Η Αγία Ξένη (Εορτή Ξένη, Ξένος)
Στην πόλη των Μυλασών, η Οσία Ξένη έκτισε ιερό ναό προς τιμήν του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Εκεί κτίσθηκαν και κελιά όπου διέμεναν η Ξένη, οι δύο θεραπαινίδες και λίγες άλλες παρθένες.
Η Οσία Ξένη, αφού διήλθε την ζωή της θεοφιλώς και οσίως, κοιμήθηκε με ειρήνη. Όταν παρέδωσε την αγία της ψυχή στον Θεό, ενώ ο ήλιος φώτιζε την γη, φάνηκε στον ουρανό Σταυρός, που τον σχημάτιζαν αστέρες. Τουν ουράνιο αυτό Σταυρό τον περιέκλειε χορός αστέρων, σαν να ήταν, καθώς φαίνεται, στεφάνι της Οσίας Ξένης, με το οποίο την επιβράβευε ο Θεός για τις νηστείες της, τις αγρυπνίες της και την αγνότητα του σώματος και της ψυχής.
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ'
Εν σοί Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ' εικόνα, λαβούσα γαρ τον σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτoυ, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Οσία Ξένη το Πνεύμά σου.
Έτερο Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Ξένην ήνυσας, ζωήν εν κόσμω, ξένην έσχηκας, προσηγορίαν, υπεμφαίνουσαν τη κλήσει τον τρόπον σου, συ γαρ νυμφίον λιπούσα τον πρόσκαιρον, τω αθανάτω οσίως νενύμφευσαι. Ξένη ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον Ήχος β'. Τοις των αιμάτων σου
Το σον ξενότροπον Ξένη μνημόσυνον, επιτελούντες οι πόθω τιμώντες σε, υμνούμεν Χριστόν τον εν άπασι, σοι παρέχοντα ισχύν των ιάσεων, όν πάντοτε δυσώπει, υπέρ πάντων ημών.
Οι Άγιοι Παύλος, Παυσίριος και Θεοδοτίων οι Αυτάδελφοι Μάρτυρες
Οι Άγιοι Μάρτυρες Παύλος, Παυσίριος και Θεοδοτίων έζησαν κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.), ενώ ηγεμόνας στην Κλεοπάτριδα, το σημερινό Σουέζ, της Αιγύπτου ήταν ο Αρειανός. Οι Άγιοι αυτοί ήταν αυτάδελφοι κατά σάρκα. Ο Παύλος και ο Παυσίριος έγιναν σε νεαρή ηλικία μοναχοί, ενώ ο Θεοδοτίων παρασύρθηκε από κακούς φίλους, έφυγε στα όρη και ζούσε μαζί με ληστές.
Όταν άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού εναντίων των Χριστιανών, ο ηγεμόνας της Κλεοπάτριδας Αρειανός, συνέλαβε τον Παύλο και τον Παυσίριο. Τότε ο Παύλος ήταν τριάντα επτά ετών, ενώ ο Παυσίριος ήταν είκοσι πέντε. Μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό ο Θεοδοτίων, ο αδελφός τους, άφησε τα όρη και τους ληστές και κατέβηκε να τους δει και να τους αποχαιρετήσει. Με την χάρη του Θεού θερμάνθηκε η καρδιά του και ομολόγησε και αυτός ότι πιστεύει στον Χριστό. Στην συνέχεια όρμησε πάνω στον τύραννο και τον έριξε από τον θρόνο του. Αμέσως τότε, με εντολή του Αρειανού, του πέρασαν πυρακτωμένα καρφιά στα πλευρά και στην κοιλιά και τελικά τον αποκεφάλισαν.
Έτσι, λοιπόν, ο Άγιος Θεοδοτίων έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, ενώ τους αδελφούς Παύλο και Παυσίριο τους έριξαν στο ποτάμι, όπου και μαρτήρησαν.
Ο Άγιος Βαβύλας ο εν Σικελία Ιερομάρτυρας και οι μαθητές αυτού Τιμόθεος και Αγάπιος
Ο Άγιος Μάρτυς Βαβύλας καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε από ευγενείς και φιλόθεους γονείς στη Θεούπολη. Στην πόλη αυτή εκπαιδεύτηκε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και διδάχθηκε με επιμέλεια τα ιερά γράμματα.
Από τη νεανική του ηλικία αγάπησε τον Θεό και περιφρόνησε τα αγαθά της κοσμικής ζωής. Γι αυτό, μόλις πέθαναν οι γονείς του, μοίρασε τον πλούτο του στους φτωχούς, τις χήρε και τα ορφανά. Έτσι, λοιπόν, αφού απάλλαξε τον εαυτό του από κάθε βιοτική φροντίδα, ανέβηκε στο όρος και ησύχαζε, έχοντας μαζί του και τους δυο μαθητές του, τον Αγάπιο και τον Τιμόθεο. Έγινε μάλιστα και πρεσβύτερος και τίμησε αξίως το αξίωμα της ιεροσύνης.
Επειδή όμως οι ειδωλολάτρες κινούνταν να προδώσουν τον Άγιο στους άρχοντες, άφησε την Ρώμη και πήγε στην Σικελία μαζί με τους δυο μαθητές του. Εκεί έμεινε αρκετό χρόνο και οδήγησε πολλούς με τη βοήθεια της χάριτος του Θεού που είχε στην ψυχή του, στην αληθινή θεογνωσία.
Ο άρχοντας της Σικελίας, περί το 310 μ.Χ., συνέλαβε τον Άγιο Βαβύλα και τους δυο μαθητές του, τον Αγάπιο και τον Τιμόθεο και μόλις διαπίστωσε ότι με παρρησία διεκήρυτταν την πίστη τους στον Χριστό ως Θεό Αληθινό, άρχιζε να τους βασανίζει. Όμως οι Άγιοι Μάρτυρες αντιμετώπιζαν με καρτερία τα βασανιστήρια. Τελικά οι Άγιοι κατεσφάγησαν και τα ιερά λείψανά τους τα έριξαν στη φωτιά για να καούν. Η φωτιά όμως δεν τα έβλαψε καθόλου και διαφυλάχτηκαν σώα και αβλαβή. Έτσι τα ήραν οι πιστοί και τα ενταφίασαν στο νησί της Σικελίας.
Ο Όσιος Μακεδόνιος
Ο Άγιος Μακεδόνιος στους πνευματικούς του αγώνες είχε ως παλαίστρα και στάδιο, τις κορυφές των ορέων. Δεν εγκαταστάθηκε σε έναν τόπο, αλλά συνεχώς μετακινείτο από τον έναν τόπο στον άλλο, στη Φοινίκη, στη Συρία, στην Κιλικία. Και ασκήτευε κατ αυτόν τον τρόπο, προκειμένου να αποφύγει τις ενοχλήσεις από εκείνους που προσέτρεχαν κοντά του.
Επί σαράντα πέντε χρόνια, λοιπόν, ο Άγιος ασκήτεψε με τον τρόπο αυτό και δεν χρησιμοποίησε ούτε σκηνή ούτε καλύβα, αλλά διέμενε μέσα σε βαθύ λάκκο. Όταν όμως γέρασε, υποχώρησε σε κάποιους που τον παρακαλούσαν και κατασκεύασε μια καλύβα. Έτσι συνέχισε τον ασκητικό αγώνα για είκοσι πέντε χρόνια.
Ο Όσιος έλαβε από τον Θεό το χάρισμα της θαυματουργίας και κοιμήθηκε με ειρήνη τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Οι Άγιοι Ερμογένης και Μηνάς οι Μάρτυρες
Είναι άγνωστο που και πότε άθλησαν οι Μάρτυρες. Βέβαια σε κάποια αρχαία μηναία αντί του ονόματος Μηνάς υπάρχει και το όνομα Μάμας. Ίσως να πρόκειται για τους Αγίους Μηνά τον Καλλικέλαδο και Ερμογένη, που εορτάζουν στις 10 Δεκεμβρίου.
Ο Άγιος Βάρσιμος και τα δύο αδέλφια του
Και οι τρεις Μάρτυρες ετελειώθησαν διά ξίφους στην Περσία.
Η Αγία Χρυσοπλόκη η Μάρτυς
Είναι άγνωστο που και πότε μαρτύρησε η Αγία Χρυσοπλόκη. Η μνήμη της αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα μετά της Μάρτυρος Θεοδούλης.
Ο Άγιος Φίλωνας ο Θαυματουργός Επίσκοπος Καρπασίας της Κύπρου
Μορφή εκκλησιαστική από τις πιο σημαντικές των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Προσωπικότητα εξαιρετική με ζήλο ένθεο «υπερβάλλουσα πάντας εις την σοφίαν και την αρετήν». Φιλόσοφος και ιστοριογράφος.
Έτσι χαρακτηρίζεται από τους μελετητές των Πατέρων ο άγιος Φίλων, ο πιο γνωστός επίσκοπος Καρπασίας.
Έζησε στα χρόνια του αγίου Επιφανίου περί τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. και τις αρχές του 5ου αιώνα.
Οι γονείς του μας είναι άγνωστοι.
Άγνωστο μας είναι επίσης και το που και πόθεν απέκτησε τη μεγάλη του μόρφωση.
Εκείνο που ξέρομε, είναι πώς ο άγιος μας νεότατος χειροτονήθηκε διάκονος και διακρίθηκε για τη σοφία και τη σύνεση του.
Επίσης και για τον ιεραποστολικό ζήλο του για τον εκχριστιανισμό της ειδωλολατρικής ακόμη Καρπασίας.
Η πραότητα κι η θεοσέβεια του, τράβηξε απ' την πρώτη στιγμή την προσοχή κι εκτίμηση του τότε πρωθιεράρχη της Κύπρου του Μεγάλου Επιφανίου. Ο άγιος αυτός πατήρ κάλεσε αμέσως κοντά του τον νεαρό διάκονο, τον προήγαγε σε ιερομόναχο και του ανέθεσε μ' εμπιστοσύνη το υψηλό κι υπεύθυνο έργο να εκχριστιανίσει τους Έλληνες κατοίκους της Κύπρου. Η ειδωλολατρία ήκμαζε ακόμη τότε αρκετά στο νησί μας. Χιλιάδες πρόβατα, μοσχάρια, αγελάδες κι άλλα ζώα προσφέρονταν καθημερινά από τους ειδωλολάτρες προγόνους μας θυσία στους ποικιλώνυμους θεούς, για να έχουν την ευμένεια και τη βοήθεια τους. Η κνίσα κι ο καπνός των καιόμενων κρεάτων σκορπιόταν μακριά και πολλές φορές θόλωνε τον ουρανό σε αρκετή απόσταση από τον τόπο της θυσίας.
Όλους αυτούς τους πλανεμένους και δούλους της ειδωλολατρίας έπρεπε να καλέσει και να τραβήξει και να κατηχήσει στη θρησκεία του Εσταυρωμένου Ιησού ο άγιος μας. Και το έργο αυτό ο ζηλωτής κι ενθουσιώδης κληρικός το ανέλαβε με την ψυχή του. Τα χωριά κι οι πολιτείες ένοιωσαν πολύ γρήγορα την άγια παρουσία του.
Πολύ συγκινητική μέσα στην απλότητα της είναι μια προσευχή του, όπως μας την παρουσιάζει ο συναξαριστής του στην περίπτωση αυτή.
«Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός μου, όπου δια την σωτηρίαν των ανθρώπων εκατέβης εις την γην, και εφόρησας την σάρκα του δούλου σου, και έπαθες τόσους πειρασμούς από τον κόσμον, όπου εσταυρώθης, ετάφης και ανέστης, έσωσας τον άνθρωπον, έτσι οικονόμησον και τώρα, δια να σωθούν και ετούτοι οι πεπλανημένοι άνθρωποι, όπου τους επλάνεσεν ο διάβολος».
Να σωθούν οι «πεπλανημένοι άνθρωποι». Να ένας από τους κύριους σκοπούς της ζωής του. Σ' αυτόν έχει στραμμένη όλη του τη σκέψη κι όλη του τη μέριμνα. Γι' αυτούς φροντίζει. Γι' αυτούς κουράζεται. Γι' αυτούς υποφέρει και κόπους και θλίψεις. Τον εαυτό του δεν τον ξεχωρίζει από το σύνολο του. Στο μυαλό του αδιάκοπα μια σκέψη κυκλοφορεί, η εντολή του Κυρίου για ν' αγαπάμε τον πλησίον μας. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Για τη σωτηρία των «πεπλανημένων» συμπατριωτών του αγωνίζεται ο καλός ποιμήν. Και για την επιτυχία του έργου αυτού δεν περιορίζεται μονάχα στην προσευχή. Ξέρει ο θεοφώτιστος ιεραπόστολος, πώς χρειάζεται και κάτι άλλο. Το καλό, το εποικοδομητικό, το ζωντανό παράδειγμα. Πρέπει να το πούμε και να το τονίσουμε ξανά αυτό, πού ένας αρχαίος διδάσκαλος της Εκκλησίας λέγει κι επαναλαμβάνει. Ο ιερέας είναι και μένει ένα αντίτυπο του Χριστού μέσα στον κόσμο. Κανένα κήρυγμα δεν είναι τόσο δυνατό, τόσο επιβλητικό, όσο το καλό παράδειγμα. Ο καλός κι άξιος αντιπρόσωπος του Χριστού πρέπει να μπορεί να επαναλαμβάνει κάθε στιγμή και ώρα στους ανθρώπους, την προτροπή του ακαταπόνητου εργάτη του Ευαγγελίου, του θείου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού».
Μιμητές του Χριστού καλούνται να είναι όλοι οι ιερείς, κι όλοι οι κληρικοί. Να προσεύχονται θερμά προτού αναλάβουν μία προσπάθεια. Να προσεύχονται για τον εαυτό τους, μα και για το καλό των ανθρώπων, τους οποίους θέλουν να βοηθήσουν. Αλλά και να προσπαθούν μαζί με την προσευχή τους, να προβάλουν σ' αυτούς και τον εαυτό τους ως παράδειγμα. Και για να το επιτύχουν, πρέπει κι οι ίδιοι να 'ναι υποδειγματικοί τηρητές των εντολών του Κυρίου. Η ζωή τους πρέπει να 'ναι ζωή αγία. Ζωή που να ελκύει στον Χριστό. Ζωή που να εμπνέει και να οδηγεί σ' Αυτόν. Χωρίς το καλό παράδειγμα όλες οι άλλες προϋποθέσεις χάνονται και σβήνουν.
Τα γνωρίζει αυτά ο ιερός Φίλων. Γι' αυτό μαζί με τις προσευχές του αγωνίζεται να προβάλει παντού και πάντα και τον εαυτό του ως υπόδειγμα μιας ανώτερης ζωής. Κι είναι το παράδειγμα του αυτό το φλογερό, που θερμαίνει και σκλαβώνει τις καρδιές. Είναι αυτή η αγία κι ενάρετη ζωή του που αιχμαλωτίζει στη θεία σαγήνη κάθε καρδιά που τον γνωρίζει και τον ακούει να της ζητά να αποκοπεί, να ξεχωρίσει από τα δίχτυα της αμαρτίας και να καταταγεί στη σωτήρια στρατιά του Χριστού.
Ο ζηλωτής αυτός εργάτης της ποίμνης του Χριστού δεν διδάσκει μονάχα με τα λόγια και το υπέροχο παράδειγμα του. Αλλά και με τα θαύματα του. Η αγάπη του Θεού τον έχει πλούσια χαρτώσει και με τούτο το προνομιούχο χάρισμα. Με τις θερμές προσευχές του οι άρρωστοι θεραπεύονται. Η θάλασσα γαληνεύει. Οι καταρράκτες του ουρανού ανοίγουν και δροσίζουν τη διψασμένη γη και παρηγορούν τις πονεμένες ψυχές. Οι δαίμονες φυγαδεύονται κι οι νεκροί ανίστανται. Τα θαύματα του ακολουθούν το ένα τ' άλλο, με αποτέλεσμα οι χθεσινοί ειδωλολάτρες να απαρνούνται ολοπρόθυμα τη θρησκεία των πατέρων τους. Να συντρίβουν οι ίδιοι τα αγάλματα με τα οποία παρίσταναν τους θεούς τους. Να ασπάζονται με λαχτάρα τη νέα πίστη και να βαπτίζονται.
Κοντά στην εκκλησία, που φέρει το όνομα του και τα ερείπια ενός βαπτιστηρίου, βρίσκονται τα λείψανα ενός παλαιού λιμανιού και κοντά εκεί ένα ξέβαθο μέρος που είναι γνωστό σαν «δεξαμενή του Άι Φίλωνα». Σε τούτο τον τόπο ο άγιος βάπτισε χιλιάδες ειδωλολάτρες. Σ' αυτό τον τόπο και σήμερα όσοι άρρωστοι πάνε με πίστη και λουστούν θεραπεύονται από τις διάφορες αρρώστιες που τους βασανίζουν.
Στο ιεραποστολικό του έργο φυσικά ο νεαρός επίσκοπος δεν τα βρήκε όλα ρόδινα. Πολλά εμπόδια συνάντησε. Εμπόδια από τους φανατικούς οπαδούς της παλαιάς θρησκείας. Εμπόδια κι από όλους εκείνους των οποίων τα συμφέροντα θιγόντουσαν από την εξάπλωση της νέας λατρείας. Ο Θεός όμως βοήθησε τον άγιο μας. Γιατί πάντα ο Κύριος βοηθά εκείνους, που αναλαμβάνουν με αγνότητα προθέσεων κι ανιδιοτέλεια και πίστη να γίνουν οι διαγγελείς του θελήματος Του. Καμιά φορά ο Κύριος μπορεί να φαίνεται πώς αργεί να σπεύσει σε βοήθεια και προστασία των δικών του. Ο Θεός όμως ποτέ δεν λησμονεί. Και ποτέ δεν εγκαταλείπει κανένα από τους εργάτες του. Το «ου μη σε άνω ουδ' ου μη σε εγκαταλείπω» είναι βεβαίωση αυτού του Κυρίου αδιάψευστη και πάντα νέα. Απευθύνεται σε όλους τους χριστιανούς όλων των εποχών κι όλων των χρόνων και των καιρών. Δεν θα σε αφήσω, δεν θα σε εγκαταλείψω, λέει και σε σένα και σε μένα. Ας μην τα χάνουμε λοιπόν στις δυσκολίες και τους πειρασμούς, μα και στα εμπόδια και τους διωγμούς, που οι άνθρωποι του αιώνος τούτου μπορούν να κινήσουν ενάντια μας. Στις περιστάσεις αυτές ας κλίνουμε τα γόνατα της ψυχής και του σώμα τος κι ας λέμε με πίστη στον Παντοδύναμο Αρχηγό και Σωτήρα μας.
Κύριε, βοήθησε μας. Δώσε μας τη δύναμη να μένουμε σταθεροί και πιστοί στο θέλημα σου ως το τέλος. Κύριε, λύτρωσε μας. Ναι! λύτρωσε μας, Κύριε, «ένεκεν της δόξης του ονόματος σου».
Και θα μας βοηθήσει ο Κύριος. Θα μας λυτρώσει από τις οποιεσδήποτε δυσκολίες. Θα μας λυτρώσει από τις πλεκτάνες του οποιουδήποτε Φαραώ και θα μας βοηθήσει να φτάσουμε νικητές και θριαμβευτές στην πολυφίλητο γη της επαγγελίας, στη γη όπου βασιλεύει η χαρά και η ειρήνη των αγγέλων. Ναι! θα μας λυτρώσει ο Κύριος και θα μας εξαγάγει εις αναψυχή. Γιατί είναι «πιστός», είναι αξιόπιστος ο Θεός. Μόνο οι άνθρωποι ψεύδονται. Ο Θεός είναι η αλήθεια. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» διακηρύττει με το στόμα του Υιού του, του Σωτήρος μας Χριστού.
Την αλήθεια αυτή βλέπουμε να πραγματώνεται στη ζωή όλων των αγίων. Η αλήθεια αυτή επαληθεύει και τη ζωή του αγίου μας. Με την προσευχή και τους αγώνες του, τα θρησκευτικά κάστρα της ειδωλολατρίας γκρεμίστηκαν το ένα μετά το άλλο, κι η αιματόβρεκτη σημαία του σταυρού υψώθηκε παντού.
Η επιτυχία του ιερού έργου του αγίου πολύ εκτιμήθηκε κι από τον αρχιεπίσκοπο Επιφάνιο, ο οποίος υπακούοντας «εις αποκάλυψιν Θεού», όπως λέει ο Ιστορικός Πολύβιος, έσπευσε να χειροτονήσει τον ζηλωτή ιεραπόστολο, επίσκοπο της Καρπασίας.
Με τη χειρονομία αυτή ο φλογερός κληρικός τοποθετήθηκε «ως λύχνος επί την λυχνίαν». Η δράση του και στη νέα θέση υπήρξε και πάλι υποδειγματική. Στο πρόσωπο του οι χριστιανοί βρήκαν τον πατέρα, τον προστάτη, τον οδηγό, τον καλό ποιμένα. Τον ποιμένα που δεν ζητά να εκμεταλλεύεται την αγάπη και τον σεβασμό του ποιμνίου του, για να ζει και να απολαμβάνει τα αγαθά του κόσμου τούτου. Αλλά τον ποιμένα που είναι έτοιμος και δεν διστάζει ποτές να θυσιάσει κι αυτή τη ζωή του ακόμη, όπως λέει ο Κύριος, για το καλό του ποιμνίου του.
Τέτοιος υπήρξε ο ιερός και γεραρός επίσκοπος. «Σκεύος εις τιμήν, ηγιασμένον και εύχρηστον τω Δεσπότη, εις πάν έργον αγαθόν ητοιμασμένον» (Β' Τιμ. 6', 21). Δηλαδή σκεύος για τιμητική χρήση, αγιασμένο και εύχρηστο στον Δεσπότη Χριστό, ετοιμασμένο για κάθε αγαθό έργο. Όπως λειώνει η αναμμένη λαμπάδα, έτσι κι αυτός έλειωνε από τον θείο έρωτα που έκαιε στην ψυχή του για το καλό του ποιμνίου του, για τη σωτηρία των χριστιανών του.
Κι ο ζήλος του αυτός, η φλόγα αύτη που έκαιε στην ψυχή του αδιάκοπα, είναι αυτά που έκαμαν τον μεγάλο προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κύπρου, τον κλεινό Επιφάνιο, τον Φίλωνα να διαλέξει και ν' αφήσει τοποτηρητή του θρόνου της Κων/τίας, όταν αυτός χρειάστηκε να ταξιδεύσει στη Ρώμη. Κι όχι μόνο τον αφήκε τοποτηρητή, άλλα του έδωκε και τα δικαίωμα κατά την απουσία του να χειροτονεί κληρικούς όποιους έκρινε άξιους.
Ο άγιος Φίλων εκτός από το κήρυγμα με το οποίο δίδασκε τακτικά τον λαό του κι εκτός από τα πολλά και ποικίλα θαύματα του διακρίθηκε και σαν εκκλησιαστικός συγγραφέας και προ πάντων σαν ερμηνευτής των Γραφών. Το σημαντικότερο από τα έργα του είναι το υπόμνημα του στο Άσμα των Ασμάτων. Εκτός απ' αυτό ο άγιος επίσκοπος έγραψε και Εκκλησιαστική Ιστορία και μερικά άλλα. Το όνομα του προφέρεται με πολύ σεβασμό από όλους και θεωρείται ένας από τους πιο σπουδαίους άνδρες της Εκκλησίας μας των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Η αγαθή του φήμη ξεπέρασε πολύ νωρίς τα στενά όρια του νησιού μας.
Ο μακάριος αυτός πατήρ απέθανε και τάφηκε στην Καρπασία. Κοντά στη θάλασσα, όπως αναφέραμε, βλέπουμε και σήμερα τον ομώνυμο ναό του, δείγμα κι αυτό της θρησκευτικής ευλάβειας των πατέρων μας. Σ' αυτόν ας πετάμε κι εμείς νοερά. Ας γονατίζουμε μπροστά στην άγια εικόνα του κι ας ψάλλουμε μέσα μας γι αυτόν τον ύμνο της αγάπης και του σεβασμού μας:
Άνθρωπος μεν τη φύσει υπάρχων, αλλ' ώφθης συμπολίτης αγγέλων ως γαρ άσαρκος επί γης βιοτεύσας, Φίλων πατήρ ημών, τα σαρκός πάθη τελείως απέρριψας, διό και παρ' ημών ακούεις.
Χαίρε Κυπρίων ευσεβών ο γόνος, χαίρε πολλούς εκ της πλάνης σώσας, χαίρε ο των Κυπρίων φωστήρ και διδάσκαλος χαίρε των Καρπασέων ποιμήν θεοπρόβλητος χαίρε ότι ηκολούθησας εκ νεότητος Χριστώ χαίρε ότι κατεμάρανας της σαρκός τάς ηδονάς χαίρε του πιστού λαού, πρόξενε, σωτηρίας χαίρε των θλιβομένων θεία παραμυθία χαίρε πολλούς των Ελλήνων βαπτίσας, χαίρε κρουνούς ιαμάτων δωρήσας χαίρε πτωχών την φροντίδα ποιήσας χαίρε ημών ο προστάτης και ρύστης, χαίρε, Φίλων θεόσοφε, Καρπασέων ποιμήν.
Ναι! Χαίρε, θεοπρόβλητε ποιμήν. Χαίρε της Καρπασίας, ακούραστε πατέρα. Χαίρε και πρέσβευε για τη σωτηρία της δοκιμαζόμενης ποίμνης σου. Αμήν
Απολυτίκιο. Ήχος α'.
Τον βυθόν της σοφίας ερευνησάμενος και του κόσμου την δόξαν απαρνησάμενος, τω Χριστώ δε προσδραμών, Πάτερ, ηκολούθησας, θαυματουργών, διδάσκων ως κήρυξ της χάριτος, και τοις νοσούσι πάσι την ρώσιν δωρούμενος. Διό πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, Φίλων θεόσοφε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Έτερον απολυτίκιο. Ήχος γ'.
Έργοις έλαμψας ορθοδοξίας πλάνην έσβεσας πολυθεΐας των γαρ ειδώλων την απάτην κατέβαλες, και την σην ποίμνην μεγάλως εκόσμησας. Δια τούτο βοωμέν σοι, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, Φίλων μακάριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ο Άγιος Φιλιππικός ο Πρεσβύτερος
Ο Άγιος Φιλιππικός ο πρεσβύτερος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.
Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.
Ο Άγιος Ελλάδιος ο Κομενταρήσιος
Ίσως είναι ο ίδιος με τον Άγιο που εορτάζει στις 18 Ιανουαρίου.
Οι Άγιοι Ερμογένης και Φιλήμων Επίσκοπος Καρπάθου
Η μνήμη τους αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα.
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο των Αγίων.
Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Οσιομάρτυρος Αναστασίου του Πέρσου
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Αναστασίου του Πέρσου στις 22 Ιανουαρίου. Το μαρτύριό του έγινε το 628 μ.Χ. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641 μ.Χ.), αφού νίκησε τους Πέρσες, πήρε τον Τίμιο Σταυρό και κατά το εικοστό έτος της βασιλείας του τον μετέφερε πάλι στην Ιερουσαλήμ. Τότε δε ο Αρχιεπίσκοπος των βυζαντινών περιοχών της Περσίας, έστειλε έναν Επίσκοπο και πήρε τα Τίμια Λείψανα του Αγίου Αναστασίου, τα οποία μετακόμισε στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, δέκα έτη μετά από το μαρτυρικό τέλος αυτού.
Εγκαίνεια του Ναού του Αγίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, πλησίον του Ταύρου
Πρόκειται περί της εορτής των εγκαινίων του ναού του Προδρόμου στον Ταύρο. Σε άλλα παλαιά μηναία αναγράφεται εσφαλμένα «πλησίον του τάφου».
Εγκαίνια του Ναού του Αγίου Ζαχαρία εν Κωνσταντινούπολη
Η Μονή ανοικοδομήθηκε από την Οσία Δομνίκη (τιμάται 8 Ιανουαρίου), η οποία μόνασε εκεί.
Ο Όσιος Ζωσιμάς
Ο Όσιος Ζωσιμάς ασκήτεψε στην έρημο και διακρίθηκε για την πατερική του σοφία. Κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Κάντοκ ο Οσιομάρτυρας
Ο Άγιος Κάντοκ καταγόταν από ευγενική οικογένεια της Ουαλίας. Οι γονείς του έγιναν μοναχοί. Ίδρυσε την περίφημη μονή Λάνσαρφαν κοντά στο Κάρντιφ, αλλά η ιεραποστολική του δράση επεκτάθηκε μέχρι την Κορνουάλη, τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Ήταν σύγχρονος του Αγίου Δαυίδ και διδάσκαλος του Αγίου Φιννιανού. Σώζονται και μερικά αποφθέγματά του μεταξύ των οποίων και τα ακόλουθα:
«Η αλήθεια είναι η πρωτότοκος θυγατέρα του Θεού. Χωρίς το φως τίποτε δεν είναι καλό, χωρίς το φως δεν υπάρχει ευλάβεια, χωρίς το φως δεν υπάρχει πίστη».
«Ο κάλλιστος των τρόπων είναι η ταπείνωση. Η καλλίστη των ασχολιών είναι η εργασία των θείων εντολών. Το κάλλιστο των αισθημάτων είναι η δικαιοσύνη. Η κάλλιστη λύπη είναι η μετάνοια. Το κάλλιστο ιδίωμα η μεγαλοψυχία. Όταν τον ρώτησαν τι είναι αγάπη, απάντησε: Η αγάπη είναι ο παράδεισος. Και τι μίσος: το μίσος είναι η κόλαση. Και η συνείδηση; Η συνείδηση είναι ο οφθαλμός του Θεού εντός της ψυχής».
Μαρτύρησε το έτος 590 μ.Χ. φονευθείς από Αγγλοσάξονες ειδωλολάτρες, ενώ τελούσε την Θεία Λειτουργία. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: «Αόρατε βασιλεύ, Σώτερ Ιησού, Σε ικετεύω, προστάτευσε τους Χριστιανούς της χώρας μου».
Ο Άγιος Ιωάννης ο Μάρτυρας εκ Καζάν
Ο Άγιος Μάρτυς Ιωάννης ο Θαυματουργός, μαρτύρησε στο Καζάν της Ρωσίας το έτος 1529.
Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.
Ο Όσιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος ο εν Κύπρω ασκήσας (Εορτή Νεόφυτος)
Ο Όσιος Νεόφυτος έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λεύκαρα της Κύπρου το 1134 και σε νεαρή ηλικία, παρά την θέλεηση των γονέων του, Αθανασίου και Ευδοξίας, ακολούθησε τον μοναχικό βίο, φλεγόμενος από θείο ζήλο. Κατέφυγε κατ΄ αρχάς στη μονή του Αγίου Χρυσοστόμου, στο όρος Κουτσοβέντη, όπου ζήτησε να μείνει και να ασκητέψει. Μετά από πέντε χρόνια στο διακόνημα της καλλιέργειας των αμπελώνων της μονής, στη θέση «Γούπαις», με την ευλογία του ηγουμένου, επισκέπτεται για προσκύνημα τους Αγίους Τόπους. Εκεί παρέμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα και όταν επέστρεψε πάλι στην Κύπρο, μόνασε στη μονή του Χρυσοστόμου (1152-1158 μ.Χ.). Ζήτησε από τον ηγούμενο της μονής να του επιτρέψει να γίνει ερημίτης, χωρίς όμως επιτυχία. Η άρνηση του ηγουμένου, οδηγεί τον Όσιο να εγκαταλείψει τη μονή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, για να πάει στο όρος Λάτρος της Μικράς Ασίας, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο. Γι΄ αυτό τον σκοπό πήγε στην Πάφο με την ελπίδα να βρει πλοίο που να τον μεταφέρει εκεί. Στο ναύσταθμο όμως της Πάφου συνελήφθη ως φυγάς και φυλακίσθηκε. Όταν, με την μεσιτεία ευσεβών ανθρώπων, αποφυλακίζεται την επόμενη ημέρα, αναζητά ερημητήριο στα ενδότερα της Μεγαλονήσου.
Τον Σεπτέμβριο του έτους 1159, επέλεξε να λαξεύσει την εγκλείστρα του, στην Πάφο, γνωρίζοντας ότι «ουδέν πλέον τούτου καθέξει, καν και του όλου κόσμου φθάση κρατήσαι». Ο Όσιος παρέμεινε κλεισμένος μέσα στην εγκλείστρα του επί σάράντα ολόκληρα χρόνια. Εκεί μορφώθηκε κατά την θεία και ανθρώπινη σοφία και μυήθηκε στα μυστικά της πνευματικής ασκήσεως. Αυτή την εμπειρία τη διαφύλαξε με πολύ προσοχή σε όλη του τη ζωή και με τη χάρη του Θεού την αύξησε και την εφάρμοσε απόλυτα. Η φήμη του διαδόθηκε ευρύτατα και πλήθος Χριστιανών συνέρεε, για να λάβει την ευχή και την ευλογία του.
Για να αποφύγει τον κόσμο λάξευσε μέσα στα βράχια νέα εγκλείστρα και επικοινωνούσε με τον κόσμο μόνο κάθε Κυριακή. Σε αυτή την απόφασή του συνετέλεσε και η χειροτονία του σε πρεσβύτερο, το έτος 1170, από τον Επίσκοπο Πάφου Βασίλειο Κίνναμο και η σύσταση της πρώτης αδελφότητας προς το τέλος του έτους 1170 ή στις αρχές του 1171. η ύπαρξη πλέον μοναχών διευκόλυνε τον Άγιο να εντείνει τον εγκλεισμό, καθόσον οι υποτακτικοί του θα αναλάμβαναν τις ποικίλες αξωτερικές εργασίες της μονής. Όμως ο Άγιος δεν ήταν διδάσκαλος μόνο του πληρώματος της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά ήταν διδάσκαλος κυρίως των υποτακτικών του με τον βίο και το παράδειγμά του.
Εν τω μεταξύ είχαν συμβεί διάφορα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο, τα οποία την απέκοψαν από το Βυζάντιο και έφερε την δυστυχία στην Εκκλησία και τον λαό. Η φτώχεια και η δυστυχία του λαού οδήγησε πολλούς να ζητήσουν τροφή στα μοναστήρια, ένα από τα οποία ήταν και η εγκλείστρα του Οσίου Νεοφύτου.
Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στα χέρια των Φράγκων τον Απρίλιο του έτους 1204, ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός και για τον Όσιο Νεόφυτο. Θεωρεί την άλωση της Πόλεως, της προστάτιδος των Ορθοδόξων, «αποκαλυπτικό» γεγονός και γι΄ αυτό επιχειρεί την ερμηνεία της Αποκαλύψεως, καταβάλλοντας προσπάθεια να εξηγήσει γιατί κυριάρχησαν οι δυνάμεις του αντίχριστου σε βάρος της Εκκλησίας του Χριστού.
Ο Όσιος κοιμήθηκε σε βαθύτατο γήρας στις 12 Απριλίου. Ο ίδιος ενταφιάσθηκε στον τάφο που είχε ετοιμάσει ο ίδιος, σε ξύλινο φέρετρο από ξύλο πεύκου, κέδρου και κυπαρίσσου το οποίο είχε κατασκευάσει, όταν ζούσε. Το ιερό λείψανό του φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην ομώνυμη μονή της Πάφου, στην Κύπρο, που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του.
Αυτή την ημέρα η Εκκλησία εορτάζει και την ανάμνηση της Θεοσημείας, δηλαδή της θαυματουργικής διασώσεως του Αγίου Νεοφύτου κατά την πτώση αυτού από την εγκλείστρα του, όπου ασκήτευε.
Η Οσία Ξένη η Διά Χριστόν Σαλής
Γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, το έτος 1730, και ως νεαρή όμορφη κοπέλα παντρεύτηκε τον Αντρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ που είχε τον βαθμό του συνταγματάρχου και ήταν πρωτοψάλτης στην βασιλική αυλή. Η θέση αυτή ήταν μια πολύ υψηλή κοινωνική θέση και έδινε δόξα και υλική απολαβή.
Ήταν νέοι. Είχαν αγάπη μεταξύ τους. Υπηρέτησαν και οι δυο στην βασιλική αυλή, έκαναν το γάμο τους. Ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι μαζί. Λόγω της νεότητάς τους, τους άρεσε πολύ να πηγαίνουν σε χοροεσπερίδες και σε συμπόσια. Καλούσαν φιλοξενουμένους στο σπίτι τους και αυτοί οι ίδιοι πήγαιναν ως φιλοξενούμενοι σε άλλα σπίτια. Αυτά οι άνθρωποι τα ονομάζουν καλή τύχη και φαινόταν ότι τίποτε στο ανδρόγυνο αυτό, τον Ανδρέα και την Ξένια, δεν θα έδινε τέλος σ΄ αυτή τους τη χαρά. Αλλά ξαφνικά ένα φοβερό χτύπημα, σαν κεραυνός εν αιθρία, ο αναπάντεχος θάνατος του αγαπημένου συζύγου, κεραυνοβόλησε την Ξένια Γκριγκόριεβνα. στα είκοσι έξι της χρόνια, ένα βράδυ σε ένα χορό ο άντρας της ενώ έπινε με τους φίλους τους, ξαφνικά έπεσε κάτω νεκρός. Αυτό φυσικά ήταν πολύ οδυνηρό για την Ξένια. Ο Αντρέας, δεν είχε ποτέ εξομολογηθεί και λάβει Θεία Κοινωνία έως πριν πεθάνει, και εκείνη ανησυχούσε τρομερά για την ψυχή του.
Σύντομα μετά την ταφή του, η Οσία Ξένια εξαφανίστηκε από την Αγία Πετρούπολη για οκτώ χρόνια. Πιστεύεται ότι αυτό το χρονικό διάστημα το πέρασε σε ένα ερημητήριο ή σε ένα μοναστήρι, μαθαίνοντας το δρόμο της πνευματικής ζωής. Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας είχε αξιόπιστη πληροφορία ότι η μακαρία Ξένια για την πνευματική της τελείωση δαπάνησε αυτά τα χρόνια μεταξύ των Στάρετς προετοιμάζοντας τον εαυτό της για τον δύσκολο αγώνα των διά Χριστόν σαλών και ήταν κάτω από την πνευματική τους καθοδήγηση.
Πού ήταν οι Στάρετς; Ίσως ήταν στο Hermitage ή σ΄ ένα από τα μοναστήρια που αυτόν τον καιρό είχαν Στάρετς, μαθητές του Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ. Ύστερα από οχτώ χρόνια πάλι ξαναγύρισε στην πατρίδα της, την αγία Πετρούπολη, και δεν την ξανάφησε στα άλλα τριάντα επτά χρόνια της ζωής της σ΄ αυτόν τον κόσμο.
Όταν επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη, χάρισε τα υπάρχοντά της - το σπίτι της, τα χρήματά της, τα όμορφα ρούχα της. Κατά πρώτον άρχισε να βεβαιώνει σε όλους όσους την περιτριγύριζαν ότι ο σύζυγός της δεν πέθανε, αλλά ότι πέθανε αυτή. Φόρεσε τα ρούχα του νεκρού συζύγου της και άρχισε να ονομάζει τον εαυτό της Ανδρέα Φεοντόροβιτς. Οι συγγενείς της την θεώρησαν περισσότερο για παράφρονα , όταν αυτή άρχισε να μοιράζει την περιουσία της πιο φτωχούς και όταν έδωσε το σπίτι της στην Παρασκευή Ατόνοβα. Οι ενδιαφερόμενοι για την περιουσία της συγγενείς της στράφηκαν στις αρχές και ζήτησαν από αυτές να λάβουν μέτρα εναντίον μιας τέτοιας διάθεσης της κληρονομιάς της από αυτήν. Μετά από αυτήν την αναφορά των συγγενών οι αρχές την κάλεσαν και αφού συζήτησαν μαζί της, συμπέραναν ότι ήταν πολύ καλά στα λογικά της και είχε επομένως κάθε δικαίωμα να κάνει ότι ήθελε την περιουσία της. (σημειώνεται το συμβάν : οι συγγενείς της Ξένιας την πήγαν στο δικαστήριο αλλά ο δικαστής βρήκε ότι έχει καλό και γερό νου όσο αυτή συνέχιζε να βοηθά τους φτωχούς.) Αλλά στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε ένα όνομα για τους αγίους ανθρώπους που οι άλλοι πιθανόν να νομίζουν ότι είναι τρελοί. Εμείς τους ονομάζουμε «Διά Χριστού σαλούς». Αυτοί συχνά δεν είναι τρελοί, αλλά προσποιούνται ότι είναι, για να μπορούν να κρύψουν τα πνευματικά τους χαρίσματα.
Τί συνέβηκε πράγματι με την Ξένη Γκριγκόριεβνα; Ασφαλώς συνέβηκε μέσα της μια πλήρης πνευματική αντιστροφή, πού, κατά τα ίδια της τα λόγια, η Ξένη Γκριγκόριεβνα Πέτροβα είχε πεθάνει!...Βάζοντας τα ρούχα του συζύγου της και παίρνοντας το όνομά του ήταν , κατά τη γνώμη της, σαν να παρατεινόταν η δική του ζωή στο πρόσωπό της για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του με τη δική της αφιερωμένη στο Θεό ζωή. Τώρα αυτή παρουσίαζε τον εαυτό της στον κόσμο με την δύσκολη υπηρεσία του Θεού ως κατά Χριστόν τρελή .
Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης λέγει: Υπάρχει μια αληθινή, πραγματική ζωή και μια φαινομενική, ψεύτικη ζωή. το να ζεις για να τρως, να πίνεις, να ντύνεσαι, για να απολαμβάνεις και να γίνεσαι πλούσιος, το να ζεις γενικά για εγκόσμιες χαρές και φροντίδες, αυτό είναι μια φαντασία. το να ζεις όμως για να ευχαριστείς τον Θεό και τους άλλους, για να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι με κάθε τρόπο για την σωτηρία των ψυχών τους, αυτή είναι πραγματική ζωή! Ο πρώτος τρόπος ζωής είναι ακατάπαυστος πνευματικός θάνατος. Ο δεύτερος είναι ακατάπαυστη ζωή του πνεύματος. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, Περί της εγκοσμίου ζωής) .
Από αυτό βλέπουμε ότι το χτύπημα που χτύπησε την δούλη του Θεού Ξένια ήταν μια ώθηση από την μη πραγματική ζωή στην ζωή του Πνεύματος.
Η μακαρία Ξένια, που ήταν πλούσια πρώτα έζησε τώρα μια φτωχική, πολύ φτωχική ζωή. Ζούσε χωρίς σπίτι, περιπλανώμενη πιο δρόμους της πόλης εμπαιζόμενη και κακομεταχειριζόμενη από πολλούς. Η μόνη τροφή της ερχόταν από γεύματα που μερικές φορές δεχόταν από εκείνους που γνώριζε. το βράδυ αποσυρόταν σε έναν αγρό έξω από την πόλη και εκεί γονατιστή προσευχόταν ως το πρωί. δεν είχε πραγματικά που να κλίνη την κεφαλή της. για σκέπη της είχε τον μελαγχολικό βροχερό ουρανό της αγίας Πετρούπολης, ενώ για κρεβάτι της είχε το υγρό γυμνό έδαφος. Περνούσε τις νύχτες της προσευχόμενη γονατισμένη στο γυμνό έδαφος των χωραφιών. Αυτό το μαρτυρούσαν η αστυνομία και οι κάτοικοι, που την ανακάλυψαν, γιατί είχαν την περιέργεια να μάθουν που εξαφανιζόταν τις νύχτες. Κάποτε κάποιος αστυνομικός την παρακολούθησε και την είδε να κλίνη τα γόνατά της σ΄ ένα ανοιχτό χωράφι και να προσεύχεται. Άρχισε να προσεύχεται από το βράδυ και δεν σηκώθηκε μέχρι το πρωί. Κατά τη διάρκεια των προσευχών της έκανε μετάνοιες σε όλες τις διευθύνσεις προσευχόμενη για όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς.
Κατά την ημέρα συνήθως γύριζε γύρω πιο δρόμους της αγίας Πετρούπολης. τα κουρελιασμένα ρούχα της δύσκολα την σκέπαζαν- μια κόκκινη φούστα και το στρατιωτικό σακάκι του άντρα της. στα πόδια της είχε χαλασμένα παπούτσια και γύρω από το κεφάλι της είχε δεμένο ένα παλιό μαντήλι. Ακόμα και κατά τον βαρύ χειμώνα δεν φορούσε ζεστά ρούχα και παπούτσια, αν και η καλοσύνη του λαού της πρόσφερε πολλά απ αυτά. σε όλες τις περιόδους του έτους την έβλεπαν ντυμένη στα ίδια κουρέλια. το κρύο στην αγία Πετρούπολη ήταν δυνατό και διαπερνούσε τα κόκαλα. Αλλά η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που χύνεται με αφθονία πιο αγίους του Θεού, τους έκανε να νικούν τους νόμους της φύσεως. Αυτή η Χάρη του Αγίου Πνεύματος έδινε ζεστασιά και δύναμη στη μακαρία Ξένη.
Πολλοί αγαπούσαν αυτήν την ήσυχη, την ήρεμη, την ταπεινή και την ευγενική δούλη του Θεού Ξένια. Αρκετοί την λυπόντουσαν και της έδιναν ελεημοσύνη, αλλά αυτή δεν την έπαιρνε. Εάν δεχόταν κανένα μικρό κέρμα, αμέσως το έδινε σε κάποιον φτωχό ζητιάνο. Δεχόταν ελεημοσύνη από φιλεύσπλαχνους ανθρώπους, αλλά αμέσως τα χάριζε πιο φτωχούς, κάνοντας καλό πιο ανθρώπους στο όνομά του Αντρέα, έτσι ώστε αν η ψυχή του υπέφερε από τις αμαρτίες του τις οποίες δεν είχε μετανοήσει, οι πράξεις της και οι προσευχές της θα τον βοηθούσαν. ( Οι Χριστιανοί συχνά δίνουν χρήματα ή προσεύχονται για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Αυτό λέγεται ελεημοσύνη αλλά δεν είναι τόσο σύνηθες να εγκαταλείπει κάποιος όλη του τη ζωή για ένα άνθρωπο, όπως ακριβώς έπραξε η Ξένια). το ενδιαφέρον είναι ότι κάνοντας καλές πράξεις και προσφέροντας προσευχές για τους άλλους, πλησιάζεις πολύ το Θεό, και αυτό συνέβηκε και με την Ξένια. Προσευχόταν τόσο πολύ για τον άντρα της και αυτό την έκανε Αγία!
Ο Κύριος είχε δώσει στην Ξένια πολλά πνευματικά δώρα και αυτή άρχισε να κάνει περίεργα πράγματα όπως περπατούσε ξυπόλυτη στο χιόνι και φορούσε ασυνήθιστα ρούχα έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην νομίσουν ότι εκείνη είναι κάτι το εξαιρετικό. Αυτή μερικές φορές γνώριζε τί πρόκειται να συμβεί πριν αυτό συμβεί, ή αν οι άνθρωποι είχαν ένα πρόβλημα και δεν γνώριζαν τί θέλει ο Θεός να κάνουν, αυτή μπορούσε να τους το πει. Συχνά κοιτάζοντας με μια ματιά τους ανθρώπους, αυτή ήξερε αν αυτοί έλεγαν την αλήθεια ή όχι.
Σιγά σιγά, οι άνθρωποι της πόλης παρατήρησαν τα σημάδια αγιότητας που ήταν το υπόστρωμα της φαινομενικά διαταραγμένης της ζωής : παρουσίαζε το χάρισμα της προφητείας και η όλη παρουσία της σχεδόν πάντα επιβεβαίωνε την ευλογία της. Το Συναξάρι λέει :
«Η ευλογία του Θεού φαινόταν να τη συνοδεύει οπουδήποτε εκείνη πήγαινε : όταν έμπαινε σε ένα μαγαζί οι εισπράξεις της ημέρας αυξάνονταν σημαντικά. Οι έμποροι την παρακαλούσαν να πάρει κάτι ως δώρο ή τουλάχιστον να μπει στο κατάστημά τους. Ήξεραν ότι εκείνη τη μέρα οι δουλειές τους θα πήγαιναν πολύ καλά και τα κέρδη τους θα ήταν πολλά. Όταν περπατούσε στον δρόμο, από όλες τις μεριές, από όλα τα αμάξια που περνούσαν άκουγε να φωνάζουν: Ανδρέα Φεοντόροβιτς, σταματά. Θέλω να σε πάρω στο αμάξι μου έστω και για λίγα βήματα . και όταν έμπαινε σε κάποιο αυτοκίνητο, το εισόδημα του αυτοκινήτου αυτού την ημέρα εκείνη ήταν πολύ μεγάλο. Η μακαρία Ξένη προτιμούσε να κάθεται σε αυτοκίνητα ανθρώπων που είχαν ανάγκη βοηθείας. Εάν μιλούσε με κανέναν που ήταν στενοχωρημένος, αμέσως αυτός καταπραϋνόταν και του ερχόταν μια θαυματουργική βοήθεια. Όταν αγκάλιαζε ένα άρρωστο παιδί, αμέσως αυτό γινόταν καλά. Η πολύ και μακροχρόνια συμπόνια της, άνοιξε το δρόμο του σεβασμού και της ευλάβειας προς το πρόσωπό της και οι άνθρωποι γενικά έφτασαν να την θεωρούν ως το φύλακα άγγελο της πόλης.»
Κάποτε, το έτος 1764, ταράχτηκε πολύ και ξέσπαγε κάθε μέρα σε δάκρυα. Οι άνθρωποι την ρωτούσαν την αιτία που κλαίει και αυτή απαντούσε: Αίμα, αίμα, αυλάκι από αίμα! . Τότε όλοι ήταν ανήσυχοι για το τί άραγε θα συνέβαινε. Αλλά τρείς εβδομάδες αργότερα οι πολίτες της αγίας Πετρούπολης έμαθαν τί σήμαιναν τα λόγια της. Από την ρωσική ιστορία γνωρίζουμε ότι η προσπάθεια του αξιωματικού Μίροβιτς να ελευθερώσει τον αιχμάλωτο βασιλέα Ιβάν Αντώνοβιτς, που ήταν φυλακισμένος στο φρούριο Schlusselburg, απέτυχε και ο Ιβάν Αντώνοβιτς φονεύθηκε.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1761, την παραμονή της Γεννήσεως του Χριστού, η μακαρία Ξένη περιερχόταν τους δρόμους της πρωτεύουσας και έλεγε στον καθένα να κάνη τηγανίτες. την επομένη μέρα ακούστηκε το φοβερό νέο: η αυτοκράτειρα Ελισάβετ Πέτροβα πέθανε ξαφνικά. Οι τηγανίτες θα ήταν για την αγρυπνία, που η προικισμένη με το προορατικό χάρισμα οσία Ξένη προφήτευσε. Τέτοιες περιπτώσεις που εκδηλωνόταν το προορατικό χάρισμά της και περιπτώσεις βοηθειών που πρόσφερε στον λαό με το χάρισμά της αυτό, έχουμε πολλές.
Μερικές φορές, όταν οι Χριστιανοί κάνουν καλές πράξεις, τις κάνουν κρυφά ώστε μόνο ο Θεός να βλέπει. Αυτό γιατί ο Κύριος είπε : «Μην αφήνεις να γνωρίζει η αριστερά σου χείρ τί ποιεί η δεξιά σου» και, «Κάνε τις καλές σου πράξεις μυστικά ώστε ο Πατέρας που σε βλέπει μυστικά να σε ανταμείψει φανερά.» Αυτό είναι που αντιπροσωπεύει την εικόνας της Αγίας Ξένιας. Πριν πολλά χρόνια, όταν οι άνθρωποι της Αγίας Πετρούπολης έχτιζαν μια εκκλησία στο κοιμητήριό του Smolensk, η Αγία Ξένια συνήθιζε να πηγαίνει κατευθείαν το βράδυ και να κουβαλάει βαριούς πλίνθους οι οποίοι χρειάζονταν την επόμενη μέρα για το χτίσιμο της στέγης της εκκλησίας. Όταν οι τεχνίτες έρχονταν κάθε πρωί, έβρισκαν το σκληρότερο μέρος της δουλειάς τους ήδη τελειωμένο και αυτοί αναρωτιόνταν ποιός να ήταν που έκανε αυτή την ευγενική πράξη. Τελικά, δυο απ αυτούς αποφάσισαν να περάσουν το βράδυ τους στο κοιμητήριο. Περίμεναν και περίμεναν, και όταν έγινε σκοτάδι, η Αγία Ξένια εμφανίστηκε. Όλο το βράδυ, την παρακολουθούσαν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει με τα τούβλα της, τους τοίχους της μισοτελειωμένης εκκλησίας.
Η εκκλησία που η Αγία Ξένια βοήθησε στο χτίσιμο είναι ακόμη στο κοιμητήριό του Smolensk και δίπλα της υπάρχει ένα μικροσκοπικό παρεκκλήσιο στο οποίο έχει ταφή. Προσκυνητές από όλη τη Ρωσία ακόμη έρχονται εκεί να προσευχηθούν και να ζητήσουν να τους βοηθήσει. Κατά τη διάρκεια των φρικτά δύσκολων χρόνων στη Ρωσία, όταν οι εκκλησίες ήταν κλειστές λόγω του ότι ο Κομουνισμός δεν ήθελε οι άνθρωποι να λατρεύουν το Θεό, προσκυνητές έρχονταν κρυφά στην Αγία Ξένια. Η πόρτα του παρεκκλησίου ήταν κλειδωμένη και δεν μπορούσαν να μπουν μέσα, έγραφαν τις προσευχές τους σε μικρά χαρτάκια και τα άφηναν μέσα στις ρωγμές των τοίχων. Στον Κομουνισμό δεν άρεσε αυτό καθόλου, αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι είναι αδύνατον να σταματήσουν τους Χριστιανούς να αγαπάνε τους Αγίους, ή να σταματήσουν οι Άγιοι να τους βοηθούν!
Σαράντα πέντε χρόνια μετά το θάνατο του άντρα της, η Αγία Ξένια αναπαύθηκε εν ειρήνη, στην ηλικία των εβδομήντα ενός ετών, κάπου στα 1800. Υποθέτουν ότι αναπαύθηκε μεταξύ των ετών 1806 και 1814. δεν υπάρχει ακριβής πληροφορία σχετικά με αυτόν τον χρόνο και είναι αδύνατο να καθορίσουμε ακριβώς την χρονολογία του θανάτου της. Γνωρίζοντας την αγάπη και τον σεβασμό με τον οποίο την περιέβαλε ο κόσμος μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι η κηδεία της είχε μεγάλη επισημότητα και ότι πολύς κόσμος θα συγκεντρώθηκε, για να της δώσει τον τελευταίο χαιρετισμό.
Ο τάφος της, αμέσως, έγινε τόπος προσκυνήματος : έτσι πολλοί προσκυνητές έπαιρναν χώμα από τον τάφο της ως ευλογία και νέο χώμα έπρεπε να τροφοδοτείται τακτικά. Τελικά τοποθετήθηκε επάνω στον τάφο της μιά πλάκα από γρανίτη με την επιγραφή :
Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος . Εδώ αναπαύεται το σώμα της δούλης του Θεού, Ξένης Γκριγκόριεβνα, γυναικός του αυτοκρατορικού πρωτοψάλτη, συνταγματάρχου Ανδρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ. Χήρα σε ηλικία 26 ετών, μία προσκυνήτρια για 45 χρόνια, έζησε 71 χρόνια. Ήταν γνωστή με το όνομα Ανδρέα Φεοντόροβιτς .
Αυτά γράφονται στο λακωνικό επιτύμβιο πάνω στον τάφο της μακαρίας Ξένης, γραμμένα από ένα άγνωστο πρόσωπο.
Όμως και αυτή η πλάκα επίσης βαθμιαία χαράσσονταν και φθείρονταν από τους πιστούς. Έπειτα χτίστηκε στον τάφο της ένα εκκλησάκι με τις προσφορές των πιστών. Πολλοί πιστοί άρχισαν να γράφουν πιο τοίχους του ναϋδρίου διάφορα αιτήματα, ώστε αναγκάστηκαν να τον χρωματίσουν. Οι ιερείς έκαναν παννυχίδες στο ναό από νωρίς το βράδυ μέχρι αργά το πρωί.
Τα χέρια των αθεϊστών δεν σεβάστηκαν τον τόπο της αναπαύσεως της αγίας. Γι΄ αυτό τα παράθυρα ήταν κλειστά με σανίδες και η είσοδος ήταν κλειστή, αλλά ο δρόμος προς το νεκροταφείο Σμόλενσκ ήταν πάντοτε ανοιχτός. Νέοι και γέροι πήγαιναν στο παρεκκλήσιο, ψιθύριζαν τα αιτήματά τους για βοήθεια και έσκυβαν στο έδαφος κοντά στον τάφο.
Και η μακαρία Ξένη τους βοηθούσε όλους.
Θαύματα, θεραπείες και εμφανίσεις της Αγίας Ξένιας συμβαίνουν και σήμερα σε εκείνους που επισκέπτονται τον τάφο της ή που απλά ζητάνε τις πρεσβείες της. Ο Θεός θεραπεύει πολλούς ανθρώπους από ασθένειες και πάθη μέσω των πρεσβειών της Αγίας Ξένιας. Αυτή τους βοηθά να βρουν δουλειά, σπίτι ή σύζυγο (όλα αυτά για τα οποία εκείνη απαρνήθηκε στην δική της ζωή). Η Αγία Ξένια δεν είχε σπίτι και έτσι γνωρίζει πόσο σκληρό είναι να έχεις ανάγκη ένα σπίτι και να ζεις άστεγος. στην εκκλησία την ημέρα της γιορτής της την καλούμε «άστεγη περιπλανώμενη», γιατί εγκατέλειψε νωρίς το σπίτι της για τον παράδεισο.
Πρόσφατα μια γυναίκα στην Αγγλία, νεοφώτιστη στην ορθοδοξία, έψαχνε να βρει σπίτι κοντά σε εκκλησία για να μπορεί να παρακολουθεί καθημερινά τη Θεία Λειτουργία. Αυτή και ο πνευματικός της προσευχήθηκαν στην Αγία Ξένια και ώ του θαύματος σε λίγες μέρες η γυναίκα αυτή βρήκε ένα διαμέρισμα σε ένα σπίτι ακριβώς δίπλα από την εκκλησία! Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού!
Ένα ευσεβή έθιμο είναι η προσφορά Τρισάγιου υπέρ αναπαύσεως του συζύγου της Αντρέα, για τον οποίο εκείνη προσευχόταν πυρετωδώς έως το τέλος της ζωής της.
Η Αγία Ξένια δοξάστηκε επίσημα πρώτα από την ορθόδοξη εκκλησία της Ρωσίας έξω από την Ρωσία, το 1978 και μετέπειτα το 1988 από το Πατριαρχείο της Μόσχας.
Απολιτίκιο. Ήχος Πλάγιος δ΄.
Σ; εσένα, ώ περιπλαμένη ξένη, Χριστός ο Κύριος μας έδωσε μια διακαή μεσίτρια για όλους μας. Έχοντας λάβει στη ζωή σου βάσανα και θλίψη , και υπηρετώντας το Θεό και τους ανθρώπους με αγάπη, εσύ απέκτησες μεγάλη παρρησία στο Θεό. Δι; αυτό, σπεύδουμε θερμά σ; εσένα πιο πειρασμούς και τη θλίψη, κραυγάζοντας εκ βάθους ψυχής : Μην εγκαταλείψεις την ελπίδα μας στην καταισχύνη, ώ ευλογημένη Ξένια.
Κοντάκιο. Ήχος γ΄.
Περιπλανώμενη ξένη σε μια ξένη γη, αναστενάζοντας πάντα για τη ουράνια πατρίδα γνωστή ως σαλή και άπιστη αλλά για τους πιστούς πολύ σοφή και ιερή , στεφανωμένη από το Θεό με δόξα και τιμή. Ώ Ξένια, γενναία στο μυαλό και θεϊκά σοφή. Γι' αυτό, κραυγάζουμε σε σένα « Χαίρε εσύ που μετά τη γήινη περιπλάνησή σου ήρθες και κατοικείς στο οίκο του Θεού».
synaxarion.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.