Ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Πρωτοπρ.Διονύσιος Τάτσης

Ἁλιεῖς ἀνθρώπων

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Τό ἱεραποστολικό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ περιγράφεται ἀπό τούς Εὐαγγελιστές μέ τρόπο ἁπλό καί σύντομο. Γιά παράδειγμα ὁ Ματθαῖος σημειώνει: «Ὁ Ἰησοῦς περιόδευε ὅλη τή Γαλιλαία.
Δίδασκε στίς συναγωγές τους, κήρυττε τό χαρμόσυνο μήνυμα γιά τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί γιάτρευε τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε ἀσθένεια καί κάθε ἀδυναμία» (δ´ 23)
Συνοψίζεται σέ τρεῖς λέξεις: περιοδεία, κήρυγμα, θεραπεία.
Ἀδιάκοπη περιοδεία σέ πόλεις καί χωριά, πάντα ἀκούραστος ὁδοιπόρος. Συνεχές κήρυγμα σέ συναγωγές, πλατεῖες, σπίτια, παραλίες καί βουνά. Θεραπεία πάσης ἀσθενείας, σέ ὅλους γενικά τούς πάσχοντες ἀνθρώπους.
Ἔπρεπε νά φτάσει παντοῦ τό εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας, δηλ. τό χαρμόσυνο ἄγγελμα ὅτι πλησίαζε ὁ χρόνος τῆς πνευματικῆς βασιλείας, πού θά ἔφερνε στούς ἀνθρώπους τήν ἀπολύτρωση καί τήν πνευματική χαρά.
Γιά τή συνέχιση τοῦ ἔργου αὐτοῦ εἶχε προσκαλέσει δώδεκα μαθητές, ἁπλούς καί καλοκάγαθους ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, πολλοί ἀπ᾽ τούς ὁποίους ἦταν ψαράδες.
Ἡ πρόσκληση ἔγινε ἐντελῶς ἁπλά, χωρίς προσυνεννοήσεις καί μεσάζοντες. Ἐκεῖ πού τούς συνάντησε, τούς κάλεσε κιόλας νά τόν ἀκολουθήσουν, γιά νά γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. δ´ 19). Κι ἐκεῖνοι ἀνταποκρίθηκαν ἐλεύθερα καί ἀμέσως.
Κανένας δέν τούς πίεσε, κανένας δέν τούς ὑποσχέθηκε ἀνέσεις, δόξα, ἐξουσίες κ.λπ. Ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ μέ ἐνθουσιασμό, ἐγκαταλείποντας τίς ἐπαγγελματικές τους ἀπασχολήσεις.
Καί ἀργότερα τούς μίλησε μέ σαφήνεια γιά τήν ἀποστολή τους: «Πηγαίνετε λοιπόν καί κάνετε μαθητές μου ὅλα τά ἔθνη, βαφτίζοντάς τους στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διδάξτε τους νά τηροῦν ὅλες τίς ἐντολές, πού σᾶς ἔδωσα. Κι ἐγώ θά εἶμαι μαζί σας πάντα ἕως τή συντέλεια τοῦ κόσμου. Ἀμήν» (Ματθ. κη´ 19-20).
Ὁ Ἰησοῦς περιοδεύοντας σέ πόλεις καί χωριά ἔβλεπε τό λαό καί τόν συμπαθοῦσε, γιατί ἦταν ἀπροστάτευτος καί δέν εἶχε δεχτεῖ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς βασιλείας του.
Τόν παρομοίαζε μέ ταλαιπωρημένα καί ἐγκαταλειμμένα πρόβατα, πού δέν ἔχουν ποιμένα νά τά προστατέψει καί νά τά ὁδηγήσει σέ πλούσια βοσκοτόπια.
Μιά φορά, βλέποντας τόν ἀποίμαντο λαό, εἶπε στούς μαθητές του, πού τόν συνόδευαν: «Ὁ θερισμός εἶναι πολύς, οἱ ἐργάτες ὅμως λίγοι.
Γι᾽ αὐτό παρακαλέστε τόν κύριο τοῦ χωραφιοῦ νά στείλει ἐργάτες γιά τό θερισμό του» (Ματθ. θ´ 37-38). Ὅλες τίς ἐποχές ὑπῆρχαν ἐλλείψεις θεριστῶν, δηλ. κληρικῶν. Δέν ἦταν ποτέ πολλοί. Ὅμως δέν πρέπει νά ἀναζητοῦμε τούς πολλούς, ἀλλά κυρίως τούς ἄξιους. Κι ἐδῶ βρίσκεται ἡ μεγάλη δυσκολία.
Στίς ἡμέρες μας οἱ περισσότεροι κληρικοί δέν ἔχουν ἱεραποστολικό ζῆλο, δέν περιοδεύουν καί δέν ἐξυπηρετοῦν πρόθυμα τούς ἐνορίτες του.
Περιορίζονται στίς ἐνορίες τους, ἐκτελοῦν ραθύμως τά τυπικά τους καθήκοντα, κοιτάζουν τά συμφέροντά τους, ἀλλά καί τήν καλοπέρασή τους. Τό κήρυγμά τους -ὅσοι τό ὑπηρετοῦν- εἶναι χωρίς ψυχή, δίχως παλμό καί ἐμπειρίες καί δέν ἐνδιαφέρει τόν πολύ κόσμο.
Ἰδιαίτερα ἀνησυχητικό εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ κληρικοί αὐτοί δέν ἔχουν πνευματική ζωή, γιατί δέν ἔτυχε ἤ δέν ἐπεδίωξαν νά συνδεθοῦν μέ ἐνάρετους ἀνθρώπους καί νά δεχτοῦν τήν εὐεργετική τους ἐπίδραση.
Τήν ἱεραποστολή δέν πρέπει νά τήν περιορίζουμε στούς κληρικούς μόνο, ἀλλά νά τήν προεκτείνουμε καί σέ κάθε συνειδητό χριστιανό, ὁ ὁποῖος, ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων, δέν πρέπει νά ἐπιδιώκει μόνο τά δικά του, ἀλλά νά φροντίζει καί γιά τό συμφέρον τοῦ ἄλλου.
Αὐτό σημαίνει ὅτι θά παρακολουθεῖ τούς ἀδελφούς καί θά προσπαθεῖ νά τούς βοηθήσει μέ ὅποιον τρόπο μπορεῖ καί ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητές του. Τό καθῆκον τῆς ἱεραποστολῆς προβάλλει ἐπιτακτικότερο ὅσο αὐξάνονται οἱ δυσκολίες καί οἱ πειρασμοί.
Ἡ σωτηρία ἑνός ἀδελφοῦ, ὅταν τόν ἁρπάζεις ἀπό τό στόμα τοῦ διαβόλου, «εἶναι τό μεγαλύτερο ἀπ᾽ ὅλα τά κατορθώματα, εἶναι τό ἀποκορύφωμα ὅλης τῆς ἀρετῆς», ὅπως λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Εἶναι καί μιά ἀπόδειξη ὅτι κάποιος ἀγαπάει τό Χριστό. «Εἰ φιλεῖς με, ποίμαινε τά πρόβατά μου» (Ἰωάν. κα´ 16), εἶπε στόν Πέτρο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.
Δέν ἀρκεῖ νά ἐνδιαφέρεται κανείς μόνο γιά τή σωτηρία του, ἀγωνιζόμενος γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, εἶναι ἀπαραίτητο νά ἔχει καί ἱεραποστολική δράση.
Κάποτε μάλιστα πρέπει νά εἶναι καί ἐπίμονος σέ αὐτή τή δράση, γιά νά ξεπερνάει ἐμπόδια καί νά πετυχαίνει τόν πνευματικό του σκοπό.
Πρέπει νά εἶναι ὁ ἀκούραστος κυνηγός τοῦ καλοῦ, ὁ ἄγρυπνος ἐργάτης τῆς ἀγάπης, ὁ θερμός κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ὁ ταπεινός ὑπηρέτης τῶν πασχόντων. Εἶναι ἀξιοθαύμαστοι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἱεραποστολῆς, εἴτε αὐτή εἶναι ἐσωτερική εἴτε ἐξωτερική. Καί μακάρι νά ἔχει πολλούς ἐργάτες γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

 Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης


 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1975  17 Μαΐου 2013