Λύνει τὴ σιωπή της ἡ «Φαναριωτικὴ Φερε-Φωνία»

«Ἀεὶ διαλέγεσθε!» Δὲν εἶναι διαφημιστικὴ παρότρυνση τῆς COSMOTE, ἀλλὰ ἕνα ἀπὸ τὰ καινοφανῆ δόγματα τῆς «νέας θεολογίας» τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ συγκεκριμένα τοῦ θεολόγου Παναγιώτη Ἀνδριόπουλου. Μὲ ὁδοδείκτη τὴ φράση αὐτὴ ὁ κ. Ἀνδριόπουλος ἔλυσε τὴ μακρὰ σιωπή του καὶ πῆρε θέση στὴ φλέγουσα διαφωνία τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Μεσσηνίας καὶ Κυθήρων.

  

Ἀνησυχία τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους Ἐπισκόπους

 Ὁ κ. Ἀνδριόπουλος, ἔπειτα ἀπὸ τὴ βαθιὰ σιγὴ στὴν ὁποία εἶχε περιπέσει μετὰ τὴν ἀποστομωτικὴ γι᾽ αὐτὸν καὶ τὸν κ. Ν. Παπαχρήστου παρουσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς κατὰ τοῦ πρωτείου, ἐπέκρινε -μολονότι λαϊκὸς- τὸν Μητρο­πολίτη Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ἐπειδὴ διατύπωσε καὶ ἀπέστειλε γραπτῶς στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τὶς ἐπιφυλάξεις του γιὰ τὸ ἐκκλησιο­λογικὸ φρόνημα τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, ἐκπρο­σώπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὸ θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, μὲ βάση ἐκκλησιολογικὰ ἀπαράδεκτες θέσεις τοῦ Μεσσηνίας.

Ἡ ἐπανέναρξη λειτουργίας τῶν πομπῶν τῆς «Φαναριωτικῆς Φερε-Φωνίας» στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτή, δείχνει τὴν ἀνησυχία τῶν Οἰκουμενιστῶν Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἑλλάδας γιὰ τὴ δυναμικότητα μὲ τὴν ὁποία ἡ ἀντι-οἰκουμενιστικὴ δραστηριοποίηση τῶν ἁπλῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἔχει περάσει γιὰ τὰ καλὰ καὶ στὸ χῶρο τῶν Ἐπισκόπων.
Δυστυχῶς γιὰ τὸν κ. Ἀνδριόπουλο, τὸ σκιάχτρο (φόβητρο) τοῦ σχίσματος μὲ τὸ ὁποῖο προσπάθησε νὰ σκιάσει τὴν θαρραλέα ἀντίδραση τοῦ Σεβασμιωτάτου Κυθήρων, ἦταν «συντετριμμένον». Διότι τὸ κείμενο δὲν στάλθηκε ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Κυθήρων στὸν ἱστοχῶρο (ὄντως ὑπερβολικῶν θέσεων ἐνίοτε) τὸν τιτλοφορούμενο «Ἀποτείχιση», ἀλλὰ διέρρευσε σ᾽ αὐτὸν ἀπὸ κάποιον ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες – παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς τοῦ
Κυθήρων, ὅπως διέρρευσε καὶ στὴν «Ἐλεύθερη Ὥρα», ἀντίθετα ἀπ᾽ ὅ,τι συμπεραίνει ὁ κ. Ἀνδριόπουλος.

  

Ἄνισα σταθμὰ καὶ «κακοὶ λογισμοὶ» στὴν κριτικὴ τοῦ κ. Πανα­γιώτη Ἀνδριόπουλου

Πρὶν περάσουμε στὰ κείμενα τῶν δύο Μητροπολιτῶν, ἂς σχολιά­σου­με λίγο τὰ μέτρα εὐθυκρισίας τῶν κ.κ. ᾽Ανδριόπουλου καὶ Παπα­χρήστου.

Ὁ κ. Ἀνδριόπουλος θεωρεῖ δεδομένο ὅτι τὸ μὲν Πατριαρχεῖο Κων­σταντινουπόλεως καλὰ καὶ δίκαια μπορεῖ νὰ «προειδοποιεῖ» τὴν Ἑλλα­δικὴ Ἐκκλησία γιὰ ὁποιαδήποτε ἀπόκλισή της ἀπὸ τὰ δόγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ («ἀδιαλείπτως συμπροσεύχεσθε» καὶ «ἀεὶ διαλέγεσθε»), ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν ἀναγνωρίζει στὸν Κυθήρων τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμά του ὡς Ἐπισκόπου νὰ ἐκφέρει γνώμη ἐπὶ τῆς οὐσίας ἤ τῆς διατύπωσης τῶν ἐπὶ τῆς ἐκκλησιολογίας κειμένων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στοὺς Διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Ἔτσι οἱ Οἰκουμενιστὲς τῆς νοοτροπίας τοῦ κ. Ἀνδριόπουλου ἀντικατέστησαν τὴ Συνοδικότητα καὶ διαχρονικό­τητα τῆς Ἐκκλησίας -καὶ μάλιστα ἐπίσημα διὰ στόματος τοῦ Ἀρχιγραμ­ματέως κ. Ἐλπιδοφόρου Λαμπρινιάδη¹- μὲ μία «Προεδρικὴ Δημοκρατία» τῆς Ὀρθοδοξίας, κατὰ τὴν ὁποία ὅποιος συμπορεύεται μὲ τὸν Οἰκου­μενιστὴ Πρόεδρο – Προκαθήμενο (π.χ. κ. Βαρθολομαῖο) εἶναι δημοκρατι­κά… «περισσότερο ἴσος» ἀπὸ ἕναν ποὺ διαφωνεῖ (ὅπως ὁ Κυθήρων) καὶ ἔτσι εἶναι δημοκρατικά «λιγότερο ἴσος».

Μετὰ τὴν ἀνακρίβεια περὶ τῆς δημοσιεύσεως τοῦ κειμένου τοῦ Κυθήρων δῆθεν ἐπιλεκτικὰ στὴν «Ἀποτείχιση», ὁ κ. Ἀνδριόπουλος προχω­ρεῖ καὶ στὴν ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων βάσει τῶν κακῶν του λογισμῶν κατὰ τῶν «φανατικῶν» τῆς Ὁμολογίας Πίστεως: (α) ὅτι εἶναι στενὴ ἡ σχέση τοῦ Κυθήρων μὲ τοὺς φανατικοὺς «ἀφοῦ τοὺς μνημονεύει καθα­ρότατα» (ἀναπόφευκτο συμπέρασμα τῆς λογικῆς!), (β) ὅτι ὁ Κυθήρων μέμφεται τοὺς ἀρχαιότερους Μητροπολίτες ἐπὶ σιωπῇ γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ ἀνάγει ἑαυτὸν εἰς θεματοφύλακα τῆς Πίστεως, διότι (γ) θεωρεῖ δῆθεν ὅτι οἱ ὑπόλοιποι ὑπνώττουν ἢ φοβοῦνται τὸ ἐκκλησιαστικὸ κόστος -κατὰ τὸν καρδιογνώστη κ. Ἀνδριόπουλο- (δ) ὅτι προωθεῖ… καθαί­ρεση τοῦ Μεσσηνίας μὲ τὴ φράση «οὐδὲ ὡς ἐπίσκοπος δύναται τοῦ λοιποῦ νὰ λογίζεται» καὶ (ε) ὅτι τὴ θέση τοῦ Μεσσηνίας στὴν ἀντι­προσωπεία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στοὺς διαλόγους κάποιοι ἐποφθαλμιοῦν.

Σὲ αὐτὰ θέλουμε νὰ σχολιάσουμε συντόμως τὰ ἑξῆς: (α) ἐὰν ἡ ἐπίκληση καὶ μνημόνευση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καὶ τοῦ ἐκκλησια­στικοῦ τύπου συγκεκριμένης κατεύθυνσης ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Κυθήρων δηλώνει «στενή σχέση μὲ φανατικοὺς» τότε ἡ ἐπίδοση τοῦ Κορανίου ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ὡς δώρου σὲ μουφτῆδες ἢ ἡ ἀναγνώριση τῆς δράσης τοῦ Θεοῦ στὸν σύγχρονο Ἰουδαϊσμὸ ἀπὸ τὸν κ. Βαρθολομαῖο (πρόσφατο ταξείδι στὶς ΗΠΑ) τί δηλώνει;  Καὶ γιατί ἡ ἐκκλησιολογικὴ εὐθιξία τοῦ κ. Ἀνδριόπουλου ἐν προκειμένῳ σιωπᾶ; Ὡς πρὸς τὰ (γ) καὶ (ε) ὁ κ. Ἀνδριόπουλος προσπαθεῖ ἐμφανῶς νὰ βάλει κακοὺς λογισμοὺς κατὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μεσσηνίας, ἑρμηνεύοντας τὴ συμπεριφορά συναν­θρώπου του (καὶ δὴ Ἀρχιερέως) κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ συμφέρον, ὡς ἀπότοκο ζήλειας, φθόνου καὶ ὑπερηφάνειας. Ὅμως τὸ γράμμα τοῦ ἁγίου Κυθήρων εἶναι εὐγενέστατο, διασώζοντας ὅμως καὶ τὴν αἴσθηση τῆς σοβαρότητας τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ σφάλματος τοῦ κ. Χρυσοστόμου Μεσσηνίας. Στό (β), ἂν ὁ κ. Σεραφείμ, κατὰ τὸν κ. Ἀνδριόπουλο, δὲν ἔχει δικαίωμα ἔκφρασης γνώμης ἔστω καὶ ἔσχατος ἀνάμεσα στοὺς Ἐπισκόπους, τότε τί κάνει στὴ Σύνοδο; Τὸν διάκοσμο; Καὶ ἂν ἀποτελεῖ προσβολὴ πρὸς τοὺς ἀρχαιοτέρους Ἀρχιερεῖς ἡ ἔκφραση γνώμης ἑνὸς νεωτέρου Ἐπισκόπου μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ μῆνες ὑπομονῆς, καὶ ἐνῷ ἐπίκειται συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς στὴ Βιέννη πολὺ σύντομα, τότε ἡ ἀνόρθωση τοῦ ἀναστήματος λαϊκῶν θεολόγων, ὡς τοῦ κ. Ἀνδριόπουλου, ἐναντίον ἑνὸς Ἀρχιερέως σεμνοῦ καὶ καταρτισμένου καὶ μὲ λιπαρὴ γνώση τῆς Θεολογίας τί εἶναι ἀφοῦ μάλιστα πρόκειται νὰ ἀσχοληθεῖ ἡ Σύνοδος; Ἤ δὲν γνωρίζουμε ὅτι ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι ἔχουν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ δυσβάστακτο ὄγκο κειμένων, ὁπότε εἶναι ἐνδεχόμενη ἡ παραδρομὴ τέτοιων «λεπτομερειῶν» σὲ ἐκκλησιολογι­κὰ κείμενα; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στὰ θέματα Πίστεως ὅλοι ἔχουν δικαίωμα γνώμης -καὶ οἱ λαϊκοὶ ἀκόμη, ἀλλὰ μὲ τὸν δέοντα σεβασμό- ὅπως ἀπερίφραστα δηλώνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἡ δὲ κρίση γίνεται βάσει τῆς διαχρονικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας².
Τέλος (ε) ὁ κ. Ἀνδριόπουλος αὐθαίρετα ἑρμηνεύει τὰ λόγια τοῦ Σεβασμιωτάτου Κυθήρων ὡς παρότρυνση πρὸς καθαίρεση τοῦ Μεσσηνίας. Καὶ ἐνῷ ἡ ἑρμηνεία αὐτή εἶναι τὸ λιγότερο ἀστεία, ἂς μὴ λησμονεῖ ὁ κ. Ἀνδριόπουλος, ὅτι οἱ ἱεροὶ Κανόνες θεωροῦν ψευδεπισκόπους ὅσους διδάσκουν ἐπίμονα παρὰ τὰ καθιερωμένα Δόγματα καὶ τοὺς Πατέρες (ΙΕ΄ Κανὼν τῆς ΑΒ΄ [Πρωτοδευτέρας] Συνόδου) ἀπομονώνουν δὲ ὅσους Ἐπισκόπους δὲν μεριμνοῦν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία (Κανών ΡΛΒ΄ [ἤ ΡΚΓ΄] τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου)³ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες βλέπουν οὐσιαστικῶς ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὅσους ἑτεροδιδάσκουν, ἀφοῦ δὲν ἔχουν τὸν  «νοῦν Χριστοῦ», οὔτε καὶ τὸ Πνεῦμα Του⁴.

Προφανῶς ἡ στάση τοῦ κ. Ἀνδριόπουλου εἶναι «παντὶ σθένει» ὑπεράσπιση τοῦ κύρους τοῦ Σεβασμιωτάτου Μεσσηνίας, διότι ὁ Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας ἀποτελεῖ τὴν προφυλακὴ τῶν φαναριωτικῶν βλέψεων στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, περιβεβλημένος μάλιστα καὶ τὴν ἀκαδημαϊκὴ ἰδιότητα (ὄχι πάντως καὶ τὴν ἀνάλογη κατάρτιση).

Πάντως ὁ κ. Ἀνδριόπουλος καὶ μὴ θέλοντας, στὴν τελευταία παρά­γραφο τοῦ σχολίου του φανερώνει ἐν ἑαυτῷ τὴν «ἀδιάλειπτον ἐν τῇ καρ­δίᾳ ὀδύνην» τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκουν νὰ προβοῦν οἱ Ὀρ­θόδοξοι σὲ ἀποτείχιση, ὥστε νὰ συκοφαντηθοῦν, ἀποδυναμωθοῦν καὶ ἀπομονωθοῦν. Ὁ κ. Ἀνδριόπουλος «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων» τῆς «Φανα­ριωτικῆς Φερε-Φωνίας» φθάνει στὸ σημεῖο νὰ προτείνει τὴν προσαγωγὴ καὶ ὑποχρέωση σὲ μεταμέλεια τῶν Ἀρχιερέων ποὺ ὑπέγραψαν τὴν Ὁμο­λογία Πίστεως γιὰ νὰ μὴ «δημιουργοῦν (οἱ φανατικοί) προβλήματα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας». Ποιά εἶναι αὐτὰ τὰ προβλήματα; Ἡ εὐθαρσής, κατοχυρωμένη καὶ δίκαιη διαφωνία τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὶς οἰκου­μενιστικὲς ἀλλοιώσεις τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας. Ὁ «ὡς ἀεὶ διαλε­γόμενος» κ. Ἀνδριόπουλος δὲν ὑποφέρει τὸν ὀρθόδοξο ἀντί­λογο στὴν οἰκουμενιστικὴ προδοσία καὶ προτείνει «ἐπὶ πίνακι τὴν κεφα­λὴν» τῶν ἀντιδρώντων, πρὸς τέρψιν τοῦ Φαναρίου. «Ὄμορφος κόσμος, ἠθικός, νεο-εποχικὰ φτιαγμένος». Ἀλλὰ ποιά εἶναι ἡ θεολογικὴ ὑποδομὴ τοῦ κ.  Π. Ἀνδριόπουλου;

  Ὁ Π. Ἀνδριόπουλος δὲν ἐκκλησιολογεῖ μὲ ὀρθόδοξα κριτήρια

 Ὁ κ. Π. Ἀνδριόπουλος, θεολόγος, εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες πρότεινε τὴν πρωτοφανῆ ἐκκλησιολογικὴ θέση (χάριν τῆς «ἐκκλη­σιαστικοποιήσεως» παπικῶν καὶ προτεσταντῶν) ὅτι αἱρετικοὶ εἶναι μόνον ὅσοι καταδικάστηκαν ὡς τέτοιοι ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Βάσει τῆς λογικῆς αὐτῆς τῆς «νέας θεολογίας» τοῦ κ. Ἀνδριόπουλου, ἡ φράση τῆς Καινῆς Διαθήκης «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθε­σίαν παραιτοῦ» (Τίτον 3, 10) θὰ ἔπρεπε νὰ συμπληρωθεῖ καὶ μὲ τὸν προσδιορισμὸ «καὶ μετὰ μίαν καὶ δευτέραν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον». Φαίνεται ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μεταθέτει τὴν ἰσχὺ τῆς νουθεσίας του αὐτῆς σὲ καμμιὰ τριακοσαριὰ χρονάκια ἀργότερα. Ὅμως ὁ ΙΕ΄ Κανὼν τῆς ΑΒ´ Συνόδου θεωρεῖ τὴν ὁμοφωνία τῶν Πατέρων ἰσόκυρη μὲ τὴν ἀπόφαση Συνόδου ἐναντίον κάποιας αἱρέσεως («… δι᾽ αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων, ἢ Πατέρων, κατεγνωσμένην…») ὅπως κάνει ἄλλωστε σὲ εὐρύτερο πλαίσιο καὶ ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ («ἡ ἀλήθεια ἠμπορεῖ νὰ ἀποκαλυφθῆ καὶ ἄνευ συνόδου»)⁵. Οἱ ὁρισμοὶ τῆς αἵρεσης ἀπὸ τοὺς Πατέρες πουθενὰ δὲν ἀναφέρουν τὸ ἐφεύρημα τοῦ κ. Ἀνδριόπουλου ὡς προϋπόθεση χαρακτηρισμοῦ τῆς αἵρεσης⁶.

Ἡ νέα καινοτομία τοῦ κ. Π. Ἀνδριόπουλου, στὸ τελευταῖο κείμενό του εἶναι ἡ κατακλείδα τοῦ κειμένου του «Ἡ Ὀρθοδοξία πορεύεται ὡς ἀεὶ διαλεγομένη», ἡ ὁποία θυμίζει μὲν στίχο ἀπὸ ποίημα τοῦ Ἐλύτη καὶ προ­έρχεται μᾶλλον ἀπὸ τὰ φιλοσοφικὰ δοκίμια τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη, ὅμως δὲν ἔχει οὐδεμία σχέση μὲ τὴν ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία ἡ ὁποία εὐαγγελικῶς πορεύεται «μαθητεύουσα πάντα τά ἔθνη» καὶ ὄχι διαλεγομένη (Ματθ. 28, 19), ἡ ὁποία «ἐλέγχει, ἐπιτιμᾶ, παρακαλεῖ» (Β´ Τιμ. 4, 2), ἡ ὁποία παραιτεῖται τοὺς ἐξεστραμμένους «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νου­θεσίαν» (Τίτον 3, 10.11), καὶ ἡ ὁποία ἐπαγωνίζεται νὰ φυλάξει ἀνόθευτη τὴν «ἅπαξ παρα­δοθεῖσαν τοῖς Ἁγίοις Πίστιν» (Ἰούδα 3), τινάζουσα τοὺς πόδας της στὶς πόλεις ποὺ δὲν τὴν δέχονται (Λουκ. 9, 5) καὶ ἐπιβάλλουσα σιωπὴ στὸ «πνεῦμα πύθωνος» ποὺ ἀνακατεύει ἀλήθεια καὶ ψεῦδος, ἀλήθεια στὰ λόγια καὶ ψεῦδος στὴν πρά­ξη χωρὶς νὰ διαλέγεται μὲ αὐτό (Πράξ. 16, 17.18). Ἂς μᾶς συγχωρήσει ὁ κ. Ἀνδριόπουλος, ἀλλὰ ἢ δὲν πιστεύει στὴν Ἁγία Γραφή, ἢ τὴν ἀγνοεῖ ἢ… ἔχουν ἐκπέσει σελίδες ἀπὸ τὸ ἀντίγραφο ποὺ χρησιμοποιεῖ.

Στὸ πεδίο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὁ κ. Ἀνδριόπουλος, ἀφοῦ ἔχει διαγράψει 17 αἰῶνες ἐκκλησιαστικοῦ βίου, συνειδητοποιεῖ ὅτι στὴν Ἱστορία τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρώτη φορά συμ­βαίνει «Ἕνας Μητροπολίτης νὰ ἀπαιτεῖ Ὁμολογία Πίστεως ἀπὸ ἕναν ἄλλον». Οἱ ἐπιστολὲς Ἐπισκόπων μεταξύ τους πρὸ τῶν Συνόδων, πολλὲς τῶν ὁποίων ἀποτελοῦν δογματικὰ μνημεῖα, τί ἄλλο εἶναι παρὰ Ὁμολογία Πίστεως, μὲ χαρακτηριστικότερες αὐτὲς μεταξὺ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου καὶ Νεστορίου; Μήπως οἱ Μητροπολίτες μετὰ τὴν ἑλλαδικὴ ἐκκλησιαστικὴ Αὐτοκε­φαλία κατέστησαν «ex cathedra» ἀλάθητοι καὶ δὲν ὑποχρεώνονται νὰ εἶναι ἀποστολικῶς «ἕτοιμοι πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι λόγον περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος;» (Α´ Πέτρου 3, 15). Ἔλεος κ. Ἀνδριόπουλε!!!

Ἄσφαιρη ἡ ἀπάντηση τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας

 Ὡς πρὸς τὸν κ. Παπαχρήστου («δημοσιογραφικῆς ἀντικειμενικότη­τας τὸ ἀνάγνωσμα!»), ὁ ὁποῖος συμπορεύεται «σιγανοποταμηδόν» μὲ τὸν κ. Ἀν­δριόπουλο, τί νὰ ποῦμε; Ἡ ἐκτίμησή του ὅτι ἡ ἀπάντηση τοῦ ἁγίου Μεσ­σηνίας στὸν ἅγιο Κυθήρων ἀποτελεῖ «καταπέλτη»(!) ὀφείλεται μᾶλλον στὸ ὅτι τὸ διαμέτρημα τῆς θεολογικῆς – ἐκκλησιολογικῆς ἐπιχει­ρημα­τολογίας τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Χρυσοστόμου, ὁ κ. Παπαχρήστου τὸ με­τρᾶ μὲ γνώμονα τὸ θεολογικὸ βεληνεκὲς τοῦ συνεργάτη του, τοῦ κ. Ἀν­δριό­πουλου. Μὲ ἕνα κείμενο ποὺ οὐσιαστικὰ συνοψίζεται στὸ ἐπιχείρημα ὅτι «ἀφοῦ μέχρι τώρα κανεὶς δὲν ἀμφισβήτησε τὴν ὀρθοδοξία μου, πῶς τὴν ἀμφισβητεῖ τώρα ὁ Κυθήρων», ὁ Σεβασμιώτατος κ. Μεσσηνίας προσ­πά­θησε νὰ ἀντιδράσει στὴ δίκαιη ἐπίκριση τῆς ἐσφαλμένης του ἐκκλη­σιολογίας ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Κυθήρων. Παράλληλα, ἀδίκως ἐντόπισε ὅτι ὁ ἅγιος Κυθήρων «ἄκριτα, καθ᾽ ὑπόδειξη καὶ καθ᾽ ὑπαγόρευση» ἐπα­ναλαμβάνει ἐπιχειρηματολογία «παρεκκλησιαστικῶν» κύκλων, ἐνῶ ἐκ­τόξευσε καὶ «μπηχτή» γιὰ τὰ «ἱερωνυμικὰ – ὀργανωσιακά» ἐνδιαφέροντα τοῦ ἁγίου Κυθήρων, καταλήγοντας νὰ τὸν χαρακτηρίσει… σχεδὸν προ­τεστάντη («προτε­σταντικοῦ τύπου πρεσβυωπικὰ γυαλιά».).

Ὁ πυρήνας τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ ἁγίου Μεσσηνίας βρίσκε­ται σὲ μόλις τέσσερις σειρές κειμένου («Συστήνω λοιπόν» ἕως «ἀξιόπι­στων “μαρτύρων”»), ὅπου κατὰ πολὺ παράδοξο τρόπο, ἀλλὰ μὲ βάση τῆς «νέας θεολογίας» τὴ νέα λογικὴ ὁ κ. Χρυσόστομος ἐπικαλεῖται πρὸς ἀπό­δειξη τῆς Ὀρθοδοξίας του ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴ συμφωνία του μὲ τοὺς Καθηγητὲς Ἰωάννη Καρμίρη καὶ π. Β. Στεφανίδη, οἱ ὁποῖοι ὅμως εἶχαν ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ τὸ οἰκουμενιστικὸ κλίμα τῆς ἐποχῆς τους. Λησμονεῖ ὁ κ. Χρυ­σόστομος Μεσσηνίας ὅτι ὁ ἀείμνηστος Καρμίρης μ᾽ ὅλη του τὴν τε­ράστια ἀξία, ὑπῆρξε θαυμαστὴς τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη⁷ (πρὶν τὴ γνωριμία του μὲ τὴ θεολογία τοῦ π. Ἰω. Ρωμανίδη)⁸;  Ἐπίσης ὁ π. Β. Στεφανίδης, ἐπιφανὴς ἐκκλησιαστικὸς ἱστορι­κός, εἶχε τόσο θολὴ ἀντίληψη περί τοῦ Ἡσυχασμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι τὸ ἀπόσταγμα ἤ μᾶλλον τὸ ἀποκορύφωμα τῆς περὶ θεώσεως διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, βασισμένης στὸν ἔνθεο βίο, ὥστε στὴν «Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία» του (ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1959, σελ. 434 ἑ.) κατανοεῖ τόν Ἡσυχασμό μόνον ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς διένεξης Ἀνατολῆς – Δύσης, μυστικι­σμοῦ καὶ κληρικαλισμοῦ κ.λπ.

 Πάντως, ὁ Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ στηρίξει τὰ λεγόμενά του στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Εἶναι σαφὴς ἡ θέση τῶν Ἁγίων Πατέρων, «παγχρύσων στομάτων τοῦ Λόγου», ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν διαιρεῖται ποτέ, ἐξ αἰτίας τῶν σχισμάτων, τὰ ὁποῖα ἁπλῶς ἐκπίπτουν ὡς νεκρὰ μέρη ἀπὸ τὴν Ζῶσα Ἄμπελο καὶ ξηραίνονται (πρβλ. Ἰωάν. 15, 4-6). Λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης χαρακτηριστικά: «Ἡ Ἐκκλησία ἔχει παραμείνει ἄσχιστη καὶ ἀδιαίρετη, καὶ θὰ διαμένῃ ἔτσι στὸν αἰῶνα, καθὼς θὰ ἀφαιροῦνται ἀπὸ αὐτὴν καὶ θὰ ἀποδιώκονται αὐτοὶ ποὺ ἐφρόνησαν καὶ ἔπραξαν κακά, ὅπως ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν ἄσειστη παράλια πέτρα, τὰ κύματα ποὺ καταπίπτουν πάνω της» (PG 99 1001D-1004A).

Πρὸς μία πλήρη ἐκκλησιαστικὴ δικτατορία

Οἱ ἀναμεταδότες τῆς οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας στὴν Πατρίδα μας, συσπειρωμένοι γύρω ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν «Μεγά­λην Ἐκκλησίαν ἐν αἰχμαλωσίᾳ», αἰχμαλωσία στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκου­μενι­σμοῦ, σὰν γύρω ἀπὸ ἕνα ὁρατὸ σημεῖο ἑνότητας συγκρητιστικῆς στὸ ψεῦδος τοῦ θεολογικοῦ σχετικισμοῦ, παροτρύνουν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκ­κλησίας σὲ συμπόρευση μὲ μία νέα ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση. Ἡ κατάσταση αὐτὴ προέκυψε ἀπὸ τὴ μετοχέτευση τῆς νεο-ταξικῆς νοο­τροπίας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστᾷ μία ἰδιότυπη ἐκκλησιαστικὴ δικτατορία. Σὲ αὐτὴν ἡ δικαιοσύνη δὲν εἶναι τυφλή, ἀλλὰ μονόφθαλμη. Ἐπιτρέπεται νὰ ὑβρίζεις τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ ὄχι νὰ ἀμφισβητεῖς τοὺς Οἰκουμενιστὲς Προκαθημένους. Ἐπιτρέπεται νὰ ἀμφισβητεῖς τὴν Συνο­δικότητα καὶ νὰ προτάσσεις τὸ Πρωτεῖο χάριν ἑνὸς Παπισμοῦ δυτικοῦ ἢ φαναριοκεντρικοῦ, ἀλλὰ ὅπου οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι πλειοψηφία, ὀ­φείλεις νὰ εἶσαι «μὲ τὴ Σύνοδο» καὶ ὄχι μὲ μεμονωμένους ἀντι-οικουμε­νιστὲς Ἐπισκόπους. Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι ἔχουν τὸ δικαίωμα ἐπέμ­βασης σὲ γειτονικὴ Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία (π.χ. ὁ Οἰκουμενικὸς Πατρι­άρχης στὴν Ἑλλάδα) ἀλλὰ οἱ ἀντι-οικουμενιστὲς δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ συνδράμουν διακριτικὰ τοὺς ἀντι-οικουμενιστὲς τῆς γείτονος χώρας (π.χ. ὁ Πειραιῶς τοὺς τῆς Κύπρου ἢ τὸν Κοσσυφοπεδίου). Ἂν ἕνας οἰκου­μενιστὴς κληρικὸς ἔχει «κραυγαλέα κουσούρια» -λέγε «προσωπικὰ δεδο­μένα»- καλύπτεται, ἐνῷ ἕνας ἀντι-οικουμενιστὴς σεμνὸς κληρικὸς γίνεται βορᾶ τῶν λασπολόγων τῆς φαναριωτικῆς καὶ λοιπῆς οἰκουμενιστικῆς φε­ρε-φωνίας. Ἂν μιά τοπικὴ Ἐκκλησία ἀφίσταται τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (π.χ. Γεωργία, Βουλγαρία) ὑφίσταται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τὰ πάνδεινα· ἂν ὅμως μία ἄλλη ἔχει de facto ἑνωθεῖ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς (ὅπως τὸ Πατριαρ­χεῖο Ἀντιοχείας) εἶναι … πλῆρες καὶ ἰσότιμο μέλος τῆς -κατὰ τοὺς Οἰκου­μενιστὲς- Ἐκκλησίας.

Ἀρχαῖοι ἱεροὶ Κανόνες ποὺ ρυθμίζουν τὶς σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παραβλέπονται καὶ καταπατοῦνται κατὰ συρροή, ἐνῷ οἱ σχετικοὶ μὲ τὶς δικαιοδοσίες τηροῦνται σὰν τὸ Εὐαγγέλιο, μολονότι «εἴωθε τὰ ἐκκλησια­στικὰ πράγματα συμμεταβάλλεσθαι τοῖς πολιτικοῖς». Στὸ ὄνομα ἑνὸς προτεσταντίζοντος λαϊκισμοῦ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπιτηδεύουν ριζικὴ ἀλ­λοίωση ὅλης τῆς Παράδοσης, ἀλλὰ ὅταν δοῦν ὀργανωμένη ἀντίδραση ἀ­πὸ τοὺς λαϊκούς, τοὺς περιθωριοποιοῦν ὡς φανατικοὺς χρησιμοποιών­τας κληρικαλιστικὰ τὴν αὐθεντία τους. Πρόθυμα χρησιμοποιοῦν μονα­χοὺς γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν οἰκουμενιστικῶν μεθοδεύσεών τους, ἀλλὰ ὅταν δέχονται ἐπικρίσεις ἀπὸ Μοναχοὺς γιὰ τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδο­ξίας, τοὺς συνιστοῦν «νὰ τὸ βουλώσουν» καὶ νὰ κάνουν… κομποσχοίνι ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας (!).

Ἀποστρέφονται τοὺς ζηλωτὲς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, διότι ἐνδέχεται «νὰ δημιουργηθεῖ σύγχυση» ἐφ᾽ ὅσον οἱ ζηλωτὲς εἶναι… «ἐνδεδυμένοι Ὀρθόδοξοι» (!) – παρὰ ταῦτα συγχρωτίζον­ται οἱ Οἰκουμενι­στὲς μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ γελοιο­ποιοῦνται δίνοντας τὴν ἐντύπωση παγκοσμίως ὅτι εἶναι Οὐνῖτες. Ἂν βροῦν ἕνα σημεῖο τῆς πατερικῆς θεολογίας τῶν Ἁγίων ποὺ νομίζουν ὅτι εὐνοεῖ τὸν Οἰκουμενι­σμό τους, τὸ κάνουν «παντιέρα», ἐνῷ τοὺς σύγχρονους ἀντι-οἰκουμενιστὲς θεολόγους τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ χώρου τοὺς περιφρονοῦν ὡς μειοψηφία, πα­ρὰ τὴν βαρύτητα καὶ ἔκταση τῆς σχετικῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον κάθε συγκρητισμοῦ, πάνω στὴν ὁποία οἱ ἀντι-οἰκουμενιστὲς βασίζονται.

Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν «ἐμπαθῆ προσκόλληση» στὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς (μαντέψτε γιατί…) καὶ παραβλέπουν ἄλλες ἀρετές, τῆς ἀνδρείας, τῆς ὁμολογίας, τῆς ἀ-φιλοδοξίας, τῆς ἀμνησικακίας, τῆς νηστείας κ.ἄ. Πιστεύουν ὅτι «ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δρᾷ σέ κάθε θρησκεία καὶ θὰ σώσει κάθε ἄνθρωπο», ἀλλὰ δὲν πιστεύουν ὅτι θὰ τοὺς βοηθήσει νὰ διατηρή­σουν τὴν Ἀλήθεια ἀνόθευτη ἐνώπιον κάθε κινδύνου, μολονότι ὁ Κύριος τὸ ὑποσχέθηκε.

«Ζηλοῦντες» (;) τὴν κατάσταση τῶν Φαρισαίων, ἀφ᾽ ἑνός «οἰκοδομοῦν  τοὺς τάφους τῶν Προφητῶν καὶ κοσμοῦν τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων», τῶν Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Ἱεραρχῶν ἐκείνων, ὅσοι ὁμολόγησαν κατὰ τοῦ παπισμοῦ ἢ καὶ μαρτύρησαν ἀπὸ τοὺς παπικούς· ταυτόχρονα, ἀνακηρύσσουν τὸν παπισμὸ «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» καὶ τὸν Πάπα «Ἀδελφὸν Ἁγιώτατον Ἐπίσκοπον Ρώμης» καὶ ἔτσι, κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μαρτυροῦν «ἑαυτοῖς ὅτι ἀδελφοί εἰσι τῶν φονευσάντων τοὺς Προφήτας» (Ματθ. 23, 29.31), τοὺς Ὁμολογητές, Μάρτυρες καὶ Ἱεράρχες, ὅτι εἶναι ἀδελφοὶ τῶν Καρδιναλίων, τῶν Σταυροφόρων καὶ τῶν παπικῶν, νεο-Σταυροφόρων καὶ νεο-ναζί, τῶν Οὐστάσι! Ποιοί;  Ἀκόμη κι ἐκεῖνοι οἱ Οἰκουμενιστὲς (ὅπως ὁ Σεβασμιώτατος Ἀθανάσιος Γιέβτιτς), οἱ  ὁποῖοι ἐπόπτευαν πνευματικὰ τὰ σερβικὰ στρατεύματα στὴν ἄμυνά τους κατὰ τῶν παπικῶν καὶ μουσουλμάνων στὴ Βοσνία καὶ ἀλλοῦ καὶ τοὺς βλέπαμε νὰ ἀτενίζουν περίλυποι τὶς σοροὺς Σέρβων ἐθνομαρτύρων καὶ τὰ ἐρείπια τῶν Σερβικῶν Ναῶν, ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ Βατικανοῦ!

Τί θά κάνουμε λοιπόν; Ἡ φωνὴ τῆς ἀποστασίας «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων» μᾶς καλεῖ σὲ συντονισμὸ μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ «Φερεφωνία» δυνάμει μιᾶς «νέας θεολογίας», «νέας ἐκκλησιολογίας» καὶ «νέας Ὀρθοδοξίας». Τῆς νεωτεροποιΐας οἱ ἐξωραϊστές, «décorateur», θεολόγοι διαπλεκόμενοι μὲ δημοσιογράφους εἶναι τὰ φερέφωνα τῆς ἐκκλησια­στικῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἀντιστα­θοῦμε μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ
1. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἐλπιδοφόρος Λαμπρινιάδης, Ἀρχιγραμματέας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, σὲ κείμενό του («Ἐπίσκεψις» 698 [31-3-2009]) ἀρνεῖται τὴν ἀνωτερότητα τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ προκρίνει τὸ Πρωτεῖο: «Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινὸς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνὸς πρωτείου τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐνσαρκώσει παρὰ κάποιος Πρῶτος – τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ προνόμιο νὰ εἶναι ὁ πρῶτος μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων- συνιστᾷ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτὸ ποὺ συνήθως λέγεται, ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπὸ μιᾶς κοινῆς πίστεως καὶ λατρείας εἴτε ὑπὸ τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καὶ οἱ δύο αὐτοὶ παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι [...]. Ἑπομένως, ἐπὶ πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνότητας δὲν μπορεῖ νὰ στηρίζεται ἐπὶ μιᾶς ἰδέας ἢ ἑνὸς θεσμοῦ, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἂν βέβαια θέλουμε νὰ παραμείνουμε συνεπεῖς στὴ θεολογία μας».
2. Βλ. τὴν κατατοπιστικὴ μελέτη μὲ τίτλο «Ἐπιτρέπεται οἱ λαϊκοὶ νὰ ἀναμειγνύονται στὰ θέματα τῆς Πίστεως;», στὸ www.impantokratoros.gr/ D319EC1A.el.aspx
3. «Ἐάν Ἐπίσκοπος ἀμελὴς γένηται κατὰ τῶν αἱρετικῶν, ὑπο­μνησθείη ὑπὸ τῶν γειτνιώντων Ἐπισκόπων ἐπιμελῶν». Καὶ ἐὰν δὲν διορθωθῆ, δηλαδὴ ἂν «μὴ τῶν ὀφειλόντων πρὸς τὴν καθολικὴν ἑνότητα ἐπιστραφῆναι τὴν φροντίδα ποιήσηται, τῷ τοιούτῳ μὴ συγκοινωνηθῇ, ἕως οὗ τοῦτο πληρώ­σῃ». Αγιου Νικοδημου, Πηδάλιον, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1990, σελ. 534.
4. Βλ. τὴ σχετικὴ μελέτη «Οἱ Οἰκουμενιστὲς θέτουν ὄντως ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας», Θεοδρομία ΙΑ3 [Ἰούλιος - Σεπτέμβριος 2009] 373-392, ὅπου παρατίθενται οἱ πολὺ χαρακτηριστικὲς φράσεις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ «Ὅσοι δὲν εἶναι τῆς ἀληθείας δὲν εἶναι οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 3) καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου «ἐὰν κάποιος δογματίζῃ ἢ μᾶς προστάσσῃ νὰ κάνωμε κάτι ἀντιθέτως ἀπ᾽ ὅ,τι παρελάβομεν [...] οὔτε νὰ τὸν ὑπολογίζωμε μεταξὺ τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων» (PG 99, 988).
5. Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις. Μτφρ. Δ. Γ. Τσάμη, ἐκδ. Πουρ­ναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1976, σελ. 73. «Αἱ ἱστορικαὶ καὶ πρακτικαὶ μέθοδοι ἀναγνωρίσεως μιᾶς ἱερᾶς καὶ καθο­λικῆς Παραδόσεως ἠμποροῦν νὰ εἶναι πολλαί. Ἡ σύγκλησις οἰκου­μενικῶν συνόδων εἶναι μία μέθοδος, ὄχι ὅμως καὶ ἡ μόνη. [...] Καὶ τὸ σπουδαιότερον, ἡ ἀλήθεια ἠμπορεῖ νὰ ἀποκαλυφθῆ καὶ ἄνευ συνό­δου. Αἱ γνῶμαι τῶν Πατέρων καὶ τῶν οἰκουμενικῶν Διδασκάλων τῆς Ἐκ­κλησίας ἔχουν συχνὰ μεγαλυτέραν πνευματικὴν ἀξίαν καὶ κατηγορημα­τικότητα ἀπὸ ὅ,τι οἱ ὁρισμοὶ ὡρισμένων συνόδων. Αὐταὶ δὲ αἱ γνῶμαι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπιβεβαιωθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἀποδεκταὶ μέ «οἰκου­μενικὴν συγκατάθεσιν». Τοὐναντίον αὐταὶ μόναι των ἀποτελοῦν τὸ κρι­τήριον καὶ αὐταὶ δύνανται νὰ τὸ ἀποδείξουν. Περὶ αὐτοῦ ἀκριβῶς μαρ­τυρεῖ ἡ Ἐκκλησία διὰ σιωπηλῆς «receptio». Ἀποφασιστικὴν ἀξίαν ἔχει ἡ ἐσωτερικὴ καθολικότης, ὄχι ἡ ἐμπειρικὴ οἰκουμενικότης».
6. Αἵρεση εἶναι καὶ ἡ παραμικρὴ ἀπόκλιση ἀπὸ τὰ παραδεδομένα δόγματα. Βλ. σχετικὴ μελέτη στὸ www.impantokratoros.gr/tieinai-airesi.el. aspx, ἰδιαίτερα ὁλόκληρη τὴν παράγραφο 4, ὑποπαράγραφο 2 καὶ τὶς ὑποσημειώσεις 31 καὶ 32.
7. Μητροπολιτησ Ναυπακτου και Αγιου Βλασιου Ιεροθεοσ, «Ὁ Οἰκουμενι­σμὸς στὴν πράξη ἤτοι τὴν θεολογία καὶ τὴν ἄσκηση», ἐν Οἰκουμενισμός. Γένεση – Προσδοκίες – Διαψεύσεις (Πρακτικά), τόμ. Β΄, ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 791-806.
8. Ἴσως γι᾽ αὐτό, καὶ μέσα στὸ εὐρύτερο κλίμα «οἰκουμενικοῦ» ἐνθου­σιασμοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽60, ὁ Καθηγητὴς Καρμίρης ἀπέφυγε νὰ χαρακτηρίσει αἱρετικοὺς τοὺς παπικούς. Βλ. ΘΗΕ 1, στ. 1088: «Ἀπόκειται δὲ μελλούσῃ τινί Πανορθοδόξῳ Συνόδῳ, ὅπως καθο­ρίσῃ αὐθεντικῶς, τίνες δέον νὰ χαρακτηρίζωνται ὡς νεώτεραι αἱρέσεις ἐκ τῶν πολυαρίθμων καὶ ποικιλωνύμων ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων τῆς Δύ­σεως, τῶν ἀπεσχισμένων ἀπὸ τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολι­κῆς Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων καὶ περὶ καίρια δόγματα πρὸς αὐτὴν διαφωνουσῶν».

egolpio.wordpress.com