Δυό κείμενα γιά τή Νέα Ἐποχή

Τίς τελευταῖες δεκαετίες πολύς λόγος γίνεται γιά τή «Νέα Ἐποχή». Χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος αὐτός σέ ποικίλους χώρους : Στήν οἰκονομία, στήν πολιτική, στή διαφήμιση προϊόντων, στήν καθημερινότητα. Κάποιοι φρόντισαν γιά τή διάδοση τοῦ ὅρου αὐτοῦ πού χρησιμοποιεῖται τίς πιό πολλές φορές ἀνεπίγνωστα, χωρίς δηλαδή γνώση τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ περιεχομένου του. Πολλοί ἐπίσης χριστιανοί τόν χρησιμοποιοῦν στίς συζητήσεις τους σάν συνώνυμο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῶν ποικίλων αἱρέσεων πού κατακλύζουν τήν κοινωνία, καί τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Τριαδικό Θεό. Ποιό ὅμως εἶναι τό ἀληθινό νόημα αὐτῶν τῶν λέξεων. Τί σημαίνει ἀ κ ρ ι β ῶ ς  ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ;

Τά δύο κείμενα πού ἀκολουθοῦν καί προέρχονται ἀπό ἀνθρώπους πού γνωρίζουν καλά τά πράγματα εἶναι ἄκρως διαφωτιστικά.

I) Τό πρῶτο προέρχεται ἀπό ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ πατρός Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, γραμματέως τότε τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς κατά τῶν αἱρέσεων, ὁμολογητοῦ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τήν ὁποία διοργάνωσε ἡ ἐφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» στήν αἴθουσα τῆς ΕΣΗΕΑ στίς 13 Ἰουνίου 1991 καί εἶναι δημοσιευμένη στή «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» (20 - 6 - 91).

II) Τό δεύτερο κείμενο ἀνήκει στόν Ὁσιολογιώτατο μοναχό πατέρα Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη, δόκτορα Θεολογίας, εἰδικευμένο σέ θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας καί περιλαμβάνεται σέ εἰ-δικό τετρασέλιδο ἐκδεδομένο ἀπό τό περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑ-ΘΗΚΗ» σέ πολλά ἀντίτυπα  πρός ἐνημέρωση τῶν πιστῶν.

Πατρός Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου

Ι) Ἡ «Νέα Ἐποχή»  κίνδυνος γιά τόν Πολιτισμό !

1. Τί εἶναι ἡ «  Νέα Ἐποχή» ;

Ὁ σημερινός ὅρος «Νέα Ἐποχή»  προέρχεται ἀπό τήν ἀστρολογία. Σύμφωνα μέ ἕνα ἀστρονομικό φαινόμενο, λέγουν οἱ ἀποκρυφιστές, ὁ ἥλιος γυρίζει γύρω ἀπό ἕνα κεντρικό ἄξονα καί ἡ περιστροφή του διαρκεῖ γύρω στά 26.000 χρόνια. Αὐτή ἡ τροχιά του διαιρεῖται σέ 12 μέρη καί ἀποτελεῖ τό ζωδιακό κύκλο. Γιά νά περάσει ὁ ἥλιος ἀπό τό ἕνα ζώδιο στό ἄλλο χρειάζεται γύρω στά 2.100 χρόνια. Αὐτές εἶναι οἱ «ἐποχές», λένε οἱ ὀπαδοί τῆς «νέας ἐποχῆς». Σέ κάθε ἐποχή κυριαρχεῖ ἕνας νέος «δάσκαλος», ἕνας «ἀβατάρ»  - Μεσσίας ἤ ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται.

Στή ρωμαϊκή ἐποχή ὁ ἥλιος μπῆκε στό ζώδιο τῶν ἰχθύων καί ἄρχισε ἡ ἐποχή τῶν ἰχθύων. Εἶναι ἡ ἐποχή μέ δάσκαλο τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἡ ἐποχή τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τώρα μπαίνουμε στήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου. Ἕνας ἄλλος «ἀβατάρ» πρέπει νά κυριαρχήσει σ’  αὐτή τήν ἐποχή.

Ἡ ἐποχή τοῦ Χριστιανισμοῦ λογίζεται σάν ἐποχή περιορισμοῦ, ἀδικίας, καταπατήσεως ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πολέμου καί οὕτω καθ’  ἑξῆς, ἐνῷ ἡ «Νέα Ἐποχή», ὅπως ἤδη ἀκούσατε, θά εἶναι ἐποχή ἁρμονίας, ἑνότητος, εἰρήνης δικαιοσύνης καί οὕτω καθ’  ἑξῆς. Ἕνας αὐτοαποκαλούμενος «ἀβατάρ» τῆς νέας ἐποχῆς στή δική μας χώρα, ὁ Διονύσης Δώριζας, Μεσσίας τοῦ λεγόμενου «ἐσωτερικοῦ Χριστιανισμοῦ» ἤ αὐτοαποκαλούμενος «Ἰωάννης Χριστός»  ἀναφέρει σ’  ἕνα του βιβλίο :

«Μπαίνουμε σέ μιά νέα κοσμική περίοδο πού τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὅρισε νά χυθεῖ τό φῶς του σ’  ὅλη τήν ἀνθρωπότητα χωρίς ἐξαιρέσεις, χωρίς φραγμούς, χωρίς ὅρια. Μπαίνουμε στήν κοσμική περίοδο πού ἡ θεία βούληση ἐπέλεξε γιά νά διαχύσει τή φωτοχυσία καί τή χάρη τοῦ ἁγίου πνεύματος σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, μορφωμένους καί ἀμόρφωτους, σημαντικούς καί ἀσήμαντους, ἐπιστή-μονες, καλλιτέχνες καί ἁπλούς ἐργάτες».

Καί ὁ ἴδιος ψευδοαβατάρ Διονύσης Δώριζας προ-σθέτει : « Ἔτσι ἡ περίοδος τοῦ Κριοῦ ἦταν ἡ περίοδος τοῦ προφητικοῦ λόγου, ἡ περίοδος τῶν Ἰχθύων ἦταν ἡ περίοδος ἐνανθρώπισης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τρίτη περίοδος εἶναι ἡ ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Λόγου, τῆς ὁλότητας τοῦ ἀνθρώπου - Θεοῦ, ἡ ὁποία διά τῆς παντα-χοῦ παρουσίας τοῦ Ἰωάννη Χριστοῦ ( Ἰωάννης Χριστός εἶναι ὁ ἴδιος !) θά ὁδηγήσει τήν ἀνθρωπότητα στήν πλήρη ἀποκατάστασή της μέσα στόν ἄναρχο πατέρα».

Ἐδῶ πρέπει νά ἀναφερθοῦμε σ’ ἕνα ζήτημα ὅπου ὑπάρχει μία σύγχυση. Ὅταν μιλᾶμε γιά τή «Νέα Ἐποχή» δέν ἐννοοῦμε μιά συγκεκριμένη ὁμάδα ἤ μιά συγκροτημένη κίνηση μέ συγκεκριμένες δομές. Πρόκειται περισσότερο γιά μία τάση, στήν ὁποία συμπλέκονται ποικίλες ὁμάδες καί ἐπί μέρους ἄτομα. Ὅλοι αὐτοί δέν παρουσιάζουν μιά ἑνότητα σ’  αὐτό πού κηρύττουν. Πρόκειται πραγματικά γιά μία συνωμοσία καί ὁ ὅρος συνωμοσία δέν προέρχεται ἀπό μένα. Προέρχεται ἀπό μία «ἀπόστολο»  τῆς «νέας ἐποχῆς». Τό βιβλίο της ἔχει ἀκριβῶς αὐτόν τόν τίτλο : « Ἁπαλή συνωμο-σία». Εἶναι τῆς Μαίρυλιν  Φέργκερσον. Θά διαβάσω ἕνα ἀπόσπασμα γιά νά δεῖτε μιά ἀπάντηση στό ἐρώτημα ποιές ὁμάδες συγκροτοῦν τή «νέα ἐποχή». Γράφει ἡ Φέργκερσον :

«Μάταια θά ἀναζητήσει κανείς σωματεῖα παραδοσιακῆς μορφῆς, πολιτικά κόμματα, ἰδεολογικές ὁμάδες, λέσχες ἤ ὀργανώσεις. Ἀντί γι’ αὐτές συναντᾶ κανείς μικρές ὁμάδες καί ἑνώσεις πού συνδέονται πολύ χαλαρά μεταξύ τους. Ὑπάρχουν πολλές δεκάδες χιλιάδες δρόμοι γιά νά ἐνταχθεῖ κανείς σ’ αὐτή τή συνωμοσία. Ἐκεῖ πού οἱ ἄνθρωποι ἀνταλλάσσουν ἐμπειρίες, ἀργά ἤ γρήγορα, πάντοτε συνδέονται καί δημιουργοῦν νέους κύκλους. Ὁ ἀριθμός τους γίνεται καθημερινά μεγαλύτερος ....»

Ὅλες αὐτές οἱ ὁμάδες συμφωνοῦν στή θέση ὅτι μπαίνουμε σέ μιά νέα ἐποχή στήν ὁποία θά κυριαρχήσει ὁ δάσκαλος καί ἡ διδασκαλία τῆς «νέας ἐποχῆς». Δέν συμφωνοῦν ὅμως στήν ταυτότητα αὐτοῦ τοῦ «ἀβατάρ» τῆς «νέας ἐποχῆς». Ἡ κάθε ὁμάδα ὑποστηρίζει πώς ὁ δικός της δάσκαλος εἶναι ὁ ἀβατάρ τῆς νέας ἐποχῆς.

Μιλήσαμε ἤδη γιά τόν «ἐσωτερικό Χριστιανισμό». Εἴδαμε πώς ὁ Διονύσης Δώριζας ἰσχυρίζεται πώς αὐτός ὁ ἴδιος εἶναι ὁ Χριστός τῆς δευτέρας παρουσίας, ὁ Ἰωάννης Χριστός τῆς « Νέας Ἐποχῆς».

Τό «Κέντρο Γνωστικῶν Σπουδῶν» πού φιλοξενεῖται στίς πλέον ἐπίσημες αἴθουσες τῶν Ἀθηνῶν, ἰσχυρίζεται πώς ὁ δικός της «ἀβατάρ», ὁ Σάμουελ Ἄουν Βεόρ εἶναι ὁ ἀβατάρ τῆς «νέας ἐποχῆς». Τό λεγόμενο φιλοσοφικό κέντρο «νέα Ἀκρόπολις» πού ἐπίσης ἐμφανίζεται σέ ἐπίσημες αἴθουσες τῶν Ἀθηνῶν καί τῶν ἐπαρχιακῶν πόλεων ἰσχυ-ρίζεται πώς ὁ δικός του δάσκαλος, ὁ Ζώρζ Ἄγκελ Λιβράγκα εἶναι ὁ ἀβατάρ τῆς νέας ἐποχῆς. Οἱ ὀργανώσεις πού ἀναγνωρίζουν σάν πάτρωνα -Μεσσία καί ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ τόν γκουρού Σάτυα Σάϊ Μπάμπα, ὅπως εἶναι ἡ ἕνωση «ἁρμονική ζωή», ἡ ἕνωση Γιόγκα «ἡλίανθος» καί ἄλλες ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Σάτυα Σάϊ Μπάμπα εἶναι ὁ ἀβατάρ τῆς «Νέας Ἐποχῆς»...Τά «παιδιά τοῦ Θεοῦ», ἡ οἰκογένεια τῆς ἀγάπης», λένε ὅτι ὁ δικός τους, ὁ Μῶ ἤ Ντέβιντ Μπέργκ εἶναι ὁ «δάσκαλος».

2.  Κοινά χαρακτηριστικά τῶν ὁμάδων τῆς λεγόμενης «  Νέας Ἐποχῆς»

Αὐτόν τόν κατάλογο θά μποροῦσα νά τόν συνεχίσω...

Εἴπαμε ἤδη πώς πρόκειται γιά ἄπειρες ὁμάδες μέ διαφορετική διδασκαλία, διαφορετική ἡγεσία, διαφο-ρετικούς σκοπούς. Ὅμως ὑπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ἤδη ἀναφέραμε τό ἕνα : Ἡ εἴσοδος στή νέα ἐποχή, ὁ ἀβατάρ, παρά τίς διαφορές. Ὑπάρχουν καί ὁρισμένα ἄλλα, θά ἔλεγε κανείς, κοινά χαρακτηριστικά.

α)  Ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου

Τό πρῶτο καί πιό βασικό εἶναι ἡ λεγόμενη «ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου». Τήν καλύτερη διατύπωση αὐτῆς τῆς θέσεως πού προσδιορίζει τή νέα ἐποχή τή βρῆκα σ’ ἕνα πολυγραφημένο κείμενο μιᾶς τέτοιας ὁμάδας μέ τόν τίτλο «προσευχές». Λέγει:

«  Ἡ παλιά θρησκεία λέει ὅτι ἄθεος εἶναι αὐτός πού δέν πιστεύει στό Θεό. Ἡ νέα θρησκεία λέει : «ἄθεος εἶναι ὅποιος δέν πιστεύει στόν ἑαυτό του». Καί ἐδῶ βλέπετε ὅτι ὁ «ἑαυτός» ταυτίζεται μέ τό σύμπαν. Ἀπόλυτος μονισμός. Δέν ὑπάρχει στήν οὐσία, γιά τούς ὁπαδούς τῆς νέας ἐποχῆς, δυαδικότητα ἤ πολλαπλότητα. Ὅλα εἶναι μάγια, ἀπάτη, πλάνη. Καί ἐμεῖς, ἰσχυρίζονται, ἔχουμε τίς τεχνικές νά ὁδηγήσουμε στή γνώση. Δέν εἶναι κάτι παρόμοιο μ’ ἐκεῖνο πού ἰσχυρίστηκε ὁ Ὄφις, ὁ Σατανᾶς, στό Παράδεισο;

Σ’ ἕνα σχῆμα τῆς ὀργάνωσης «ἁρμονική ζωή» φαίνεται αὐτός ὁ ἀπόλυτος μονισμός. (Καί αὐτή ἡ ὀργάνωση, ὁ Θεοφάνης Μπούκας καί ἄλλες ὀργανώσεις, ὅπως οἱ γκουρού τοῦ Σατυανάντα Ἄσραμ σήμερα τό πρωΐ ἐμφανίζονται ἀπό τήν κρατική τηλεόραση).

Καί μόνο ἡ ἔκφραση «ἐκδήλωση τοῦ Θεοῦ» μέσα από τή δημιουργία, φανερώνει αὐτή τήν ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου. Δέν ὑπάρχει ἡ σωτήριος διάκριση ἀνάμεσα στό Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Δέν ὑπάρχει ἡ διάκριση ἀνάμεσα στήν οὐσία καί στήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως δέν εἶναι δυ-νατή ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό ἕνα Θεό προσωπικό. Ἐ-μεῖς γνωρίζουμε πώς ὁ Θεός σώζει τόν ἄνθρωπο χωρίς νά τόν καταστρέφει καί αὐτή ἡ σωτηρία ὀφείλεται ἀκριβῶς σ’ αὐτή τή διάκριση. Καί ἄν θέλουμε νά ἐμβαθύνουμε σ’ αὐτά τά θέματα σέ σχέση μ’  αὐτές τίς ὁμάδες θά ποῦμε ὅτι ἰδιαίτερα στή χώρα μας καί στήν Εὐρώπη γενικότερα, ὅλες αὐτές οἱ ὁμάδες χρησιμοποιοῦν χριστιανικούς ὅρους μέ ἀ-ποτέλεσμα νά φέρουν σύγχυση καί ἀβεβαιότητα σέ ἀστήρι-κτες ψυχές. Μιλοῦν γιά «πίστη», γιά «προσευχή», γιά «ἀγά-πη» καί ἐννοοῦν αὐτά μέ ἐντελῶς διαφορετικό περιεχόμενο.

β) Ἑνοποίηση τῶν θρησκειῶν

Ἔρχομαι σ’ ἕνα δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς νέας τάσεως : εἶναι ἡ ἑνοποίηση τῶν θρησκειῶν. Διαβάζω ἕνα κείμενο ὀργανώσεως πού ἐκπροσωπεῖται στήν Ἑλλάδα. Εἶναι ἡ κίνηση  «I am», δηλαδή «ἐγώ εἰμί» τοῦ Σαίν Ζερμαίν. (Εἶναι ὁ ἀβατάρ τῆς νέας ἐποχῆς κατά τήν κίνηση αὐτή) :

«Τώρα ἀρχίζουμε μέ τήν οἰκουμενική ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νά κάνουμε πραγματικότητα τό ξεπέρασμα καί τήν ἑνότητα τῶν θρησκειῶν».(...)

Τό πράγμα ξεκινᾶ φυσικά ἀπό τή «Θεοσοφία» τῆς Ἕλενας Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ καί μέ τήν «παγκόσμια λευκή ἱεραρχία», στήν ὁποία ἀνήκουν δῆθεν ὅλοι πλέον οἱ ἀρχηγοί καί ἰδρυτές τῶν θρησκειῶν, ἕνας ἀπό τούς ὁποίους εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως λένε οἱ ἄνθρωποι τῆς «Θεοσοφίας». Ἡ χριστιανική Ἐκκλησία γίνεται, φυσικά, ἀποδεκτή καί χρήσιμη γιά τούς ἀνθρώπους πού ἔχουν καθυστερήσει στό ἐξελικτικό τους ἐπίπεδο καί ζοῦν ἀκόμη στήν «ἐποχή τῶν ἰχθύων».

Τώρα, λένε οἱ ὀπαδοί τῆς νέας ἐποχῆς, μπαίνουμε στήν ἐποχή τοῦ «Ὑδροχόου» καί ὅποιος ἀναπτύσσεται πνευματικά καί ἀνέρχεται τά ἐξελικτικά ἐπίπεδα, αὐτός ἀ-ναγνωρίζει τό «νέο δάσκαλο», τό «νέο ἀβατάρ». Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀβατάρ μιᾶς περασμένης ἐποχῆς. Τώρα βρισκόμαστε στήν ἐποχή τοῦ ἀπλέτου φωτός καί τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας.

Δέν νομίζω νά ὑπάρχει ἀνάγκη νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι στό σημεῖο αὐτό διαφοροποιεῖται ἐντελῶς ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, πράγμα πού ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχει κανείς μιά διπλή ἰδιότητα. Ἡ ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ δέν συμβιβάζεται μέ τήν ἰδιότητα τοῦ ὀπαδοῦ μιά τέτοιας ὁμάδας τῆς νέας ἐποχῆς.

γ) Νεοειδωλολατρία

Ἄς ἔλθουμε ὅμως σ’ ἕνα τρίτο γνώρισμα. Εἶναι ἡ στροφή πρός τούς πρωτόγονους πολιτισμούς καί θρη-σκεῖες. Ἡ ἐπιστροφή στίς ἀρχαῖες θρησκεῖες προσφέρεται ὡς ἡ διέξοδος στά ἀδιέξοδα τοῦ σημερινοῦ κόσμου.

«Οἱ εἰδωλολάτρες» εἶναι ὁ τίτλος μιᾶς ἐφημερίδας τῶν Ἑλλήνων εἰδωλολατρῶν. «Ξυπνεῖστε» λέει, «εἴμαστε ὁρατοί στά Γεράνια ὄρη, στίς κορυφές τῶν ὁποίων σώθηκε ὁ Μέγα-ρος, ὁ υἱός τοῦ Διός, ἀπό τόν κατακλυσμό τοῦ Δευκα-λίωνος». Ἕνα ἄλλο σῆμα πού πλαισιώνεται ἀπό ἕνα δάφνι-νο στεφάνι λέει :   «  Ἕλληνες, τά πάντα γύρω μας καταρ-ρέουν. Μόνο τά εἴδωλα σώζουν. Ἐλᾶτε στήν ξεχασμένη πάτρια ἑλληνική θρησκεία μας. Ἕλληνες εἰδωλολάτρες».

Τώρα βρισκόμαστε στό σημεῖο ἐκεῖνο, ὅπου, καθώς ὑπογραμμίζουν οἱ νεοειδωλολάτρες, πρέπει νά διαδοθοῦν αὐτά τά πράγματα στίς μάζες τοῦ λαοῦ. Ἡ διάβρωση στά ἄλλα ὑπεύθυνα στρώματα ἔχει ἤδη συντελεσθεῖ. Ἐκεῖνο πού πρέπει νά γίνει εἶναι ἡ εἴδηση καί ὁ πολλαπλασιασμός «μυστηριακῶν σχολείων» γιά νά μεταδώσουν αὐτή τή γνώση στίς εὐρύτερες μάζες. Ἔτσι τό «Μαγκαζέν 2000», ἕνα ἀπό τά μεγάλα περιοδικά τῆς νέας ἐποχῆς, ἀναφέρει :

«Αὐτό πού χρειαζόμαστε σήμερα εἶναι νέα μυστηριακά σχολεῖα. Ἡ πολιτική συνείδηση ἔχει ἤδη γίνει κατάσταση (δηλαδή, ἔχουμε ἤδη διαβρώσει τούς πολιτι-κούς). Τώρα πλέον ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐξάπλωση, μέ τή δημιουργία τέτοιων σχολείων. Οἱ μυστηριακές σχολές τοῦ παρόντος πρέπει νά γίνουν κύτταρα τῆς νέας κοινωνίας, τῆς νέας ἐποχῆς. Ἡ κοινωνία πρέπει νά ἀλλάξει μέσω μυστηριακῶν σχολῶν γιατί μυστικισμός εἶναι πολιτιστική ἐπανάσταση».

Βλέπετε ὅτι τό πρόβλημα δέν εἶναι μόνο θρησκευτικό. Εἶναι μεγάλο λάθος νά νομίζουμε ὅτι τά πράγματα αὐτά ἀφοροῦν μόνο τήν Ἐκκλησία.

δ) Ἀπατηλή συνειδητότητα

Ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς νέας αὐτῆς τάσεως πού ἔχει κάνει πολύ θόρυβο καί ἔχει μπεῖ μέσα στά σπίτια μας, εἶναι ἡ πίστη στή δύναμη τῆς συνειδήσεως.  Ἕνας ἀπό τούς «ἀποστόλους»  αὐτῆς τῆς «νέας ἐποχῆς», «μεσσίας»  μιᾶς ὁμάδας, λέγει «ὅ, τι ὑπάρχει εἶναι συνείδησις, δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο. Ἀκόμη ὑπάρχει μιά ἀντανάκλαση τοῦ ἐσωτερικοῦ καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, τῆς ψυχολογίας καί τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης. Ξεκινώντας ἀπό τήν ἐσωτερική μικροκοσμική περιοχή, μπορεῖ κανείς νά φθάσει στίς ὑπερπροσωπικές βαθμίδες τῆς δημιουργικότητας καί νά ἐπηρεάσει τό Σύμπαν»! Κατά τή νέα τάση, τό Σύμπαν εἶναι μιά μεγάλη σκέψη, τῆς ὁποίας ἡ οὐσία εἶναι ἡ συνείδηση.

Καί ἐδῶ μπαίνουμε σ’  ἕνα μεγάλο κεφάλαιο πού χαρακτηρίζεται «θετική σκέψη», ἤ ἄν προτιμᾶτε τό χριστιανικό ὅρο «θετική πίστη». Ἡ διάβρωση ἔχει τόσο προχωρήσει, ὥστε στήν Ἑλλάδα κυκλοφοροῦν βιβλία μεταφρασμένα ἀπό ὀρθόδοξους θεολόγους πού ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπό ὀρθόδοξους θεολογικούς ἐκδοτικούς οἴκους, σέ τυπογραφεῖα πού τυπώνουν θρησκευτικά βιβλία καί κυκλοφοροῦν εὐρύτατα μεταξύ τῶν λεγομένων «διανοουμένων Χριστιανῶν».

Ὑπάρχουν κινήσεις (μία ἀπ’ αὐτές χαρακτηρίζεται «νέος ὅμιλος ἐξυπηρητητῶν τοῦ κόσμου») πού ὑποστη-ρίζουν ὅτι ἡ σκέψη ταυτίζεται μέ τήν πράξη καί ὅτι δέν χρειάζεται νά κάνει κανείς τίποτ’  ἄλλο γιά νά μεταβάλει τήν κατάσταση τοῦ κόσμου ἐκτός ἀπό διαλογισμό. Μάλιστα φιλονεικοῦν μεταξύ τους ποιά ἀπ’ ὅλες ἔριξε τό τεῖχος τοῦ Βερολίνου! Ὁ γκουρού Μαχαρίσι Γιόγκι τοῦ ὑπερβατικοῦ διαλογισμοῦ λέει ὅτι 7000 ἄνθρωποι σ’ ὅλο τόν κόσμο, μέ λίγη ὥρα διαλογισμοῦ τό πρωΐ καί τό βράδυ, ἀρκοῦν γιά ν’ ἀλλάξει ἡ τύχη τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἄν βγαίνοντας στήν Ὁμόνοια κοιτάξετε παντοῦ τίς ἀφίσες, θά δεῖτε τίς «προσφορές» ὅλων αὐτῶν τῶν ὁμάδων πού ἀναφέρονται στή δυνατότητα διευρύνσεως τῆς συνειδή-σεως. Στήν «ἐπανάσταση τῆς συνειδήσεως»  ἀναφερόταν μιά ἔγχρωμη ἀφίσα τοῦ «Πανελληνίου Κέντρου Γνωστικῶν Σπουδῶν», τό ὁποῖο φιλοξενεῖται στίς πιό ἐπίσημες αἴθου-σες, κάνει σεμινάρια μέ τή συνεργασία τῆς τοπικῆς αὐτοδι-οικήσεως καί μέσα στά σχολεῖα, μέ τήν κάλυψη τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας κάνει ἐνημερωτικές ἐκστρατεῖες μαθητῶν καί γονέων γιά τά ναρκωτικά ἤ ἄλλα ζητήματα. Θεολόγοι πού εὐαισθητοποιήθηκαν καί δραστηριοποι-ήθηκαν παρά λίγο νά βροῦν τό μπελᾶ τους.

ε) Πίστη στήν ἐξέλιξη πρός τόν «ὑπεράνθρωπο»

Ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό αὐτῆς τῆς «νέας τάσεως» εἶναι ἡ πίστη στήν ἐξέλιξη, πού ἀποτελεῖ τή βάση γιά τό λεγόμενο μετασχηματισμό τῆς συνειδήσεως. Αὐτός προετοιμάζεται ἀπό τίς ὁμάδες τῆς «νέας ἐποχῆς»  πού προαναγγέλλουν τό «σημεῖο στροφῆς» γιά τήν ἐποχή τῆς συνειδήσεως. Αὐτό τό σημεῖο στροφῆς μπορεῖ βέβαια νά ἐπιταχυνθεῖ, λένε οἱ ὁμάδες αὐτές, ἄν κανείς λάβει μέρος στά σεμινάριά τους καί διαθέτει,  βεβαίως, τά ἀνάλογα χρήματα.

Μιά μεγάλη ἔγχρωμη ἀφίσα τοῦ «Κέντρου Ἀνθρωπι-στικῆς Ψυχολογίας καί Ψυχοθεραπείας» ἀναφέρει : «Μία μέθοδος γιά αὐτοεξέλιξη καί αὐτογνωσία». Μιά ἄλλη ἀφίσα τῆς «ψυχοδυναμικῆς» τοῦ Θεοφάνη Μπούκα ἀναφέρει : «Ἡ δύναμη τοῦ νοῦ στό ἐπίπεδο Α. Πῶς νά χρησιμοποιήσετε τό ὑπόλοιπο 90 τοῖς ἑκατό τοῦ μυαλοῦ σας. Πῶς νά περάσετε δηλαδή ἀπό τό συνηθισμένο ἄνθρωπο στόν «ὑπεράνθρωπο στή νέα φυλή».

στ) «Νέα ἠθική»

Ἔρχομαι σ’ ἕνα τελευταῖο χαρακτηριστικό γνώρισμα πού μοῦ φαίνεται τό πιό σημαντικό. Εἶναι ἡ νέα ἠθική. Ἡ ἠθική τῶν ὁμάδων αὐτῶν στηρίζεται κυρίως στή θεωρία τοῦ κάρμα καί τῆς μετενσαρκώσεως. Ἡ ἔννοια τῆς π ρ ο σ ω π ι κ ῆ ς    ε ὐ θ ύ ν η ς  γιά τή διαμόρφωση τῆς κοινωνικῆς ζωῆς δέν ὑφίσταται στούς ἀνθρώπους πού ἀκολουθοῦν τό κάρμα καί τή μετενσάρκωση. Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κακοδαιμονίας εἶναι ἀνύπαρκτη, διότι τά πάντα εἶναι ἀποτελέσματα καρμικῶν σχέσεων προηγουμένων ζωῶν....Ἡ ἀδικία πού ὑφίσταται κάποιος, ἡ ἐξαθλίωση, ἀκόμα καί τό ἔγκλημα ἑρμηνεύεται μέ τό κάρμα καί μέ τή μετενσάρκωση καί γίνεται ἀποδεκτό.

Ἀπό τήν ἄλλη, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ταυτίζεται μέ τό Θεό, ὁ ἴδιος εἶναι πλέον μέτρο τῶν πράξεών του. Σύμφωνα μέ τίς ὁμάδες τῆς «νέας ἐποχῆς» τό μέτρο εἶναι μέσα μας κι ἐκεῖ πρέπει νά τό ἀναζητήσουμε. Ὁ καθένας μας προσδιο-ρίζει ὁ ἴδιος τί εἶναι καλό καί τί εἶναι κακό. Ὁ πνευματικός δρόμος εἶναι καλός ἄν προσαρμόζεται μέ τίς ἀνάγκες μας, ὅπως ἐμεῖς τίς αἰσθανόμαστε καί τίς προσδιορίζουμε. Δέν χρειάζεται νά δικαιολογήσει κανείς τίποτε. Δέν ὑπάρχει πιά ἡ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς. Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά ἔκανε κανείς κάτι λάθος. Δέν ὑπάρχει ἀποτυχία, δέν ὑπάρχει διαμάχη γιά τήν ἀλήθεια οὔτε καί μπορεῖ νά ὑπάρχει. Δέν μάχεται κανείς γιά ἰδέες καί ἀντιλήψεις, γιά θέματα πίστεως, ἀφοῦ ὁ καθένας προσδιορίζει γιά τόν ἑαυτό του, δεσμευτικά τό περιεχόμενο τῆς πίστεως.

Γι’ αὐτό τό λόγο, δίπλα στό Δαλάϊ Λάμα μπορεῖ νά καθήσει καί νά συμπροσευχηθεῖ καί ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, καί ὁ μάγος καί ὁ Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος καί ὁ Προτεστάντης καί οὕτω καθ’  ἑξῆς. Γι’ αὐτό ὅλοι αὐτοί μποροῦν νά συνα-ντηθοῦν ἀκόμη καί στό πνευματικό κέντρο τῶν Καθολικῶν στήν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε τό 1981, ἄν δέν ἀπατῶμαι...

Ἡ πίστη στή «Νέα Ἐποχή» ἀρνεῖται τήν ἁμαρτία. Τό νά πιστέψω ὅτι εἶμαι ἁμαρτωλός, λέγουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τίς ἰδέες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» θά ἦταν ἀρνητική σκέψη, ἡ καταστροφή μου. Δέν ὑπάρχει λοιπόν δυνατότητα ἐνοχῆς καί συμμετοχῆς σέ ὁτιδήποτε. Ἐκεῖνο πού εἶναι ἀρνητικό γιά τούς ὀπαδούς τῆς «Νέας ἐποχῆς» εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς γνώσης, τό νά βρίσκεται κανείς στήν πλάνη, νά νομίζει ὅτι ὑπάρχει προσωπικός Θεός καί νά μήν ἔχει ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ταυτίζεται μέ τό Θεό!!

3)  «Ἑνωτική Ἐκκλησία»  καί «Σαηεντολογία»

Πρός τό τέλος τῆς ὁμιλίας του ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος ἀναφέρθηκε σέ δύο ἀπό τίς πιό ἐπικίνδυνες κινήσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τήν «Ἑνωτική Ἐκκλησία» τοῦ Κορεάτη ψευδομεσσία Σάμ Μυόγκ Μούν καί τή Scientology. Γιά τή  Scientology εἶπε μεταξύ ἄλλων :      

«Σ’ αὐτήν τήν ὀργάνωση κορυφώνεται ἡ παρακάτω ἀντίληψη τῆς ἠθικῆς : «Ποτέ μή φοβηθεῖς νά βλάψεις κάποιον γιά μιά δίκαιη αἰτία. Καί τί δικαιότερη αἰτία θά ὑπῆρχε ἀπό τό νά βλάψει κανείς κάποιον πού δυσφημίζει τή « Scientology» ἤ ἀσκεῖ κριτική ἐναντίον της;»

Ὁ «Μεσσίας» αὐτῆς τῆς ὀργάνωσης Ρόν Χάμπαρντ τονίζει σέ διάφορα δημοσιεύματα καί δίνει εἰδικές ὁδηγίες στό Τάγμα Ἀσφαλείας τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς ὅτι κάθε ἕνας πού ἀσκεῖ κριτική ἐναντίον της εἶναι ἐγκληματίας.

Ἔτσι μιά μητέρα, ἡ Γκαμπριέλε Χούμεπερ, δολοφο-νήθηκε ἀπό τό γιό της πού εἶχε πέσει θύμα τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ὀργάνωση τοῦ Μούν, ὁ ὁποῖος ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ὁ «Κύριος τῆς Δευτέρας Παρου-σίας»  ὁ π. Ἀντώνιος εἶπε μεταξύ ἄλλων :

« Ἡ ὀργάνωση τοῦ κορεάτη Μούν μεθοδεύει τή διάβρωση ὅλων τῶν δομῶν τῆς ἐξουσίας στόν κόσμο. Συνα-ντήθηκε παλαιότερα μέ τόν Γκορμπατσώφ καί ὀργάνωσε συνέδριο στή Μόσχα ὅπου συμμετεῖχαν 41 ἀρχηγοί κρατῶν καί 500 δημοσιογράφοι.

Στά ἔντυπά του ὁ ψευδομεσσίας χαρακτηρίζεται ὡς «κέντρο τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας» καί ὁ τέταρτος γάμος του ὡς «γάμος τοῦ Ἀρνίου τῆς Ἀποκαλύψεως»...

Μιά ἀπό τίς βασικές ὀργανώσεις τῆς κινήσεως τοῦ ψευδομεσσία Μούν εἶναι καί ἡ λεγόμενη «θρησκευτική ὑπη-ρεσία νεότητος» μέ βασικό σκοπό «τήν ἐκπαίδευση τῆς μελ-λοντικῆς ἡγεσίας τῆς ἀνθρωπότητος». Ἡ κίνηση ἰσχυρίζεται ὅτι χρειάζεται ἄλλα 15 περίπου χρόνια γιά νά διαβρώσει τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο  Ἐκκλησιῶν» καί τό Σιωνιστικό Κίνημα. Ἤδη ὑπῆρχε ἕνας μεταξύ τῶν πέντε προέδρων τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν πού συνεργάζεται στενά μέ τήν κίνηση αὐτή.

Ἀλλά ὑπάρχουν καί δικοί μας κορυφαῖοι. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί μέλος τῆς Ἀκαδημίας τῶν ἐπιστημῶν ἀνήκει στή συμβουλευτική ἐ-πιτροπή τῆς ὀργανώσεως πού ἀποβλέπει στήν ἐκπαίδευση τῆς μελλοντικῆς ἡγεσίας τῆς ἀνθρωπότητος καί τό ὄνομά του δημοσιεύεται στό ἐπιστολόχαρτο τοῦ Σάμ Μυόγκ Μούν.

 Ὁ π. Ἀντώνιος συμπερασματικά ἔκρινε ὅτι τό πρόβλημα δέν εἶναι μόνο θρησκευτικό ἀλλά ἀπειλεῖ τούς δημοκρατικούς θεσμούς καί ὁλόκληρο τόν πολιτισμό μας, ὁ ὁποῖος στηρίζεται σέ μιά ἀντίληψη περί ἀνθρώπου ἀσυμβίβαστη μέ τήν ἀντίληψη τῆς «νέας ἐποχῆς». Τελειώνοντας εἶπε χαρακτηριστικά :

Κλείνοντας θέλω νά ὑπογραμμίσω : Οἱ ὁμάδες τῆς Νέας Ἐποχῆς δέν ἀποτελοῦν διέξοδο, δέν εἶναι λύση. Εἶναι ἀπειλή».

  Ὁσιολογιωτάτου Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη, δόκτορος Θεολογίας

ΙΙ) Ἡ ἀλήθεια γιά τή λεγομένη Νέα Ἑποχή

 Τά τελευταῖα χρόνια ὅλο καί περισσότερο ἀκοῦμε νά γίνεται λόγοςγιά «Νέα Ἐποχή». Ὅλο καί περισσότερο βλέπουμε νά χρησιμοποιεῖται τό οὐράνιο τόξο, ἡ πυραμίδα, ὁ ἀριθμός 666, ἡ πεντάλφα, ἀγαπημένα σύμβολα ὅλα αὐτά τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ἀκοῦμε ἐπίσης νά γίνεται πολύς λόγος γιά «Παγκοσμιοποίηση» καί γιά μιά  «Νέα Τάξη Πραγμάτων».

Μπαίνουμε, λοιπόν σέ μιά χρυσή ἐποχή καθολικῆς εὐτυχίας, ἤ μήπως, ἄραγε κάτι μᾶς κρύβουν;

1. Οἱ ρίζες τῆς «Νέας Ἐποχῆς»  στήν ἀστρολογία καί τόν ἀποκρυφισμό

Ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχή ( Ν. Ε. ) βασίζεται σέ μιά παλαιά σκέψη πού συναντᾶται σέ ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες. Πρόκειται γιά μιά ἄποψη τῆς ἀστρολογίας, ὅτι δῆθεν κάθε 2000 χρόνια περίπου εἰσέρχεται ἡ ἀνθρωπότητα σέ μιά Νέα Ἐποχή. Ἡ προηγούμενη ἦταν - μᾶς λένε - ἡ Ἐποχή τῶν Ἰχθύων, ἡ ἐποχή τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τώρα εἰσερχόμεθα - λένε - στή Ν. Ε. ,στήν Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, μιά χρυσή ἐποχή γιά τήν ἀνθρωπότητα

Ὁ Χριστιανισμός θά τεθεῖ στό περιθώριο τῆς Ἱστορίας. Θά ἔρθουν νέες ἀλήθειες. Θά τίς φέρει ὁ «μεσσίας» ἤ «Χριστός»  τῆς Ν. Ἐ., δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος.

Καί μόνον αὐτά, βέβαια ἀρκοῦν γιά νά καταλάβει κανείς ὅτι ἡ λεγομένη Ν. Ἐποχή εἶναι ἀντίθετη καί ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξο πίστη μας.

2. Τί εἶναι ἡ «Νέα Ἐποχή»;

Εἶναι ἕνα «ἀόρατο δίκτυο»  παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων σ’  ὅλο τόν κόσμο. Ὀργανώσεις ἰνδουϊστικές, βουδιστικές, γκουρουϊστικές, νεωγνωστικές, ψυχολατρεῖες, «θετική σκέψη», μασωνία, θεοσοφία, νεοειδωλολατρία, νεοσατανισμός, μαγεία, ἀστρολογία, ὑπνωτισμός, πνευματισμός, σουφισμός, «ἐναλλακτικές θεραπεῖες», «πολεμικές τέχνες τῆς Ἀνατολῆς» κ. ἄ.  Τόν σκληρό πυρῆνα τῆς Ν. Ἐ. ἀποτελοῦν ὁλοκληρωτικοῦ χαρακτῆρος ὁμάδες, πού ἀποκρύπτουν τούς πραγματικούς των σκοπούς καί δροῦν πίσω ἀπό ἕνα παραπλανητικό προσωπεῖο.

Ὅλες αὐτές τίς ὀργανώσεις ἑνώνουν οἱ κοινοί στόχοι καί ἡ κοινή ἀντίληψη γιά τό Θεό, τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο, τήν ὁποία ἀντλοῦν ἀπό τίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί τόν ἀποκρυφισμό.

3. Τί πιστεύει ἡ «Νέα Ἐποχή»

Βασικά στοιχεῖα τῆς διδασκαλίας τῆς Ν. Ἐ. εἶναι ἡ πίστη σέ ἀπρόσωπο Θεό, στό «νόμο» τοῦ κάρμα καί τῶν μετενσαρκώσεων, καί στή δυνατότητα τῆς μετεξελίξεως τοῦ ἀνθρώπου σέ κατ’  οὐσίαν θεό μέ τίς δικές του μόνο δυνάμεις καί μέ τή βοήθεια καί χρήση τοῦ «διαλογισμοῦ». Κεντρική θέση στή διδασκαλία τῆς Ν. Ἐ. ἔχει ὁ ἀπόλυτος πανθεϊστικός μονισμός ( «Ἕν τό πᾶν» τῆς Θεοσοφίας -«ὁλιστικό μοντέλο»). Πιστεύουν ἐπίσης ὅτι μέσα μας ἔχουμε «ἀπόκρυφες δυνάμεις» καί ὅτι ἡ Γῆ εἶναι ἐμψυχωμένη ( «Γαία» ). Ὅλα αὐτά εἶναι ἐπιδράσεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν ( βουδισμοῦ - ἰνδουϊσμοῦ) μέσω τῆς Μασονίας καί τῆς Θεοσοφίας.

Τό μήνυμά τους συνοψίζεται στό μεγάλο ἑωσφορικό ψέμα, ὅτι, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπό τή φύση του Θεός καί δέν χρειάζεται τόν Θεό γιά νά σωθεῖ.

Τά μηνύματα τῆς Ν. Ἐ. καί κυρίως τό τρίπτυχο : σέξ, βία καί ἐξοικείωση μέ τή μαγεία καί τό δαιμονικό στοιχεῖο, διοχετεύονται κυρίως ἀπό τά Μ.Μ.Ε., τή μουσική (κυρίως ρόκ), τίς λεγόμενες πολεμικές τέχνες τῆς Ἀνατολῆς, τίς λεγόμενες ἐναλλακτικές θεραπεῖες, τά «παιδικά παιχνίδια» κ. ἄ.

 Ἡ Ν. Ἐ. καλλιεργεῖ τή σύγχυση χρησιμοποιώντας ὅρους ὅπως Χριστός, προσευχή, ἀγάπη, ἐλευθερία, μέ ἄλλο νόημα ὅμως, καί μάλιστα πολλές φορές ἀντίστροφο αὐτοῦ πού δίνουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί σ’  αὐτές τίς λέξεις.

4. Στόχοι τῆς «Νέας Ἐποχῆς»

Αὐτοί πού κατευθύνουν τήν κίνηση τῆς Ν. Ἐ. ἔχουν δύο βασικούς στόχους :

1) Τήν ἐγκαθίδρυση μιᾶς Νέας Τάξεως Πραγμάτων σέ πολιτικό - οικονομικό ἐπίπεδο, μέ κατάληξη τήν ἐπιβολή μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης μέ ἐπικεφαλῆς ἕνα παγκόσμιο κυβερνήτη (δικτάτορα), τόν ἀναμενόμενο ἀπό αὐτούς «μεσσία»  τῆς Ν. Ἐ.

2) Τήν ἐγκαθίδρυση μιᾶς Νέας Τάξεως Πραγμάτων σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο. Δηλαδή τή δημιουργία μιᾶς νέας παγκόσμιας θρησκείας ἤ πανθρησκείας, ἡ ὁποία θά προκύψει ἀπό τήν συνένωση ὅλων τῶν γνωστῶν θρησκειῶν. Γι’ αὐτό καί βλέπουμε νά βάζουν ὅλες τίς θρησκεῖες νά συζητοῦν μεταξύ τους γιά νά βροῦν αὐτά πού τούς «ἑνώνουν». (Διαχριστιανικός καί Διαθρησκειακός συγκρητισμός).

Καταλαβαίνει κανείς εὔκολα ὅτι πρόκειται γιά μιά δαιμονική ἐπιδίωξη.

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός λέγει κατηγορηματικά : «Ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή». (Ἰω. 14, 6).

Ἀντιθέτως ἡ «Νέα Ἐποχή»  ὑποστηρίζει ὅτι ὅλοι οἱ δρόμοι, ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν στήν ἀλήθεια. Ὅσοι ὑποστηρίζουν - ὅπως π.χ. ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι - ὅτι μόνον ἡ δική τους πίστη εἶναι ἡ ἀληθινή καί σώζει τόν ἄνθρωπο, αὐτοί θεωροῦνται «κολλημένοι στήν παλιά ἐποχή». Θεωροῦνται ἐχθροί τῆς Ν. Ἐ. καί συκοφαντοῦνται ὡς φανατικοί, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές, φονταμενταλιστές κ.ο.κ.

Ὁ Χριστός - λένε οἱ κήρυκες τῆς Ν. Ἐ. - ἦταν ἕνας ἀπό τούς πολλούς μύστες καί διδασκάλους τῆς ἀνθρωπότητος. ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού μέ τίς δικές του δυνάμεις ἀνέβηκε ψηλά.

Ἀπ’ ὅσα εἴπαμε παραπάνω φαίνεται καθαρά ὁ ἀντιχριστιανικός χαρακτήρας τῆς Ν. Ἐ.. Φαίνεται ἐπίσης ὅτι ὁ βασικός στόχος τῆς Ν. Ἐ. εἶναι ἡ παγκόσμια κυριαρχία. Αὐτός ἦταν καί εἶναι ὁ βασικός στόχος καί τό σχέδιο τῶν λεγομένων μυστικῶν ἑταιρειῶν ὅπως ἡ μασονία, ἡ θεοσοφία, οἱ ἰλουμινάτοι (πεφωτισμένοι), καί λεσχῶν ὅπως ἡ Τριμερής Ἐπιτροπή καί ἡ λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Αὐτός ὁ ἴδιος στόχος, ἡ παγκόσμια δηλαδή κυριαρχία, ἀποτελεῖ ὄνειρο τοῦ σιωνισμοῦ. Οἱ σιωνιστές Ἑβραῖοι περιμένουν ἀκόμη τό Μεσσία. Τόν περιμένουν ὡς ἐκεῖνον πού θά τούς ἐξασφαλίσει τήν παγκόσμια πολιτικο - οικονομική ἐπικράτηση.

Γιά νά ἐπιτευχθοῦν οἱ παραπάνω στόχοι, κρίνουν οἱ σχεδιαστές τῆς Ν. Ἐ., ὅτι θά πρέπει νά ἐπιβληθεῖ ἕνα σύστημα ἀπολύτου ἐλέγχου στήν παγκόσμια οἰκονομία, στό ἐμπόριο, στή διατροφή. Αὐτό ἀκριβῶς ἐπιδιώκει ἡ πολυσυζητημένη παγκοσμιοποίηση, καί ὄχι τή μεγιστοποίηση τῆς εὐημερίας, ὅπως διαφημίζουν οἱ προπαγανδιστές της.

Γιά νά γίνει ὁ κόσμος ἀπολύτως ἐλεγχόμενος, σχεδιάζεται ἡ κατάργηση τοῦ γνωστοῦ μας χρήματος καί ἡ καθιέρωση τοῦ λεγομένου πλαστικοῦ χρήματος μέσῳ τῶν καρτῶν.

Γιά νά ἐλεγχθοῦν καί κατασταλοῦν οἱ ἀντιδράσεις πού ἀναμένονται, προωθεῖται ἕνα καθεστώς παγκοσμίου ἀστυνομικοῦ ἐλέγχου μέσῳ τῶν ἡλεκτρονικῶν ταυτοτήτων καί τοῦ ἡλεκτρονικοῦ φακελώματος. Ἐδῶ ἐντάσσεται καί ἡ Συμφωνία Σένγκεν καί ὁ νόμος 2472 / 97 γιά τή δῆθεν «προστασία τοῦ ἀτόμου ἀπό τήν ἡλεκτρονική ἐπεξεργασία δεδομένων προσωπικοῦ χαρακτῆρα». Περιορίζεται μέ στόχο τήν παντελῆ ἐξαφάνιση, ἡ προσωπική ζωή καί ἐλευθερία. Ἐφιαλτικά σενάρια μιᾶς κοινωνίας ἐλεγχομένων ἀνθρώπων -ρομπότ, σάν αὐτή πού περιγράφει ὁ Ὄργουελ στό γνωστό βιβλίο του «1984», ἀποτελοῦν σταθερή ἐπιδίωξη τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων.

Τά πάντα ὑπό τόν ἔλεγχο καί τήν καθοδήγηση τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ». 

5. Ἡ τακτική τῆς «Νέας Ἐποχῆς»

1) Ἡ Ν. Ἐ. γιά νά ἐπικρατήσει σέ πολιτικο - οικονομικό ἐπίπεδο χρησιμοποιεῖ κυρίως δύο τρόπους :

α) Ἀφ’ ἑνός δρᾶ ὡς ὁδοστρωτήρας πού ἰσοπεδώνει γλῶσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, ἐθνικές ἰδιαιτερότητες, προωθώντας τόν ἐξαμερικανισμό τῶν ἐθνῶν μέ τήν ἔννοια τῆς υἱοθετήσεως τῶν ὑποπροϊόντων τοῦ «ἀμερικανικοῦ τρόπου ζωῆς». Προωθεῖ τήν ὑποταγή τῶν ἐθνῶν θέτοντας οὐσιαστικά τέλος στήν ἐθνική ἀνεξαρτησία καί λαϊκή κυριαρχία. Ἤδη τά ἐθνικά κέντρα ἐξουσίας δέν ἐλέγχουν πλήρως τήν οἰκονομική πολιτική. Εἶναι ὑποχρεωμένα νά προσαρμόζονται στίς ἐπιταγές ἄλλων διεθνῶν κέντρων.

Στό πολιτικό ἐπίπεδο ὑπονομεύονται πολλοί ἀπό τούς δημοκρατικούς θεσμούς καί ἐξασθενεῖ ἡ ἰσχύς, τό κύρος καί ἡ ἀποτελεσματικότητά τους.

β) Ἀφ’ ἑτέρου ἡ Ν. Ἐ. καλλιεργεῖ καί ὀξύνει τίς ἐθνικές ἀντιπαραθέσεις. (Διαίρει καί βασίλευε). Τά δικαιώματα τῶν πραγματικῶν ἤ, συνηθέστερα, κατασκευασμένων «μειονοτήτων», ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν, εἶναι ὁ μοχλός γιά τήν ἀνατροπή τῆς παλαιᾶς καί τήν ἐγκαθίδρυση τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Δόγμα τοῦ νέου ΝΑΤΟ εἶναι ὅτι ἡ ἐθνική κυριαρχία μπορεῖ νά παραβιάζεται (ἀπό τό ΝΑΤΟ) ὁπουδήποτε στή γῆ κρίνει αὐτό ὅτι παραβιάζονται τά δικαιώματα μειονοτήτων!

2) Ἡ Ν. Ἐ. γιά νά ἐπικρατήσει σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο, γιά νά ἐγκαθιδρύσει τή δαιμονική της παν-θρησκεία, ὑποστηρίζει ὅτι τάχα ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τό ἴδιο καί ἐπιδιώκει νά διαβρώσει, νά ἁλώσει δηλαδή ἐκ τῶν ἔνδον, τόν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διεθνῶς, μιά καί οἱ ὑπόλοιπες  «Ἐκκλησίες» ἤ θρησκεῖες, λίγο - πολύ εἶναι μέσα στό παιχνίδι τῆς Ν. Ἐ., καί μάλιστα μέ ἐπικε--φαλῆς τόν πάπα, ἐπίδοξο θρησκευτικό πλανητάρχη.

Οἱ νεοεποχίτες καλλιεργώντας τή σύγχυση - πλανῶντες καί πλανώμενοι - συνήθως παρουσιάζονται καί ὡς χριστιανοί! Συγχρόνως, σταδιακῶς, κατασυκοφαντοῦν τήν Ἁγία Γραφή.

Στόχος τους δέν εἶναι νά ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλά νά γεμίσουν μέ ἀνθρώπους πού θά ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα!

Παραλλήλως διοχετεύονται μέσῳ τῆς διαφημίσεως τέτοια πρότυπα πού τείνουν νά μεταβάλουν τόν ἄνθρωπο σέ ἕνα ὄν τοῦ ὁποίου «ἡ ζωή καί ἡ κίνησις θά περιορίζεται, ὅπως ἐλέχθη, μεταξύ δύο συσκευῶν· τῆς τηλεοράσεως καί τοῦ ψυγείου. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἐλέγχεται καί κατευθύνεται ὅλος ὁ κόσμος»! («Χριστ. Σπίθα» φ. 543, Ἰούλιος 1977).

6. Συμπεράσματα

Ἡ λεγομένη Ν. Ἐ. δέν εἶναι καθόλου νέα. Εἶναι τό ἀρχαῖο ἑωσφορικό ψέμα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπό τή φύση του Θεός. Εἶναι ἡ παλαιά ἐπιδίωξη τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τῶν «μυστικῶν ἑταιρειῶν» γιά παγκόσμια κυριαρχία. Ἡ Ν. Ἐ. δέν ἀποτελεῖ πηγαία καί ἐνδογενῆ ἀναζήτηση τῶν ἀνθρώπων καί τῶν κοινωνιῶν. Σχεδιάζεται καί ἐπιβάλλεται ἔξωθεν.

7. Ἡ στάση τῶν Χριστιανῶν

Σ’  ὅλα αὐτά τά σκοτεινά καί ἐπικίνδυνα σχέδια γιά ἐπιβολή μιᾶς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καί μιᾶς Παγκοσμιο-ποιήσεως χωρίς Χριστό καί ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἔχουμε νά ἀντιτάξουμε τό φῶς καί τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Στήν ψευδῆ καί ἑωσφορική ὑπόσχεση τῆς αὐτοθεώσεως, ἔχουμε νά ἀντιπροτείνουμε τήν ἀληθινή - κα-τά χάριν - θέωση στήν ὁποία καλούμεθα ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, σέ κοινωνία ἀγάπης μέ Αὐτόν καί ὑπακοῆς στό πανάγιο θέλημά Του.

Ὅλες αὐτές τίς κοσμογονικές ἀλλαγές, πού μεθο-δευμένα καί ὄχι τυχαῖα γίνονται γύρω μας, πρέπει νά τίς δοῦμε μέ τήν «καλή ἀνησυχία»  ὅπως ἐτόνιζε καί ὁ μακαριστός Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Καί «νά μήν κοιμόμαστε μέ τά τσαρούχια», τή στιγμή πού καί κοσμικοί ἄνθρωποι ἀρχίζουν πλέον νά ξυπνοῦν καί νά συνειδητο-ποιοῦν τί σημαίνει στήν πραγματικότητα ἡ παγκοσμιο-ποίηση.

Ἡ καλή ἀνησυχία πρέπει νά ἐκφράζεται ὡς πνευμα-τική ἐπαγρύπνηση, ὡς ἔνταση τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, τῆς προσευχῆς καί τῆς μετανοίας. Ἀλλά καί ὡς παρέμβαση, ὅπου καί ὅταν χρειασθεῖ καί μᾶς καλέσει ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι θά μπορέσουμε νά βοηθήσουμε καί ὅσους ἀνθρώπους ἀπό ἄγνοια παγιδεύτηκαν στό μεγάλο ψέμα τῆς Ν. Ἐ.

Πρέπει «νά βροῦμε τρόπους ἐπιβίωσης τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ πολιτισμοῦ… Ὅσοι ἀντισταθοῦμε στή διάλυση τῶν ἐθνικῶν ταυτοτήτων καί γλωσσῶν, θά ἀντισταθοῦμε ὄχι στόν ἀμερικάνικο ἰμπεριαλισμό, ἀλλά στήν ἐπικυριαρχία τοῦ διεθνοῦς ἐγκλήματος» (ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στή «Συνάντηση τῶν Ἀθηνῶν» 1999).

Καί μήν ξεχνοῦμε : Αυτοί πού σχεδιάζουν παγκο-σμιοποιήσεις χωρίς Χριστό καί ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τῶν ἀνθρώπων, κάνουν «λογαριασμούς χωρίς τόν ξενοδόχο», γιατί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός καί πραγματικός Κύριος τῆς Ἱστορίας καί τοῦ κόσμου.