Τρεῖς σταυροί. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Β'

Τρεῖς σταυροί

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα. Μέρος Β' 

Πρίν ξεκινήσουμε, παρακάλεσα τή μητέρα μου νά προσευχηθεῖ γιά μένα, ὥστε νά δείξει ὁ Κύριος ποιό εἶναι τό θέλημά του γιά τή ζωή μου.
Ὁ ναός τῶν Θεοφανείων ἀπεῖχε πολύ. Ὅταν φτάσαμε, ἡ ἀκολουθία ἦταν ἤδη στή μέση. Ὅμως ἐκεῖνο τό βράδυ, σ’ ἐκείνη τήν ἐκκλησία, λύθηκε τό δράμα μου.
Ἀγωνιζόμασταν νά πλησίασουμε στόν ἄμβωνα, γιά ν’ ἀκούσουμε καλύτερα τό κήρυγμα, πού ἔκαμε ἕνας σεβάσμιος ἱερέας. Μέ πολύ κόπο, σπρώχνοντας τό πλῆθος, ἄλλοτε παρακλητικά και ἄλλοτε ἐπιτακτικά, κατορθώσαμε νά πᾶμε μπροστά. Ἔφτασαν τότε καθαρά μέχρι τ’ αὐτιά μας τά λόγια τοῦ ἱεροκήρυκα, πού ἔκανε τήν παρακάτω ἔκκληση στούς πιστούς:
-Σύμφωνα μέ τή συνοδική ἐγκύκλιο, πού πρίν ἀπό λίγο ἀκούσατε, τόσο στήν ἀποψινή ἀκολουθία ὅσο καί αὔριο στή θεία Λειτουργία θά βγάλουμε δίσκο γιά τίς ἀνάγκες τῆς ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς.  Μετά τήν πρόσφατη λήξη τοῦ ρωσοϊαπωνικοῦ πολέμου6, ὁ ἱεραπόστλός μας στήν Ἰαπωνία, ὁ ἀρχιερπίσκοπος Νικόλαος7, ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπό ὑλική καί ἠθική συμπαράσταση, γιά ν’ ἀνασυγκροτήσει καί ν’ ἀναπτύξει τό ἱεραποστολικό του ἔργο.
Ἀλλά καί σέ περιοχές τῆς πατρίδας μας, ὅπως ἡ μακρινή Καμτσάτκα, ἡ πνευματική κατάσταση τῶν κατοίκων εἶναι τραγική. Ἀπολίτιστοι καί ἡμίαγριοι εἰδωλολάτρες ζοῦν ἐκεῖ, μέσα σέ πνευματικό σκοτάδι. Κήρυκες τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχουν σ’ αὐτά τά μέρη. Ἀδελφοί μου, «ὁ μέν θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι. Δεήθητε οὖν τοῦ Κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τόν θερισμόν αὐτοῦ». Ἀμήν.
Ὁ ἱερέας κατέβηκε ἀπό τόν ἄμβωνα. Ἐγώ στεκόμουν ἀκίνητος καί σαστισμένος ἀπό τή σύμπτωση τῶν λόγων του μέ τό δικό μου προβληματισμό. Μέ διαπέρασε σύγκρομα ἕνα ρίγος, σά νά με εἶχαν περιλούσει ξαφνικά μέ παγωμένο νερό. Καί τότε, λές καί ξύπνησα ἀπό ἔνα κακό ὄνειρο. Ἡ διάθεσή μου ἄλλαξε. Ἡ θλίψη μου μεταποιήθηκε σέ χαρά καί ὁ ἐκνευρισμός μου σέ ἡρεμία. Μιά γλυκειά γαλήνη ἁπλώθηκε στήν ψυχή μου. Ἡ μητέρα μου, μέ τήν εὐαίσθητη καρδιά καί τή γυναικεία διαίσθηση, κατάλαβε τήν ἀλλοίωση πού συντελέσθηκε μέσα μου. Μέ κοίταξε μέσα στά μάτια, καί μ’ ἕνα τρυφερό ἀλλά λυπημένο χαμόγελο μοῦ ἔδωσε νά καταλάβω πώς καί γιά κείνην ἦταν σημαδιακά τά λόγια τοῦ ἱεροκήρυκα. Ὁ δρόμος μου εἶχε πιά χαραχθεῖ.
Μέσα στήν ἐκκλησία ἄρχισε νά περιφέρεται ὁ δίσκος ἀπό τόν ἐπίτροπο. Ἡ μήτέρα ἔριξε μόνο ἕνα δίλεπτο καί μέ ξανακοίταξε μέ βλέμμα πολύ ἔλεγε πολλά: Δέν εἶχε νά δώσει χρήματα γιά τήν ἱεραποστολή. Ἔδινε ὅμως στό μεγάλο ἔργο τόν πιό πολύτιμο θησαυρό της, τό ἴδιο τό παιδί της.
-Γενηθήτω τό θέλημά Σου, Κύριε!  Οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὡς Σύ!  Ψιθύρισα ἀποφασιστικά, καθώς ἔβγαινα ἀπό τό ναό.
Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πού φροντίζει γιά τό καλό τῶν ἀνρθώπων, ὅταν αὐτοί ἐγκαταλείπονται μ’ ἐμπιστοσύνη στά χέρια Του, χάραξε καί τό δικό μου δρόμο. Ὁλοφάνερα μέ καλοῦσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στή μεγάλη ἀποστολική διακονία. Ἡ ἀντίδραση καί ἡ ἀνυπακοή μου στήν προτροπή τοῦ πνευματικοῦ μου πατέρα νικήθηκε ἀπό τήν ἀποκάλυψη τῆς βουλῆς τοῦ Ὑψίστου, ὅπως φανερώθηκε μέ τά λόγια τοῦ γέροντα ἱερέα. Ὑποτάχθηκα στή φωνή τοῦ Θεοῦ. Ἤμουν πιά εἰρηνικός καί χαρούμενος. Μέ ταπείνωση καί ὑποταγή δέχθηκε καί ἡ μητέρα τό κέλευσμα τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὅμως καί χωρίς μητρική θλίψη γιά τόν ἐπικείμενο ἀποχωρισμό μας.
__________________________________________________________________

6. Ὁ ρωσοϊαπωνικός πόλεμος (1904-1905) προκλήθηκε ἀπό τήν ἐπιδίωξη τῆς Ρωσίας ν’ αὐξήσει τήν ἐπιρροή της στίς περιοχές τῆς Μαντζουρίας καί τῆς Κορέας, στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ. Αὐτό προκάλεσε τήν ἀντίδραση τῆς Ἰαπωνίας. Ἀκολούθησε σύρραξη, ἀπό τήν ὁποία οἱ Ἰάπωνες βγῆκαν νικητές.  Δεινή ἦταν ἡ ἦττα καί τεράστιες οἱ ἀπώλεις τῆς Ρωσίας, πού ἀναγκάστηκε νά συνθηκολογήσει μέ τή μεσολάβηση τοῦ προέδρου τῶν Η.Π.Α. Θ. Ροῦζβελτ (5 Σεπτεμβρίου 1905), παραχωρώντας στήν Ἰαπωνία τά δικαίωματά της σέ περιοχές τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς (Λιάοτουνγκ, Σαχαλίνη, Μαντζουρία) καί ἀναγνωρίζοτνας τήν ἰαπωνική ἐπικυριαρχία στή Κορέα.

7.Πρόκειται γιά τόν ἅγιο Νικόλαο (Κασάτικιν), φωτιστή τῆς Ἰαπωνίας.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος, γιός τοῦ διακόνου Δημητρίου Κασάτκιν, γεννήθηκε στίς 22-8-1836 στό χωριό Ἐγκόρζα τῆς ἐπαρχίας Σμολένσκ, δυτικά τῆς Μόσχας. Τό βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἰωάννης. Πεντάχρονος ὀρφάνεψε ἀπό μητέρα. Τό 1860, ἐνῶ φοιτοῦσε στό τέταρτο ἔτος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Πετρουπόλεως, ἐπιλέχθηκε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο γιά τή θέση τοῦ ἐφημερίου τοῦ ρωσικοῦ προξενικοῦ ναοῦ στό Χακοντάτε τῆς βορείας Ἰαπωνίας. Τόν ἑπόμενο χρόνο, μετά τό τέλος τῶν σπουδῶν του, ἔγινε ἡ μοναχική κουρά καί ἡ χειροτονία του. Ὀνομάστηκε Νικόλαος, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου ἱερομονάχου Νικολάου, ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας. Ἀμέσως ἔφυγε γιά τήν Ἰαπωνία, ὅπου ἄρχισε νά κηρύσσει μετά ἀπό ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια ἐκμαθήσεως τῆς δύσκολης τοπικῆς γλώσσας. Οἱ συνθῆκες τῆς ἱεραποστολικῆς δράσεως ἦταν πολύ δυσμενεῖς, γιατί ὁ χριστιανισμός ἦταν ἀπαγορευμένος στήν Ἰαπωνία. Ἔτσι, δέκα χρόνια μετά τή μετάβασή του ἐκεῖ (1871) οἱ πιστοί μόλις 15. Τότε ὅμως, μέ συνοδική ἔγκριση, μετέφερε τήν ἔδρα του στό Τόκυο καί συστηματοποίησε τήν ἱεραποστολή. Τό αὐτοκαρτορικό διάταγμα τοῦ 1873, πού νομιμοποίησε τό Χριστιανισμό στήν Ἱαπωνία, διευκόλυνε τήν ἀνάπτυξη τῆς Ὁρθοδοξίας. Τό 1874 ἡ ὀρθόδοξη κοινότητα ἀριθμοῦσε 900 πιστούς, ἐνῶ τό 1878 ὀργανώθηκε ἡ πρώτη Ὀρθόδοξη Ἰαπωνική Ἐκκλησία, μέ 6 ἱερεῖς, 27 κατηχητές καί 51 βοηθούς κατηχητῶν.
Τό 1885 ὁ ἅγιος Νικόλαος ἀναδείχθηκε ἀχιεπίσκοπος τῆς Ἰαπωνικῆς Ἐκκλησίας καί ἡ δράση του ἐπεκτάθηκε πολύ, ἰδιαίτερα μετά τήν ἀναγνώριση πλήρους θρησκευτικῆς ἐλευθερίας στήν Ἰαπωνία, τό 1889. Τό 1890 ἐγκαινιάζεται στό Τόκιο περίλαμπρος βυζαντινός ναός, ἔξοχο μνημεῖο Ὀρθοδοξίας καί στολίδι τῆς πόλεως μέχρι σήμερα.
Ὁ ἀσκητικός ποιμενάρχης φρόντισε, παρά τήν ἔλλειψη πόρων, νά διοργανώσει τήν παιδεία. Ἴδρυσε κατηχητικές  σχολές, σχολή ψαλτῶν καί ἑξαετές Θεολογικό Σεμινάριο. Ἐξέδωσε καί τρία περιοδικά. Γιγαντιαῖο ἔργο ὑπῆρξαν οἱ μεταφράσεις τῆς Γραφῆς, τῶν λειτουργικῶν βιλβίων, Πατέρων, Κανόνων, Βίων Ἁγίων κ.λπ.
Συγκινητική καί διδκακτική στάση κράτησε ὁ ἅγιος Νικόλαος στό ρωσοϊαπωνικό πόλεμο τοῦ 1904-1905. Ὄχι μόνο δέν ἔφυγε, ἀλλά, Ρῶσος αὐτός, κάλεσε μέ ἐγκύκλιο τό ποίμνιό του νά ἐπιτελέσει εὐσυνείδητα τό ἐθνικό του καθῆκον καί νά προσεύχεται γιά τή νίκη τῆς Ἰαπωνίας ἐπί τῆς Ρωσίας!
Ἐκοιμήθη στίς 3-2-1912, ἐνῶ στόν ἀγρό πού ἔσπειρε τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀνθοῦσαν 266 κοινότητες μέ 33.000 ὀρθοδόξους.
Τό 1970 διακηρύχθηκε ἐπίσημα ἡ ἁγιότητά του ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο  τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.39-52

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα