Ὁ ἀρχιμανδρίτης Παΐσιος ἀπό τήν Σλάτινα

Ὁ ἀρχιμανδρίτης Παΐσιος ἀπό τήν Σλάτινα

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ἐπήγαμε μέ μερικούς πατέρες καί τόν ἡγούμενο νά βοηθήσουμε στήν διοργάνωσι τῆς μονῆς Σλάτινα. Ξαπλωμένος στό κρεββάτι γιά πολύ καιρό, αἰσθανόταν, λόγῳ ἀδυναμίας του, ἄσχημα καί δυσκολευόταν νά μᾶς μιλήση.
Ὑψηλός καί σκελετωμένος, εὐθύς σάν λαμπάδα, τολμηρός καί δραστήριος, ἔτσι εἶχε περάσει τήν ζωή του ὁ π. Παΐσιος.
Ἦτο ἕνας φλογερός ἐραστής τῆς μοναχικῆς ζωῆς. «Εἶναι μία μεγάλη τιμή νά εἶσαι μοναχός», ἔλεγε καί ξαναέλεγε.
Εἶχε εἰσέλθει στό μοναστήρι ἀπό τήν νεότητά του καί τό ὑπηρετοῦσε μέ ζῆλο καί σύνεσι σ᾿ ὁλόκληρη τήν ζωή του. Ἡ φήμη του ὡς ἡγουμένου τῆς Μονῆς Σλάτινα καί τῆς Ρίσκα εἶχε ἐξαπλωθῆ πολύ μακριά.
Δένδρα φυτευμένα ἀπ᾿ αὐτόν, κτίρια καλά διατηρημένα, εἰκόνες ἐνδεδυμένες μέ ἀργυροεπίχρυσα περιβλήματα καί Ἅγια Σκεύη χαρισμένα στίς ἐκεῖ ἐκκλησίες εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς ἱκανότητος καί ἀγάπης του γιά τόν εὐπρεπῆ στολισμό τοῦ Οἴκου τοῦ Κυρίου.

Μάλιστα καί λίγα πράγματα πού εἶχε γιά τίς προσωπικές του ἀνάγκες, τά ἐμοίρασε στούς ἀδελφούς του, ὀλίγες ἡμέρες πρό τοῦ θανάτου του. Καλός ψάλτης καί ἄριστος λειτουργός, ταπεινός στήν ὄψι καί ἀκαταπόνητος στήν διακονία, ὁ π. Παΐσιος ἦτο ἐραστής τῆς ὑψηλῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Αὐτός ὁ ζῆλος ὡδήγησε τά βήματά του καί στό Ἅγιον Ὄρος Ἄθω, ὅπου ἔμεινε ἕνα διάστημα, καί ὅταν ἐπέστρεψε, δέν χόρταινε νά διηγῆται γιά τίς ὡραῖες ἐκεῖ ἀκολουθίες, γιά τίς ὀρθόδοξες παραδόσεις καί γιά τούς ἐρημίτες.
Ἐνῶ ἦτο στήν ἡλικία τῶν 80 ἐτῶν, μία ἀνελέητη ἀρρώστεια τῶν ποδιῶν του τόν ἔριξε στό κρεββάτι. Ὅταν μᾶς εἶδε, γέμισε ἀπό μιά ἀνείπωτη χαρά. Δέν ἤξερε τί νά κάνη, πῶς νά μᾶς προσφέρη κάτι.
-Πόσο χαίρομαι, Πατέρες, πού σᾶς βλέπω! Ἔλεγε πάντοτε. Συγχωρέστε με, πού δέν ἠμπορῶ νά σᾶς ὑποδεχθῶ ὅπως πρέπει!
-Τόν ἐρωτήσαμε πῶς αἰσθάνεται.
-Καλά, πολύ καλά, πολύ καλά!, ἐπανελάμβανε. Ἔτσι, θά ἤθελα νά αἰσθάνομαι πάντοτε...
Καί γιά νά μᾶς ἀποδείξη ὅτι εἶναι πολύ καλά, ἄρχισε νά ψάλη τό: «Ἀγαπήσω σε, Κύριε...» καί τό: «Φωτίζου, φωτίζου...». Κατόπιν μᾶς διηγήθηκε ἱστορίες ἀγαπητές ἀπό τήν μοναχική του ζωή καί τήν σύντομη διαμονή του στό Ἅγιον Ὄρος.
Στόν ἀποχωρισμό μας τοῦ εἴπαμε:
-Νά σέ βοηθήση ὁ Θεός, πάτερ Παΐσιε, νά σωθῆς καί νά προσεύχεσαι καί γιά ἐμᾶς  τούς ἁμαρτωλούς.
Καί αὐτός μᾶς ἀπήντησε:
-Σ᾿ ὅλη μου τήν ζωή χέρια σέ ἄγνωστο καί ξένο Θεό δέν ἅπλωσα. Ἕνα μόνο Θεό γνωρίζω: Τόν Οὐράνιο Πατερούλη (ἔτσι συνήθιζε ν᾿ ἀποκαλῆ τόν Θεό), ἐνώπιον τοῦ Ὁποίου καί ἡμάρτησα, ἀλλά ἐνώπιον τοῦ Ἰδίου καί μετενόησα. Αὐτός ἔχει πλέον τήν φροντίδα γιά τήν σωτηρία μου!
Ὄχι μετά ἀπό πολλές ἡμέρες, στήν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἡ ψυχή του ἐπέταξε ἐν εἰρήνῃ πρός τόν Κύριο, σάν μία θυσία ἑσπερινή.
Ὅταν ἐπήγαμε νά τόν ἰδοῦμε, ἡ κίτρινη μορφή του σάν ἀπό κερί ἐκαθρέπτιζε τήν εἰρήνη καί τήν πραότητα. Ἐκοιμήθη προετοιμασμένος πνευματικά μέ ἐξομολόγησι καί Θεία Κοινωνία, μόνος, χωρίς κανείς νά εἶναι δίπλα του, ἔτσι, ὅπως ἐπιθυμοῦσε, μέ χριστιανικά τά τέλη του, ὅπως ἔπρεπε σ᾿ ἕνα μοναχό.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος