Ὁ π. Ἰλαρίων Ἰονίκα Οἰκονόμος τῆς μονῆς Συχαστρία

Ὁ π. Ἰλαρίων Ἰονίκα

Οἰκονόμος τῆς μονῆς Συχαστρία

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε 

Ἦτο παντρεμμένος, μέ γυναῖκα καί παιδιά, ἀλλά ἀπό κάποιο θαυμαστό γεγονός ἦλθε στό μοναστήρι γιά μοναχός. Κάποια χειμωνιάτικη νύκτα ἐπιστρέφοντας στό σπίτι του, βγῆκαν μπροστά του μία ὁμάδα ἀπό λύκους. Μονομάχησε μ᾿ αὐτούς ἀπελπισμένα, ἀλλά ἦτο ἕτοιμος νά γίνη ἡ τροφή τους. «Κύριε, προσευχήθηκε τότε, ἐάν σωθῶ, θά γίνω ἀμέσως καλόγερος!»
Ἀπο μακριά ἀκούσθηκαν φωνές ἀνθρώπων καί ἕνα ἕλκυθρο μέ καμπανάκια. Οἱ λύκοι ἔφυγαν, ἐνῶ αὐτός λυτρωμένος πιά ἔφθασε στήν οἰκογένειά του. Δέν ἐξέχασε τήν ὑπόσχεσί του.
Στό μοναστήρι διωρίσθηκε οἰκονόμος, διακόνημα τό ὁποῖον ὑπηρέτησε πολλά χρόνια, μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. Ἦτο κοντός στό ἀνάστημα, μέ μία πραεῖα μορφή καί καλή συμπεριφορά μπροστά σέ ὅλους. Ἦτο πρῶτος στήν ὑπακοή, σκληρός στήν ἄσκησι, νηστευτής καί φλογερός ζηλωτής στήν τάξι τῆς Μονῆς καί στόν κανόνα τῆς προσευχῆς του, τήν ὁποία δέν ἄφησε ποτέ. Τό βράδυ πού τελείωναν τά διακονήματα, αὐτός ζητοῦσε συγχώρησι ἀπ᾿ ὅλους: «Συγχωρέστε με, πατέρες, ἐάν σᾶς στενοχώρησα ἤ σᾶς λύπησα σέ κάτι».

Στά γεράματά του εἶχε μία δοκιμασία. Ἦτο 86 ἐτῶν καί ἐπήγαινε στό διακόνημά του. Κάποια ἡμέρα, πηγαίνοντας μέ τά βόδια στό δάσος, μία μεγάλη πέτρα ἐκύλισε καί τόν τραυμάτισε στό πόδι. Τόν μετέφεραν στό κελλί του, τόν περιποιήθηκαν, ἀλλά ἡ πληγή δέν θεραπευόταν καί ὅλοι ἐπίστευαν ὅτι ἦλθε τό τέλος του. «Μητέρα τοῦ Κυρίου μου, ἔτσι τήν ἀποκαλοῦσε  πάντοτε, ἐλέησόν με! Θεοτόκε Μαρία, βοήθησέ με».
Μιά νύκτα, ὅταν τήν παρακαλοῦσε στό κελλί του, μπῆκε μέσα μία Κυρία, ἡ ὁποία στάθηκε μπροστά του. Φαινόταν σάν μία γιατρίνα γνωστή του ἀπό τήν κωμόπολι Τίργκου Νεάμτς.
-Γιατί κλαῖς, πάτερ Ἰωάννη; Τόν ἐρώτησε ἐκείνη.
-Κλαίω, κυρία γιατρίνα, διότι τραυματίσθηκα ἄσχημα στό πόδι μου καί δέν ὑπάρχει θεραπεία καί ἰδού πεθαίνω ἀπροετοίμαστος.
-Μή κλαῖς ἄλλο, τοῦ εἶπε ἡ «Γιατρίνα». Ἀπό τώρα θά γίνης καλά. ὅσο γιά τόν θάνατό σου, δέν θά πεθάνης ἀκόμη, ἀλλά θά ζήσης ἀκόμη ἕνα χρόνο...
Ἡ Γιατρίνα ἀνεχώρησε· δέν ἦτο ἄλλη ἀπό τήν Ἰατρό ὅλων τῶν ἀσθενῶν, τήν Κυρία Θεοτόκο, ἐνῶ ὁ π. Ἱλαρίων αἰσθάνθηκε καλλίτερα ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη μέχρις ὅτου θεραπεύθηκε τελείως. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο ἀκριβῶς, τήν Κυριακή τῆς συγχωρήσεως τῆς Μεγάλης Τεσ-σαρακοστῆς τοῦ 1934 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, ἔχοντας ἡλικία 87 ἐτῶν.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος