόν οὐρανό. Νά θυμᾶσαι ὅτι τέτοια χάρις δέ δωρίζεται ἀπό τό Θεό σέ πολλούς.  Δέν ὑπάρχουν πολλοί οἱ ὁποῖοι δέν μπαίνουν ποτέ σέ ἀνησυχία καί δέν προσβάλλονται ἀπό ὁποιονδήποτε.  Ἐκεῖνος μόνο εἶναι προστατευμένος στή ζωή του μέ ἰσχυρά καί ἀπόρθητα τείχη ὁ ὁποῖος πάντοτε καί σέ ὅλα, ὅ,τι καί ἄν συναντήσει στή ζωή του, συμφωνεῖ μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή δέχεται τά  πάντα σάν νά εἶναι σταλμένα ἀπό τό Θεο.
Ἄς γίνεται σέ ὅλα τό θέλημά τοῦ Θεοῦ.

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα