Ὁ Πνευματικός π. Βικέντιος

Ὁ Πνευματικός π. Βικέντιος

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ἡ καταγωγή του ἦτο ἀπό τά μέρη τῆς πόλεως Ρόμαν, ἀπό γονεῖς πτωχούς χωρικούς. Κάποια στιγμή ἀνεχώρησαν ὅλοι γιά τά μοναστήρια: ὁ πατέρας, ἡ μητέρα, ἕνα ἀγόρι καί δύο κόρες. Ἡ μητέρα μέ τίς κόρες της ἐπῆγαν στήν μονή Βαράτεκ, ἐνῶ ὁ πατέρας καί τό ἀγόρι στήν Μονή Σέκου.
Μετά ἀπό ἕνα διάστημα καλογερικῆς μαθητείας, πατέρας καί γυιός ἐπῆγαν στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔμειναν  ἑπτά χρόνια καί κατόπιν ἐπέστρεψαν στό Σέκου, ὅπου  ἐκάρησαν μοναχοί. Ὁ Δομετιανός (πατέρας) καί ὁ Βικέντιος (γυιός) ἦσαν τώρα πνευματικοί ἀδελφοί.
Ὁ Βικέντιος ξεπέρασε ὅλους στήν ὑπακοή, στήν ταπείνωσι, στήν προσευχή καί στήν ἀγάπη. Τό ἔτος 1915 χειροτονήθηκε διάκονος καί μετά ἀπό ἕνα ἔτος ἱερεύς. Ἐπί 12 συνεχῆ χρόνια ἦτο στό Σέκου λειτουργός, ἐκκλησιαστικός καί ἡγούμενος· κατόπιν ἄλλα 12 χρόνια Πνευματικός στήν γυναικεία μονή Ἀγάπια καί ἀπό τό 1940, ἐπί 4 χρόνια, μέχρι δηλαδή τόν θάνατό του, Πνευματικός στό μοναστήρι τοῦ Προφήτου Ἠλία στό Μπάνατ (Δυτική Ρουμανία).
Ὁ λόγος τῆς Γραφῆς: «Ἰατρέ θεράπευσον ἑαυτόν», ὁ π. Βικέντιος τόν εἶχε ἐφαρμόσει στόν ἑαυτό του διά τῆς φλογερᾶς ἐσωτερικῆς του ζωῆς, διά τῆς μυστικῆς στό κελλί του προσευχῆς, τῆς σκληρᾶς ἀσκήσεως, τῶν ἀγώνων καί ἀγρυπνιῶν, τήν ἀνάγνωσι τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ἰδιαίτερα τοῦ Ψαλτηρίου.
Σάν λειτουργός στό Ἅγιο Βῆμα, σ᾿ ὅλη τήν ζωή του ἐξεπλήρωσε τήν προτροπή τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Εὐλαβοῦς: «Νά μή κοινωνῆς ποτέ, χωρίς δάκρυα». Λειτουργοῦσε μέ πολλή εὐλάβεια, ταπείνωσι καί δάκρυα.
Ἰδιαίτερα διακρίθηκε ὁ π. Βικέντιος καί ὡς ἔμπειρος Πνευματικός. Δεχόταν τούς πάντες μέ πολλή ἀγάπη καί ὅλοι τοῦ ἄνοιγαν τίς καρδιές τους μέ πολλή ἐμπιστοσύνη καί ἀναχωροῦσαν πάντοτε ψυχικά ὠφελημένοι. Ἡ ἐλεημοσύνη ἦτο τό πιό διακριτικό στοιχεῖο τῆς ἀγάπης του, τήν ὁποία ἐξεδήλωνε πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Κάθε τι πού τοῦ ἔφερναν οἱ Χριστιανοί τήν προηγούμενη ἡμέρα τό ἐχάριζε στούς ἄλλους τήν ἑπομένη. «Κάθε τι πού θέλεις νά προσφέρης, ἀδελφέ, νά τό προσφέρης σήμερα· γιά τήν αὐριανή ἡμέρα ἔχει φροντίδα ὁ Κύριος». Ἦσαν τά λόγια του. Ὅταν δέν εἶχε νά δώση κάτι στούς πτωχούς, ἐπήγαινε στίς μοναχές, πού εἶχαν κάτι περισσότερο ἀπό τίς ἄλλες καί τίς παρακαλοῦσε: «Μητέρα, ἦλθε ὁ Χριστός σέ μένα καί δέν ἔχω τί νά τοῦ δώσω! Δάνεισέ με σέ παρακαλῶ, ἔστω 100 λέϊ καί θά σοῦ τά ἐπιστρέψω ἄλλη φορά. Ἀλλά δέν εἶχε ποτέ χρήματα καί ἀπό ποῦ θά τούς τά ἔδινε; Ἔτσι, μέ τήν μέθοδο αὐτή, ἐδίδασκε καί τούς ἄλλους στήν ἐλεημοσύνη. Γι᾿ αὐτό ὁ κόσμος τόν ἀποκαλοῦσε: «ὁ πατήρ τῶν πτωχῶν».
Τούς μοναχούς τούς προέτρεπε στήν ὑπομονή, ὑπομονή καί πάλι ὑπομονή, μέχρι τό κατώφλιο τοῦ θανάτου, διότι μόνο «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται». Χαιρόταν σάν μικρό παιδί, ὅταν ἐδιηγεῖτο τίς πνευματικές ὀμορφιές τοῦ παραδείσου, τίς ὁποῖες σφοδρά ἐπιθυμοῦσε καί ἀξιώθηκε ἀπό τόν Κύριο νά τίς λάβη.
Ἐκοιμήθη στήν ἡλικία μόνο τῶν 58 ἐτῶν καί μεταφέρθηκε στόν τάφο ἀπό χιλιάδες Χριστιανῶν. Τό 1954 ἀνοίχθηκε ὁ τάφος του καί τά λείψανά του μεταφέρθηκαν στό μοναστήρι τοῦ Σέκου. Τά χέρια του τά ὁποῖα εἶχαν λύσει τίς ἁμαρτίες τόσων ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν δεσμό τους μέ τόν σατανᾶ καί μέ τά ὁποῖα εἶχαν διαμοιράσει στόν λαό τοῦ Θεοῦ τόσες ἐλεημοσύνες παρέμειναν ἀκέραια καί εὐωδιάζοντα, σάν ἕνας ἀρραβῶνας τῆς ἀναστάσεως καί τῆς κληρονομίας τῆς ἀφθάρτου καί αἰωνίου ζωῆς.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος