Πνευματικοί δεσμοί. Πνευματικός πατήρ. Δανιήλ Κατουνακιώτης. Μέρος B'

Πνευματικοί δεσμοί. Πνευματικός πατήρ.

 Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

 Δανιήλ Κατουνακιώτης

  Πνευματικό παιδί του γερο-Δανιήλ ήταν και ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Παπαγεωργιάδης, γνωστός για την κατηχητική και συγγραφική του δραστηριότητα, ο οποίος μάλιστα το 1942 εχειροτονήθη Μητροπολίτης Νευροκοπίου.
   Πνευματικό θρέμμα του γέροντος ήταν και ένας αιωνόβιος Καυσοκαλυβίτης μοναχός, ο π. Παντελεήμων Γιαμάς. Τον ρωτήσαμε για τον καθοδηγητή του και δεν εύρισκε λόγια να τον εξυμνήσει.
-    Τον είχα Πνευματικό. Ήταν πιο γνωστικός απ’ όλους. Είχε πολλή διάκριση. Βοηθούσε τις ψυχές. Έσωσε πολλούς από πλάνες. Εμένα ό,τι μου έλεγε, έβγαινε πάντοτε σωστό…
   Όπως μας δείχνει η ιστορία της μοναχικής ζωής, οι δαίμονες κάνουν το παν για να ψυχράνουν τις σχέσεις γέροντος και υποτακτικών, «παντοίας επινοούμενοι μηχανάς. Τι μεν ποιούντες, τι δε ουχ υποβάλλοντες; ώστε χωρίσαι αυτούς (τους υποτακτικούς) των πατρικών αγκαλών. Προφάσεις δεικνύουσιν ως δήθεν ευλόγους, παροξυσμούς μεθοδεύουσι, μίσος προς τον πατέρα εγείρουσι…» (Θεόδωρος Εδέσσης). Και αλλοίμονο στους υποτακτικούς εκείνους, που θα συμμαχήσουν με τον εχθρό. Τίποτε δεν τους σώζει από το παμφάγο στόμα του Άδη.

   Μεταξύ των υποτακτικών του γερο-Δανιήλ υπήρξαν ένας-δύο, που ξεγελάσθηκαν από το διάβολο. Ο ένας μάλιστα, ο π. Α., από τους πρώτους υποτακτικούς του, έφθασε σε μεγάλο ξεπεσμό. Σήκωσε ανταρσία εναντίον του και τον επότισε με πικρό δηλητήριο.
   Με την ιδέα ότι έχει ταχθεί να «σώσει τον κόσμο» απομακρύνθηκε από την Καλύβη της μετανοίας του. «Εις ουδέν θέμενος την Εκκλησιαστικήν Αρχήν, αλλά βασιζόμενος εις πολίτας και άρχοντας, και οιόμενος (=νομίζων) ότι έχει υψηλοτέραν αποστολήν, δεν ακούει δυστυχώς ούτε πατέρας ούτε την Ιεράν του Μονήν ούτε αρχήν της Εκκλησίας. Φρονεί και γράφει ότι έχει αποστολήν από το Θεόν και οφείλει να επαγρυπνεί διά την ωφέλειαν του κόσμου», όπως σημειώνει κάπου ο Γέροντας.
   Και επί πλέον τα χρήματα από την πώληση εικόνων και τις προαιρετικές εισφορές, που έπρεπε να στείλει στα Κατουνάκια, για τις τόσες ανάγκες, τα ενέμετο ο ίδιος.
   Τίποτε δεν του άλλαζε το μυαλό. Θεωρούσε πιο θεάρεστο το ιδικό του πρόγραμμα από εκείνο που του επρότεινε ο Γέροντας. «Δεν ηγάπησα – εξομολογείται ο γερο-Δανιήλ σ’ ένα έμπιστό του πρόσωπο – τας δόξας και τας φαντασίας του κόσμου και τους διαφόρους εγωιστικούς τίτλους και εξωτερικάς επιδιώξεις, τας οποίας εκ περιουσίας ενηγκαλίσατο από πολλού ο π. Α., αφομοιωθείς με όλην την χροιάν του κόσμου, αγαπήσας αυτόν περισσότερον από το Αγιώνυμον Όρος, και χάριν αυτού του απατηλού κόσμου αποβαλών τη μακαρίαν υπακοήν και ταπείνωσιν…».
   Και, το χειρότερο, επειδή ο Γέροντας δε συμμορφωνόταν με τις ιδιοτελείς του επιθυμίες, έφθασε στο σημείο να εκσφενδονίζει καυστικές ύβρεις εναντίον του.
   «Διατελώ – γράφει ο Γέροντας – υπό το κράτος μεγίστης θλίψεως και κατωδύνου λύπης διά τας επανειλλημένας καυτηριάσεις και σκληροτάτας ύβρεις του π. Α., ας αφειδώς ανέχεται όπως εκσφενδονίζει εναντίον εμού του δυστυχούς πατρός του» (6-2-1927).
   Και ο μεν Γέροντας εξαγιάσθηκε με την υπομονή και την μακροθυμία, αυτός όμως ο δυστυχής που άφησε το Άγιον Όρος και κατάντησε να γυρίζει εδώ και εκεί βρήκε οικτρό θάνατο στους δρόμους των Αθηνών κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού.
   Το πάθημα ενός άλλου υποτακτικού του δεν είναι τραγικό, είναι όμως πολύ χαρακτηριστικό στο είδος του. Όταν πρωτοήρθε στη συνοδία έδειξε πολλή αφοσίωση και υπακοή και θεωρήθηκε άξιος να φορέσει το μοναχικό σχήμα. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και τα πράγματα πήραν στροφή. Ο γέροντας τώρα δεν του φαινόταν και πολύ σπουδαίος, δεν τα κατάφερνε στην πνευματική καθοδήγηση. Πολλές ήσαν οι ατέλειες και οι ελλείψεις που παρουσίαζε. Και οπωσδήποτε θα έπρεπε κάτι να γίνει.
-    Πρέπει να κοιτάξω για κανένα καλύτερο γέροντα. Πρέπει να εύρω εκείνον που μου αξίζει, του έλεγε ο λογισμός.
   Με αυτόν τον λογισμό ένα πρωί ξεκινάει για του Καρακάλλου, όπου υπήρχε ο φημισμένος Πνευματικός παπα-Κοδράτος. Αυτός θα του υποδείκνυε τον κατάλληλο γέροντα και θα τον ανακούφιζε από την ψυχική του αγωνία. Συνάντησε πράγματι τον παπα-Κοδράτο. Του τα είπε όλα – δεν είπε μόνο ότι ο «ανάξιος» γέροντάς του ήταν ο γερο-Δανιήλ – και περίμενε την απάντηση.
-    Τι μου τα λες εμένα όλα αυτά, πάτερ Δαμασκηνέ; του είπε ο θεοφώτιστος Πνευματικός. Άκουσε τι θα κάνεις. Θα πας στα Κατουνάκια. Εκεί θα συναντήσεις ένα σπουδαίο γέροντα, που λέγεται Δανιήλ(!). αυτόν θα συμβουλευθείς και να πράξεις ό,τι θα σου πει…
   Ο π. Δαμασκηνός τότε, έμεινε αποσβολωμένος. Όλα τα περίμενε εκτός από αυτό. Τι να κάνει όμως; Σκεφτικός και ζαρωμένος γύρισε στα Κατουνάκια. Και οπωσδήποτε άρχισε να συνέρχεται έπειτα από μία τέτοια εντυπωσιακή «σύμπτωση» - ανεπανάληπτο πάθημά του.

Ἀπό το βιβλίο 

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

Δανιήλ Κατουνακιώτης

σελ. 67-71

Ἐκδόσεις 

Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005

Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας :  Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές. Δανιήλ Κατουνακιώτης