Οι «ινστρούχτορες» της νέας εποχής (Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ιστορικός-Αρχαιολόγος) Β΄ Μέρος

Το Α΄ Μέρος εδώ   Νέα Εποχή και «Νέα» Τηλεόραση

Οι «ινστρούχτορες» της νέας εποχής

 

Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ιστορικός-Αρχαιολόγος 

Επανερχόμενοι στην δράση της «νέας» τηλεόρασης, υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αυτή φαίνεται να πρωτοστατεί στον αόρατο πόλεμο που διεξάγει ο Νέος Διαφωτισμός κατά της «παλαιάς» σκέψης.

Απομένει τώρα να αναλυθεί η δράση των διαμορφωτών γνώμης και καθοδηγητών σκέψης τους οποίους αυτή επιλέγει, ούτως ώστε να διαπιστωθεί η συμβολή τους τόσο στον κατευνασμό και τον λήθαργο στον οποίο έχουν βυθισθεί οι δυτικές κοινωνίες (Denis Duclos, Η νέα τάξη στην πληροφορική, Μίσος για την σκέψη, και Marcel Gauchet, Δοκίμιο σύγχρονης Ψυχολογίας, Μια νέα εποχή της προσωπικότητας), όσο και στην «δημιουργική καταστροφή» και την καταστολή των ανοσοποιητικών τους μηχανισμών για την επικράτηση της Νέας Εποχής. Όσοι παρακολουθούν την «νέα» τηλεόραση με αναλυτικό και κριτικό πνεύμα, διαπιστώνουν ότι οι σύγχρονοι ινστρούχτορες-εκπαιδευτές, είτε στρατευμένοι, είτε χρησιμοποιούμενοι εν αγνοία τους, εφαρμόζουν μέσω αυτής τις ακόλουθες κυρίως μεθοδεύσεις:

Παράλυση της Λογικής

Εξουδετερώνουν την λογική των τηλεθεατών, «αποδομώντας» κάθε αυτονόητο και επαναπροσδιορίζοντας το επί «νέας», «πολιτικώς ορθής», βάσης, η οποία, όμως, το αντιστρέφει, προς δόξαν του Νέου Διαφωτισμού. Π.χ. «Σε μια σωστή δημοκρατία, η πλειοψηφία οφείλει να υποτάσσεται στην μειοψηφία» ή «ο ηγέτης πρέπει να προχωρήσει ασχέτως με τη γνώμη του λαού».



Παραλύουν την λογική δια της «αφελούς», «αντικειμενικής» και «δημοκρατικής» τήρησης ίσων

αποστάσεων μεταξύ δικαίου και αδίκου, θετικού και αρνητικού, καλού και κακού, θύματος και θύτη, ηθικού και ανήθικου, ομαλού και διεστραμμένου, νομίμου και παρανόμου, επιστήμης και τσαρλατανισμού (π.χ. μεταξύ αστρονομίας και αστρολογίας), Χριστιανισμού και αιρέσεων-σεκτών, νομίμου και παρανόμου (π.χ. νομίμων μεταναστών και λαθρομεταναστών), κ.ο.κ.

Καταστρέφουν κάθε πνευματικό, ηθικό, εθνικό, κοινωνικό, θρησκευτικό έρεισμα του δυτικού ανθρώπου με τον δογματικό πλουραλισμό (+ π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ, Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, Εκδ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Αθήνα 1996, σ.σ. 49, 63), δηλαδή με την σχετικοποίηση του απόλυτου και την απολυτοποίηση του σχετικού. Π.χ. «Πρέπει να αποδεχθούμε κάθε άποψη ως εξ ίσου έγκυρη, αφού δεν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια, και ο κάθε ένας μας είναι φορέας της δικής του αλήθειας». Καταργούν εν τοις πράγμασι την λογική, όταν υποβιβάζουν σύνθετες έννοιες στο επίπεδο απλουστευτικής και αγοραίας συνθηματολογίας, και όταν το σύνολο των θεμάτων που παρουσιάζουν απευθύνεται στο θυμικό (άκρατος συναισθηματισμός) και το επιθυμητικό μέρος της ψυχής (σεξ ή λάιφ-στάιλ), τα οποία και εξάπτει, με αποτέλεσμα να ατονούν οι λειτουργίες του λογιστικού.

Σχετικότητα, Αβεβαιότητα και Σύγχυση

Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, δημιουργώντας πνευματικό χάος, αβεβαιότητα και σύγχυση με αλληλοσυγκρουόμενα και αλληλοαναιρούμενα μηνύματα. Έτσι καλούν τον τηλεθεατή να αποδεχθεί ότι «ο δυτικός πολιτισμός είναι καταστροφικός, αυταρχικός, εκμεταλλευτής του Τρίτου Κόσμου κ.ο.κ.», ως ισόκυρο προς το «οι Ευρωπαίοι, που είναι πολιτισμένοι…». τον καλούν να ντραπεί, επειδή θεωρεί την ομοφυλοφιλία διαστροφή, ενώ ταυτόχρονα, τον καλούν να ντραπεί, επειδή «όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι»· τον καλούν να είναι άτεγκτος έναντι των καπνιστών, αλλά να δείχνει κατανόηση για τα ναρκωτικά (ιδιαίτερα για τα μαλακά)· αν πιστεύει σε Μία και Μόνη Αλήθεια, τον εγκαλούν ως «φανατικό», «φασίστα» ή ως Ταλιμπάν, και τον καλούν να αποδεχτεί την «νέα» πολιτικώς Μόνη Αλήθεια, ότι, δηλαδή «Δεν υπάρχει Μία και Μόνη Αλήθεια»· τον καλούν να στραφεί κατά του σατανισμού, αλλά συγχρόνως να απορρίψει ως μικρονοϊκή γελοιότητα την ύπαρξη του Σατανά κ.ο.κ.

Επί άλλων θεμάτων, ωστόσο, ουδέποτε εκφέρουν τόσο σαφή λόγο. Τότε, ουδέποτε έχουν την «γνώση», ή την «πεποίθηση», ή την «γνώμη»: πάντα έχουν την «αίσθηση». Ως «αίσθησις», όμως, στην μεν δημοτική γλώσσα ορίζεται «η διά των αισθήσεων ή των αισθητηρίων αντίληψις ή γνώσις» (δηλαδή πρόκειται περί καθαρά σωματικής διαδικασίας-όχι λογικής)· ενώ στην Αρχαία, «αίσθησις» σημαίνει «η ικανότης του αισθάνεσθαι» και η «συναίσθησις, επίγνωσις» (δηλαδή πρόκειται για διαδικασίες που εκπηγάζουν από το θυμικό-όχι από το λογιστικό). Αμφότερες οι ερμηνείες της λέξης αποκλείουν την σαφή, βέβαια γνώση που προέρχεται από την λογική.

Βιομηχανία Ενοχών και συλλογική ευθύνη

Ενσταλάζουν ενοχές σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο για πράξεις ή παραλείψεις μεμονωμένων ατόμων, ή πολιτικών, ή διοικητικών φορέων. Π.χ. «Ως κοινωνία οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας που ο δράστης κατεκρεούργησε το θύμα»· «έχουμε όλοι ευθύνη …», είτε για τους θανάτους από ναρκωτικά, είτε για την πορνεία, είτε για τις πυρκαγιές, είτε για τις πλημμύρες, τις καταρρεύσεις κ.ο.κ. Εφαρμόζουν, δηλαδή, την θεωρία της συλλογικής ευθύνης, που, «από την εποχή του Σταχάνοφ και του Σταναχοφισμού και πιο πριν, είναι γνωστό κόλπο των διοικούντων για να επιμερίζουν τις ευθύνες τους κρατώντας δι’ εαυτούς την νομή της εξουσίας» (Θεόδωρος Κατσανέβας, Η κακοδιοίκηση έχει ονοματεπώνυμο, εβδομ. εφημ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 9-10.8.2003, σ. 38). Εκτός αυτού, η θεωρία αυτή – συμπτωματικά;- ταυτίζεται και με την επιδιωκόμενη από την Θεοσοφία εξαφάνιση της προσωπικής συνείδησης και την «ομαδοποίηση» όλων των επιμέρους συνειδήσεων σε ΜΙΑ κοινή συνείδηση: «Ο άνθρωπος μπαίνει στην συνείδηση της Μονάδος του ΕΝΟΣ», «…Η προσωπικότητα σβήνει και η πλάνη τελειώνει. Αυτό είναι το επιστέγασμα του Μεγάλου Έργου…» (+ π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», Εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σ. 102).

Ενοχοποιούν τα αισθήματα φιλοπατρίας διά της μεθόδου της σταδιακής διολίσθησης των εννοιών και της μετακύλισης των ορισμών: Αρχικώς στράφηκαν κατά του εθνικισμού, ταυτίζοντάς τον με τον ναζισμό· ακολούθως, υπέβαλαν στην ίδια διαδικασία τον εθνισμό και, τέλος, τον πατριωτισμό. Αφήνουν δε να εννοηθεί ότι ο μόνος τρόπος για να αποφύγει κάποιος πατριώτης τον χαρακτηρισμό του ναζί είναι να δεχτεί τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του πατριωτισμού επί τη βάση των ιδανικών του Νέου Διαφωτισμού· δηλαδή επί τη βάση της πολυπολιτισμικότητας, της πολυφυλετικότητας και της πολυθρησκευτικότητας. Τώρα, ο νέος «πατριωτισμός»-του εξηγούν- δεν ορίζεται πλέον από την προστασία, την άμυνα και την προάσπιση της πατρίδας, αλλά από την αποδοχή και την ενδοτικότητα. Ουδείς, ωστόσο, του διευκρινίζει κατά πόσον αυτός ο αντεστραμμένος πατριωτισμός οδηγεί σε σιωπηρή de facto ανατροπή του Συντάγματος, αφ’ ης στιγμής αυτό επιτάσσει ότι η τήρησή του «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».

Ενοχοποιούν τους τηλεθεατές, κατηγορώντας τους ότι παρακολουθούν τα πολιτικά τεκταινόμενα απαθείς από τον καναπέ· και «λησμονούν» ότι στον καναπέ τους καθήλωσαν οι ίδιοι, κατηγορώντας τους –συνεχώς και επί έτη- ότι ο «φανατικός» τρόπος με τον οποίον συμμετείχαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις  δεν ταίριαζε σε «πολιτισμένους Ευρωπαίους», αλλά σε πολίτες τριτοκοσμικής χώρας. .

Ενοχοποιούν τους τηλεθεατές, κατηγορώντας τους ότι, εντός μιας μόλις δεκαετίας, λησμόνησαν καίρια εθνικά ζητήματα· αλλά οι ίδιοι «λησμονούν» ότι, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα και έως σήμερα, κανένα πολιτικό κόμμα δεν διοργάνωσε συγκέντρωση για τα θέματα αυτά.

Ενοχοποιούν ακόμα και τα θύματα των «παραδοσιακών» παραμυθιών, όπως π.χ. την Κοκκινοσκουφίτσα, Χιονάτη κ.λ.π., αποδίδοντάς τους –με την αρωγή περίπολοκων ψυχολογίστικων αναλύσεων- τα σκοτεινά κίνητρα του θύτη: Σκοπός τους ήταν –λένε- να παγιδεύσουν το ανυποψίαστο θύμα τους, καθιστώντας το θύτη τους. Αντιθέτως, αποσιωπούν αιδημόνως τον τρόμο που σκορπίζουν στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές τα δαιμονικά τέρατα που κατακλύζουν τα παιδικά κινούμενα σχέδια. Η αξιολογική αντιστροφή επισφραγίζεται στις παιδικές σειρές με την νέα «πολιτικώς ορθή» εκστρατεία εξιδανίκευσης των άσχημων ή των τεράτων. Η «εκδίκηση των άσχημων», όπως αποκαλείται η αντιστροφή, εμφανίζει τους άσχημους και τα τέρατα ως τους «καλούς» και τους όμορφους ως τους «κακούς».

Συνείδηση Μικρότητας

Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» στους τηλεθεατές, εξαπολύοντας εναντίον τους καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο, και ειδικά τον δυτικό άνθρωπο, με κύριο όπλο την οικολογία. Π.χ. «Ο άνθρωπος είναι καταστροφικό ον», ενώ «Τα ζώα που ανήκουν στο ίδιο είδος ποτέ δεν σκοτώνει το ένα το άλλο» (ουδέν ανακριβέστερο: Πολλά αρσενικά ζώα σκοτώνουν τα μικρά τους, ενώ αλληλοσκοτώνονται τόσο για την επικράτησή τους επί της λοιπής αγέλης, όσο και κατά την διάρκεια του ζευγαρώματος κ.λ.π.), «ο άνθρωπος είναι άπληστος και καταστρέφει τον πλανήτη», κ.ο.κ.

Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» στις δυτικές κοινωνίες, εξιδανικεύοντας όλους τους μη δυτικούς πολιτισμούς, και ειδικά τις «κοινωνίες της γης», π.χ. «Αντίθετα με εμάς τους “πολιτισμένους” που εκμεταλλευόμαστε και καταστρέφουμε τον Πλανήτη, η τάδε φυλή της Αυστραλίας (ή της Αφρικής, ή της Ινδίας κ.ο.κ.) σέβεται την φύση και ζει σε αρμονία με αυτήν». Ωστόσο, ο τηλεθεατής αγνοεί ότι «Ολες οι αναφορές στις μη δυτικές κοινωνίες είναι απλά προσχήματα για την άρνηση της δικής μας κληρονομιάς» (Michel LaCroix, καθηγητής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Evry και δ/ντής σπουδών στο Παν/κό Ινστιτούτο Εκ/σης Διδασκάλων στις Βερσαλλίες, δ/ντής ερευνών στο εργαστήριο Ανάπτυξης-Εργασίας Τεχνολογίας (CNSR): Το “New Age” κεφ. Ο Δυτικός Πολιτισμός στο Εδώλιο, απόσπ. Η απόρριψη της δυτικής κληρονομιάς, μτφρ. Φωτεινή Ταμβίσκου, Σειρά Dominos, εκδ. Π. Τραυλός – Ε. Κωσταράκη 1997, σ. 105).

Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» σε όλο το κοινωνικό και εθνικό σύνολο, εξαπολύοντας εναντίον του καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων, συντρίβοντας όλα τα «παλαιά» - κυρίως τα εθνικά, πνευματικά, ιστορικά και θρησκευτικά- δεδομένα του: Π.χ. «Οι Ευρωπαίοι που είναι πολιτισμένοι…», «Ο Έλληνας είναι απαίδευτος, αγράμματος, εξυπνάκιας, τεμπέλης, εκμεταλλευτής, ανώριμος, νεόπλουτος, σκληρός με τα ζώα κ.ά.», «Ο αρχαιοελληνικός (ή ο βυζαντινός) πολιτισμός ήταν μια τυραννική αποικιοκρατική ιμπεριαλιστική δύναμη», «Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σφαγέας των λαών», «Ζούμε σε ένα ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς»… κ.ο.κ.

Νέα «Ευαισθησία»: Νέα Αναλγησία

Απο-ανθρωποποιούν τον άνθρωπο: Καθ’ ην στιγμήν, επίσημα στοιχεία (Έκθεση του EUROSTAT) αποδεικνύουν ότι 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως συνταξιούχοι, πένονται στην Ελλάδα και ότι η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη, προβάλλουν ως μόνα μέτρα «πολιτισμού» και «ευαισθησίας», αφ’ ενός μεν, την περίθαλψη των «οικονομικών μεταναστών», αφ’ ετέρου δε, την ζωοφιλία και, τέλος, την ευθανασία. Συγκεκριμένα, αμέσως μετά τη προβολή των θλιβερών περιστατικών ασθενών ή εξαθλιωμένων ανθρώπων στα δελτία ειδήσεων, ακολουθεί ειδησεογραφία με περιστατικά από το «δράμα» μιας γάτας, ενός σκύλου, μιας τίγρης κ.ο.κ., με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται υποσυνείδητα στο κοινό, ειδικά στις ζωόφιλες κυρίες και στις νεώτερες γενεές, μια ιδιότυπη αναλγησία έναντι του ανθρώπου – και ειδικά έναντι του Έλληνα. Η αναλγησία αυτή, που επιδεινώνεται από την απόρριψη των «παλαιών» αρχών και την αντικατάστασή τους από υλιστικά πρότυπα, καθίσταται πιο εμφανής σε τομείς εξαρτώμενους από τον προσωπικό παράγοντα, όπως π.χ. στην ιατρική και στην νοσοκομειακή περίθαλψη, τις δημόσιες υπηρεσίες, στην οδική συμπεριφορά, στην πλημμελή συντήρηση των δρόμων, στην διαχείριση του «ανθρώπινου υλικού» στον στρατό κ.λ.π. Διοχετεύεται δε- κατά τρόπον αδιόρατο, πλην σαφή- στο υποσυνείδητο των τηλεθεατών, ιδίως των παιδιών, των εφήβων και των νέων, με τη διοργάνωση τηλεπαιχνιδιών με μεγάλο χρηματικό έπαθλο, όπου ειδικοί κανόνες επιβάλλουν την σκληροκαρδία, την υποκρισία, την αλληλοϋπονόμευση, και, γενικώς, τον νόμο της ζούγκλας μεταξύ των ανθρώπων.

Ενοχοποιούν τον δυτικό άνθρωπο- και επί του προκειμένου τον Έλληνα- για την πείνα και την εξαθλίωση του Τρίτου Κόσμου, παρά το γεγονός ότι, εν έτει 2003, υπάρχουν περιοχές στην χώρα μας χωρίς ηλεκτρισμό και νερό, χωρίς γιατρό και χωρίς δυνατότητες επικοινωνίας με κοντινές πόλεις ή κωμοπόλεις· και παρά το γεγονός ότι, όπως τόνισε ο βουλευτής του Κ.Κ.Ε. κ. Χαλβατζής, στην εκπομπή ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ της ΝΕΤ της 28η.10.2003, δέκα ή έντεκα άτομα στον πλανήτη κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί με τον προϋπολογισμό 46 υπανάπτυκτων χωρών.

Από «αγάπη προς τον άνθρωπο», εξοικειώνουν το κοινό με την σταδιακή επιδείνωση των συνθηκών ζωής του και το προετοιμάζουν για τις επερχόμενες στυγνές συνθήκες επιβίωσης. είτε προβάλλουν συνανθρώπους του στο έσχατο στάδιο της εξαθλίωσης, είτε προβάλλουν κινηματογραφικά έργα, τηλεοπτικές σειρές ή τηλεπαιχνίδια «επιβίωσης», όπου οι άνθρωποι απομονωμένοι σε ερημονήσια- εν προκειμένω στον Ινδικό- , αναγκάζονται να τρώνε σκουλήκια: «Το Survivor όμως είναι εμβληματικό της νέας εποχής, διότι συμβαδίζει με τη γενική τάση της οικονομίας των αγορών. (...) Παγκοσμιοποίηση εδώ σημαίνει: Ξέχνα το δικό σου αγώνα επιβίωσης, φαντάσου να ήσουν όντως αναγκασμένος να τρως σκουλήκια, να ζεις σε μια άλλη εποχή κ.λ.π. Θυμήσου τον “Ναυαγό” του Τομ Χανκς και πως τα κατάφερε, θυμήσου τον Ροβινσώνα και τον Παρασκευά» (Μανώλης Ανδιωτάκης, Πέρα από την επιβίωση, υπότιτλος: Το ζήτημα του Survivor και η παγκοσμιοποίηση του ριάλιτι σόου, Στήλη: Η ζωή είναι εδώ, εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 21.5.2003, σ. 35). Το υποσυνείδητο μήνυμα είναι «Ολα Καλά»· αλλά ακόμα και αν ακριβήνουν κι άλλο τα τρόφιμα, ακόμα και αν χειροτερέψουν κι άλλο οι συνθήκες ζωής σου, πάλι θα είσαι καλά, αφού δεν θα είσαι αναγκασμένος να τρως σκουλήκια. Αλλά ακόμα και αν τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα, δεν χάθηκε ο κόσμος, κι άλλοι φάγανε και δεν έπαθαν τίποτα!

Από «αγάπη προς τον άνθρωπο», ευαισθητοποιούνται κατά της πορνείας και της εκμετάλλευσης γυναικών και τις καταδικάζουν, ενώ ταυτόχρονα δείχνουν, σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα με γυμνές «χορεύτριες» που λικνίζονται λάγνα ενώπιον του φακού. Ευαισθητοποιούνται κατά της παιδικής πορνείας και την βδελύσσονται, ενώ ταυτόχρονα αναφέρουν λεπτομερώς που είναι οι «πιάτσες» των εκπορνευόμενων παιδιών και ποια είναι η «ταρίφα». Ευαισθητοποιούνται κατά της παιδικής πορνογραφίας, την οποία και κατακεραυνώνουν, ενώ συγχρόνως περιγράφουν λεπτομερώς τις ηλικίες και τα συμπλέγματα στις κατασχεθείσες φωτογραφίες γυμνών ή ημίγυμνων παιδιών, οι οποίες- παρά το «μωσαϊκό» που καθιστά αδιευκρίνιστα τα χαρακτηριστικά και τα επίμαχα σημεία των εικονιζομένων- εξάπτουν την φαντασία παιδόφιλων και διανοίγουν νέους ορίζοντες σε άτομα με χαμηλές ηθικές αντιστάσεις. Παράλληλα, προβάλλουν μουσικά συγκροτήματα, στα οποία κοριτσάκια προεφηβικής ηλικίας, ή και μικρότερα ακόμη, ακκίζονται, μιμούμενα πιστά το προκλητικό ντύσιμο και τις λάγνες κινήσεις των ενηλίκων τραγουδιστριών-προτύπων τους. Την ίδια τακτική ακολουθούν και έναντι άλλων θεμάτων, όπως π.χ. έναντι του «παιχνιδιού» της λιποθυμίας των μαθητών από κράτημα αναπνοής τους, το οποίο περιγράφουν λεπτομερώς κ.ο.κ.

Υποκλοπή Συναίνεσης (ή αλλιώς, «συναίνεση χωρίς συναίνεση», βλ. Η Παγκοσμιοποίηση του εγκλήματος, του Χαρ. Δημοπούλου)

Παραλύουν οποιαδήποτε νόμιμη αντίδραση, επιβάλλοντας τα «ιδανικά» του Νέου Διαφωτισμού διά της πνευματικής τρομοκρατίας και με εκβιαστικές συλλογιστικές. Π.χ. «Η Χ θέση είναι ορθή. Όποιος διαφωνεί είναι προκατειλημμένος, αντιδραστικός, εθνικιστής, θρησκόληπτος, φασίστας, ταλιμπάν κ.ο.κ.»·  «Η ευθανασία αποτελεί κορυφαία κατάκτηση της πολιτισμένης Δύσης, ο σημερινός Έλληνας, όμως, δεν έχει φτάσει ακόμα στο επίπεδο να εκτιμήσει την κατάσταση αυτή» κ.ο.κ.

Εξουθενώνουν τις αντιστάσεις και υποκλέπτουν την συναίνεση του κοινού, εφαρμόζοντας την μέθοδο της σταδιακής διαφθοράς: Επαναφέρουν επί τάπητος, αόκνως και με διερευνητική «αφέλεια», τα «ιδανικά» του Νέου Διαφωτισμού, παρ’ όλον ότι αυτά έχουν επανειλημμένως καταρριφθεί, και μάλιστα ενώπιόν τους, από ειδήμονες επί τη βάσει εμπεριστατωμένων στοιχείων, σε προηγούμενες συζητήσεις. Επιλέγουν, όμως, κάθε φορά διαφορετική, βαθμιαίως πιο χαλαρή, πιο διαλλακτική και πιο ενδοτική, σύνθεση καθοδηγητών γνώμης, ώστε να καταλήξουν στην κατάλληλη «καθησυχαστική» σύνθεση· δηλαδή στην σύνθεση που, είτε εν επιγνώσει, είτε λόγω ανεδαφικότητας, θέτει ως προϋπόθεση εφαρμογής των «ιδανικών» αυτών, δήθεν αυστηρούς – στην ουσία όμως, προσχηματικούς, ανεφάρμοστους- όρους, για να καταλήξει να αποφανθεί συναινετικά, εφαρμόζοντας την «συναίνεση χωρίς συναίνεση».

Καταστολή του Ψυχοπνευματικού Ανοσοποιητικού

Ευνουχίζουν ανώδυνα κάθε βάσιμη αντίδραση και κάθε προσπάθεια άμυνας και αυτοπροστασίας, παρουσιάζοντας τον Χριστιανισμό ως μια άνευ όρων υποχώρηση έναντι κάθε αξίωσης. πρόκλησης ή προσβολής, προβάλλοντας μια ψευδο-χριστιανική εκβιαστική αγαπολογία του τύπου: «Ο Χριστός είναι αγάπη· άρα, όποιος αντιδρά στις κοινωνικές, οικονομικές, εθνικές, ηθικές πολιτιστικές, θρησκευτικές κ.λ.π. μεταβολές που επιβάλλονται, δεν είναι χριστιανός»· ή «ο Χριστός δεν χρειάζεται προστάτες· συνεπώς, αποδεχθείτε “πολιτισμένα” κάθε βεβήλωσή Του» κ.ο.κ.

Οδηγούν σε πνευματική (και βουλητική) παράλυση, όταν, έχοντας ήδη κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού υπερασπιζόμενοι ιστορικές, θρησκευτικές, ηθικές και άλλες «παλαιές» θέσεις, οι ίδιοι τις παραλλάσσουν, τις διαστρεβλώνουν, τις διαβάλλουν ή τις αναιρούν. Ή, όταν, ηγηθέντες κινήσεων που υπεραμύνονται «παλαιών» ιδεών, τις αμπεμπολούν. Ή, όταν υιοθετούν, ως «ορθό» ή ως «λογικό», ένα από τα «νέα ιδικά» του Νέου Διαφωτισμού. Ή, όταν ανακαλύπτουν πληροφορίες  που έχουν ήδη δημοσιευθεί, ενώ αποκρύπτουν άλλες, άγνωστες αλλά καίριες. Ή, όταν κερδίζουν την εμπιστοσύνη του κοινού με εκπομπές κοινωνικού ενδιαφέροντος ή ανθρωπίνων σχέσεων , ή με εκστρατείες κατά της διαφθοράς, ώστε κατόπιν, να το παρασύρουν στον αποκρυφισμό («ανεξήγητα φαινόμενα», μετενσάρκωση, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές), ή σε νεοεποχίτικες-διεθνιστικές θέσεις.

Παραλύουν την βούληση του κοινού, καταργούν την λογική του και ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» σε όλο το κοινωνικό και εθνικό σύνολο, όταν, προκειμένου να «κατευνάσουν» τις αντιδράσεις τους έναντι πολύ πραγματικών κινδύνων, τους αποκαλούν περιφρονητικά «φοβικούς»· και όταν, προκειμένου να φιμώσουν τις διαμαρτυρίες τους για την επιδείνωση των συνθηκών της ζωής τους, τους χαρακτηρίζουν ως «μίζερους» ή «μεμψίμοιρους».

Παραλύουν την βούληση των τηλεθεατών, όταν χαρακτηρίζουν την ακλόνητη θρησκευτική πίστη, φανατισμό· την ιστορική εμπειρία χιλιετιών, προκατάληψη, και τον πατριωτισμό, φασισμό.

Παραλύουν την βούληση των τηλεθεατών, προβάλλοντας ή υιοθετώντας (ή διά της σιωπής τους) τις καταιγιστικές καταστροφολογίες που τους τρομοκρατούν.

Αποσυνθέτουν την «παλαιά» σκέψη και στην «παλαιά» περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, όταν, αντιπαραθέτοντας τες προς τα «ιδανικά» του Νέου Διαφωτισμού, τις «υπερασπίζονται» με αδύναμα, χαλαρά και σαθρά επιχειρήματα· όταν καλούν ως υπερασπιστές τους, άτομα ανυποψίαστα, ή με ανεπαρκείς γνώσεις, ή με ανεπαρκείς επικοινωνιακές ικανότητες, ή άτομα που ενεπίγνωστα τις εκθέτουν, τις διαστρέφουν ή τις καταστρέφουν· ή όταν καλούν μεν επαΐοντες, αλλά τους διακόπτουν συνεχώς· ή, όταν τους καλούν μαζί με άσχετους προς το θέμα προσκεκλημένους, την γνώμη των οποίων αποδέχονται ως ισόκυρη ή ως πιο σημαντική από εκείνη των επαϊόντων.

Καθιστούν τους τηλεθεατές πνευματικά και ψυχικά απάτριδες, υπεραμυνόμενοι – αλλά κατά τρόπο βίαιο, χυδαίο, ακραίο, ή ακόμα και γελοίο- των «παλαιών» αξιών και ιδανικών, ή των πολιτικών ή θρησκευτικών πιστεύω τους· δηλαδή όταν διαβάλλουν, εκθέτουν, διαστρεβλώνουν, γελοιοποιούν καθιστούν αποκρουστικές, αν όχι και επικίνδυνες τις «παλαιές» θέσεις.

Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, παρουσιάζοντας ως «έγκυρες» προσωπικές γνώμες άσχετων ατόμων επί σοβαρών επιστημονικών θεμάτων· π.χ. απόψεις δημοσιογράφων, ηθοποιών ή μουσικών που θεολογούν· μουσικών, θεολόγων ή ιερέων που πολιτικολογούν· πολιτικών αναλυτών που χριστολογούν· ηθοποιών που “δωδεκαθεϊζουν”, αποκρυφιστών που μεταλλάσσουν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ή αποδίδουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό σε εξωγήινους κ.ο.κ.

Αθέατος Ανθελληνισμός και Αφελληνισμός

Καταστρέφουν τα αισθήματα τοπικού φιλότιμου και εθνικής υπερηφάνειας, εκθέτοντας τρομερά σκάνδαλα, ακατανόμαστα όργια και εξαχρειωτικές συμπεριφορές, που «συμβαίνουν» σε πόλεις, τις οποίες κατονομάζουν, με πρωταγωνιστές διακεκριμένους πολίτες , που, ωστόσο, ουδέποτε κατονομάζουν. Εκτός του γεγονότος ότι αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα την διάχυση των αισθημάτων καχυποψίας στις εν λόγω τοπικές κοινωνίες, συνιστά και αρνητική διαφήμιση προτύπων εξαχρείωσης, που διαχέεται στην υπόλοιπη κοινωνία, επιτείνοντας και πολλαπλασιάζοντας, με αυτόν τον τρόπο, τα φαινόμενα ηθικής σήψης, και καταρρακώνοντας τον αυτοσεβασμό, την τοπική και εθνική υπερηφάνεια και το ηθικό των Ελλήνων.

«Αποδομούν» στην συνείδηση του κοινού τις κορυφαίες προσωπικότητες του παρελθόντος με κάθε δυνατό τρόπο: είτε με ανιστόρητες συκοφαντίες (π.χ. ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας ήταν ομοφυλόφιλος, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν «σφαγέας των λαών» ή /και ομοφυλόφιλος, ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν δολοφόνος, ο Κολοκοτρώνης ήταν δολοφόνος. ο Μακρυγιάννης ήταν τοκογλύφος, οι ήρωες της Επανάστασης του 1821 ήταν Αλβανοί κ.ο.κ.)· είτε διά της λήθης (ποιός αναφέρεται πλέον στον Παλαμά, ποιος μιλάει σήμερα για τους Μαραθωνομάχους και τους Σαλαμινομάχους;)· είτε διά της αποκλειστικής προβολής προσωπικοτήτων με «ιδιαιτερότητες» και με αμφιλεγόμενο έργο (π.χ. ποιητές ή λογοτέχνες διακατεχόμενους από διαστροφική σεξουαλικότητα, «ήρωες» με ιστορικές περγαμηνές στην ελληνοκτονία κ.ο.κ.).

Απαγορεύουν στους Έλληνες τον απλό πατριωτισμό, ενώ αποσιωπούν ή υποτιμούν τις, εις βάρος της χώρας, μεγαλοϊδεατικές και επεκτατικές βλέψεις γειτονικών χωρών.

Μεταλλάσσουν το νόημα των εθνικών αγώνων εναντίον κατακτητών και το νόημα των επετείων τους: π.χ. «Οι αγώνες για την ελευθερία είναι αγώνες ειρήνης» (Ολέθρια Μαθήματα, σχόλιο, εβδ. εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος», 7.11.2003, σ. 2).

Στρέφουν πολλούς ένθερμους πατριώτες προς την νεοειδωλολατρεία, αφού οι νεοειδωλολάτρες είναι οι μόνοι στους οποίους, παραδόξως, επιτρέπουν ακόμα και τον φανατικώτερο των εθνικισμών, που συχνά φθάνει, απρόσκοπτα, ακόμα και σε θεωρίες περί της ανωτερότητας του ελληνικού DNA. Ακόμα πιο παράδοξο: οι νεο-ειδωλολάτρες είναι και οι μόνοι στους οποίους οι διαμορφωτές γνώμης επιτρέπουν τον πλέον ακραίο αντισημιτισμό, τον οποίον οι νεο-ειδωλολάτρες χρησιμοποιούν κατά κόρον, προκειμένου να στρέψουν τους απληροφόρητους Χριστιανούς κατά της Παλαιάς Διαθήκης. Με την μεθόδευση αυτή, οι διαμορφωτές γνώμης επιτυγχάνουν, ταυτοχρόνως, τρία αποτελέσματα: α) «μαντρώνουν» τους κατά λόγο μεγάθυμους πατριώτες σε ελεγχόμενες ομάδες, β) κατακερματίζουν τον ψυχοπνευματικό ιστό της κοινωνίας και γ) ελαττώνουν τον αριθμό των Χριστιανών και αποδυναμώνουν την Εκκλησία.

Αποκλείουν την εθνική υπερηφάνεια, ειδικά στους Χριστιανούς, συμπεριλαμβάνοντας στα περί πατριωτισμού, «διευκρινήσεις» περί του εθνοφυλετισμού ως αίρεσης, ως μη ώφελον. Και τούτο, διότι, τα περί «εθνοφυλετισμού» ουδεμίαν απολύτως σχέση έχουν με θέματα πατριωτισμού. Συγκεκριμένα, η εν Κωνσταντινουπόλει Τοπική Σύνοδος του 1872, που χαρακτήρισε αίρεση τον εθνοφυλετισμό, αναφερόταν αποκλειστικώς και μόνον σε θέματα διορθόδοξης ενδο-εκκλησιαστικής τάξεως: Καταδίκασε τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση λόγω της ίδρυσης από μέρους, τότε, των Βουλγάρων – και αποκλειστικώς και «μόνον ένεκα της εθνικής διαφοράς» τους- μιας ίδιας, ανεξάρτητης Εκκλησίας (Ιωάννης Καρμίρης, καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Εκδ. Β΄, Τόμος II, Graz, Austria, 1968, σ. 930α [1010], κ. 930ε [1014]).

Διαλύουν τον πυρήνα της κοινωνίας, την οικογένεια, προωθώντας στις μεν γυναίκες τον ακραίο φεμινισμό –και, τελευταίως, και τον λεσβιασμό-, σε αμφότερα δε τα φύλα, την εγωπάθεια, τον ναρκισσισμό και τον πανηδονισμό.

Αποδόμηση της Γλώσσας

Αποδομούν την ελληνική γλωσσά με νεολογισμούς, ασυνταξίες, κα­τάργηση τριτοκλίτων (π.χ. «σε όλους όσΟΙ», ή διεθνή, της διεθνής), με ξένες —αγγλικές, κυρίως— λέξεις (break, press-room, panel, debate, exit poll, extreme, black-out, in out κ.ο.κ.), ή αφήνοντας ανεξέλεγκτους ορι­σμένους —συμπαθείς μεν, αλλά γλωσσικά ανεπαρκείς— δημοσιογρά­φους (π.χ. περισυνελλέγω, η οδό, η λεωφόρο, τις νεάνιδες κ.ά.).

Αλλοιώνουν την ελληνική γλώσσα παραφθείροντας την προφορά των σύνθετων, κυρίως, λέξεων: η σύμβαση προφέρεται σΥΒαση, το σύμβολο σΥΒολο, η παρεμβολή παρΕΒολή, το σύνθετο σΥΘετο, η πα­ρέμβαση παρΕΒαση. Επίσης, η ένταξη προφέρεται έdαξη, το εμπό­ριο εbόριο, η εκπομπή εκποbή κ.ο.κ.. Συγχρόνως, ο Οκτώβριος εδραι­ώνεται σταθερά ως ΟκτώΜβριος, η Πέμπτη ως Πέμdη κ.ά..

Αντικαθιστούν την παρεφθαρμένη αναφορική αντωνυμία «που» —η οποία είχε προηγουμένως αντικαταστήσει τον ορθό τύπο «ο οποίος, η οποία, το οποίον»)— με το τοπικό επίρρημα «όπου», με τρα­γελαφικά αποτελέσματα, όπως π.χ.: «Ο ιατροδικαστής, όπου έκανε την αυτοψία, διαπίστωσε...» κ.ο.κ..

Τελευταίως, έχει γίνει ενδημική η παράλειψη του τελικού σίγμα στην γενική πτώση (π.χ. της αξιωματιΚΗ αντιπολίτευσης, το αεροδρόμιο της ΚέρκυρΑ, της αστυνομικΗ έρευνας, της ΝέΑ Δημοκρατίας κ.λπ.). Συχνά, το τελικό σίγμα παραλείπεται και στις προτάσεις που έχουν πολλά σίγμα, τελικά και μη, π.χ. «τους καλύτεΡΟΥ της χρονιάς», «τους σημαντικΟΥ παραστρατιωτικούς εξοπλισμούς», «ο οποίος θα ΜΑ δώσει», «δικαίωμα υπερανάληψΗ» κ.ο.κ..

Παρατηρείται, επίσης, και η παράλειψη της προφοράς του μη το­νισμένου γιώτα προ φωνήεντος ή διφθόγγου (π.χ. η δηΜΟΥργία, οι αΞΩματικοί, η αΞΟποίηση, ο περιπτεΡΟΥχος) κ.ο.κ.· το ίδιο συμβαίνει με το μη τονισμένο έψιλον ή τις μη τονισμένες διφθόγγους αι και ει προ φωνήεντος, π.χ. λΩφόρος αντί λεωφόρος, κεφαΛΑγορά, αντί κε­φαλαιαγορά, οι βοΡΟανατολικοί, κ.ο.κ..

Παράλληλα, αποφεύγουν τις πολυσύλλαβες, σύνθετες λέξεις και, όταν είναι αναπόφευκτες, τις προφέρουν σαν να ήταν δύο λέξεις (ειδι­κά όταν έχουν ως πρώτο συνθετικό τους πρόθεση), π.χ. το αντιπρο­σωπευτικό εκφέρεται ως αντι-προσωπευτικό, το πολυκατάστημα ως πολυ-κατάστημα, ο παραστρατιωτικός ως παρα-στρατιωτικός κ.ο.κ.· συγχρόνως, υιοθετούν και τον παρατονισμό των λέξεων, με αξιο­θρήνητα αποτελέσματα: ο «χορός» εκφέρεται ως «χώρος», ο γερός εκφέρεται ως γέρος (και αντιστρόφως), των ζώων εκφέρεται των «ζωών» κ.ο.κ.· ενώ οι πολυσύλλαβες σύνθετες λέξεις κατακρεουρ­γούνται: το αντιπροσωπευτικό καταλήγει ως αντι-προσωπευτίκο, η πολύνεκρη ως πόλυ-νεκρή ή πολύ-νεκρή, το πολυκατάστημα ως πόλυ-καταστήμα, ο παραστρατιωτικός ως πάρα-στρατιωτίκος κ.ο.κ.).

Καταργούν τα διπλά σύμφωνα στους υπότιτλους ή στα άλλα γρα­πτά κείμενά τους, όπως π.χ. «διαροή», «ανάρωση» κ.ο.κ.

Καθιερώνουν την χρονική αύξηση στον Ενεστώτα της Προστα­κτικής, όπως, π.χ., περιέγραψέ μας, επέτρεψέ μου κ.ο.κ..

Διαμόρφωση «ανθρωπίνων όντων»

Εξουδετερώνουν τον «παλαιό» άνθρωπο και εξαφανίζουν την εμπειρία και τις κατακτήσεις χιλιετιών, παρεμβαίνοντας, δήθεν επανορθωτικά, σε κάθε τομέα της ζωής του, με αποτέλεσμα αυτός να χάνει, βαθμιαία και χωρίς να το αντιληφθεί, τις βεβαιότητές του, καθώς και την προσωπική του ικανότητα σκέψης, κρίσης, αξιολόγησης, ιεράρχησης και απόφασης.

Καταστρέφουν τον «παλαιό» άνθρωπο, εξιδανικεύοντας το «νέο» πρότυπο, τον ηττημένο άνθρωπο, το «ανθρώπινο ον»: τον άνθρωπο, δηλαδή, που αγνοεί ότι έχει εξουδετερωθεί η βούλησή του, διότι του την έχουν τεχνηέντως υποκαταστήσει με πάθη «χωρίς σύνορα» σε ό,τι αφορά στα ηθικά, σεξουαλικά, οικογενειακά, πνευματικά, θρησκευτικά κ.λ.π. δεδομένα του. Και σε ό,τι μεν αφορά του άνδρες, εξιδανικεύουν προσωπικότητες που χαρακτηρίζονται από πλήρη απουσία γενναιοφροσύνης, αξιοπρέπειας, ανδρισμού, ανδρείας, φιλότιμου και εντιμότητας, δηλαδή ανθρώπινα όντα που είναι «έτοιμα για όλα». Ειδικά στις κωμικές σειρές, οι άνδρες προβάλλονται ως γελοία, καταφρονητέα και αδύναμα όντα, οι δε γυναίκες ως αλλοπρόσαλλα, πρόστυχα, επιθετικά, ξεδιάντροπα, χυδαία και υπολογιστικά όντα. Και ενώ τις μεταμεσονύκτιες ώρες προβάλλουν κατά καιρούς ξένες σειρές με θέμα την ανδρική ομοφυλοφιλία στην πιο χυδαία της μορφή, τελευταίως προβάλλουν, σε ώρες μεγάλης τηλεθέασης, ελληνικές σειρές όπου η ανδρική ομοφυλοφιλία ξεφεύγει από τα πλαίσια των κωμικών σειρών και εξιδανικεύεται μέσω ενός «αισθαντικού», «τρυφερού» και ρομαντικού πρίσματος, που την καθιστά αποδεκτή και που, στην καλύτερη περίπτωση, εξοικειώνει τα παιδιά και τους εφήβους με αυτήν, στην δε χειρότερη, τα μυεί σ’ αυτήν.

Καταστρέφουν τα «παλαιά» ιστορικά, θρησκευτικά, εθιμικά κ.λ.π. δεδομένα με τηλεοπτικές σειρές, όπου στις μεν  κωμικές σειρές -για τις οποίες συχνά επιλέγουν τίτλους που ευτελίζουν φράσεις ιερών κειμένων ή φράσεις πατριωτικού περιεχομένου- ο παραδοσιακός τύπος ανθρώπου προβάλλεται ως γελοίος, εκτός πραγματικότητας, θρησκόληπτος, στενόμυαλος, στενόκαρδος κ.ο.κ., στις δε δραματικές σειρές, προβάλλεται ως θρησκόληπτος, πονηρός, φανατικός, φασίστας, ανάλγητος, ανέντιμος κ.ο.κ.

Διαλύουν τις σχέσεις παιδιών-γονέων, ακυρώνοντας, εμμέσως πλην σαφώς, το κύρος των γονέων με ιδεολογήματα και συμβουλές προς τους γονείς περί «μη καταπίεσης» των παιδιών (ανεξαρτήτως των πράξεών τους), περί «μη προσκολλήσεώς» τους προς αυτά, περί «ποιοτικού χρόνου» απασχολήσεώς τους με αυτά κ.λ.π. Παράλληλα, προβάλλουν τα «νέα» πρότυπα νεολαίας -σε ξένες, ως επί το πλείστον, σειρές-, όπου οι καλοί μαθητές λοιδωρούνται, η αυτοπειθαρχία και η σεμνότητα θεωρούνται ψυχολογικές παθήσεις, οι γονείς είναι αδιάφοροι, προβληματικοί ή/και τυραννικοί, ενώ εξιδανικεύονται όσα παιδιά ή νέοι επιδεικνύουν θράσος, αγένεια, κακία, υστεροβουλία και, γενικώς, «ένστικτα χωρίς σύνορα». Πρόσφατα εμφανίσθηκαν και διαφημίσεις στις οποίες τα παιδιά παρουσιάζονται ως «έξυπνα» και «ενημερωμένα» και οι γονείς ως αγράμματοι και μικρόνοες, ενώ την 25.11.2003, τηλεοπτικός δίαυλος διαφήμιζε τηλεοπτική ταινία για παιδιά και εφήβους, ως εξής: «Σκεφτήκατε ποτέ να σκοτώσετε τον καθηγητή σας; Από την θεωρία στην πράξη», «Έξω οι σαδιστές δάσκαλοι, μέσα οι μαθητές κομάντος»!

Κατακερματίζουν τον «παλαιό» κοινωνικό ιστό, υποδαυλίζοντας με πρόσχημα την ενημέρωση και τον «προβληματισμό», διάφορες αντιπαραθέσεις (π.χ. μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και κοινού, πεζών και οδηγών, διορισμένων και αδιορίστων, πρωτευουσιάνων και επαρχιωτών, βορείων και νοτίων, καπνιζόντων και παθητικών καπνιστών, εμπόρων και αγοραστών, απεργών και εργαζομένων, γονέων και παιδιών, γυναικών και ανδρών, δεξιών και αριστερών κ.ο.κ.)

Κατακερματίζουν τον «παλαιό» ψυχοπνευματικό ιστό, υποδαυλίζοντας, προς χάριν της ελευθερίας της σκέψης και της ελευθερίας διακίνησης των ιδεών, αντιπαραθέσεις μεταξύ «δεξιάς» και «αριστερής» ιδεολογίας, μεταξύ Χριστιανισμού και αποκρυφισμού ή αστρολογίας ή δωδεκαθεϊας, ή σεκτών, μεταξύ Παλαιού και Νέου Εορτολογίου, μεταξύ Ελλήνων Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων κ.ο.κ.

Οικοδομούν τον νέον άνθρωπο, «συμβουλεύοντας» το τηλεοπτικό κοινό με «νέες» θέσεις επί παντός επιστητού, για το «καλό του»: τον καθοδηγούν στο πως πρέπει να ντύνεται, πώς να διασκεδάζει, ποιον να θαυμάζει, ποιον να μιμείται, τι να αγοράζει, τι να τρώει, τι να τραγουδά, τι να διαβάζει, τι να πιστεύει και τι να λατρεύει, πως να σκέφτεται, πως να γυμνάζεται, πως να κάνει έρωτα, πως να φέρεται στα παιδιά του, ακόμα και πως να αναπνέει, πως να κοιμάται, πως να ελέγχει τα όνειρά του, αλλά και πως να πεθαίνει και πως να διαθέσει την σορό του κ.ο.κ.

Οικοδομούν τον νέον άνθρωπο, όταν, αγνοώντας την «παλαιά» ρήση ότι «η μουσική εξημερώνει τα ήθη» και την περί μουσικής θεωρία του Δάμωνος, όπως την μεταφέρει ο Πλάτωνας, αναφέρονται διαπιστωτικά στους βανδαλισμούς που προκαλούν, συστηματικά, νεαροί μετά από συναυλίες συγκροτημάτων ροκ ή χέβυ μέταλ, χωρίς να εμβαθύνουν στην ποιότητα του μουσικού ήθους το οποίο τους εξωθεί σε τέτοιες πράξεις, ενώ αντιθέτως αναλύουν επί ημέρες ό,τι οι ίδιοι θέλουν να παρουσιάσουν ως «παθολογία» του «παλαιού ανθρώπου» (π.χ. αντιδράσεις για τους αλλοδαπούς σημαιοφόρους).

Εγκαταβύθιση στην Ψευδαίσθηση

Αποσυνδέουν τους τηλεθεατές από την πραγματικότητα, βυθίζοντάς τους σε μιαν εικονική πραγματικότητα, προς δόξαν της Θεοσοφίας που θέλει ο άνθρωπος να θεωρεί μια αυταπάτη την πραγματικότητα. Σε «σοβαρές»  εκπομπές αποσιωπούν πραγματικά προβλήματα και ζητήματα καθοριστικής σημασίας και αναλώνονται σε ατέρμονους ψευδεπίγραφους και προσχηματικούς «προβληματισμούς» για θέματα ήσσονος σημασίας.

Αποσυνδέουν τους τηλεθεατές από την πραγματικότητα, βυθίζοντάς τους σε μιαν εικονική πραγματικότητα, όταν καταργούν την Ιστορία προς χάριν της παρα-Ιστορίας, την επιστήμη προς χάριν της παρα-επιστήμης, την ψυχολογία προς χάριν της παρα-ψυχολογίας, την θρησκεία προς χάριν της παρα-θρησκείας, την ιατρική προς χάριν της παρα-ιατρικής, την πολιτική προς χάριν της παρα-πολιτικής, κ.ο.κ.

Εξασφαλίζουν σε λίγα άτομα συμμετοχή σε τηλεπαιχνίδια, όπου αυτά ζουν «εικονικά», ενώ απασχολούν τους υπόλοιπους με την παρακολούθηση της εικονικής πραγματικότητας και κατόπιν τους απασχολούν με «προβληματισμούς» επ’ αυτής· στήνουν «ζαχαρένιες» εκπομπές, όπου ανούσιες επιπολαιότητες «συζητώνται» και αναλύονται με «σοβαρότητα»· προβάλλουν καταιγισμό κινηματογραφικών ταινιών που εντέχνως υποβάλλουν ως απόλυτα θεμιτές, απίθανες, εξωφρενικές, παράλογες και εξωπραγματικές καταστάσεις (ταυτόχρονη ύπαρξη σε παράλληλα σύμπαντα, ανταλλαγή προσωπικοτήτων μεταξύ ανθρώπων, αλλά και μεταξύ ανθρώπων και ζώων, ταξίδια στο χρόνο, εξωγήινους, έφηβους, παιδιά ή ζώα με δυνάμεις κ.λ.π.).

Τα τρία τελευταία χρόνια, τα δελτία ειδήσεων των περισσότερων διαύλων έχουν αποκοπεί από την ελληνική και τη διεθνή πολιτική πραγματικότητα, εστιάζοντας σε θέματα ήσσονος σημασίας που, όμως, εξάπτουν το θυμοειδές (π.χ. φόνοι, δυστυχήματα, τρομοκρατία, «παράδοξα και ανεξήγητα φαινόμενα κ.λ.π.), και σε θέματα που εξάπτουν το επιθυμητικό (π.χ. προβολή εξωπραγματικού «life style», προσωπική ζωή των καλλιτεχνών και ποδοσφαιριστών, επιδείξεις εσωρούχων, σεξουαλικά σκάνδαλα, διαστροφικό σεξ κ.λ.π.) εις βάρος του λογιστικού μέρους της ψυχής και της πραγματικότητας.

Αποσυνδέουν τον τηλεθεατή από την πραγματικότητα, όταν προσθέτουν το επιθετικό προσδιορισμό «ψευδο-» σε άλλες κρατικές οντότητες, καθ’ ην στιγμήν αυτές έχουν την δύναμη να επιβάλουν –εν τοις πράγμασι- την βούλησή τους επί της δικής του, σε σημείο μάλιστα ώστε να του υπεξαιρούν δικά του εδάφη, δικές του κατοχυρωμένες ιστορικά εθνικές ονομασίες και δικά του επιστημονικώς κατοχυρωμένα ιστορικά πρόσωπα.

Βυθίζουν τον τηλεθεατή στην ψευδαίσθηση, όταν επιμένουν περί των φιλικών αισθημάτων χωρών που συστηματικά παραβιάζουν τα σύνορά του, διεκδικούν δικές του περιοχές, καθυβρίζουν τα ιερά και τα όσιά του, καταστρέφουν ή βεβηλώνουν τις εκκλησίες του, ξεπουλούν  ή και οικειοποιούνται τις αρχαιότητές του, καταπιέζουν τις μειονότητές του, παραχαράσσουν την Ιστορία του, παραβιάζουν ακόμα και 80 φορές ημερησίως (Νοέμβριος 2004) τον εναέριο χώρο της χώρας του κ.ο.κ. Τους βυθίζουν στην ψευδαίσθηση, ακόμα και όταν αναφέρονται σε μυστηριώδης «Ομάδες» που σε συγκεκριμένη στιγμή θα παρέμβουν, προκειμένου να σώσουν την Ελλάδα κ.λ.π.

Βομβαρδισμός Τρόμου

Παραλύουν την λογική και, συνεπώς, την βούληση των τηλεθεατών με ανέλεγκτα σενάρια τρόμου (π.χ. οικολογικές καταστροφές, επικίνδυνοι κομήτες, τρύπα του όζοντος, επιδημικές ασθένειες, δηλητήρια στις τροφές κ.ο.κ.), που, συχνά, επισκιάζουν σημαντικές πολιτικές εξελίξεις.

Αθέατος Αποχριστιανισμός και Προσηλυτισμός

Κλονίζουν την πίστη των τηλεθεατών με τις ακόλουθες μεθοδεύσεις:

Προσποιούνται διαπορούντας Χριστιανούς, π.χ.: «Με το μάθημα των θρησκευτικών ασκείται προσηλυτισμός» (Με παρόμοιες δηλώσεις «...η αθεΐα εμπεδώνεται πληρέστατα». Βλ. Κυπριανός Κ. Χριστοδουλίδης, εφημ. Ε.Ω.), «Εγώ είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός, ΑΛΛΑ… γιατί να θεωρούμε την Παλαιά Διαθήκη ως Ιερό Βιβλίο;», ή «γιατί να έχουμε αγιοποιήσει τον Μέγα Κωνσταντίνο;», ή «γιατί να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες;», ή «γιατί να μην πιστεύουμε στα ζώδια;», ή «γιατί να μη καίμε τους νεκρούς;» κ.ο.κ.

Σκηνοθετούν μια δήθεν σκαιά αποπομπή προσκεκλημένου, κατακτώντας έτσι την εμπιστοσύνη των τηλεθεατών και, σε επόμενες εκπομπές, τους μυούν στον αποκρυφισμό [π.χ. κάρμα, γιόγκα, και διαλογισμό, αναδρομές σε άλλες ζωές, εξωγήινοι, τεχνικές χαλάρωσης διά της αναπνοής (Με την παραπλανητική διευκρίνιση ότι τεχνική χαλάρωσης συνιστά η νοερά προσευχή «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», διότι στο πρώτο σκέλος της γίνεται εισπνοή και στο δεύτερο εκπνοή!) κ.ο.κ.] κ.λ.π.

Καλούν ως υπερασπιστές Ορθοδόξων θέσεων άτομα που τις εκθέτουν σε περισσότερες αιτιάσεις ή τις διαστρέφουν κ.ο.κ.

Αποσυνθέτουν την Χριστιανική πίστη στην συνείδηση του κοινού σε κάθε δυνατή περίπτωση και με κάθε δυνατό τρόπο, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών εμφορούνται, είτε ενεπίγνωστα, είτε όχι, από υλιστικές θεωρίες, πεποιθήσεις, τάσεις, αντιλήψεις, οι οποίες εξυπηρετούν τον Νέο Διαφωτισμό. Άλλοτε θέτουν τον πήχυ της σωτηρίας τόσο ψηλά, ώστε ο καθημερινός, μέσος Χριστιανός τηλεθεατής να αποκαρδιώνεται και να καταφεύγει σε αστρολόγους προς επίλυση των προβλημάτων του· π.χ., υπό το πρόσχημα ότι δικαίωμα γνώμης επί θρησκευτικών θεμάτων έχουν όσοι μετέχουν αδιαλείπτως των Μυστηρίων, φιμώνουν – με την κατηγορία ότι «ιδεολογικοποιούν την Ορθοδοξία- όσους πιστεύουν μεν, αλλά, παρασύρονται από την τύρβη και την καταπίεση της καθημερινότητας, δεν ασκούν τακτικά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα (Τέτοια επιχειρήματα αρνούνται στον άνθρωπο την ελευθερία βούλησης που, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πατερική σκέψη, του έδωσε, από ελευθερία και αγάπη, ο Ίδιος ο Θεός).

Απομακρύνουν τους τηλεθεατές από την Χριστιανική υπερβατικότητα και ηθική, προσφέροντάς τους ως μόνη δυνατή λύση για όλα τα προβλήματα της ζωής (οικογενειακές, διαπροσωπικές, εργασιακές σχέσεις κ.λ.π.) την ψυχολογίστικη οπτική, που απενεχοποιεί τον εγωιστή που ζητεί μόνον τα «εαυτού», δηλ., όποιον «είναι ο εαυτός του», σύμφωνα με το νεοεποχίτικο σύνθημα-επιταγή. Η οπτική αυτή: α) απαμβλύνει ηθικά το «παραδοσιακό» κακό, αφού το εμφανίζει ως «φυσικό» και β) αποδομεί το «παραδοσιακό» καλό, αφού το σχετικοποιεί, το γελοιοποιεί ή το διαβάλλει ως «υπερβολικό» ή ως ψυχολογικά ύποπτο (χειριστικό), «αρρωστημένο» ή υποκριτικό. Π.χ., η αυτοθυσία πρέπει να θεωρείται πλέον ως «η αρρώστια των ανθρώπων που θέλουν να ευχαριστήσουν τους άλλους», η αίσθηση καθήκοντος συνιστά νεύρωση, διότι υποκρύπτει τάση ελέγχου των άλλων κ.ο.κ.

Μοιρολατρία: Προσαρμογή και Υποταγή

Οδηγούν στην μοιρολατρία, δηλαδή στην εξαφάνιση της βούλησης, όταν μυούν τους τηλεθεατές στον αποκρυφισμό (συχνά μάλιστα αναμιγνύοντας σ’ αυτόν και τον Χριστιανισμό), σε ανατολικές ή νεοεποχίτικες δοξασίες (κάρμα, μετενσάρκωση, θετική σκέψη, θετική-αρνητική ενέργεια, «αύρα», πνευματισμό, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές), στην αστρολογία κ.λ.π. Προωθούν ιδιαίτερα το δόγμα της μετενσάρκωσης, προς μεγάλη ικανοποίηση της θεοσοφίστριας Α. Μπέιλυ, η οποία έγραφε: «Το δόγμα της μετενσάρκωσης θα είναι ένα από τα καθοριστικά κλειδιά της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» [Texe Marrs, Λατρείες και Θρησκείες της Νέας Εποχής (Book of New Age Cults and Religions, σ. 243), εκδ. ΣΤΕΡΕΩΜΑ, Εγνατίας 108].

Εδραιώνουν το «αναπόφευκτο» στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού, αναφερόμενοι συνεχώς στην Νέα Εποχή, χωρίς, ωστόσο, να προβαίνουν σε περαιτέρω εξηγήσεις, διερεύνηση ή αναφορά σε αυτούς που κινούν τα νήματά της, με αποτέλεσμα, αφ’ ενός μεν, να τους διατηρούν -συμπτωματικά;- αθέατους, αφ’ ετέρου δε- και το σημαντικώτερο-, να διαμορφώνουν υποταγμένους ανθρώπους. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν κάθε επώδυνη μεταβολή ωσάν να πρόκειται περί αναπότρεπτου φυσικού φαινομένου (π.χ. «στη νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας είναι φυσικό να…», ή «είμαστε πλέον στην Νέα Εποχή, οπότε αναγκαστικά πρέπει να αποδεχθούμε ότι…»).

Εδραιώνουν την νεοεποχίτικη αντι-κουλτούρα: Προσκαλούν σε «σοβαρές» εκπομπές άτομα με «δυνάμεις», «θεραπευτές», «ενορατικούς», «αστρολόγους» κ.λ.π. και σιωπούν αιδημόνως για τον γενικευμένο καταιγισμό ναρκωτικολαγνείας, διαστροφικού ερωτισμού, μαγείας, σατανολατρίας κ.ά.

Νομιμοποιούν, εμμέσως, στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού την αστρολογία και τις προβλέψεις διαφόρων αστρολόγων (σύμφωνα με τις οποίες «με το 2000, μπαίνουμε στην Εποχή του Υδροχόου, μια Νέα Εποχή που θα φέρει τεράστιες μεταβολές σε όλους τους τομείς της ζωής μας»), με το να αποσιωπούν τους πραγματικούς λόγους που καθιστούν αναπόφευκτες τις μεταβολές που επιφέρει η Νέα Εποχή.

Νομιμοποιούν, εμμέσως, όσες αιρέσεις, σέκτες και καινοφανείς θρησκείες «προφήτευαν» την έλευση μιας Νέας Εποχής, ενός Καινούργιου Κόσμου, ενός Νέου Κόσμου κ.ο.κ., αποδεχόμενοι οι ίδιοι την Νέα Εποχή ως αναπότρεπτο φυσικό φαινόμενο (ειδικά, νομιμοποιούν την Θεοσοφία και τα παρακλάδια της, που, εκτός του ότι προωθούν την εσωτερική αστρολογία, ευαγγελίζονταν -συμπτωματικά;- και την έλευση της «νέας τάξης», της Νέας Εποχής, της Εποχής του Υδροχόου).

Και Ευπιστία δίχως Σύνορα;

Είναι άραγε σύμπτωση ότι όλες αυτές οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι ινστρούχτορες-εκπαιδευτές, οδηγούν στην εξουδετέρωση της βούλησης των τηλεθεατών, μεταλλάσσοντάς τους σε εσμό άβουλων «ανθρώπινων όντων»;

Ως τηλεθεατές οφείλουμε, συνεπώς, να συνειδητοποιήσουμε το μέτρο της δικής μας ευθύνης σε ό,τι αφορά στα όρια της ευπιστίας μας:

«Όντας και εμείς ταπεινοί υπήκοοι της αυτοκρατορίας της εικόνας, καταντήσαμε να ταυτίζουμε, την παρουσία (την πνευματική και πολιτική παρουσία) με την τηλεοπτική εμφάνιση και να εξισώνουμε το λόγο με τη φωνασκία και την κραυγή. Ό,τι εγείρεται  στο περιθώριο, πέραν της οθόνης και συνήθως εναντίον της, ό,τι αρθρώνεται μακριά από τα σαλόνια των εφημερίδων και  τις γυαλιστερές σελίδες των ημιπορνογραφικών περιοδικών, ότι δοκιμάζει “στα σκοτεινά” να αρθρώσει έντιμο λόγο για να αντιδικήσει με το στόμφο των δημοσίων ρητόρων και με τον παντοκράτορα θόρυβο, απλώς δεν υπάρχει-όπως δεν υπάρχει όποιος δημιουργεί χωρίς να αναλώνεται σε συνεντεύξεις, όποιος είναι δίχως να φαίνεται και να παριστάνει» (Παντελής Μπουκάλας, Περί της «σιωπής των ταγών»..., Στήλη ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ, εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Μάρτιος 1995).

Το γεγονός ότι η εικονική πραγματικότητα κυριαρχεί, διεκδικώντας στο πνεύμα μας τα σκήπτρα της πραγματικής πραγματικότητας, δυσχεραίνει την απόστασή μας από την επιρροή της· πόσο μάλλον, όταν μας είναι άγνωστες οι μεθοδεύσεις και όταν της έχουμε ήδη εκχωρήσει, εν αγνοία μας, μεγάλο μέρος της ανεξαρτησίας μας.

Σχεδιασμοί και Μεθοδίες

Όσο και αν φαίνεται στους περισσότερους αδιανόητο, ή -κατόπιν ειδικών και συστηματικών διεργασιών επί της σκέψης του- ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη εξαφάνιση της βούλησης του ανθρώπου, δεν αποτελεί φαντασίωση. Πρωτοεμφανίσθηκε στο ευρύτερο κοινό, στα μέσα του 19ου αιώνα, και βαθμιαίως εντάχθηκε στους σκοπούς και στις μεθοδολογίες διαφόρων ομάδων, θρησκειών, ιδεολογιών, σεκτών κ.λ.π.

Η πρώτη νύξη έγινε από τον Ντοστογιέφσκυ (1821-1881) στους Δαιμονισμένους του. Αυτός «προφήτευσε» «την εξαφάνιση της ελεύθερης βούλησης στα εννέα δέκατα των ανθρώπων», ως μέσο επίτευξης του σατανικού σχεδίου μιας μικρής ομάδας για την κυριαρχία της επί του κόσμου. Η ομάδα αυτή απέβλεπε στον αποχριστιανισμό των ανθρώπων και στην «μετατροπή τους σε αγέλη με νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης».

Με σύνθημά της, «ο καθένας ανήκει σε όλους και όλοι στον καθένα» (δηλαδή με την διάλυση της κάθε επιμέρους προσωπικότητας και την μαζοποίησή της), η ομάδα θα επέβαλε την ισοπέδωση ως ισότητα: «…Πάνω απ’ όλα θάναι η ισότητα. Πρώτα θα υποβιβασθεί το επίπεδο της επιστήμης και των ταλέντων. Σε υψηλό επιστημονικό επίπεδο φθάνουν τ’ ανώτερα μυαλά και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται» . Έτσι, «όλοι (θα) είναι σκλάβοι και ίσοι στην σκλαβιά». Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο: «…Το ένα δέκατο μονάχα της ανθρωπότητος θάχουν δικαιώματα ελεύθερου ανθρώπου και η εξουσία τους πάνω στα άλλα εννέα δέκατα θα είναι απεριόριστη. Οι δεύτεροι θα χάσουν την προσωπικότητά τους, θα γίνουν κοπάδι… θα ξαναγυρίσουν στην πρωτόγονη απλότητα, στον παράδεισο, να πούμε, των πρωτοπλάστων, όπου όμως θα πρέπει να δουλεύουν κιόλας» (Τ. Ντοστογιέφσκυ Μ., Οι Δαιμονισμένοι, κεφ. 7ο, Οι Σύντροφοι, μτφρ. Σωτ. Πατατζής, Διεθνείς Εκδόσεις, σ. 319).

Θεοσοφία και «μη-ύπαρξη»

Την ίδια περίπου εποχή, στην σκέψη της Έλενας Μπλαβάτσκυ (1831-1891) γεννιόταν η Θεοσοφία (Νικόλαος Ι. Σταυριανίδης, DEA Δημοσίου Δικαίου και DEA Φιλοσοφίας του Δικαίου, Θεοσοφία – «Νέα Εποχή», Αντίχριστη Ιδεολογία Παγκόσμιου Ναζισμού, Αθήνα 1997), «η αλήθεια, επί της οποίας αναπαύονται όλα τα θρησκεύματα». Επενδυμένη με έναν συνδυασμό πνευματισμού, αποκρυφισμού, αστρολογίας, μαγείας και έντονων βουδιστικών στοιχείων (κάρμα, διαλογισμός, μετενσάρκωση κ.λ.π.), η Θεοσοφία κέρδισε πρώτα γρήγορους πιστούς, οπαδούς και θαυμαστές, ιδιαίτερα μέσα στους υψηλούς πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικούς κύκλους. Ευαγγελίσθηκε στην εγκαθίδρυση μιας Νέας Εποχής στο σύνολο του Πλανήτη, την «εσωτερική διοίκηση» του οποίου θα αναλάμβανε, αθέατη, η «Απόκρυφη Ιεραρχία». Με την βοήθεια των «διδασκάλων», των «μεσαζόντων υπηρετών του κόσμου» και των «διανοητών του κόσμου», η Ιεραρχία θα αναλάμβανε να οδηγήσει τους οπαδούς της στην τυφλή υπακοή, και τον κάθε άνθρωπο –δια της «απόσβεσης ή εκβολής του προσωπικού εαυτού»- στην «ανεκδήλωτη κατάσταση του ΕΝΟΣ», στην «ανάπαυση», δηλαδή, στην «μη-ύπαρξη» (+ π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», σ. 98).

Η Θεοσοφία οραματιζόταν την «νέα τάξη» της ως εξής: οι λίγοι νικητές του «αόρατου πολέμου» της θα κυριαρχούσαν -αθέατοι- επί των «μαζών της ανθρωπότητας», οι οποίες θα είναι οι ηττημένοι. Οι ηττημένοι θα αποτελούν την «νέα ανθρωπότητα», που, χωρίς προσωπικότητα και βούληση, θα οδηγηθεί στην «μη-ύπαρξη». Αυτοί πια δεν θα είναι «Άνθρωποι» ούτε καν «άνθρωποι». Θα είναι απλά «ανθρώπινα όντα», χωρίς βούληση, χωρίς λογική συνείδηση, έρμαια των ενστίκτων και του ασυνειδήτου τους. Θα είναι δηλαδή ανθρωπόμορφα όντα που όπως «προφήτευσε» ο Ντοστογιέφσκυ, θα μπορούν «να δουλεύουν κιόλας». Και το σημαντικώτερο, θα πιστεύουν ότι η μετάλλαξή τους αυτή, δηλαδή η ήττα τους, συνιστά θριαμβική τους νίκη. Αυτό θα καθιστά την υποδούλωσή τους ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη.

Την επίδραση των μεθοδεύσεων άλωσης της συνειδήσεως της Θεοσοφίας εδοκίμασε η ανθρωπότητα με τον ναζισμό, οι διαπιστωμένες, σήμερα πλέον, θεοσοφικές ρίζες του οποίου είναι ελάχιστα γνωστές στο ευρύ κοινό. Ακόμα λιγώτερο γνωστές είναι οι καταλυτικές ομοιότητες μεταξύ της «ιδεολογίας» του Γ΄ Ράιχ και της ολιστικής ουσίας των θεωριών και της δράσης των ομάδων του New Age.

«Εκμαρξισμός του Εσωτερικού Ανθρώπου»

Αλλά και ο Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937) είχε θέσει στο στόχαστρό του την βούληση του δυτικού ανθρώπου. Σύγχρονος της Α. Μπέιλυ (1880-1949), ο Γκράμσι είχε και αυτός ως όραμα μια Νέα Τάξη, για την εγκαθίδρυση της οποίας πρότεινε, και αυτός, έναν «αόρατο» πόλεμο κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Σκοπός του, ο «εκμαρξισμός του εσωτερικού ανθρώπου», για την απρόσκοπτη επικράτηση του Μαρξιστικού Οράματος: του «Παράδεισου του Εργάτη».

Σύμφωνα με τον Γκράμσι, το μόνο εμπόδιο για την πραγματοποίηση του παραδείσου αυτού, το μόνο πραγματικό εμπόδιο για την από μέρους των ανθρώπων οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας και για την «κυριαρχία του προλεταριάτου», ήταν η κοινή χριστιανική ελπίδα και η κοινή χριστιανική αναφορά σε κάποια Ύψιστη Θεία Υπερκόσμια Δύναμη, η οποία «υπερβαίνει τις περιορισμένες δυνατότητες των επί μέρους ατόμων και των ομάδων-μεγάλων και μικρών». Συνεπώς, κατ’ αυτόν, όσο διατηρείται η πίστη προς αυτήν την Δύναμη, η οποία, ενώ κυριαρχεί επί του κόσμου τούτου, δεν ανήκει σε τούτον τον κόσμο, «η ιδέα μιας βίαιης παγκόσμιας επανάστασης του προλεταριάτου ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία» (M. Malachi, The Keys of This Blood, κεφ. 13ο, Αντόνιο Γκράμσι: Το πνεύμα που Στοιχειώνει Ανατολή και Δύση, σ. 247).

Ο Γκράμσι πίστευε ότι η Μαρξιστική κυριαρχία δεν θα έπρεπε να αποβλέπει στην απτή και βίαιη άλωση κοινωνιών με αιματηρό, συμβατικό, πόλεμο, αλλά θα έπρεπε «να στραφεί προς το πνεύμα των προς άλωση πληθυσμών». Θα έπρεπε, δηλαδή, να χρησιμοποιήσει διάφορους συντελεστές, που με ειδικές και συστηματικές μεθοδεύσεις να πραγματοποιήσουν, εν καιρώ, μια «ήρεμη και ανώνυμη επανάσταση»· μια αναίμακτη επανάσταση «στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο όνομα της αυτονομίας του ανθρώπου και της απελευθέρωσής του από εξωτερικούς περιορισμούς. Και πάνω από όλα, χωρίς τους περιορισμούς και τις απαιτήσεις του Χριστιανισμού» (M. Malachi, The Keys of This Blood, κεφ. 13ο, Αντόνιο Γκράμσι: Το πνεύμα που Στοιχειώνει Ανατολή και Δύση, σ. 247).

«Προλεταριακά Πνεύματα»

Οι χριστιανικές κοινωνίες θα έπρεπε, λοιπόν, να υποστούν στο σύνολό τους ριζικές μεταβολές στον τρόπο σκέψης τους. Συγκεκριμένα θα έπρεπε να οδηγηθούν να εγκαταλείψουν την ελπίδα που δίνει στον άνθρωπο η χριστιανική υπερβατικότητα και να πειθαναγκασθούν ότι «δεν υπάρχει τίποτα εκτός από την Ύλη αυτού του Σύμπαντος» και ότι «κάθε τι πολύτιμο στην ζωή και στον κόσμο τούτο ενυπάρχει εντός της ζωής, εντός του κόσμου τούτου και εντός της γήινης σφαίρας».

Κατά τον Γκράμσι, ο «Παράδεισος του Εργάτη» επί της Γης θα πραγματοποιηθεί, μόνον εφόσον στις δυτικές κοινωνίες όλα τα πνεύματα μεταβληθούν σε «προλεταριακά πνεύματα» (M. Malachi, The Keys of This Blood, κεφ. 13ο, Αντόνιο Γκράμσι: Το πνεύμα που Στοιχειώνει Ανατολή και Δύση, σ. 251) (μια και «Πάνω απ’ όλα θάναι η ισότητα… και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται», όπως έγραφε ο Ντοστογιέφσκυ). Αυτά τα «προλεταριακά πνεύματα» και δεν θα αντιδρούν και «θα δουλεύουν κιόλας».

Εξάλλου, ο πολύς Ε. Μορέν είναι επί του θέματος απολύτως σαφής: «Σήμερα λένε ότι ο μαρξισμός πέθανε, ότι οι μύθοι πέθαναν. Ισχυρίζομαι ότι ένας νεομαρξισμός θα αναγεννηθεί, ότι οι παλιοί μύθοι θα αναστηθούν, ότι καινούργιοι μύθοι θα δημιουργηθούν» (Ε. Μορέν, Αφήνοντας τον Εικοστό Αιώνα, σ. 87).

Ολισμός και Νέα Εποχή

Η ολιστική περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη που ελλοχεύει πίσω από κάθε έκφανση της Νέας Εποχής (της επιστήμης συμπεριλαμβανομένης), διατείνεται ότι ο κόσμος, ψυχικός, νοητικός και φυσικός, καθώς και Θείο, αποτελούν ενιαία πραγματικότητα. «Η ενότητα είναι η μόνη πραγματικότητα -ισχυρίζεται ο νεοεποχίτης και εωσφοριστής Ντέιβιντ Σπένγκλερ- και η ποικιλομορφία της είναι η φαινομενική της έκφραση» (Π.χ. η ολιστική περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη μπορεί να ενσταλαχθεί στην συνείδηση του ανθρώπου κατά τρόπο αδιόρατο, όταν σε τηλεοπτική συζήτηση επί θεμάτων ζωοφιλίας λέγεται π.χ. ότι: «Θα πρέπει να έχουμε την ίδια κλίμακα αξιολόγησης· όπως τον άνθρωπο, το φυτό, το ζώο»

Ο ολισμός διατείνεται ότι, επειδή «Στο επίπεδο των φαινομένων βασιλεύει ο διαχωρισμός», μόλις ο άνθρωπος ρυθμίσει διαφορετικά το «παράδειγμά» του, «η μεταφυσική ενότητα αναβλύζει ως κάτι προφανές. Και μόλις φτάσουμε στο δεύτερο επίπεδο, ο άνθρωπος δεν θεωρεί πια τον εαυτό του ως ένα ον χωριστό από τους ομοίους του» (Αντιθέτως, η Χριστιανική κοσμολογία είναι η πρώτη και η μόνη που συνέλαβε ότι η ύλη και ο κόσμος προήλθαν εκ του μηδενός, δηλαδή από τις Κτισιολογικές Ενέργειες του Θεού, η Ουσία του Οποίου είναι άυλη, απλή, αμιγής, ελεύθερη από κάθε υποστάθμη ή σύνθεση. Η δε Χριστιανική ανθρωπολογία είναι η πρώτη που συνέλαβε τον άνθρωπο ως μοναδικό αυτεξούσιο ον, κτισθέντα από ελευθερία και αγάπη, με ελευθερία βούλησης). Μόλις, δηλαδή, μυηθεί στον ολισμό, το άτομο εισέρχεται σε μια όλβια κατάσταση, αφού το Θείο συγχέεται και συγχωνεύεται με τον άνθρωπο: «Δεν υπάρχει πλέον μοναξιά. Το παρελθόν και το μέλλον συναντώνται. Ακόμα και ο θάνατος έχει ηττηθεί» (Και τούτο, χωρίς την προσφυγή προς τον Χριστιανικό Θεό, προς μεγάλην αγαλλίασιν του Α. Γκράμσι). Δεδομένου δε μάλιστα ότι σε υπο-ατομικό επίπεδο, αποδεικνύεται επιστημονικά ότι η σύσταση της ύλης είναι ενεργειακοί παλμοί, συνάγεται ότι «όλα τα επίπεδα της ύλης, ακόμα και τα άτομα, έχουν ένα είδος νοητικής δραστηριότητας: Τα πάντα σκέπτονται». Αυτό το είδος παμψυχικού ολισμού (Michel LaCroix, Το “New Age”, κεφ. Η Μεγάλη Καμπή, σ. 36 κ. επ.), ευελπιστεί να πείσει τον δυτικό άνθρωπο ότι «Σίγουρα ο κόσμος των λαχανικών είναι συνειδητός» (Joseph Campbell, Η Δύναμη του Μύθου, μτφρ. Ελένη Παπαδοπούλου, κεφ. 1ο Ο Μύθος και ο Σύγχρονος Κόσμος, εκδ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ, σ. 46).

Και ενώ «τα πάντα σκέπτονται», των λαχανικών μη εξαιρουμένων, ο μόνος στον οποίον απαγορεύεται η σκέψη είναι ο δυτικός άνθρωπος, αφού, όπως θα διαπιστώσουμε, ο ολισμός δαιμονοποιεί τόσο τον καρτεσιανό ορθολογισμό, όσο και την Αριστοτελική Λογική, προς χάριν της διαίσθησης, της ενόρασης, της ενδοσκόπησης, του διαλογισμού κ.ο.κ.

Η Νέα Δουλεία

Σοβαροί αναλυτές συμπεραίνουν σήμερα ότι, τόσο η Θεοσοφία, όσο και οι Ουμανιστές (παρακλάδι των οποίων είναι οι νεο-ειδωλολάτρες), καθώς και οι ομάδες του καθ’ εαυτό «New Age», με τις εωσφορικές τους θέσεις, χρησιμοποιούνται για να εκλειάνουν αυτά που συνιστούν τα εσωτερικά εμπόδια που υπάρχουν μέσα στον δυτικό άνθρωπο για την πραγματοποίηση του μαρξιστικού οράματος. Στην ουσία, όμως, όλες οι ανωτέρω θεωρίες έχουν ένα κοινό σημείο με τον Νέο Διαφωτισμό: οδηγούν σε μια «νέα» υποδούλωση, που θα είναι ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη, ακριβώς επειδή, όπως προαναφέραμε, εξαφανίζει την ίδια την βούληση και διαμορφώνει ηττημένους, που εκλαμβάνουν ως δική τους νίκη την πλήρη και ενθουσιώδη συνέργειά τους με τον πραγματικό νικητή, που τους χειραγωγεί αθέατος.

Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι οι καθοδηγητές σκέψης πρωταγωνιστούν, ως νέοι ινστρούχτορες, στην ποθητή από την Νέα Εποχή «αποδόμηση» των «παλαιών» πνευματικών δεδομένων, και πώς μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματικό ότι  «…από τα συντρίμμια τους οικοδομούν ένα μνημείο μιας γλυκιάς υποχώρησης»; (+ π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ, Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, Εκδ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Αθήνα 1996, σ. 147).

      Συμπτωματική ή μη, η «αποδομητική» τους δράση είναι αδύνατον να μην θυμίσει τον U. Muller, ο οποίος, θέτοντας το θέμα στην ευρύτερη βάση του, έγραφε ότι: «Γενικά μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο τύπος, ως πρακτορείο δημοσίων σχέσεων, κινείται από συνωμότες καταστροφείς» (+ π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ, Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, Εκδ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Αθήνα 1996, σ. 87).

      Θα πρέπει, συνεπώς, να αναρωτηθούμε, και ίσως να ρωτήσουμε τους Ινστρούχτορες της Νέας Εποχής, μήπως προϋπόθεση για το Τέλος της Ιστορίας είναι το Τέλος του Ανθρώπου;

Η Άλλη όψις