Αγίου Αντωνίου - Οι Δαίμονες και οι πανουργίες τους.

 ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ  

ΟΙ  ΔΑΙΜΟΝΕΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ  ΤΟΥΣ

Πρώτα, λοιπόν, ας ξέρουμε, ότι οι δαίμονες, όχι για­τί λέγονται δαίμονες, έτσι κι' έγιναν. Διότι ό Θεός δεν έκαμε τίποτα κακό. Καλοί πλάσθηκαν κι' αυτοί. Επειδή όμως ξέπεσαν από το ουράνιο φρόνημα (από την α­γαθή πνευματική προαίρεση) και του λοιπού κυλιούνται γύρω από τη γη (διαρκώς ασχολούνται περί τα γήινα), τους μεν "Έλληνες εξαπάτησαν με τις (μυθολογικές) φαντασίες των, από φθόνο δε προς εμάς τους Χριστια­νούς, κινούν τα πάντα εναντίον μας, θέλοντας να μας εμποδίσουν την άνοδο μας προς τους ουρανούς, για να μην ανεβούμε εμείς εκεί, άπ' οπού έπεσαν αυτοί.

Γι' αυτό, είναι ανάγκη πολλής προσευχής και ασκή­σεως, ώστε ό καθένας, λαβαίνοντας δια του 'Αγίου Πνεύ­ματος χάρισμα διακρίσεως πνευμάτων, να μπόρεση να γνωρίσει τις πανουργίες τους. Ποιοι π.χ. είναι λιγότερο φαύλοι, ποιοι είναι φαυλότεροι, σε τι επιτηδεύεται με ι­διαίτερη φροντίδα κι επιμέλεια, και πώς ανατρέπεται και διώχνεται ό καθένας τους. Γιατί είναι πολλές οί πα­νουργίες τους και τα κινήματα της επιβουλής των εναν­τίον μας.

Ό μακάριος Παύλος κι' οί μαθητές του τα είχαν μά­θει τα τεχνάσματα αυτά και έλεγαν: «Διότι δεν αγνοού­με τα νοήματα του» (τις μηχανορραφίες του) Β` ΚΟΡ Β,11.

εμείς δε οφείλομε, βάσει της πείρας πού έχομε άπ' αυτά, να διορθώνομε ό ένας του άλλου τις ζημιές, πού τυχόν έπαθε άπ' αυτούς. Γι' αυτό, λοιπόν, κι' εγώ, μιας κι' έχω μερική πείρα από αυτά, θα σας τα ειπώ, γιατί' είστε τέκνα μου πνευματικά.

 ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΣ ΜΑΣ.

Λοιπόν, αν δουν οί δαίμονες και όλους τους άλλους, βέβαια, Χριστιανούς, μα περισσότερο τους μοναχούς, να δείχνουν φιλοπονία στην άσκηση και νά-προκόβουν, πρώ­τα μεν επιτίθενται και πειράζουν, βάζοντας αλλεπάλλη­λα εμπόδια στο δρόμο τους. Τέτοια διαβολικά σκάνδα­λα είναι οί
πονηρές σκέψεις — οί πονηροί διαλογισμοί. 'Αλλά δεν πρέπει εμείς να φοβόμαστε τις ύπουλες αυτές ενέργειες τους. Διότι, με προσευχές και νηστείες και με πίστη προς τον Κύριο, πέφτουν αμέσως μόνοι τους.

Αλλά και αφού πέσουν, δεν παύουν, αλλά και πά­λιν έρχονται πανούργα και δόλια. Όταν δεν κατορθώ­σουν στα φανερά να εξαπατήσουν την καρδιά με βρώμικους, μα ηδονικούς, λογισμούς, επιτίθενται πάλιν με άλ­λον τρόπο. Πλάθουν φαντάσματα και προσπαθούν να μας εκφοβίσουν,  υποκρινόμενοι διάφορες μορφές και εμ­φανίσεις. Μιμούνται γυναίκες, θηρία, ερπετά, και πλή­θος στρατιωτών ή αλλάζουν τα μεγέθη των πραγμάτων.

Άλλ' ούτε και τότε πρέπει να δειλιάζουμε με τα φαντάσματα τους αυτά. Γιατί δεν είναι τίποτε και γρή­γορα εξαφανίζονται, εάν μάλιστα ό καθένας μας οχυρώνει τον εαυτό του με την πίστη και το σημείον του Σ Σταύρου.

Είναι και τολμηροί και πολύ αναιδείς, γιατί ακόμη κι' αν νικηθούν μ' αυτόν τον τρόπο και πάλιν επιτίθεν­ται με άλλον τρόπο.

Προσποιούνται ότι μαντεύουν και προλέγουν τα μέλ­λοντα και παρουσιάζονται ψηλοί ως τη στέγη και με φαρδιές πλάτες, ώστε όσους δεν μπορέσουν ν' απατήσουν με τους λογισμούς, μήπως τους παρασύρουν με τέτοιες τρομερές φαντασίες. Εάν όμως δρουν την ψυχή ασφαλι­σμένη στην πίστη και την ελπίδα της διανοίας, προσκαλούν του λοιπού τους αρχηγούς των.

 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Έλεγε, πώς πολλές φορές φαίνονται όπως φανέρω­σε ό Κύριος τον διάβολο εις τον Ιώβ, λέγοντας του:

«Λάμπουν τα μάτια του ως είδος εωσφόρου — σαν ή­λιος χαραυγής.

Από το στόμα του πηδούν λαμπάδες αναμμένες κι' εκσφενδονίζονται φωτιάς κομμάτια, άπ' τα ρουθούνια του βγαίνει καπνός, όπως από κα­μίνι που σιγοκαίγεται με -πυρακτωμένα κάρβουνα.

Είναι ή ψυχή του θράκα αναμμένη και φλόγα βγαίνει άπ' το στόμα του» ΙΩΒ ΜΑ, 9-12.

Έτσι εμφανιζόμενος ό άρχοντας των δαιμόνων φο­βερίζει, όπως προείπα, γιατί καυχιέται για μεγάλα πρά­γματα, ό πανούργος, όπως τον απέδειξε ό Κύριος και πάλι, στον Ιώβ, λέγοντας:

«Θωρεί το σίδερο για άχυρο και το χαλκό σαν σά­πιο ξύλο και θεωρεί τη θάλασσα σαν φιαλίδιο του με αρωματάκι, πώς έχει στην ιδιοκτησία του σαν λάφυρα τα Τάρταρα της Αβύσσου και την ίδια την Άβυσσο τη λο­γαριάζει για περίπατο του»^. ΙΩΒ ΜΑ, 18-24

 Άλλα και μέσω του Προφήτου μας απεκάλυψε ό Κύ­ριος τις πανουργίες του διαβόλου, λέγοντας, πώς: «Είπεν ο εχθρός: Αδιάκοπα θα το επιδιώξω καί δεν μπορεί παρά να κυριέψω τον άνθρωπο» . ΕΞΟΔΟΣ ΙΕ, 9

Καί με άλλον Προφήτη μας αποκαλύπτει πώς μεγαλοκαυχιέται ό διάβολος, λέγοντας:

«θα καταλάβω με το χέρι μου την οικουμένη όλη, σαν μια φωλιά πουλιού,

καί θα τη σηκώσω όπως παίρνω τα εγκαταλειμμένα αυγά»ΗΣ. 1,14.

Καί, γενικά, με τέτοια επιχειρήματα κομπάζουν καί τέτοια υπόσχονται,  για να απατήσουν τους θεοσεβείς. Άλλα εμείς καί πάλιν οι πιστοί ούτε μ' αυτά πρέ­πει να φοβόμαστε τις φαντασίες του διαβόλου καί να προσέχουμε τις φωνές του, γιατί ψεύδεται καί δεν λέει ολωσδιόλου τίποτε το αληθινό.

«Μη σε    μέλει πού,   τέτοια λέγοντας,   αποθρασύνεται τόσο, γιατί σύρεται σαν το θαλάσσιο κήτος (τον καρχαρία) με το αγκίστρι από τον Σωτήρα καί του έχει βάλει γύρω στη μύτη χαλινάρια (γκέμια, καπίστρια), όπως στο κτήνος, είναι δεμένος άπ' το ρουθούνι με κρίκους σαν τους δραπέτες κι' έχει στα χείλη περάσει δακτυλίδι (όπως στους ταύρους)».

Έχει δεθεί από τον Κύριο σαν (ασήμαντο) σπουρ­γίτι, για να τον    περιπαίζουμε εξευτελιστικά εμείς. Ακό­μη, είναι ριγμένος κατά γης, κι' αυτός καί όλα τα δαι­μόνια της παρέας του, όπως τα φίδια κι' οί σκορπιοί, για να καταπατιούνται από μας τους χριστιανούς. ΛΟΥΚ, 1,19

Γνώρισμα της αδυναμίας του αυτής είναι ότι εμείς τώρα, πολιτευόμαστε εναντίον του. Γιατί αν καί δηλώ­νει πώς αφανίζει τη θάλασσα καί κατέχει την οικουμέ­νη, να τώρα, πού δεν μπορεί να εμπόδιση την ασκητική ζωή σας, ούτε κι' έμενα, πού σας μιλάω εναντίον του.

Ας μη προσέχομε, λοιπόν, σ' ότι λέει, γιατί ψεύδε­ται, μήτε καί να δειλιάζουμε με τα φαντάσματα του, μιας κι είναι ψεύτικα κι' αυτά.

Γιατί δεν είναι φως αληθινό, αυτό πού φαίνεται με τα τεχνάσματα αυτά, αλλά είναι μάλλον τα προοίμια καί οί εικόνες του πυρός εκείνου, πού Έχει προετοιμασθεί γι' αυτούς ( στη Δευτέρα Παρουσία). Ακόμη για­τί προσπαθούν να εκφοβίζουν τους ανθρώπους μ' αυτά, για τα όποια μέλλουν να κατακριθούν.

Έτσι φαίνονται καί παρ' όλα αυτά εξαφανίζονται χωρίς να βλάψουνε κανέναν από τους πιστούς, παίρνον­τας μάλιστα τη μορφή του πυρός πού μέλλει να τους δε­χτή. Ούτε γι' αυτά, λοιπόν, είναι σωστό να τους φοβούμεθα, διότι όλα τους τα τεχνάσματα για τίποτα δεν λο­γαριάζονται, από τη χάρι του Χριστού.

ΔΟΛΙΕΣ   ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ  ΤΩΝ  ΔΙΑΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΟΥΣ

Είναι και δόλιοι και έτοιμοι να μεταβάλλονται και μετασχηματίζονται σε όλα. Πολλές φορές κάνουν πώς ψάλλουν μουσικά, χωρίς να φαίνονται και χρησιμοποιούν λέξεις από τις Γραφές. Και μερικές φορές, όταν εμείς διαβάζουμε, ευθύς αυτοί επαναλαμβάνουν σαν ηχώ πολλές φορές τα ίδια πού έχουν διαβαστεί. Και σαν κοιμόμαστε μας σηκώνουν για προσευχές. Κι' αυτό το κά­νουν συνεχώς, ώστε σχεδόν δεν μας αφήνουν ούτε να κοι­μηθούμε.

Κάποτε - κάποτε, Όταν μεταμορφώνονται σε μονα­χούς, προσποιούνται να μιλούν σαν ευλαβείς, για να μας πλανήσουν με το σχήμα μας κι' έπειτα να τραβήξουν όπου θέλουν αυτούς πού εξαπάτησαν.

Άλλα δεν πρέπει να τους προσέχομε, έστω κι' αν μας ξυπνούν για προσευχή και αν μας συμβουλεύουν να μη τρώμε καθόλου ή αν προσποιούνται πώς μας κα­τηγορούν και μας κοροϊδεύουν για κείνα πού κάποτε μας έκαμαν συγκατάβαση.

Διότι δεν τα κάνουν αυτά από ευλάβεια ή για την αλήθεια, αλλά για να φέρουν σε απελπισία τους ακέ­ραιους και να ειπούν πώς είναι ανώφελη ή ασκητική ζωή, να κάμουν τους ανθρώπους να τη σιχαθούν, διότι δήθεν ή μοναχική ζωή είναι φορτική και βαρύτατη, και να εμ­ποδίσουν όσους πολιτεύονται εναντίον τους.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΦΙΜΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ

        Ό Προφήτης Άββακούμ σταλμένος από τον Κύριο, κάτι τέτοιους δαίμονες ελεεινολογούσε, λέγοντας τα έ­ξης: «'Αλίμονο σ' εκείνον πού ποτίζει τον πλησίον του με το ποτήρι της οργής του, πού φέρνει θολερή καταστροφή»^. ΑΒΒΑΚΟΥΜ Β, 15.

 Διότι τα τέτοια τεχνάσματα και ενθυμήματα μεταστρέφουν τον άνθρωπο πού παίρνει το δρόμο
για την αρετή.

Αλλά και ό ίδιος ό Κύριος και για τον εαυτό του, παρ' όλον ότι έλεγαν την αλήθεια οι δαίμονες (γιατί στ' αλήθεια το έλεγαν: Σύ είσαι ό Υιός του Θεού), όμως τους φίμωνε και τους εμπόδιζε να το διαλαλούν, μή­πως, καμιά φορά, μαζί με την αλήθεια, σπείρουν από πάνω και τη δική τους την κακία, και για να μας συνηθίσει κι' εμάς, ποτέ να μην τους προσέχομε, έστω κι' αν φαίνονται πώς λένε την αλήθεια.

Διότι, ενώ έχομε τις Άγιες Γραφές και την ελευθε­ρία από τον Σωτήρα, είναι απρεπές να διδασκώμεθα α­πό το διάβολο, ό όποιος δεν φύλαξε το δικό του αξίωμα, πού του ώρισε ό Θεός, αλλά θέλησε άλλα άντ' άλλων.

Δια τούτο κι' Όταν ακόμη λέει λέξεις από τις Γρα­φές τον εμποδίζει (ό Θεός) λέγοντας: «Και στον αμαρτωλό είπε ό Θεός, διατί διηγείσαι εσύ τα δικαιώματα

μου (τους νόμους μου), και πιάνεις τη διαθήκη μου με το στόμα σου;» ΨΑΛΜΟΙ ΜΘ16.

όλα τα κάνουν τα δαιμόνια και φωνάζουν και θο­ρυβούν και υποκρίνονται και ταράζουν το περιβάλ­λον για ν' απατήσουν τους ακέραιους (τους σταθερούς στην πίστη).

Ακόμη κάνουν και χτύπους και γελούν ανόητα και σφυρίζουν. Κι' αν δεν τους προσεχή κανείς αρχίζουν να κλαίνε και θρηνούν γιατί νικήθηκαν.

ΝΑ ΚΩΦΕΥΟΜΕ ΣΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

         Ό Κύριος, λοιπόν, ως Θεός φίμωσε τους δαίμονας κι' εμείς πού μάθαμε πολλά από τους Αγίους, πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα μ' εκείνους και να μιμούμεθα την ανδρεία τους. Διότι κι' εκείνοι, παρατηρώντας όλα αυ­τά, έλεγαν: «Ενώ συνάγεται ό αμαρτωλός εναντίον μου, κουφαίνομαι και ταπεινώνομαι και σιωπώ (από αγαθά ελατήρια και όχι από ανάγκη») ΨΑΛΜΟΣ ΜΗ 2-3

. Και πάλιν: «Εγώ δε, σαν τον κουφό, δεν άκουγα (τα λόγια τους) και σαν να ήμουν άλαλος, δεν έβγαζα μιλιά άπ' το στόμα μου, κι' έκανα πώς δεν ακούω καί πώς δεν προσέχω τους άδι­κους ελέγχους των»  ΨΑΛΜΟΣ ΛΖ 14-15

Κι' εμείς, λοιπόν, ας μην τους ακούμε, σαν ξένοι που μας είναι, μήτε να τους υπακούμε, έστω κι' αν μας ξε­σηκώνουν για προσευχή ή αν φωνάζουν για νηστείες αλ­λά να προσέχουμε στην πρόθεση μας να ασκηθούμε μάλ­λον καί να μην απατόμεθα άπ' αυτούς, που όλα τα κά­νουνε με δόλο.

Δεν πρέπει δε να τους φοβούμεθα, έστω κι' αν φαίνονται  ότι μας επιτίθενται ή κι' αν μας απειλούν με θά­νατο διότι είναι ανίκανοι καί δεν μπορούν τίποτα να κάμουν, παρά μόνο να φοβερίζουν.

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ  ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ   ΣΕ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΊΕΣ

Γι' αυτό πού πρόκειται να σας ειπώ, σας έχω ήδη μιλήσει πρόχειρα. 'Αλλά καί τώρα δεν θα βαρεθώ να σας μιλήσω εκτενέστερα για οσα αφορούν τους δαίμο­νας, γιατί ή υπόμνησης αυτή θα σας εξασφάλιση.

Όταν ό Κύριος ήλθε στη γη, ξέπεσε ό εχθρός καί αδυνάτισαν οι δυνάμεις του. Γι' αυτό καί δεν μπορεί να κάμει τίποτε. Σαν τύραννος όμως πού είναι, δεν ησυχά­ζει, καίτοι έπεσε, άλλ' απειλεί έστω καί με λόγια μόνον. Μαζί με τ' άλλα ας το σκέφτεται καθένας από σας κι' αυτό καί θα μπορεί να καταφρονεί τα δαιμόνια.

Καί αν μεν ήσαν ντυμένοι τέτοια σώματα, σαν τα δικά μας, θα μπορούσαν να λένε, ότι κρύβονται οι άν­θρωποι και δεν τους βρίσκουμε, άλλ' άμα τους βρούμε τους βλάπτουμε, θα μπορούσαμε κι' εμείς να κρυβόμα­στε, ώστε να μη μπορούν να μας βρουν, γιατί θα τους κλείναμε τις πόρτες. όμως δεν είναι έτσι, άλλα μπο­ρούν να μπουν και με κλειστές τις πόρτες και βρίσκον­ται σ' όλον τον αέρα, κι' αυτοί και ό πρώτος μεταξύ τους διάβολος.

Είναι και κακοθελητές και έτοιμοι να βλάπτουν και όπως Είπεν ό Σωτήρ: «Είναι εξ αρχής ανθρωποκτόνος ό πατήρ της κακίας διάβολος» ΙΩΑΝ Η, 44. Άλλα εμάς δεν μπόρε­σε να μας φονέψη πνευματικά και ζούμε τώρα κατά τον τρόπο του Χριστου και πολιτευόμεθα όλο και περισσό­τερο εναντίον τους.

Είναι φανερό πώς δεν περνάει τίποτα άπ' το χέρι τους, μιας και ούτε ο τόπος τους εμποδίζει να μας επιβουλεύονται, ούτε μας βλέπουν σαν φίλους των για να μας λυπηθούν, ούτε φιλάγαθοι είναι για να μας διορθώ­σουν. Άλλα μάλλον είναι πονηροί και τίποτε δεν τους α­πασχολεί, παρά να βλάπτουν αυτούς πού αγαπούν την αρετή και τους θεοσεβείς.

Επειδή όμως δεν έχουν τη δύναμη τίποτε να κάνουν, γι' αυτό και δεν το κάνουν, παρά μονάχα φοβερίζουν. Διότι, εάν μπορούσαν, δεν θ' αργοπορούσαν, άλλ' ευθύς θα ενεργούσαν το κακό, γιατί είναι έτοιμοι και προδιατεθειμένοι σ' αυτό και μάλιστα εναντίον μας.

Και να, αλήθεια, τώρα πού συγκεντρωθήκαμε, μι­λάμε εναντίον τους και ξέρουν καλά, ότι, έφ' όσον ε­μείς προκόβουμε, αυτοί αδυνατίζουν. Εάν, λοιπόν, είχαν την εξουσία, κανέναν από μας τους Χριστιανούς δεν θ' άφηναν να ζει. «Διότι αυτό πού σιχαίνεται ο αμαρτω­λός είναι ή θεοσέβεια» .ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ, 25

 Κι' επειδή δεν έχουν καμιά δύναμη, γι' αυτό μάλλον τους εαυτούς των πληγώνουν, για­τί δεν μπορούν να κάμουν τίποτε άπ' όσα απειλούν.

Έπειτα, για να μην τους φοβόμαστε, πρέπει να σκεφτόμαστε και το έξης: Εάν είχαν τη δυνατότητα, δεν θα ερχόταν τόσοι πολλοί, σαν όχλος, Ούτε θα έκαναν φαντάσματα, ούτε θα μηχανεύοντο πώς να αλλάζουν διαρκώς μορφές και τρόπους εμφανίσεως, άλλα θ' αρκούσε νά έρθει ένας και μόνον, για να μας κάνη αυτό πού και μπορεί και θέλει. Πολύ περισσότερο, διότι όποιος έ­χει την εξουσία, δεν σκοτώνει με φαντάσματα, ούτε με το πλήθος του φοβερίζει, άλλ', ευθύς ως το θέληση, κά­νει κατάχρηση της εξουσίας του.

Άλλα οί δαίμονες, επειδή δεν μπορούν να κάμουν τί­ποτε, παίζουν σαν ηθοποιοί επί σκηνής, αλλάζουν τις μορφές των και φοβίζουν τα μικρά παιδιά με τη φαντα­σία του πλήθους των και με τις εναλλαγές μορφών, πρά­γματα δηλαδή, από τα όποια οφείλουμε περισσότερο να τους καταφρονούμε, σαν αδύνατους.

Ό αληθινός άγγελος, πού στάλθηκε από τον Κύριο κατά των Άσσυρίων, δεν έλαβε ανάγκη να συνοδευθή από πλήθος, ούτε από εξωτερική (των ενδυμασιών και της μορφής) φαντασία, ούτε από κτύπους ή κρότους, αλ­λά έκαμε ήρεμα χρήσιν της εξουσίας του και σκότωσε αμέσως εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες. Δ. ΒΑΣΙΛΕΩΝ Ιθ, 35.

 Αυτά κάνει ό άγγελος ό Ισχυρός, άλλα οι αδύνατοι δαίμονες τίποτε δεν μπορούν να κάμουν, τέτοιοι πού είναι, έστω κι αν προσπαθούν να εκφοβίσουν με τα φαντάσματα τους.

ΟΙ  ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΩΒ ΚΑΙ Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ  ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Εάν σκεφθεί κανείς τα παθήματα του ΙΩΒ και ειπεί:

Γιατί, λοιπόν, Όταν βγήκε ο διάβολος (από την παράσταση του ενώπιον του θεού), τα έκαμε όλα κατ` αυτού; και τον απογύμνωσε από τα υπάρχοντα του, σκό­τωσε τα τέκνα του, κι εκείνον τον χτύπησε με πληγή φρικτή και οδυνηρή ;

 Ας ξέρη πάλιν αυτός πού ερωτά, ότι δεν ήταν ό διάβολος ό Ισχυρός, άλλα ό Θεός, πού του παρέδωσε τον Ιώβ για δοκιμασία (της πίστεως και της υπομονής του). Και επειδή δεν μπορούσε να κάμει τίποτε, ζήτησε από το Θεό την άδεια καί, μόλις την έλαβε, έκαμε ότι έκαμε εναντίον του  Ιώβ.

Ώστε κι άπ' αυτό βγαίνει περισσότερο επιβαρημένος ό εχθρός, διότι, καίτοι ήθελε, ούτε εναντίον και ε­νός μόνον δικαίου ανθρώπου μπόρεσε να κάνη τίποτα διότι, αν είχε δύναμη, δεν θα ζητούσε την άδεια επειδή τη ζήτησε, όχι μια αλλά καί για δεύτερη φορά, άπ' αυτό φαίνεται ότι είναι ανίκανος καί δε μπορεί να κάνη τίποτε.

Καί το θαυμαστόν, βέβαια, δεν είναι ότι δεν μπόρε­σε τίποτε εναντίον του Ιώβ, αλλά ότι ούτε κατά των κτηνών του θα γινόταν καταστροφή, εάν δεν το επέτρε­πε ό Θεός μα ούτε κατά των χοίρων, έχει την εξουσία. Διότι, όπως γράφει το Ευαγγέλιο,  «Παρακαλούσαν  τον Κύριο, λέγοντας: Έπίτρεψέ μας να απέλθομε στους χοίρους». ΜΑΤΘΑΙΟΣ Η, 31.

 Εάν, λοιπόν, δεν έχουν εξουσία, Ούτε στους χοίρους, πολύ περισσότερο δεν έχουν εξουσία στους αν­θρώπους, πούνε πλασμένοι κατ' εικόνα Θεού.

ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ «ΤΟΥ ΠΑΤΕΙΝ ΕΠΑΝΩ ΟΦΕΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΩΝ»

Αρα, το Θεό μονάχα πρέπει να φοβούμεθα, κι` αυ­τούς να τους καταφρονούμε καί να μην τους φοβόμαστε καθόλου. Άλλα, όσο περισσότερο πράττουν αυτοί αυτά, τόσο καί περισσότερο να επαυξάνομε εμείς την άσκηση μας εναντίον τους.

Διότι μέγα όπλο κατ' αυτών είναι ή ορθή (ακριβής καί σωστή) ζωή, καί ή πίστης προς τον Θεόν. Φοβούνται πράγματι τη νηστεία των ασκητών, την αγρυπνία, τις προσευχές, την πραότητα, τον ήσυχο χαρακτήρα, τον αφιλάργυρο, τον ακενόδοξο (την έλλειψη ψωρουπερηφάνειας), την ταπεινοφροσύνη, το φιλόπτωχον, τις ελεημο­σύνες, το αόργητον και προ πάντων την ευσέβεια προς τον Χριστό.

Γι' αυτό, βέβαια, και τα κάνουν όλα, για να μην υ­πάρχουν ενάρετοι, πού θα τους καταπατούν.. Διότι ξέρουν καλά τη χάρι πού δόθηκε εναντίον τους από τον Σωτήρα στους πιστούς, όπως ό ίδιος το είπε: «Ιδού σας έχω δώσει την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορ­πιούς (να εξουδετερώνετε ανθρώπους δόλιους σαν φίδια και επικίνδυνους σαν τους σκορπιούς) και πάνω σ' όλη τη δύναμη του εχθρού». ΛΟΥΚΑ Ι, 19

 ΠΩΣ ΠΡΟΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Αν, λοιπόν, μερικές φορές υποκρίνονται ότι προλέ­γουν τα μέλλοντα, ας μην τους το παραδέχεται κανείς. Γιατί συχνά, από πολλές ήμερες πριν, λένε για τους αδελφούς πού πρόκειται να μας συναντήσουν. Και έρχον­ται υστέρα εκείνοι. Άλλα το κάνουν αυτό, όχι από το ενδιαφέρον τους για όσους τους ακούνε, άλλα για να τους πείσουν να τους πιστεύουν έτσι (για προφήτες), και τότε να τους καταστρέψουν, μιας και τους κάμουν υ­ποχείριους. Γι' αυτό, δεν πρέπει να τους δίνουμε προσο­χή, αλλά, κι' όταν κάτι προλέγουν, να μη τα παραδεχόμαστε, αφού δεν τάχομε ανάγκη.

Μιας κι' έχουν σώματα ελαφρότερα των ανθρώπων και βλέπουν αυτούς πού ξεκίνησαν ναρθούν σε μας, γιατι να είναι θαυμαστόν, ότι τρέχουν, τους προλαβαίνουν στο δρόμο και μας ειδοποιούν; Έτσι μπορεί να προλέγει κι' ένας καβαλάρης, προσπερνώντας αυτούς πού πά­νε με τα πόδια. Ώστε, ούτε και γι' αυτό είναι ανάγκη να τους θαυμάζουμε. Διότι τίποτε από τα μη γενόμενα δεν προγνωρίζουν, αλλά μόνον ό Θεός τα ξέρει όλα προτού να γίνουν. ΔΑΝΙΗΛ ΣΩΣΑΝΝΑ, 42

Αυτοί προτρέχουν σαν κλέφτες και αναγγέλλουν οσα βλέπουν. Σ ε πόσους ν' ανακοινώνουν τώρα, ότι συγ­κεντρωθήκαμε και μιλάμε εναντίον τους, προτού να φυ­γή κάποιος από μας και πριν τ' ανακοίνωση κανείς άλ­λος ! Αυτό όμως το κάνει κι' ένα παιδάκι - ταχυδρόμος, άμα προλάβει άλλον πού τυχόν βραδυπορεί. Να τι θέλω να πω: Αν κανείς ξεκινήσει από τη Θηβαίδα ή από καμιά άλλη χώρα, πριν μεν αρχίσει να βαδίζει δεν γνωρί­ζουν οί δαίμονες αν θα περπατήσει· ευθύς ως τον δουν να προχωρεί, προτρέχουν καί, προτού να φθάσει αυτός, ειδοποιούν. Έτσι συμβαίνει, ώστε οί οδοιπόροι ναρθούν έπειτα από μέρες. Πολλές όμως φορές τυχαίνει να γυ­ρίσουν πίσω οί ταξιδιώτες, οπότε διαψεύδονται.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ Κ.Λ.Π.

       Έτσι φλυαρούν πότε -πότε καί για το νερό του πό­ταμου (Νείλου). Γιατί, βλέποντας να πέφτουν πολλές βροχές στα μέρη της Αιθιοπίας καί, ξέροντας ότι από κείνες τις βροχές γίνεται ή πλημμύρα του πόταμου, προτρέχουν καί το λένε προτού να έλθει το νερό στην Αίγυ­πτο. Αυτό όμως καί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να το πουν, αν μπορούσαν να τρέξουν σαν εκείνους.

και όπως ό σκοπός του Δαυίδ, ανεβαίνοντας σε ψη­λό μέρος, έβλεπε κάποιον πού ερχόταν πρωτύτερα από άλλον σκοπό, πού ήταν χαμηλά στις υπώρειες του βουνού, καί προτρέχοντας, έλεγε πριν από άλλους σκοπούς, όχι οσα δεν έγιναν, άλλα αυτά, πού κείνη την ώρα είχανε μπει μπροστά και γίνονταν, έτσι κι' αυτοί (οί δαίμονες) προτιμούν να κουράζονται καί ειδοποιούν άλλους (μο­ναχούς), μόνον για να τους απατούν. Αν όμως ή Πρό­νοια του Θεού αποφασίσει εν τω μεταξύ κάτι, για τα νε­ρά ή για τους οδοιπόρους (διότι της είναι δυνατόν π. χ. να προλάβει κάθε πλημμύρα), τότε αποδείχνονται ψεύτες οί δαίμονες καί θάχαν ξεγελαστή όσοι τους είχαν δώ­σει προσοχή.

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΑΝΤΕΙΑ - ΟΙ  ΠΡΟΓΝΩΣΕΙΣ

Έτσι είχαν συσταθεί τα μαντεία των Ελλήνων κι' έτσι πλανήθηκαν από τους δαίμονες στην αρχαιότητα, άλλα έπαψε του λοιπού ή πλάνη, ως έξης: Ήλθε ό Κύριος, ό όποιος, μαζί με την πανουργία τους, κατήργησε καί τους δαίμονας.

Διότι τίποτε δεν γνωρίζουν μόνοι τους, αλλά, σαν κλέφτες, προβάλλουν οσα βλέπουν σε άλλους καί μάλ­λον παρατηρούν καί συμπεραίνουν, παρά προγνωρίζουν.

Συνεπώς, κι' αν κάποτε λένε κάτι αληθινό, Ούτε τότε να τους θαυμάζει κανείς.

Διότι καί οί γιατροί, από την πείρα πού έχουν των νοσημάτων, όταν παρατηρήσουν καί σε άλλους την ίδια αρρώστια, πολλάκις προλέγουν την εξέλιξη της, γιατί συνήθισαν τον εαυτό τους να στοχάζονται καί να βγά­ζουν συμπεράσματα.

Καί οί κυβερνήτες πλοίων καί οί γεωργοί πάλιν, πα­ρατηρώντας από συνήθεια την κατάσταση του αέρος, προ­λέγουν αν θα χειμωνιάση ή θα γίνει καλοκαιρία. Καί δεν μπορεί να πει κανείς γι' αυτό, ότι προλέγουν από θεία έμπνευση, αλλά από την πείρα καί τη συνήθεια.

Εάν κάποτε, λοιπόν, καί οί δαίμονες στοχαζόμενοι λένε τα ίδια, ας μην τους θαυμάζει κανείς γι' αυτό, μήτε να τους δίνη προσοχή. Διότι, κατά τι είναι χρήσιμο σ' αυτούς πού τους ακούνε, να μαθαίνουν άπ' αυτούς, μπρο­στά από λίγες μέρες, αυτά πού πρόκειται να συμβούν; Η ποια επείγουσα ανάγκη υπάρχει, να γνωρίζει κανείς αυτά; Καί είναι ζήτημα αν τα γνωρίζει αληθινά.

Διότι αυτό (ή πρόγνωσης) δεν είναι από κείνα πού κάνουν αρετή, ούτε πάντως είναι γνώρισμα αγαθού ή­θους. Διότι κανείς μας δεν καλοτυχίζεται, πώς έχει μά­θει καί γνώρισε κάτι, αλλά ό καθένας μας θα κριθή, αν τήρησε την πίστη καί αν ειλικρινώς φύλαξε τάς έντολάς.

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΤΙΣ  ΔΙΑΒΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΓΝΩΣΕΙΣ

ΤΟ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

Ώστε, δεν πρέπει να δίδομαι μεγάλη σημασία σ' αυ­τά, ούτε να ασκητεύομε καί να κοπιάζομε για να προγνωρίζωμε, αλλά πώς να πολιτευόμεθα καλώς, για να αρέσομε στο Θεό. Καί πρέπει να προσευχόμαστε, όχι για να προγνωρίζωμε, Ούτε για να αποκτάμε αυτό ως αμοιβή της ασκήσεως, άλλα για να μας γίνει ό Κύριος συνεργός στη νίκη κατά του διαβόλου.

Αν δε, καμιά φορά, μας ενδιαφέρει καί να προγνωρίζωμε κάτι, ας κρατάμε καθαρή τη διάνοια μας. Γιατί εγώ πιστεύω, ότι ή ψυχή, ή οποία είναι καθαρή άπ' όλες τις απόψεις καί μένει φυσική, μπορεί να γίνει διορατική, καί να βλέπει περισσότερα καί μακρύτερα από τους δαίμονες, γιατί θα έχη τον Κύριο, πού θα της τα φανερώνει όλα. Τέτοια ήταν καί ή ψυχή του Προφήτη Ελισαίου, ή οποία διέβλεπε οσα έπραξε καί έπαθε ο Γιεζι, Δ, ΒΑΣΙΛΕΩΝ Ε, 1 κι' έβλεπε τις δυνάμεις πού της παραστεκόταν. Δ ΒΑΣΙΛ. ΣΤ, 17

 ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ  ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΟΙ ΑΓΑΘΕΣ ΟΠΤΑΣΙΕΣ

Όταν, λοιπόν, έρχονται τη νύχτα προς εσάς καί θέ­λουν να σας πουν τα μέλλοντα ή λέγουν: εμείς είμα­στε άγγελοι, — μην τους προσέχετε, γιατί ψεύδονται.

Καί αν επαινούν την άσκηση σας καί σας μακαρί­ζουν, μήτε να τους υπακούετε, μήτε να προσποιείσθε καν ότι τους ακούτε. Σφραγίζετε δε περισσότερο τους εαυτούς σας καί τον οίκο σας (με το σημείον του Σταυρού) καί προσεύχεσθε, καί θα τους δείτε να γίνονται άφαντοι. Διότι είναι πραγματικά δειλοί καί πολύ Φοβούνται το σημείον του Κυριακού Σταυρού, επειδή βέβαια ό Σωτήρας μας, αφού τους απογύμνωσε με το Σταύρο του, τους εξέθεσε για παραδειγματισμό μας.

Κι' αν στήσουν αναιδέστερα αισχρό χορό παριστά­νοντας διάφορες καί ποικίλες χλευαστικές φαντασίες, μη φοβηθείτε, μήτε να ζαρώνετε, μήτε τα καλά τους να προσέχετε. Γιατί είναι εύκολο καί μπορετό να διακρί­νετε την παρουσία των αγαθών πνευμάτων καί των φαύ­λων (αισχρών), επειδή ό Θεός μας δίνει αυτό το χά­ρισμα.

Διότι ή μεν οπτασία των Αγίων δεν είναι ταραγμέ­νη, γιατί ούτε θα φιλονικήσει, ούτε θα καυγαδίσει, ούτε θ^` ακούσει κανένας τη φωνή της. ΗΣΑΪΑΣ ΜΒ 1-2

 Ήσυχα δε καί με πραότητα γίνεται ή παρουσία τους, ώστε ευθύς να γίνε­ται χαρά καί αγαλλίασης καί θάρρος μέσα στην ψυχή (πού βλέπει την αγία οπτασία). Διότι είναι μαζί τους ό Κύριος, πού είναι ή δική μας χαρά, καί ή δύναμις του Θεού Πατρός κι' οί λογισμοί πού φέρνει ή οπτασία αυ­τή στην ψυχή είναι ατάραχοι καί ακύμαντοι, έτσι πού Όταν ή ψυχή καταυγάζετε από την αγία οπτασία να θεωρεί τους φαινομένους (αγίους ή αγγέλους).

Διότι, μαζί μ' αυτήν, μπαίνει στην ψυχή εκείνου πού τη βλέπει, μία επιθυμία διακαής για τα Θεία καί τα μέλ­λοντα αγαθά, να θέλει να προσκολληθεί κοντά τους κι αν ήταν δυνατόν, νά έφευγε από τη γη μαζί τους.

 Αν δε, παρ όλα αυτά, ως άνθρωποι, φοβηθούν ίσος μερικοί την οπτασία των καλών πνευμάτων, τον αφαιρούν το φόβο οί φαινόμενοι άγιοι με την αγάπη τους, όπως έκαμε ό Γαβριήλ στο Ζαχαρία,  ΛΟΥΚΑ Α, 13 και ό άγγελος πού φάνηκε στο θειο μνημείο στις γυναίκες , ΜΑΤΘΑΙΟΣ  ΚΗ, 5 καθώς και ό άγγελος στους ποιμένες, πού έλεγε στο Ευαγγέλιο, «Μη φοβείσθε». ΛΟΥΚΑΣ Β, 10.

 Διό­τι ό φόβος τους ήταν όχι από δειλία της ψυχής, άλλα α­πό την επίγνωση της παρουσίας ανωτέρων πνευμάτων. Τέτοια, λοιπόν, είναι ή οπτασία των Αγίων.

    ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ  ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ

Ή επιδρομή και φαντασία των φαύλων πνευμάτων είναι τεταραγμένη, με χτύπο και ήχο και κραυγή, σαν φασαρία ανάγωγων νεαρών και ληστών. Άπ' αυτά γί­νεται ευθύς δειλία της ψυχής, τάραχος και αταξία λογι­σμών, κατήφεια (κατσούφιασμα), μίσος προς τους άλ­λους ασκητές, αμέλεια και αδράνεια για τα πνευματι­κά, λύπη, ανάμνησης των οικείων (ανθρώπων ή πραγμά­των) , και φόβος του θανάτου. Επακολουθεί επιθυμία των κακών, αμέλεια προς την αρετή και ακαταστασία του ήθους.

Όταν, λοιπόν, φοβηθείτε, άμα δείτε κανένα όραμα, εάν μεν ό φόβος χαθεί ευθύς αμέσως και άντ' αυτού γίνει χαρά ανεκλάλητη και ευθυμία, θάρρος και ανάκτησης δυνάμεως, αταραξία των λογισμών και τα αλλά πού προείπα, καθώς και ανδρεία και αγάπη προς τον Θεό, τότε θαρρείτε και προσεύχεσθε. Γιατί ή χαρά και ή καλή κατάστασης αυτή της ψυχής δείχνει του παρουσιαζομένου πνεύματος την αγιότητα. Έτσι ό 'Αβραάμ, μόλις είδε τον Κύριο εύφράνθη ή καρδία , του ΓΕΝ. ΙΗ, 1, και ό Ιωάννης, όταν μίλησε ή Θεοτόκος Μαρία, σκίρτησε από αγαλλίαση μέ­σα στην κοιλιά της μάνας του ΛΟΥΚΑ Α, 41, 44.

Εάν δε, όταν σας φάνουν τίποτε οράματα, γίνει τα­ραχή και χτύπος εξωτερικός και φαντασία κοσμική, (αν παρουσιάζονται, δηλαδή, ανθρώπινες απρεπείς πράξεις) και απειλή θανάτου και οσα είπα προηγουμένως, να γνωρίζετε ότι πρόκειται για επίθεση πονηρών πνευ­μάτων.

ΑΛΛΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ  ΣΗΜΕΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ.

Και το έξης να έχετε για διακριτικό γνώρισμα: Όταν εξακολουθεί να φοβάται ή ψυχή, πρόκειται για πα­ρουσία των εχθρών. Διότι οί δαίμονες δεν αφαιρούν τη δειλία πού συνοδεύει τέτοιες εμφανίσεις, όπως την αφή­ρεσε ό μέγας Αρχάγγελος Γαβριήλ από τη Μαρία και το Ζαχαρία και όπως ό άγγελος πού φάνηκε στο μνη­μείο, στις γυναίκες. 'Αλλά σαν δουν τους ανθρώπους να φοβούνται, τότε μεγαλώνουν περισσότερο τις φοβερές φαντασίες, για να τους κατατρομάξουν ακόμα περισσό­τερο κι' αφού μπουν στο κελί τους, να τους περιπαί­ξουν σαρκαστικά, λέγοντας:

— Πέστε  να μας προσκυνήσετε.

Τους Έλληνες, λοιπόν, έτσι τους απάτησαν κι' έτσι έπλασαν αυτοί τους ψευδώνυμους Θεούς τους. Εμάς όμως δεν μας άφησε ό Κύριος να απατηθούμε από το διά­βολο, γιατί, τον καιρό πού  του κάνε κι' αυτού τέτοιες Φαντασίες, τον επετίμησες και του είπε:

— Φύγε από μπροστά μου, σατανά, διότι το λέει ή Γραφή «Κύριον τον Θεόν σου να προσκύνησης και Αυτόν μονάχα να λατρέψεις» . ΜΑΤΘΑΙΟΣ  Δ, 10

Όλο, λοιπόν, και περισσότερο ας καταφρονείται γι' αυτά ο πανούργος από μας. Γιατί αυτό πού είπε ό Κύ­ριος, για χάρι μας το έκαμε, ώστε όταν ακούν οι δαίμο­νες κι' από μας αυτά τα λόγια, ν' ανατρέπονται από τη δύναμη του Κυρίου, πού με τα ίδια αυτά λόγια τους επετίμησε.

 ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Δεν πρέπει όμως να καυχόμαστε, επειδή εκδιώκου­με δαίμονας, ούτε να υπερηφανευόμαστε για θεραπείες, Ούτε να θαυμάζουμε εκείνον μονάχα πού εκβάλλει τα δαιμόνια και να εξευτελίζουμε εκείνον πού δεν τα διώχνει.

