Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Ε'

Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Ε'

Ἔδωσε ἐντολή στόν οἰνονόμο του π. Πολύκαρπο νά μέ ὁδηγήσει στό δωμάτιό μου καί νά μέ φροντίσει, μέχρι νά ἐπιστρέψει ὁ ἴδιος ἀπό τό Βλαντιβοστόκ. Θά πήγαινε ἐκεῖ τήν ἄλλη μέρα τό πρωί, συνοδεύοντας τό φιλοξενούμενό του ἐπίσκπο πρώην Μπλαγοβεστσένσκ  Βλαδίμηρο.  Μέ προέτρεψε νά ξεκουραστῶ ὅσο ἤθελα, κι ἔπειτα νά φροντίσω γιά τήν τακτοποίηση τῶν ἐκκρεμοτήτων τῆς διαμονῆς μου.
Δόξα τῷ Θεῷ! Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Εὐσέβιος μοῦ ἔκανε τήν καλύτερη ἐντύπωση. Ἐντύπωση πού δέν ἄλλαξε ποτέ, μέχρι τή μακαρία κοίμησή του. Ἦταν μιά εὐλογημένη ψυχή κι ἕνας ἀληθινός ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεός ἄς ἀναπαύσει τήν ψυχή του ἐν σκηναῖς δικαίων...
Ὅμως ἡ πρώτη μου αὐτή χαρά μετριάστηκε –καί γρήγορα ἐξαφανίστηκε τελείως- ἀπό τό φέρσιμο τοῦ οἰκονόμου π. Πολυκάρπου. Ἦταν ἀπό τήν ἀρχή ψυχρός καί σκληρός μαζί μου. Δέν ἔχανε εὐκαιρία νά μέ στολίζει μέ τά χειρότερα λόγια -ἔτσι, στά καλά καθούμενα – χωρίς νά τοῦ φταίω σέ τίποτα. 
Αὐτά ὅμως τά σήκωνα χωρίς πολλή δυσκολία. Τό χειρότερο ἦταν, ὅτι ἔκανε τό πᾶν γιά νά μ’ ἀπογοητεύση ὡς πρός τή μελλοντική ἱεραποστολική δραστηριότητά μου. Ὅλα μοῦ τά παρουσίαζε μαῦρα κι ἀπελπιστικά καί θεωροῦσε τήν ἀποτυχία μου σίγουρη. Ὅσο αἰσιόδοξες καί ἐνθαρρυντικές ἦταν οἱ ἀπόψεις τοῦ δεσπότη, τόσο ἀπαισιόδοξες ἦταν τοῦ π. Πολυκάρπου.
Παρ’ ὅλα πού αὐτή ἡ κατάστση μ’ ἐπηρέαζε ἀρνητικά καί μοῦ δημιουργοῦσε κατάθλιψη, φρόντιζα νά μήν τό δείχνω στόν π. Πολύκαρπο. Ἐξωτερικά φαινόμουν ἤρεμος καί ἀτάραχος. Ἡ στάση μου ὅμως φαίνεται πώς τόν ἐξαγρίωνε περισσότερο, γιατί γινόταν ὁλοένα καί πιό βάναυσος μαζί μου.
Κάποια μέρα, μέ παιδαριώδη δικαιολογία, μ’ ἔβγαλε ἀπό τό δωμάτιο πού ἔμενα καί μ’ ἔστειλε στό ὑπόγειο στήν ἀποθήκη. Ἦταν ὑγρή καί σκοτεινή, γεμάτη παλιοπράγματα.  Μύριζε ἀνυπόφορα μούχλα καί σαπίλα. Ἀρουραῖοι καί κατσαρίδες σεργιάνιζαν ἀνενόχλητοι παντοῦ, κάνοντας ἀνατριχιαστικούς θορύβους. Συντροφιά σ’ αὐτά τά .... χαριτωμένα πλασματάκια μ’ ἔστειλε νά κάνω ὁ π. Πολύκαρπος.  Καί πῆγα!  Μέ στήριγμα τά λόγια τοῦ ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ: «Ἄν θυμᾶσαι τά πάθη τοῦ Κυρίου πάντα, θά ὑπομένεις ἀγόγγυστα τά πάντα!».
Ξεκινώντας γιά ἱεραποστολή στήν ἄκρη τοῦ κόσμου, εἶχα ἀποφασίσει νά ὑποστῶ τίς πιό φοβερές κακουχίες, τά πιό σκληρά βάσανα.  Καί τώρα δέν θά σήκωνα τίς δυστροπίες τοῦ π. Πολυκάρπου; Ἴσα-ἴσα, αὐτές ἦταν μιά θαυμάσια προπόνηση γιά μένα. Ἄσκηση στήν ὑπομονή, στήν ἀντοχή, στή μακροθυμία... Γι’ αὐτό καί δέν εἶπα τίποτα στό δεσπότη. Δέν ἤθελα ἐξάλλου νά τόν λυπήσω.  Φρόντισα μόνο, ὅσο ἔμεινα ἐκεῖ, νά κρατῶ, κατά τό δυνατό, σέ ἀπόσταση τόν π. Πολύκαρπο. Ὄχι γιά τή σκληρή του συμπεριφορά. Ἀλλά γιά κάτι ἄλλο, χειρότερο: τίς αἰσχρές καί ρυπαρές διηγήσεις του, μέ τίς ὁποῖες προσπαθοῦσε νά μολύνει τόν νοῦ μου!.....
Πολύ ἀργότερα πληροφορήθηκα ὅτι πέταξε τά ράσα.  Θεέ μου! Πῶς ἕνας τέτοιος δυστυχής ἄνθρωπος ἀξιώθηκε μιᾶς τόσο μεγάλης τιμῆς, κι ὕστερα τήν τσαλαπάτησε ἀναίσχυντα; Ὁ δεσπότης, ἀπ’  ὅ,τι ἔμαθα –γνώριζε βέβαια τό ποιόν του- εἶχα κάνει τό πᾶν γιά νά τόν βοηθήσει ν’ ἀνανήψει.  Γι’ αὐτό καί τόν εἶχε πάρει κοντά του, στό σπίτι του. Ὅμως τελικά τό κακό δέν ἀποτράπηκε. Ἵλεως γένοιτο αὐτῷ ὁ Κυριος! ....

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.52-78

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα