Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία -Κεφάλαιον 5ον - «Η αρχή της φιλονικίας»

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

Το παρόν πόνημα είναι μία αυθεντική μαρτυρία, μία συγκλονιστική κατάθεση ενός πρώην μοναχού του παπικού δόγματος, που έθεσε ως προτεραιότητα στην ζωή του την ανεύρεση της Αλήθειας. Η αφορμή ήταν ένα έγγραφο που ανακάλυψε όταν ταξινομούσε και αξιολογούσε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης της μονής στην οποία ανήκε. Αυτό το έγγραφο πυροδότησε μέσα του μία κρίση συνειδήσεως η οποία τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον πνευματικό του πατέρα, τους φίλους του, τους συμμοναστές του, την ιεραρχία και με αυτή την ίδια εκκλησία του, μαζί με όλα τα δόγματά της και τις «αλήθειες» της.

Η επίπονη πορεία του εν λόγω μοναχού όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία» αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα, ότι για την απόκτηση της Αλήθειας, κάθε άνθρωπος οφείλει να θυσιάσει τα πάντα.

Το παρόν βιβλίο συστήνεται προς ανάγνωση σαν μία αναγκαιότητα, σε όλους τους ακολούθους της παπικής εκκλησίας. Επίσης, είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για τους Ορθοδόξους για να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν καλύτερα την μεγάλη δωρεά που λάβαμε από τον Θεό, να είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού.

Η δολοφονία τού σεβ. Παύλου ντε Μπαγιεστέρ, δεν κατέστη δυνατή να σταματήσει το έργο του. Το βιβλίο του παραμένει ένα μνημείο κατά τής Παπικής πλάνης, με πλήρη τεκμηρίωση όλων όσων ισχυρίζεται, μέσα από παπικά έγγραφα και επίσημα αρχεία τού Παπισμού. Είναι συγκλονιστικό να βλέπει κάποιος τόσο καθαρά, ότι ο παπισμός δεν είναι απλώς μια αίρεση πλάνης, αλλά και σκόπιμης παραποίησης τής αλήθειας, θυσιασμένης στο βωμό τής παπικής ισχύος.

(Για να διαβάστε περασμένα κεφάλαια πατήστε πάνω στα περιεχόμενα)

Περιεχόμενα

1. Οι πρώτες αμφιβολίες

2. Οι συμβουλές του πνευματικού

3. Η μοναρχία του Πάπα

4. «Συ ει Πέτρος...»

5. Η αρχή της φιλονικίας

6. «Έξελθε ο λαός μου εξ αυτής...»

7. Προς το Φως

8. Η συνάντηση με την αλήθεια

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5^ο.

Η αρχή της φιλονικίας

Όταν οι ιδέες μου άρχισαν να γίνονται γνωστές, άρχισε επίσης να κυκλοφορεί η φήμη ότι ήμουν ένας επικίνδυνα ύποπτος για αίρεση μοναχός.

«Αν ζούσαμε λίγους αιώνες πριν», μου έγραψε αυστηρά ένας σεβάσμιος επίσκοπος, νυν καρδινάλιος, «οι θεωρίες τις οποίες η Αιδεσιμότητά σας αναπτύσσει θα είχαν αποτελέσει υπέρ αρκετό αίτιο για να σάς οδηγήσουν στο πυρ της Ιεράς Εξετάσεως».

Δεν άργησε επίσης να διαδοθεί ότι οι ανώτεροί μου εκκλησιαστικοί παράγοντες ήταν διατεθειμένοι να μεσολαβήσουν στην υπόθεση προκειμένου να ματαιωθεί η χειροτονία μου σε διάκονο[1].

Έφθασαν να επικαλεσθούν την μοναχική ευχή της υπακοής και της πειθαρχίας, για να με υποχρεώσουν να εγκαταλείψω ενσυνείδητα τις πεποιθήσεις μου. Κατ’ αυτούς, όφειλα να υπακούω τυφλά και να μην ασχολούμαι με τίποτα περισσότερο, εφόσον δικαίωμα εξετάσεως των ζητημάτων της πίστεως είχε μόνο η υψηλή ιεραρχία της Εκκλησίας.

Αν πίστευα στην Αποστολική Εκκλησία, μου έλεγαν, όφειλα να ακολουθώ σε όλα τους
κανονικούς διαδόχους των Αποστόλων. Αλλά η χάρις του Κυρίου επέτρεψε να μείνω ακλόνητος στις πεποιθήσεις μου, έχοντας μπροστά μου τα αποφθέγματα του αγίου Ειρηναίου σχετικά με τους ετεροδόξους: «Από το γεγονός και μόνο ότι έχουν την αποστολική διαδοχή δεν μπορούν να έχουν απαίτηση να είμαστε οπαδοί τους. Πρέπει να ακολουθούμε τους καλούς και να χωριστούμε από τους κακούς διαδόχους των Αποστόλων»[2].

Πράγματι, η ρωμαϊκή Εκκλησία μπορεί να έχει την τυπική αποστολική διαδοχή λόγω των διαδοχικών επιθέσεων των χειρών των επισκόπων, αλλά όχι την αληθινή διαδοχή της πίστεως και της αποστολικής διδασκαλίας· αυτήν την οποίαν ο άγιος Παπίας εγκωμίαζε στους χριστιανούς της Ρώμης κατά τον δεύτερο αιώνα λέγοντας: «Σε κάθε διαδοχή και σε κάθε τόπο τηρούνται ό,τι απαιτούν ο Νόμος, οι προφήτες και ο Κύριος»[3].

Τίποτα δεν μπορούσε πια να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Γι' αυτό, όταν ένας ιερέας, ο οποίος από τότε δεν έπαψε να μου μιλά με κακία, με ονόμασε δημοσίως «αγνώμονα υιό της καθολικής Εκκλησίας», εξέφρασα τις αμφιβολίες μου στο αν ο τίτλος του «καθολικού» ταίριαζε πραγματικά στον παπισμό, τον οποίο χαρακτήρισα «ασεβή καινοτομία»[4], καθώς «η αληθινή καθολική πίστη είναι εκείνη του παλαιού και οικουμενικού χριστιανισμού»[5].

Και πράγματι, εγώ ο ίδιος θεωρούσα τον εαυτό μου περισσότερο καθολικό από την ίδιά μου την Εκκλησία: «Καθολικός είναι στην πραγματικότητα εκείνος που αγαπά την αλήθεια του Θεού, την Εκκλησία, το σώμα του Χριστού [...] εκείνος που δεν προτιμά τίποτα άλλο, παρά μόνο την θεία θρησκεία, και δεν θέτει υπεράνω της την εξουσία ενός ανθρώπου, σεβόμενος μόνο την αρχαία και μοναδική πίστη· και περιφρονώντας την εξουσία αυτήν και μένοντας σταθερά και ακλόνητα συνδεδεμένος με την αληθινή πίστη, είναι αποφασισμένος να μην πιστεύει τίποτα άλλο εκτός από εκείνο που γνωρίζει ότι θέσπισε η Εκκλησία από την αρχή της πορείας της»[6].

Όταν με ρωτούσαν αν εγώ, ο τελευταίος και ελάχιστος από τους μοναχούς του τάγματος του αγίου Φραγκίσκου, τολμούσα να κρίνω και να ονομάζω πλανεμένη ολόκληρη την Εκκλησία μου με όλους τους Πάπες, τις συνόδους και τους θεολόγους της, απαντούσα απλώς επαναλαμβάνοντας τους λόγους του Τερτυλλιανού: «Κάθε διδασκαλία που αντιτίθεται στην αλήθεια που έχει διδάξει η Εκκλησία, οι Απόστολοι, ο Χριστός και ο Θεός Πατήρ, πρέπει να κρίνεται ως λανθασμένη»[7].

Σημειώσεις

---

[1] Κάθε υποψήφιος προς χειροτονία στην ρωμαιοκαθολική Εκκλησία οφείλει απαραιτήτως να ορκίζεται επισήμως, μεταξύ των άλλων, και τα εξής: «Πιστεύω ακράδαντα ότι η Εκκλησία κτίσθηκε πάνω στον Πέτρο, αρχηγό της αποστολικής ιεραρχίας, και στους διαδόχους του» (Motu Proprio Sacrorum Antistitum, Pii X. Actae Sanctae Sedis, II. 1910, 669-672).

[2] Αγ. Ειρηναίου, κατά Αιρέσεων, IV, κεφ. 26.

[3] Αγ. Παπία (Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορ., IV, 22, 1-3).

[4] Η ετυμολογία του όρου «καθολικός» δεν αρμόζει σε εκείνους που αποσχίσθηκαν ακριβώς από την καθολικότητα της Εκκλησίας.

[5] Αγ. Βικεντίου του εκ Λειρίνου, Commonitorium, XVIII, 5.

[6] Αγ. Βικεντίου του εκ Λειρίνου, Commonitorium, XX, 1, 2.

[7] Τερτυλλιανού, De Prascriptionibus Hareticorum, κεφ. 21.

Έκδοσις Ιεράς Βασιλικής και Σταυροπηγιακής Μονής Μαχαιρά

«Έτοιμοι αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος». (Α' Πέτρ. 3, 15)

Εικόνα εμπροσθοφύλλου: Ο νεαρός Φραγκίσκος ως μοναχός του τάγματος του αγίου Φραγκίσκου (Καπουτσίνοι).

© Ιερά Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή Μαχαιρά

Ιστορική αναφορά: Ο ανά χείρας τόμος εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1954 από τον συγγραφέα του π. Παύλο ντε Μπαγιεστέρ, υπό τον τίτλο «Η μεταστροφή μου εις την Ορθοδοξίαν».

Η παρούσα έκδοση, στην οποία το κείμενο μεταφέρθηκε εκ του πρωτοτύπου στην Νέα Ελληνική, πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2009 σε 5000 αντίτυπα.

ISBN: 978-9963-648-20-7

oodegr.com