Ας μαθαίνει κανείς καλά την άσκηση και κάθε μο­νάχου· και ή να τον μιμείται και να δείξει ζήλο ή να διορθωθεί.

Διότι το να κάνομε «σημεία» δεν είναι δικό μας έργον, άλλ' είναι έργον του Σωτήρος, πού έλεγε στους μαθητές Του: «Να μη χαίρετε γιατί τα δαιμόνια υποτάσσονται σε σας, αλλά διότι τα ονόματα σας είναι γραμ­μένα στους ουρανούς». ΛΟΥΚΑ Ι, 20

 Διότι, το νάχουν γραφή τα ονόματα στον ουρανό, είναι τεκμήριο της δικής μας αρε­τής και δικού μας βίου (εννοείται του χριστιανικού)· το να εκβάλλει όμως κανείς δαιμόνια είναι του Σωτήρος χάρις, γιατί Αυτός την έχει δώσει.

Γι' αυτό, σ' εκείνους πού καυχώνται όχι για την α­ρετή, αλλά για τα σημεία πού κάνουν, και λένε: «Κύ­ριε, δεν διώξαμε δαιμόνια με το δικό Σου όνομα και με το δικό Σου όνομα δεν κάμαμε πολλά έργα δυνάμεως;» αποκρίθηκε: «Αληθινά σας το λέγω, δεν σας γνωρίζω».  ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ζ, 22-23 Διότι ό Κύριος ούτε θέλει να γνωρίζει τάς οδούς των άσεβών . ΡΩΜ. Α , 18.

 Πρέπει, λοιπόν, κατά γενικό κανόνα, να προσευχώμεθα καθώς προείπα, για να λαμβάνουμε χάρισμα δια­κρίσεως πνευμάτων, ώστε να μη πιστεύουμε σε κάθε πνεύ­μα, καθώς λέει ή Γραφή. Α ΙΩΑΝ Δ, 1

ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

        Θα ήθελα τώρα να σιωπήσω και να μην ειπώ τίποτε δικό μου — από τον εαυτό μου — και να αρκεσθώ μόνον σ' αυτά. Για να μη νομίσετε όμως, ότι αυτά τα λέγω α­πλώς (θεωρητικά), άλλα για να πιστέψετε ότι αυτά πού διηγούμαι είναι από πείρα δική μου και αληθινά, γι' αυτό και πάλιν θα σας πω οσα είδα να επιτηδεύονται οί δαίμονες, έστω κι' αν γίνω σαν ανόητος. Ξέρει όμως ό Κύριος, πού με ακούει, την καθαρή μου συνείδηση και ότι όχι για μένα, άλλα χάριν της αγάπης σας και για να σας παρακινήσω στην άσκηση της αρετής, τα λέγω οσα ξέρω.

•     Πόσες φορές με μακάρισαν κι' εγώ τους καταράστηκα στο όνομα του Κυρίου!

•     Πόσες φορές προείπαν για το νερό του πόταμου (Νείλου) !  κι' εγώ τους έλεγα:  Και τι σας μέλει εσάς γι' αυτό;

•     "'Ήλθαν  κάποτε  με απειλές και με περικύκλωσαν, πως οι στρατιώτες με πανοπλίες.

•     Και άλλοτε με αλόγα και θηρία και ερπετά γέμισαν το σπίτι, κι' εγώ έψαλλα: «Ήλθαν με άρματα και με άλογα, εμείς δε  (θα γενούμε Ισχυρότεροι, θα νικήσουμε  και)   θα μεγαλυνθούμε με το όνομα του Κυρίου Θεού μας». ΨΑΛΜ. Ιθ 8.

•     Κα! με τις προσευχές κατανικήθηκαν εκείνοι πα­ρά του Κυρίου.

•     Ήλθαν κάποτε   μέσ'  στο  σκοτάδι σαν φωτεινά φαντάσματα! και έλεγαν:Ήλθαμε να σου φέξομε, Αν­τώνιε. Κι εγώ προσευχόμουν μισοκλείνοντας τα μάτια, κι' αμέσως έσβησε το φως των άσεβων.

•     και έπειτα' από λίγους μήνες, ήλθανε ψάλλοντας κι' έλεγαν λόγια από τις Γραφές! «Εγώ δε ώσεί κωφός ουκ ήκουον» . ΨΑΛΜ,. ΛΖ, 14.

•     Έσεισαν κάποτε το μοναστήρι, μα εγώ προσευ­χόμουν ακίνητος (χωρίς να χάσω το θάρρος μου), επι­μένοντας στο πνευματικό μου φρόνημα.

•     Κι' αργότερα ξανάρθαν κρατώντας κι' σφύριζαν

κι' χόρευαν. Καθώς δε προσευχόμουν και ανακαθόμουν ψάλλοντας μέσα μου, ευθύς αμέσως άρχισαν να θρηνούν καί να κλαίνε σαν να είχαν εξαντληθεί τελείως από την κούραση εγώ δε δόξαζα τον Κύριον, πού τους καθήρεσε καί εξέθεσα στο κοινό την τόλμη καί τη μανία τους.

ΑΛΛΕΣ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ   ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

• Φάνηκε κάποτε ένας δαίμων πολύ ψηλός καί φαν­ταχτερός καί τόλμησε να ειπεί:

ν*;

— Εγώ είμαι ή δύναμις του Θεού καί, Εγώ είμαι ή Πρόνοια τι θέλεις να σου χαρίσω; Εγώ δε τότε φύσηξα περισσότερο στα μούτρα του, είπα το όνομα του Χριστού, επεχείρησα καί να τον χτυ­πήσω καί φάνηκα σαν να τον χτύπησα. Αμέσως αυτός, πού ήταν τόσο μεγάλος, στο όνομα του Χριστού χάθηκε, μαζί με όλα τα δαιμόνια της παρέας του.

• Ήλθε κάποτε Όταν νήστευα, μοιάζοντας σαν μο­ναχός — ό δολερός, καί κρατώντας ψωμιά φανταστικά καί με συμβούλευε λέγοντας;

— Φάγε και ησύχασε από τους πολλούς κόπους' άν­θρωπος είσαι και συ και θ' αρρωστήσεις.

Εγώ δε, μόλις κατάλαβα την πονηρία του, σηκώθη­κα να προσευχηθώ. Κι' εκείνος δεν μπόρεσε ν` άνθέξη γιατί χάθηκε και φάνηκε να βγαίνει σαν καπνός από την πόρτα.

•     Πόσες φορές έδειξε στην έρημο φαντασία χρυσα­φιού ! Μόνο και μόνο για να το πιάσω και να το κοιτά­ξω. Εγώ δε έψαλλα καταπάνω του κι εκείνος έλιωνε.

•     Πολλές φορές μου προξενούσαν πληγές και εγώ έλεγα «Τίποτα δεν θα με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού».ΡΩΜ Η, 35.

•      Κι' αυτοί περισσότερο χτυπιόντουσαν μεταξύ τους μετά άπ' αυτό. Μα, δεν ήμουν εγώ, πού τους έπαυα και τους αργούσα (τη δύναμη τους), αλλ^` ήταν ό Κύριος πού λέγει:  «"Έβλεπα το σατανά σαν αστραπή από τον ουρανό να πέφτει» . ΛΟΥΚΑ Ι, 18.

Εγώ δε, τέκνα μου, θυμούμενος το Αποστολικό ρη­τό τα «Μετέφερα αυτά στον εαυτό μου»,  Α ΚΟΡΙΝ. Δ,6. για να μάθετε να μην αποκάμετε στην άσκηση, μήτε να φοβάσθε του διαβόλου και των δαιμόνων του τις φαντασίες.

Η ΔΟΛΕΡΗ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Και επειδή κατάντησα ανόητος με το να σας τα διη­γούμαι αυτά, δεχθείτε και τούτο για ασφάλεια και αφοβία, και πιστεύετε με' γιατί δεν ψεύδομαι.

• Έκρουσε κάποτε ένας στο μοναστήρι την πόρτα μου, και άμα βγήκα είδα έναν πού φαινόταν ψηλός και λιγνός. "Έπειτα, καθώς τον ρώτησα:

—Εσύ ποιος είσαι; είπε:

—Εγώ είμαι ό σατανάς. "Όταν έπειτα τον ρώτησα:

—Γιατί, λοιπόν, είσαι τώρα εδώ; εκείνος έλεγε:

—Γιατί  με κατηγορούν άδικα οι μοναχοί, και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί;  Γιατί με καταριόνται κάθε ώρα; Όταν δε εγώ του είπα:

—Αλήθεια, γιατί τους ενοχλείς; είπε:

— Δεν είμ' εγώ πού τους ενοχλώ, αλλά αυτοί οι ί­διοι ταράσσουν τους εαυτούς των. Γιατί εγώ κατάντησα ασθενής. Δεν διάβασαν, ότι «Χάθηκαν τελείως οι ρομ­φαίες του εχθρού και κατέστρεψες τις πολιτείες»,  ΨΑΛΜΟΣ Θ, 7. δεν έ­χω πια τόπο, Ούτε βέλος, ούτε πόλιν. Παντού έχουν γίνει Χριστιανοί· έπειτα και ή έρημος έχει γεμίσει μοναχούς.
Τούς εαυτούς των να φυλάξουν και να μη καταριόνται εμένα, άδικα. Τότε, αφού θαύμασα τη χάρι του Κυρίου, του είπα:

— Ενώ είσαι πάντα ψεύτης και ποτέ δεν λες την α­λήθεια, όμως τώρα, και χωρίς να θέλεις, αυτό πού είπες είναι αληθινό. Πράγματι ό Χριστός, πού κατέβηκε γι' αυτούς στον κόσμο, σε έχει εξασθενίσει, σ' έβαλε κάτω και σε γύμνωσε (από κάθε δύναμη).

Εκείνος ακούγοντας το  όνομα του   Σωτηρος   (πού τον έκαιγε)   και μη υποφέροντας το  κάψιμο,  έγινε ά­φαντος.

ΟΠΛΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΙΛΙΑΣ

αφού, λοιπόν, κι' αυτός ό' διάβολος ομολογεί, ότι δεν έχει δύναμη για τίποτε, οφείλουμε να τον καταφρο­νούμε παντελώς κι αυτόν καί τα δαιμόνια του.

Και έχει μεν ό εχθρός μαζί με τα σκυλιά του τόσες πολλές πανουργίες, εμείς όμως αφού μάθαμε την αδυνα­μία τους μπορούμε να τους περιφρονούμε.

Κατ' αυτόν τον τρόπο βεβαιωμένοι, να μην αποθαρ­ρυνόμαστε εκ των προτέρων, μήτε να περνούν δειλίες α­πό την ψυχή μας, μήτε να αναπλάθομαι (να φέρνομαι συ­νεχώς) στο μυαλό μας φόβους, λέγοντας:

— Μήπως, άρα, άμα έλθει ό δαίμονας με ανατρέψει ! Μήπως, ως δυνατότερος, επικράτηση και με νικήσει ή ξαφνικά παρουσιαστή και με συνταράξει!

Ούτε καν να σκεπτόμαστε έτσι ή κάτι τέτοια πρά­γματα, μήτε να λυπούμαστε σαν να είμαστε χαμένοι.

Μάλλον δε νά έχομε το θάρρος καί να χαιρόμαστε πάντοτε, γιατί έχομε σωθεί' κι' ας σκεπτόμαστε βαθιά με την ψυχή μας, ότι ό Κύριος είναι μαζί μας, Αυτός πού τους κατατρόπωσε και τους κατήργησε. Καί να βάζομε στο μυαλό μας καί να θυμόμαστε πάντοτε, ότι, έφ' όσον ό Κύριος είναι μαζί μας, τίποτε δεν θα μας κάνουν οι εχθροί.

Διότι, όταν  έλθουν, ότι λογής μας βρουν, ανάλογα κι' αυτοί συμπεριφέρονται απέναντι μας, καί ανάλογα με τις σκέψεις πού βρίσκουν μέσα μας εξομοιώνουν κι' αυτοί τις φαντασίες τους (τα φαντάσματα τους).

Εάν π.χ. μας βρουν να δειλιάζουμε και ταραγμέ­νους, ευθύς αμέσως αυτοί σαν τους ληστές πού βρήκαν αφύλαχτων τον τόπο τον καταλαμβάνουν καί ότι σκεπτόμαστε μέσα μας, το ίδιο κάνουν κι' αυτοί με το παρα­πάνω.

Αν, δηλαδή, μας βλέπουν φοβισμένους καί να τα έχουμε χαμένα, αυξάνουν περισσότερο τη δειλία μας με τα φαντάσματα καί τις απειλές καί έτσι του λοιπού κο­λάζεται μέσα σ' αυτά ή ταλαίπωρη ψυχή.

Αν όμως μας βρουν να χαιρόμαστε γιατί είμαστε του Κυρίου καί να σκεπτόμαστε για τα μέλλοντα αγαθά καί να θυμόμαστε τα (λόγια, τα έργα καί την αποστολή) του Κυρίου καί να σκεπτόμαστε ότι τα πάντα είναι στο χέρι του Κυρίου, καί ότι δεν έχει καμιά δύναμη ό δαί­μων κατά του Χριστιανού, ούτε έχει καθόλου εξουσία ε­ναντίον κανενός, τότε, βλέποντας την ψυχή ασφαλισμένη με τέτοιους λογισμούς, γυρίζουν και φεύγουν καταντροπιασμένοι.

Όταν είδε τον Ιώβ ό εχθρός τόσο καλά περιφραγμένο, μ' αυτόν τον τρόπο, αποχώρησε άπ' αυτόν, όμως βρίσκοντας τον Ιούδα γυμνό από τέτοιες σκέψεις, τον αιχμαλώτισε.

Ώστε, εάν θέλομε να καταφρονήσαμε τον εχθρό, ας σκεπτόμαστε πάντοτε τα του Κυρίου και ας χαίρει πάντοτε ή ψυχή μας με την ελπίδα στον Κύριο. "Έτσι θα βλέπομε τα παιγνίδια των δαιμόνων να εξαφανίζονται σαν καπνός και τους ίδιους θα τους βλέπομαι να φεύ­γουν μάλλον, παρά να μας καταδιώκουν. Γιατί αυτοί, όπως προείπα, είναι πολύ δειλοί μιας και προσμένουν το αιώνιο πυρ, το ετοιμασμένο γι' αυτούς.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ  ΠΟΛΙΤΕΙΑ , ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ  ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.

ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΑΡΑ , ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΕΚ. Β  ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ.