Οἱ μοναχοί Ἀθανάσιος καί Κύριλλος Παβαλούκα. Μέρος Γ'. Τελευταῖο

 Οἱ μοναχοί Ἀθανάσιος καί Κύριλλος Παβαλούκα

Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας

 Μέρος Γ'

 Ἐάν ἄκουγε ὁ Γέροντας ὅτι συνέβαιναν κἄπου ἁμαρτωλά ἔργα, ἐστενοχωρεῖτο πολύ. Ἐνίοτε τολμοῦσε νά συμβουλεύη τέτοιου εἴδους ἐπιλήψιμα πρόσωπα μέ δάκρυα στά μάτια, ὑπενθυμίζοντάς τους τόν φόβο τῶν κολάσεων στήν ἄλλη ζωή.
Ὅταν κάποτε ἄκουσε ὅτι ὑπάρχουν σκάνδαλα στό σεμινάριο τῆς Μονῆς Νεάμτς, ἔλαβε τό θάρρος, παρουσιάσθηκε στόν Μητροπολίτη καί τοῦ εἶπε.
-Σεβασμιώτατε, εἶμαι κι ἐγώ ἕνας πτωχός μοναχός τῆς μονῆς Νεάμτς. Ὅμως ἀκούω νά γίνωνται κάτι πράγματα στό θεολογικό σεμινάριο καί φρίττω. Ἄς σταθοῦμε καλά, ἄς σταθοῦμε μετά φόβου. Σᾶς παρακαλῶ νά ἔλθετε καί νά κατευθύνετε σωστά τίς ὑποθέσεις τοῦ σεμιναρίου, πρίν νά ἔλθη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ.
-Καί ποιός εἶσαι ἐσύ καί μιλᾶς μέ τόση παρρησία; Τόν ἐρώτησε ὁ Μητροπολίτης.
- Ἐγώ εἶμαι τσοπάνης στό μοναστήρι Νεάμτς καί ὀνομάζομαι Ἀθανάσιος ἁμαρτωλός.
-Γιά τήν παρρησία σου αὐτή, σοῦ δίνω κανόνα καί σέ ἐξορίζω στό μοναστήρι Βορόνα, γιά νά μάθης ἄλλη φορά νά σιωπᾶς...
-Κάνω τόν κανόνα, Σεβασμιώτατε, μέ εὐχαρίστησι καί πηγαίνω ὅπουδήποτε θά μέ στείλετε. Μόνο στόν ἄδη νά μή πάω.
Καί ὁ π. Ἀθανάσιος μετέβη στήν μονή Βορόνα.
Ἔκανε καί ἐκεῖ τό διακόνημά του μέ πολλή ἀγάπη ἐπί ἕνα χρόνο ἀφιέμενος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά κάποια νύκτα παρουσιάσθηκε ἡ Κυρία Θεοτόκος στόν Μητροπολίτη μέ τήν μορφή πού ἔχει ἡ θαυματουργός Εἰκόνα της στό μοναστήρι Νεάμτς καί τόν ἐρώτησε μέ αὐστηρότητα. "Τί ἔχεις μέ τόν μοναχό Ἀθανάσιο καί τοῦ ἔδωσες τέτοιο κανόνα; Γρήγορα νά τόν φέρης πίσω, διότι εἶναι ἀθῶος".
Καί πάλι κλήθηκε νά γυρίση στήν Μετάνοιά του, πλήρης θείου ζήλου ὁ Γέρο-Ἀθανάσιος καί ἐστάλη στήν ἴδια διακονία, στήν ποιμενική του ζωή. Μάλιστα, μέ τόσο φιλότιμο ἐπεδόθηκε στό διακόνημά του αὐτό, ὥστε εἶχε τό καλλίτερο κοπάδι ἀνάμεσα στά ἄλλα μοναστηριακά τῆς περιοχῆς.
Περπατοῦσε μόνος του ψελλίζοντας ψαλμούς καί κρατῶντας τήν μνήμη του στήν ἀγάπη καί παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης ἐφρόντιζε νά ζοῦν εἰρηνικά μαζί του καί οἱ ἄλλοι μοναχοί βοηθοί του.
-Πατέρες μου, τούς ἔλεγε συχνά. Μή φυλάγετε μόνο τά πρόβατα, ἀλλά φυλαχθῆτε καί ἐσεῖς ἀπό τούς κακούς λογισμούς γιά νά μή σᾶς ἁρπάξουν οἱ λύκοι τῆς κολάσεως. Νά κάνετε τόν Κανόνα σας, τήν τακτική ἐξομολόγησί σας καί μή ξεχνᾶτε τήν ὥρα τοῦ θανάτου.
Πηγαίνοντας κάποτε μέ τά πρόβατα στά βουνά τῆς σκήτης Σύχλα, συνήντησε τήν ἀσκήτρια μοναχή Ἰσιδώρα. Ἐκείνη βγαίνοντας ἀπό τό καλυβάκι της, τοῦ εἶπε.
-Εὐλόγησέ με, πάτερ Ἀθανάσιε.
-Ὁ Θεός καί ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου νά σέ σκεπάζουν ἀπό κάθε κακό.
-Πάτερ Ἀθανάσιε, δός μου μία ὠφέλιμη συμβουλή.
-Ἔεε, μητέρα Ἰσιδώρα, σκέψου ὅτι δέν πρέπει ἐδῶ νά χάνης τόν χρόνο σου μόνη σου. Διότι, ἐάν δέν προσεύχεσαι περισσότερο ἐδῶ ἀπ᾿ ὅ,τι προσεύχονται οἱ πατέρες τοῦ κοινοβίου, μάταια κατοικεῖς στήν ἔρημο. Στήν ἡσυχία νά ἐπιδιώκης περισσότερο τήν προσευχή καί τήν φυλακή τῶν λογισμῶν, ἐνῶ στίς ἀδελφότητες τῶν Μονῶν καί Σκητῶν ἐπιβάλλεται σάν πρῶτο πνευματικό ἀγώνισμα ἡ ὑπακοή.
-Πάτερ Ἀθανάσιε, ποιό ἡμερολόγιο εἶναι καλλίτερο ν᾿ ἀκολουθῶ, τό νέο ἤ τό παλαιό;
Τί παλαιό καί νέο, μοῦ λέγεις, Γερόντισσα; Τό πᾶν εἶναι τά καλά ἔργα. Ν᾿ ἀκολουθῆς τήν Ἐκκλησία καί οὐδέποτε θά σφάλης.
Τό φθινόπωρο τοῦ ἔτους 1955 ἀρώστησε, μετά ἀπό 46 χρόνια σκληρῆς ὑπακοῆς καί βαθειᾶς ταπεινώσεως στήν Μονή. Τοῦ ἐπρότειναν νά τόν πᾶνε στό νοσοκομεῖο. Δέν δέχθηκε. Παρέμεινε μέχρι τέλους στό μικρό κελλάκι του, ὅπου τίποτε τό ἀνθρώπινο δέν ὑπῆρχε νά τόν παρηγορήση.
Ὅλα τά ἀντικείμενα ἦσαν μία στενή σανίδα δῆθεν γιά κρεββάτι, χωρίς προσκέφαλο καί κουβέρτα καί ἕνα μικρό τραπεζάκι, ὅπου τίς νύκτες ἐδιάβαζε τό ἀγαπημένο Ψαλτήρι του. Κι ὅμως δέν παραπονιόταν, δέν ζητοῦσε καλλίτερες  συνθῆκες  διαβιώσεως, δέν ἐγόγγυζε γιά τό κρῦο καί τόν παγετό. Ἐκεῖ περίμενε μέχρι τήν τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς του....τήν ὁποία καί περίμενε μέ ἐλπίδα καί χαρά.
Προεγνώρισε τόν θάνατό του, γι᾿αὐτό καί προετοιμάσθηκε. Ζήτησε καί κοινώνησε τά Ἄχραντα Μυστήρια. Τυλίχθηκε μόνος του μέ μιά παλιά κουβέρτα, ἐπῆρε τό Ψαλτήριο δίπλα του, τόν σταυρό στό χέρι καί περέμενε τόν Νυμφίο Χριστό.
Μέ μιά βαθειά ἀναπνοή...ὁ πατήρ Ἀθανάσιος ἀνεχώρησε...Ἦτο ἡ 9η Ὀκτωβρίου 1955. Σήμερα ἀναπαύεται μέσα στό κοιμητήριο τῆς μονῆς Νεάμτς προσδοκώντας τήν κοινή τῶν πάντων ἀνάστασι καί τήν αἰώνια ἀνάπαυσι.
Αὐτός ἦτο ὁ μοναχός Ἀθανάσιος Παβαλούκα. Γεννήθηκε στίς 7 Μαίου τοῦ 1877 καί ἐκοιμήθη στίς 9 Ὀκτωβρίου 1955.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀξιομακάριστε ἀδελφέ Ἀθανάσιε.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια
Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
Ἁγίου Ὅρους Ἄθω
2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Ἀθανάσιος καί Κύριλλος Παβαλούκα