Ἡ Ὀρθοδοξία μας. «Πνεῦμα υἱοθεσίας » Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

η) Πνεῦμα υἱοθεσίας (σελ. 232-235)

Τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς ὁδηγεῖ σέ νέα σχέση μέ τόν Τριαδικό Θεό, στήν υἱοθεσία.  Ποιός ὅμως εἶναι ὁ δρόμος καί ποιές οἱ συνέπειες;

«Ἐάν ἕνας δέν ἔχει Πνεῦμα Χριστοῦ, αὐτός δέν εἶναι δικός Του. Ἐάν ὅμως ὁ Χριστός εἶναι μέσα σας, τότε τό σῶμα σας εἶναι νεκρόν διά τήν ἁμαρτία, ἀλλά τό πνεῦμα σας εἶναι ζωή ἕνεκα τῆς δικαίωσής σας.
Ἐάν τό Πνεῦμα Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἀνέστησε τόν Ἰησοῦ ἐκ νεκρῶν, θά δώσει ζωήν καί εἰς τά θνητά σώματά σας διά τοῦ Πνεύματός Του, πού κατοικεῖ μέσα σας...

Διότι ὅσοι ὁδηγοῦνται ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτοί εἶναι υἱοί τοῦ Θεοῦ.  Δέν ἐλάβατε πνεῦμα δουλείας, πού νά σᾶς φέρει πάλιν εἰς κατάστασιν φόβου, ἀλλ’ ἐλάβατε Πνεῦμα υἱοθεσίας διά τοῦ ὁποίου κράζομεν ‘‘Ἀββᾶ, Πατέρα’’.
Αὐτό τό Πνεῦμα μαρτυρεῖ μαζί μέ τό πνεῦμα μας ὅτι εἴμεθα παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἐάν δέ εἴμεθα παιδιά του, τότε εἴμεθα καί καί κληρονόμοι· κληρονόμοι μέν τοῦ Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ τοῦ Χριστοῦ, ἐάν βέβαια πάσχομε μαζί Του, διά νά δοξασθοῦμε ἐπίσης μαζί Του» (Ρωμ. η΄ 9-17).

Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πάντοτε ἑνωμένο μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ σέ μία θεία φύση μέ μία θέληση καί μία ἐνέργεια (πρβλ. Ματθ. κη΄ 19. Ἰω. ιδ΄ 26, ιε΄ 26, ιστ΄ 12-15. Α΄ Κορ. β΄ 10-11, ιβ΄ 3. Β΄ Κορ. γ΄ 13. Α΄ Πετρ. α΄ 1-2). Ἔτσι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καρπός τῆς κοινῆς αὐτῆς θέλησης καί ἐνέργειας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (πρβλ. Α΄ Κορ. ιβ΄ 3) ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται διά τοῦ βαπτίσματος στήν «ἐν Χριστῷ» ἀναγέννηση (Ἰω. γ΄ 3-5. Γαλ. γ΄ 27. Τίτ. 4-6)·  «ἐγκεντρίζεται» δηλαδή στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Ρωμ. ια΄ 19-24).  Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἡ δική μας ἀνθρώπινη φύση μεταβάλλεται στήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ· ἐπειδή ὅμως Ἐκείνη εἶναι ἑνωμένη «ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀχωρίστως» μέ τήν θεία φύση στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἡ σχέση τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα μεταφέρεται σέ μᾶς λόγῷ τῆς ἐνσωμάτωσής μας στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ·  γινόμαστε δηλαδή «τέκνα Θεοῦ» (Ἰω. α΄ 12. Γαλ. γ΄ 26. Α΄ Ἰω. γ΄2).

Βέβαια δέν μποροῦμε νά γίνουμε φυσικοί υἱοί τοῦ Θεοῦ, νά κληρονομήσουμε δηλαδή τή θεία φύση, τήν ὁποία ὁ Πατήρ μεταδίδει προαιωνίως στόν Υἱό (γέννησις) καί στό Ἅγιο Πνεῦμα (ἐκπόρευσις).  Γινόμαστε ὅμως «συγκληρονόμοι» τῆς ἀνθρωπίνης φύσης τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. η΄ 17).

Ἡ σχέσις τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα δέν εἶναι μόνο σχέση οὐσίας, ἑνότητας θέλησης καί ἐνέργειας, ἀλλά καί κοινωνία ἀγάπης (πρβλ. Ρωμ. ε΄ 5, ιε΄ 30. Β΄ Τιμ. α΄7. Α΄ Ἰω. δ΄8, 16).  Αὐτῆς λοιπόν τῆς ἀγάπης γίνεται «συγκληρονόμος» ὁ ἄνθρωπος. «Διότι ὅταν μετέχουμε τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχομεν τήν χάρη τοῦ Υἱοῦ καί δι’ Αὐτοῦ τήν ἀγάπην τοῦ Πατρός (Μ. Ἀθαν.).

Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁδηγούμεθα στόν Χριστό (Α΄ Κορ. ιβ΄ 3). Εἰσερχόμαστε στό περιβάλλον τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, στή χαρά καί στήν «εὐφροσύνη» αὐτῆς τῆς αἰωνίας κοινωνίας (Παροιμ. η΄ 30).  Συναισθανόμαστε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί την ἐγγύτητα τοῦ Πατρός, ὅπως ἕνα μικρό παιδί συναισθάνεται καί χαίρεται τήν ἐγγύτητα τοῦ Πατέρα του (Ἰω. ιδ΄ 23, Α΄ Κορ. ιγ΄ 16, στ΄ 19. Α΄ Ἰω. β΄24).

Ὅταν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἑνώνεται μέ τό δικό μας «ἐγώ», δέν τό ἐξουδετερώνει·  ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Ἐκεῖνο διά τοῦ ὁποίου κράζομε: «Ἀββά ὁ Πατήρ» (Ρωμ. η΄ 15. Γαλ. δ΄ 6). Αὐτή ἡ «κραυγή» εἶναι βασικά κραυγή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ὅμως εἶναι καί δική μας κραυγή, γιατί ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν καταστρέφει τή δική μας προσωπικότητα, οὔτε ἐξουδετερώνει τό «ἐγώ» μας.  Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἀντικαθιστᾶ τή δική μας θέληση· ὁμιλεῖ μέσα μας καί μᾶς παρακινεῖ νά κάνουμε καί μεῖς τό ἴδιο. Ἀλλά πάντοτε ἔχουμε τή δυνατότητα νά ἀρνηθοῦμε τή «συνεργασία». Ἔτσι τό Ἅγιο Πνεῦμα «συμμαρτηρεῖ» ὄχι χωρίς τό δικό μας πνεῦμα, ἀλλά μαζί μ’ αὐτό, «ὅτι εἴμεθα τέκνα Θεοῦ» (Ρωμ. η΄ 16).

Εἶναι ἡ ἄκτιστη θεία ἐνέργεια, ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μᾶς «διοικεῖ» (Ρωμ. η΄ 14), μέ ἀποτέλεσμα νά αἰσθανόμαστε τήν παρουσία τοῦ θείου προσώπου, νά μεταβαίνουμε δηλαδή καί πέρα ἀπό μιά ἁπλη αἴσθηση τῆς θείας χάρης: νά κοινωνοῦμε μέσω αὐτῆς μέ τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μία κοινωνία χάρης καί ἀγάπης, μέσω τῆς προσωπικῆς ἀγάπης τοῦ Υἱοῦ, πού μέ τήν ἐνανθρώπισή Του ἄνοιξε τήν πόρτα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Αὐτή ἡ νέα σχέση ἀγάπης πού δημιουργεῖται μέ τήν ἕνωσή μας στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει βέβαια μεγάλες συνέπειες γιά τήν καθημερινή μας ζωή:

«Ἐάν ὅμως ὁ Χριστός εἶναι μέσα σας, τότε τό σῶμα σας εἶναι νεκρό διά τήν ἁμαρτία, ἀλλά τό πνεῦμα σας εἶναι ζωή ἔνεκα τῆς δικαιώσεώς σας.... Ἄρα λοιπόν, ἀδελφοί, εἴμεθα χρεῶσται ὄχι εἰς τήν σάρκα, διά νά ζῶμεν ὑπό τήν ἐξουσίαν τῆς σαρκός, διότι ἐάν ζῆτε κατά σάρκα, τότε θά πεθάνετε, ἀλλά ἐάν διά τοῦ Πνεύματος θανατώνετε τίς πράξεις τοῦ σώματος, τότε θά ζήσετε. Ἐπειδή  ὅσοι ὁδηγοῦνται ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτοί εἶναι υἱοί Θεοῦ» (Ρωμ. η΄ 10-14).

Αὐτός εἶναι λοιπόν ὁ δρόμος πρός τήν υἱοθεσία καί αὐτές οἱ συνέπειές της γιά τόν ἄνθρωπο.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
                       Ἔτος 1994
                   σελίδες 232 -235

http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας