Αποκαλύψεις δια την προδοσίαν της Πίστεως μας υπό του Αρχιεπισκόπου Κύπρου

Αναδημοσιεύουμε το πρωτοσέλιδο άρθρο του "Ορθοδόξου Τύπου" (11/6/2010) στο οποίο αναλύεται η φιλοπαπική, προδοτική της Ορθοδοξίας συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου στο ΑΠΕ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΥΠΡΟΥ 

Τὸ Βατικανὸν εἶναι ἀδελφὴ ἐκκλησία, ὁ Πάπας κανονικὸς ἐπίσκοπος τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, τὸν ὁποῖον οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι ἀποκαλοῦν εἰς τὴν ἀλληλογραφίαν ἁγιώτατον». Μὲ ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ Κύπρου ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ σύγχρονοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι βασιλικώτεροι τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος συνεβούλευε τοὺς Ὀρθοδόξους, ὅπως βάλουν τὰ δόγματα εἰς τὰς ἀποθήκας. Τί ἔλεγον οἱ ἍγιοιΠατέρες τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν αἵρεσιν τοῦ παπισμοῦ.

Αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνὰ τὸν κόσμον, ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦΟἰκ.Πατριαρχείου καὶ τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ἀποδεικνύονται «Βασιλικώτεραι τοῦ Βασιλέως» ἤτοι «Βασιλικώτεραι» τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος ἠσπάσθη τὴν διπλωματίαν τῆς ἀγάπης τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἔθεσε τὰς βάσεις διὰ τὴν προσέγγισιν ἢ ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τῶν παπικῶν.......
Αἱ σημεριναὶ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑλοποιοῦν τὰς θέσεις καὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος συνεβούλευε: «Νὰ βάλωμε τὰ δόγματα εἰς τὴν ἀποθήκην». «θεολογία ἴσον ἀγάπη». Τοῦτο ἐσήμαινε: «Ἂς μὴ λάβωμεν ὑπ᾽ ὄψιν τὴν Ἀλήθειαν τὴν ὁποίαν ὁμολογεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, καὶ ἂς μὴ ἐλέγξωμεν τὰς αἱρετικὰς καινοτομίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης».
Πῶς αἱ σημεριναὶ κεφαλαὶ τῆς Ἐκκλησίας μας θέτουν τὰ δόγματα εἰς τὴν ἀποθήκην καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὸ περιθώριον; Διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου τῆς
πρεσβυτέρας Ρώμης, τοῦ Βατικανοῦ ὡς ἀδελφῆς ἐκκλησίας καὶ τῆς μὴ ἀναγνωρίσεως τοῦ παπισμοῦ ὡς αἱρέσεως. Τὰ προαναφερόμενα δὲν εἶναι αὐθαίρεται θέσεις τοῦ «Ο.Τ.». 

Εἶναι αἱ ἐπίσημαι θέσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, ὡς τὰς διετύπωσεν εἰς συνέντευξίν του εἰς τὸ Ἀθηναϊκὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων (ΑΠΕ) ὀλίγα 24ωρα πρὸ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα εἰς Κύπρον. Ἡ ἀποκαλυπτικὴ αὐτὴ συνέντευξίς του ἐκθέτει ὁλόκληρον τὴν Διοικοῦσαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀνὰ τὸν κόσμον, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἀνοικτὰ πλέον μὲ τὴν κατηγορίαν τῆς Προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Ἐνῶ ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» ἡ ὁποία ἐτάραξε τοὺς Οἰκουμενιστικοὺς κύκλους ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶ ἔχει γίνει σημαία τῶν Ὀρθοδόξων ἀνὰ τὸν κόσμον ἦτο θεόπνευστος κίνησις καὶ ἐξεδηλώθη τὴν πλέον κατάλληλον στιγμὴν διὰ νὰ δώσωμεν ὅλοι, διὰ τῆς ὑπογραφῆς μας, τὴν μαρτυρίαν ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως μας. 

Τὴν «Ὁμολογίαν Πίστεως» ἐπολέμησαν καὶ πολεμοῦν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καὶ οἱ ἐν Ἑλλάδι Οἰκουμενισταὶ Μητροπολῖται. Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» ἀπεκάλυψεν ὅλας τὰς Προδοσίας των ὡς τὰς περιγράφει εἰς τὴν συνέντευξίν του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, ὁ ὁποῖος εἰς τὴν ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρὸς τὸν κυπριακὸν λαὸν ἀνεγνώριζε τὸν Πάπαν ὡς αἱρετικὸν καὶ ὡς ἐπικίνδυνον διὰ τῆν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν του, ἀφοῦ κάμνει προσηλυτισμὸν διὰ τῆς Οὐνίας. Εἰς τὴν συνέντευξίν του εἰς τὸ Ἀθηναϊκὸν Πρακτορεῖον διακηρύσσει ὅτι:
1ον) Ὁ παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεσις καὶ δὲν ἔχει καταδικασθῆ ὡς αἵρεσις.
2ον) Ὁ παπισμὸς εἶναι ἀδελφὴ Ἐκκλησία. Πετάει διὰ τῶν δηλώσεων αὐτῶν, ὅπως τὸ πράττουν καὶ οἱ ἄλλοι οἰκουμενισταὶ ἐν τῇ Ὀρθοδοξία, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Μάρτυρας τῆς Πίστεως μας εἰς τὰς «ἀποθήκας». Οἱ Ἅγιοι μας εἶχον διαφορετικὴν ἄποψιν διὰ τὸν παπισμόν. Μερικὰ παραδείγματα:
 

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἔγραφε: «Ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι καμμία χρεία νὰ κάμωμεν καμμίαν ἀπόδειξιν. Αὐτὸ γὰρ τοῦτο, ὅπου τόσον μῖσος καὶ τόσην ἀποστροφὴν ἔχομεν ἤδη τόσους αἰῶνας πρὸς αὐτούς, εἶναι μία φανερὰ ἀπόδειξις, ὅτι ὡς αἱρετικοὺς τοὺς βδελυσσόμεθα».
 

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐπισημαίνει: «Μήτε ἡ Παπική, μήτε ἡ τῶν Διαμαρτυρομένων Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθῆ ὡς ἡ ἀληθὴς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διότι τὴν μὲν πρώτην ἠλλοίωσαν αἱ καινοτομίαι καὶ ὁ ἐπάρατος δεσποτισμός, ὧν ἕνεκα καὶ ἀπεσχίσθη τῆς Ὀρθοδόξου, τὴν δευτέραν ἐπίσης αἱ ἀναρίθμητοι καινοτομίαι καὶ ἡ παντελὴς ἀναρχία καὶ διαφωνία. Μόνη δὲ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διετήρησεν ἄνευ οὐδεμιᾶς καινοτομίας τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀκεραίαν καὶ ἐν μόνῃ ταύτῃ ὑπάρχει ἡ ἑνότης, περὶ ἧς ὁ Σωτὴρ παρεκάλει τὸν Πατέρα λέγων: «Πάτερ Ἅγιε, τήρησον αὐ τοὺς ἐν τῷ ὀνόματι σου, οὕς δέδωκάς μοι, ἵνα ὧσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς…» (Ἰωάν. 17, 11) τοῦ θ᾽ ὅπερ βλέπομεν ἐν τῇ καθολικῇ αὐτῆς πράξει».
 

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς (Mansi 31Α, 885DDE) ἔλεγε: «Οὐ μόνον εἰσὶν οἱ λατῖνοι σχηματικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί… Ἡμεῖς δὲ οὐδὲ δι᾽ ἄλλο τι ἐσχίσθημεν αὐτῶν, εἰ μὴ ὅτι εἰσὶν αἱρετικοί• διὸ οὐδὲ πρέπει ὅλως ἑνωθῆναι αὐτοῖς, εἰ μὴ ἐκβάλωσι τὴν προσθήκην ἀπὸ τοῦ Συμβόλου καὶ ὁμολογήσωσι τὸ Σύμβολον, καθὼς καὶ ἡμεῖς». Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς, ἐπίσης, διακηρύσσει: «Φεύγετε αὐτούς, ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν• οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. Καὶ οὐ θαυμαστόν• «αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγ γελον φωτός». Οὐ θαῦμα οὖν, εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζωνται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν… Στήκετε κρατοῦντες τὰς παραδόσεις, ἃς παρελάβετε, τὰ τε ἐγγράφους καὶ τὰς ἀργάφους, ἵνα μὴ τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ. Θεὸς δὲ ὁ πάντα δυνάμενος καὶ ἡμᾶς αὐτῶν ἀπαλλάξας ὡς πονηρῶν ζιζανίων, οἷα καθαρὸν καὶ εὔχρηστον σῖτον εἰς τὰς ἑαυτοῦ ἀποθήκας συνάξειεν».
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἐτόνιζε: «Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἐκπαιδεύτικα εἰς τὴν σπουδὴν σαράντα καὶ πενῆντα χρόνους. Ἐδιάβασα πολλὰ καὶ διάφορα βιβλία καὶ περὶ Ἑβραίων καὶ περὶ Εἰδωλολατρῶν καὶ περὶ ἄλλων ἀσεβῶν καὶ αἱρετικῶν. Ἐρεύνησα τὰ βάθη τῆς σοφίας. Οἱ ἄλλες Πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες. Μόνον ἡ δική μας Πίστις ἡ Χριστιανικὴ εἶναι Ὀρθόδοξος, ἀληθινὴ καὶ Ἁγία». Ὁ ἴδιος ἐπίσης ἐκήρυσσε: «Ὁ ἀντίχριστος εἶναι• ὁ ἕνας ὁ Πάπας καὶ ὁ ἕτερος… Τὸν πάπαν νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία».
 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης ἐπεσήμαινε: «Καμμιὰ ἄλλη Χριστιανικὴ ὁμολογία, ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήση τὸν ἄνθρωπο στὴν τελειότητα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, στὸν ἁγιασμό, στὴν τέλεια κάθαρσι ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, στὴν αἰωνιότητα, διότι οἱ ἄλλες, οἱ μὴ Ὀρθόδοξες ὁμολογίες, κατέχουν "τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίας». (Ρωμ. 1, 18), ἐνόθευσαν τὴν ἀλήθειαν μὲ τὴν σοφιστεία καὶ τὸ ψεῦδος, καὶ ἔτσι δὲν κατέχουν τὰ μέσα τῆς χάριτος γιὰ τὴν ἀνακαίνισι τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὰ τὰ ἔχει μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ μόνη «Ἁγία καὶ ἄμωμος» (Ἐφ. 5, 27).
 

Τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον
Ἀλλὰ καὶ τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον, ὅταν αἱ κεφαλαί του ὑπερασπίζοντο τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ δὲν τὴν ἐπρόδιδον ὡς αἱ σημεριναὶ διεκήρυσσεν ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἀποτελεῖ αἵρεσιν.
Εἰς τὴν ἐγκύκλιον τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1838, διὰ τῆς ὁποίας ἐστρέφετο κατὰ τῶν Λατινικῶν Καινοτομιῶν, ἐτονίζοντο μεταξὺ ἄλλων τὰ ἀκόλουθα: «κατέχετε λοιπόν, τέκνα ἡμῶν ἀγαπητά, τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἡμῶν ἐν ἀκεραιότητι, ἐν εὐθύτητι γνώμης, ἐν ἀπλάστῳ καρδίᾳ, ἐν καθαρῷ ψυχῆς συνειδότι, ἀκεραίαν, ἀπαραχάρακτον, ἀπαράβατον, ἀμετάθετον, ἀδιάβλητον, ἀνυπόκριτον, καὶ ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπεκάλυψεν ἡμῖν, καὶ οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι παρέδωκαν καὶ αἱ θεόπνευσται ἑπτὰ οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἐπεκύρωσαν, δίχα προσθήκης, δίχα ἀφαιρέσεως, δίχα παρεκτροπῆς τινός, ἢ ἀλλοιώσεως, ἵνα ἕξητε σωτηρίαν τὴν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν».
Αἱ σύγχρονοι κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδ. Ἐκκλησίας ἔχουν ἀντίθετον ἄποψιν ἀπὸ αὐτὴν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ΟἰκουμενικῶνΠατριαρχῶν καὶ δι᾽ αὐτὸ ὅσα παρέλαβον ὑπ᾽ ἐκείνων τὰ ρίχνουν εἰς τὰς ἀποθήκας, διακηρύσσουσαι ἀν τιθέτους ἀπόψεις καὶ θέσεις ἀπὸ Ἐκείνους. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐλάμπρυναν τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν «ἐμεγάλωσαν». 

Οἱ σημερινοὶ ἀπορρίπτουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως μας, συρρικνώνουν τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἀδειάζουν τὰς Ἐκκλησίας. Ἠμπορεῖ αἱ κεφαλαὶ νὰ προδίδουν καὶ νὰ διακηρύσσουν, ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς, τὴν ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν» εἰς ἐπίπεδον «προκαθημένων», ἀλλὰ ὁ πιστὸς λαὸς δὲν πρόκειται νὰ τὴν ἀποδεχθῆ. Τὸν πιστὸν λαὸν θὰ τὸν καθοδηγῆ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Βρυεννίου: «Τὸ Πατροπαράδοτον σέβας οὐκ ἀρνησόμεθα… 

Ἐν τούτῳ ἐγεννήθημεν, εἰς τοῦτο ἐβαπτίσθημεν, τού τῳ συνανεστάφημεν, ἐν τούτῳ ζῶμεν καὶ ἐν τούτῳ κοιμηθησόμεθα• εἰ δὲ καιρὸς καλέσει, μυριάκις ὑπὲρ τούτου ἀποθανούμεθα καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς τῆς ἀληθοῦς ταύτης ὁμολογίας χωρίσαι δυνήσεται. Μὴ μὲταιρε ὅρια αἰώνια, μηδὲ μετατίθῃ νομοθεσίας ἀρχαίας… 

Ἄχρι τέλους, ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ, μείνωμεν ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ στερροί, ἀρραγῆ φυλάξωμεν τὴν εὐσέβειαν, ἀσάλευτον καὶ βεβαίαν τὴν πίστιν τηρήσωμεν, αἰδεσθῶμεν τοὺς Πατέρας, εὐλαβηθῶμεν τοὺς Ἁγίους, φοβηθῶμεν τὸν Κύριον, καὶ μὴ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν προδῶμεν. Οὐδεὶς ἡμᾶς ἠναγκάζει, οὐδὲ βιάζεται προφανῶς, ἂν μὴ ἡμεῖς τοῦ καλοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος ἡμᾶς αὐτοὺς ἀποστήσωμεν. Στῶμεν, λοιπόν, ἀνδρείως καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς ἀνατρέψαι δυνήσεται»

Θρησκευτικά