Ἡ περίπτωση του Μ. Μέρος Β'

Ἡ περίπτωση του Μ. Μέρος Β'

    Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

 Ἐπειδή γνωρίζαμε περίπου ἕνας φυματικός ἀνάλογα μέ τό στάδιο πού βρίσκεται πόσες ἡμέρες τοῦ ἀπομένουν ἀκόμη μέχρι τόν  θάνατό του, στόν κ. Μ, τοῦ εἶχαν ἀπομείνει λίγες ἀκόμη ἡμέρες. Ἤλθαμε κοντά του, λέγοντάς του: - Ὅλοι εἴμαστε νέοι, ἀλλά ἐδῶ περιμένουμέ τόν θάνατό μας. Ἡ αἰωνιότητα μᾶς περιμένει. Πῶς θά πᾶμε ἐκεῖ;
 Αὐτός μέ κοίταξε καί μοῦ εἶπε:
- Γιατί θέλετε νά μέ τρομάξετε;  Νομίζετε ὅτι θά πεθάνω τόσο σύντομα; Δέν θέλω νά πεθάνω, δέν εἶμαι ἕτοιμος γιά τόν θάνατο! Φοβᾶμαι! Βοηθῆστε με! Φοβᾶμαι!
Ἔκατσα δίπλα του καί μέ δάκρυα στά μάτια ἔκανα μιά σύντομη προσευχή. Τήν ἄκουσε μέ τά μάτια κλειστά, μέ τό πρόσωπο αὐλακωτό ἀπό φῶτα καί σκοτάδι. Ἤμουν συγκλονισμένος.
- Δέν θέλω νά σέ τρομάξω, τοῦ εἶπα, ἀλλά εἶναι καθῆκον μου νά σοῦ εἰπῶ, σάν ἀπόδειξἡ ἀγάπης, ὅτι πρέπει νά ἑτοιμαστεῖς γιά νά παρουσιαστεῖς μπροστά στόν Θεό. Ἐσύ ξέρεις ὅτι κάποτε ή ζωή εἶναι πιό φοβερή  κι ἀπό τόν θάνατο. Προσπάθησε νά χρησιμοποιήσεις καλά τόν χρόνο πού σοῦ ἔμεινε. Μή φοβᾶσαι. Ἀπό ἐδῶ καί πέρα οἱ ἄνθρωποι δέν θά ἔχουν πιά ἐξουσία ἐπάνω σου.
Ἤθελα νά τόν ὠθήσω νά ἐξομολογηθεῖ, ἀλλά μοῦ φαινόταν πολύ δύσκολο γι΄ αὐτόν. Ἔννοιωθα ὅτι εἶχε ἀρχίσει ν᾿ ἀνοίγει τήν ψυχή  του, μολονότι πού ἀκόμη δέν μοῦ εἶχε ἀποκαλύψει τό μεγάλο του δρᾶμα.
Ἴδρωνε δύσκολα. Ἦταν πρησμένος.. Εἶχε τά πόδια καί τά χέρια του φουσκωμένα. Τοῦ ἐζήτησα νά μείνω δίπλα του. Ὑπέφερε πολύ, ἀλλά ἦταν συνειδητός. Τήν δεύτερη ἡμέρα, μετά τήν συζήτησή μας, μέ κάλεσε ἐπειγόντως στό κρεβάτι του. Ζοῦσε τίς τελευταῖες του ὧρες του. Παρέμεινα κοντά του.
- Σᾶς εὐχαριστῶ, μοῦ εἶπε μέ χαμηλή φωνή.
Κάτι τόν ἀνησυχοῦσε. Ἐγώ προσευχόμουνα. Ὁ διπλανός ἀναμορφωτής  καί φίλος του κουράστηκε νά κάθεται ἀνάσκελα καί γύρισε στό πλάϊ. Τότε ὁ Μ. μοῦ εἶπε :
- Ἄν μπορεῖτε, συγχωρῆστε με! Παρακαλῶ ὅλους νά μέ συγχωρήσουν! Ἔχω δολοφονήσει! Εἶμαι ἕνας ἐγκληματίας! Ἔχω κάνει τίς πιό φρικτές παλιανθρωπιές. Δέν ξέρω, ὅμως, ἄν εἶναι δυνατόν νά μέ συγχωρήσετε. Προσευχηθεῖτε γιά μένα …!
Πῆρε μερικές ἀνάσες καί συνέχισε:
- Δέν μπορεῖτε νά καταλάβετε πόσο εὐγνώμων εἶμαι σέ ὅλους σας ἐδῶ. Δέν εἶμαι ἄξιος γιά τήν ἀγάπη πού δείξατε σέ μένα. Τρέμω λόγῳ τῶν πράξεων μου. Ἤμουνα τρελλός. Δέν μποροῦσα νά ἐλέγξω τόν ἑαυτό μου. Δέν ἤθελα νά κάνω αὐτό ἔκανα, μολονότι τό ἔκανα μέ νηφαλιότητα, με κακία....δέν ἤμουν ἐγώ. Φρικιάζω διότι ἐσκότωσα καί μπόρεσα νά γίνω τόσο παλιάνθρωπος! Τώρα ξέρω ὅτι θά πεθάνω. Τί θά ποῦν οἱ δικοί μου γιά μένα; Τί ἀφήνω πίσω ἀπό μένα; Μέ τί φεύγω; … Μπορεῖ κανείς νά μέ συγχωρήσει;
-Ὁ Θεός ὁ Ἐλεήμων μπορεῖ νά σέ συγχωρήσει, τοῦ εἶπα. Προσπάθησε νά εἰρηνεύσεις μαζί Του τώρα!
- Εἶναι δύσκολο … εἶναι φρικτό…εἶμαι ἕνας κακοῦργος…ἔχω δολοφονήσει …συγχωρέστε με!
Οἱ δυνάμεις  του τόν ἐγκατέλειπαν καί ἐπίστεψε πλέον ὅτι θά πεθάνει. Ἐμεῖς προσευχόμασταν. Γιά μερικά λεπτά ἦταν μεταξύ ζωῆς καί θανάτου. Μετά ἄνοιξε τά μάτια του γιά τελευταία φορά. Ἦταν ἀνέφελος, ἐνσυνείδητος γιά τήν στιγμή πού περνοῦσε. Ἔκλαιγε. Μιλοῦσε μέ δυσκολία, ἀλλά ξεκάθαρα:
         -Συγχωρεῖστε με! Πιστεύω στόν Θεό καί στήν αἰώνια ζωή. Μή μέ ἐγκαταλείψετε! Σᾶς παρακαλῶ!
Καί ἔτσι ξεψύχησε, ἀνάλαφρος σάν ἕνα πουλάκι. Ἡ ἡσυχία ἦταν βαθειά.  Κανένας δέν εἶχε πεθάνει μέ τέτοιες συγκλονιστικές συνθῆκες. Ὁ Βαλέριος προσευχόταν συνεχῶς, βοηθώντας τόν Μ., ἀλλά κι ἐμένα. Ἀπό τότε φέρω μέσα μου τήν τραγωδία αὐτοῦ τοῦ νεαροῦ, μέ ὅλες τίς συνέπειες της,  σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Προσπαθῶ νά καταλάβω, προσεύχομαι ἀδιάκοπτα καί πονάω μέσα στήν ψυχή μου. Οἱ ἀληθινά ἔνοχοι γλεντοῦν καί σκηνοθετοῦν καί γιά ἄλλα ἐγκλήματα, πιό τρομακτικά, ἐνῶ ὁ κόσμος κοιμᾶται ἀσυνείδητος καί ἀδιάφορος.
Ἐσύ, ἄνθρωπε, ὁπουδήποτε καί νά εἶσαι, θά εἶσαι ὁ ἑπόμενος Μ.! Στήν ἀπελπισία μου προσπαθῶ νά τραβήξω τό σῆμα κινδύνου, μέ ὅλους τούς ἐνδεχόμενους γιά μένα κινδύνους. Εἶμαι ἡλικιωμένος καί ἄρρωστος. Δέν μπορῶ πιά νά πολεμήσω, δέν ἔχω ἄλλη ἀντοχή, ἀλλά δέν μπορῶ νά πεθάνω χωρίς νά ὁμολογήσω σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, τίμια καί ἀντικειμενικά, ὅλα αὐτά πού ἔζησα, εἶδα καί ὑπέφερα.  Δέν ξέρω πῶς θά κρίνει ὁ Θεός τόν Μ. Γνωρίζω ὅτι ἁμάρτησε πολύ καί ὑπέφερε πολύ!  Δέν ἔχω τίποτε νά προσθέσω. Αἰσθάνομαι ὅτι σπάζει μέσα μου ἡ χορδή  τῆς ὑπομονῆς μου. Ἄν δέν μιλήσω, θά σκάσω ἀπό ἀσφυξία.

Ἀναβάσεις

3 Αὐγούστου 2013

 ________________________________________________

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μάρτρυρες του 20ου αιώνα