Η αποποινικοποίηση της χρήσεως των ναρκωτικών. Αθανασίου Αβραμίδη, Καρδιολόγου, Καθηγητού Παθολογίας Παν. Αθηνών (2ο Τελευταίο)

Ἡ ἀποποινικοποίησις τῆς χρήσεως τῶν ναρκωτικῶν

Ἀθανασίου Β. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου, Καθηγητοῦ Παθολογίας Παν. Ἀθηνῶν

Ἀφιερώνεται εἰς τοὺς πολυτέκνους, οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦν καὶ τὴν ὑγιεστέραν ἐνδοοικογενειακὴν κοινωνίαν

(2ον -Τελευταῖο). Το 1ο ΕΔΩ

Ἡ Διακομματικὴ Κοινοβουλευτικὴ Ἐπιτροπή, τὸ νομοσχέδιο «τῶν ὀκτώ» καὶ ὁ ν. 2161/93 

Ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, ἐκτιμώντας ὅτι τὸ πρόβληματα τῶν ναρκωτικῶν συνιστᾶ «ἐθνικὴ ἀπειλὴ» καὶ ὅτι «προοιωνίζει μεγαλύτερα δεινὰ γιὰ τὴν χώρα», θεώρησε «ἄμεση καὶ ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη ἀντιμετωπίσεως τοῦ προβλήματος τῶν ναρκωτικῶν κατὰ τὸν ἀποτελεσματικότερο τρόπο».
Καὶ μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμ. 2364/25.5.1990 ἐγκύκλιο τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης «ὅρισε ὀκτώ ἐπιτροπές πρὸς ὑποβολὴ προτάσεων καὶ εἰσηγήσεων γιὰ τὴν προσφορότερη ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῶν ναρκωτικῶν σὲ ἐθνικὸ καὶ διεθνὲς ἐπίπεδο».

Ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Πανελληνίου Ἰατρικοῦ Συλλόγου, συμμετεῖχα στὶς Ἐπιτροπὲς γιὰ τὴν Ἐνημέρωση, τὴν Πρόληψη καὶ τὴ Θεραπεία ἐκ μέρους τῶν ὑπουργείων:
α) Ὑγείας, Προνοίας καὶ Κοινωνικῶν Ἀσφαλίσεων, β) Πολιτισμοῦ καὶ γ) Δικαιοσύνης.


Στὶς 6.6.1990, ὁ Χ. Φλωράκης, ἀρχηγὸς κόμματος τῆς ἀντιπολίτευσης, εἰσηγήθη στὴ Βουλὴ καὶ ἀπεφασίσθη ἡ συγκρότητη Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς «γιὰ νὰ καταγράφει τὸ πρόβλημα καὶ νὰ εἰσηγεῖται τὰ ἀνάλογα μέτρα».
Ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ κατέθεσε τὴν Ἔκθεσή της, ὑπογεγραμμένη «ὁμόφωνα» ἀπὸ τὰ 30 μέλη της, καὶ ἡ συζήτηση ἐπ` αὐτῆς ἔγινε στὴ Βουλὴ στὶς 22 καὶ 25.5.1992.
Λόγῳ δὲ αὐτῆς τῆς συζητήσεως, ὁ ὑ π. Δικαιοσύνης Ἀθ. Κανελλόπουλος «κράτησε» γιὰ ἀργότερα τὸ νομοσχέδιό του γιὰ τὰ ναρκωτικά.
Τὴν προτεραία ἀκριβῶς τῆς συζητήσεως στὴ Βουλὴ ἐπὶ τῆς Ἐκθέσεως τῆς Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς, ὁμάδα ἀπό ὀκτώ βουλευτὲς ἐκ διαφόρων κομμάτων (πλὴν Κ.Κ.Ε.) κατέθεσαν δικό τους νομοσχέδιο, δίδοντας καὶ συνέντευξη τύπου στὶς 21.5.1992, στὴ φωτογραφία τῆς ὁποίας εἰκονίζονται ἀπὸ τοὺς 8, οἱ ἑξῆς 6:
Θ. Κατσανέβας, Στ. Μπένος, Φ. Κουβέλης(ΣΥΝ), Γ. Παπανδρέου, Γ. Λιάνης, Κ. Λαλιώτης.
Οἱ ἄλλοι δύο ἦσαν: Ὁ Ν. Κωνσταντόπουλος (ΣΥΝ) καὶ ἡ Κ. Ἰατροπούλου (Οἰκολ.-Ἐναλλ.).

Στὴ συνέντευξη δὲ ἀνακοινώθηκε ὅτι τὸ «σχέδιο νόμου» ὑπέγραψαν καὶ οἱ Παν. Ἀδρακτᾶς καὶ Π. Τατούλης (Ν.Δ), οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ τύπου γνωστοποίησαν τὴν συμπόρευσή τους μὲ τοὺς «ὀκτώ».
Ζητοῦσαν δὲ μὲ τὸ νομοσχέδιό τους καὶ «τὴν ἀτιμωρησία τῆς χρήσης, καὶ τὰ ναρκωτικὰ νὰ δίδονται ἀπὸ τὸ κράτος».

Αὐτὰ συνέβαιναν, ἐνῶ ὁ καθηγητὴς τῆς ἰατροδικαστικῆς τοῦ Α.Π.Θ. Δημ. Ψαρούλης ἀνεκοίνωνε ὅτι: «ἀπὸ ἔρευνα ποὺ πραγματοποίησε σὲ 876 ἡρωινομανεῖς, τὸ 78% ἐξ αὐτῶν ἄρχισε μὲ χασίς, καὶ μόλις τὸ 13% μὲ τὴ χρήση ἡρωίνης.
Τόνισε δὲ ὅτι ὁ μικρότερος σὲ ἡλικία χρήστης ναρκωτικῶν, ποὺ ἐξήτασε, ἦταν 13 ἐτῶν».
Καὶ κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι, «τὸ χασὶς ἀποτελεῖ “πέρασμαʼ στὴ ἡρωίνη καί, ἑπομένως, ὄχι μόνον δὲν εἶναι ἀβλαβὴς οὐσία, ὅπως ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι, ἀλλὰ ἀποτελεῖ διαρκῆ κίνδυνο, γιὰ νὰ φθάσουν οἱ χασισοπότες στὸν ἐφιάλτη τοῦ λευκοῦ θανάτου».

Κατὰ τὴ συζήτηση στὴ Βουλὴ ἐπὶ τοῦ νομοσχεδίου «τῶν ὀκτώ βουλευτῶν» –ὅπως ἔμειναν γνωστοὶ ἔκτοτε– ἀπεκλείσθη κάθε ἰδέα γιὰ «ἀποποινικοποίηση» τῆς χρήσης ναρκωτικῶν.
Ὅπως καὶ τὸ «νὰ δίδονται τὰ ναρκωτικὰ ἀπὸ τὸ κράτος». Τὸ «νομοσχέδιο τῶν ὀκτώ» ἀπερρίφθη.
Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Ἀθ. Κανελλόπουλος ἔφερε στὴ Βουλὴ τὸ νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο εἶχε «κρατήσει» πρὸς χάρη τῆς συζήτησης ἐπὶ τοῦ πορίσματος τῆς Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς.

Ψηφίσθηκε, καὶ ἔγινε ὁ ν. 2161/93. Οἱ θέσεις τῆς ὁμάδος τῶν ὀκτώ βουλευτῶν «γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση τῶν ναρκωτικῶν», ἐπανῆλθαν στὸ προσκήνιο τὸν Ἰούνιο τοῦ 1997 ἀπὸ τὴ δημοσίευση στὸ περιοδικὸ «ΚΛΙΚ» συνέντευξης τοῦ Γ. Παπανδρέου, ἀναπληρωτῆ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, δίπλα στὴ φωτογραφία τοῦ ὁποίου ἐγράφετο μὲ σκοῦρα γράμματα:
Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου τὸ ἔχει πεῖ δημοσίως: – παλιά, πολὺ παλιὰ καὶ στὴν Ἀμερικὴ– δοκίμασε χασίς. Μαριχουάνα συγκεκριμένα.
Ὁ ὁποῖος, ἀπαντώντας σὲ ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου, εἶπε: «Σὲ μιὰ πρόταση ποὺ εἴχαμε συνυπογράψει παλιότερα μὲ μερικοὺς βουλευτές, ὑποστηρίζαμε τὴ δυνατότητα τοῦ χρήστη κάνναβης νὰ καλλιεργεῖ στὸ σπίτι του μιὰ μικρὴ ποσότητα γιὰ δική του μόνο χρήση».

Ἐπρόκειτο, δηλαδή, γιὰ τὴν πρόταση «τῶν ὀκτώ βουλευτῶν», μεταξύ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἴδιος.
Ἀπὸ τὴ φράση αὐτὴ προκλήθηκε τότε ἐπερώτηση στὴ Βουλὴ ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε., μὲ ἀντιδράσεις ἔντονες καὶ ἀπὸ ὅλα τά κόμματα.
Μὲ τὸ Κ.Κ.Ε. νὰ τονίζει ὅτι αὐτὲς οἱ δηλώσεις θυμίζουν «πλασιὲ τῶν ναρκωτικῶν», καὶ νὰ ζητᾶ τὴν «ἀποπομπὴ» τοῦ Ἀναπληρωτῆ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν ἀπὸ τὴν κυβέρνηση.
Τὸν ἐκάλυψε ὅμως ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Θ. Πάγκαλος.

Στὶς 23.1.2001 «ὁμάδα πέντε βουλευτῶν» κατέθεσε νομοσχέδιο προσόμοιο ἐκείνου «τῶν ὀκτώ», μὲ ἔμφαση στὸν διαχωρισμὸ τῶν ναρκωτικῶν σὲ «μαλακὰ» καὶ «σκληρά».

Τὸ ὑπέγραφαν δὲ οἱ ἑξῆς: Φ. Κουβέλης καὶ Μ. Δαμανάκη (ΣΥΝ), Στ. Μπένος καὶ Σπ. Βούγιας (ΠΑΣΟΚ), Π. Τατούλης (Ν.Δ.).
Πρὸς αὐτούς, ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος Γ. Παπανδρέου ἔστειλε τὴν ἡμέρα ἐκείνη «δήλωση » ἀπὸ τὶς Η.Π.Α., μὲ τὴν ὁποία χαρακτήριζε τὴν πρωτοβουλία τους «σημαντικὴ καὶ χρήσιμη».
Τὸ ἄρθρο 17 τοῦ «νομοσχεδίου τῶν πέντε», περιέγραφε τό πῶς ἀντιμετωπίζεται: «ὅποιος γιὰ δική του ἀποκλειστικὴ χρήση καλλιεργεῖ φυτὰ ἰνδικῆς κάνναβης σὲ ἐλάχιστο ἀριθμὸ ἢ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο προμηθεύεται ἢ κατέχει προϊόντα […] κάνναβης ἢ κάνει χρήση τους».

Κατὰ τὴν Εἰσηγητικὴ Ἔκθεση δέ, ἡ προβλεπομένη ποινὴ «…εἶναι ἰδιαίτερα ἐλαφρά, ὥστε νὰ γίνει ἐφικτὴ ἡ ἐφαρμογὴ ἀπὸ τὴν ἐκτελεστικὴ ἐξουσία μιᾶς de facto ἀποποινικοποίησης, δηλαδὴ μὴ δίωξης τῆς χρήσης καὶ τῆς καλλιέργειας γιὰ προσωπικὴ χρήση».
Ἔτσι προέκυψε, «διασταλτικῶς», καὶ τὸ «φύτεψε καὶ σὺ μιὰ γλάστρα στὸ μπαλκόνι σου, μπορεῖς».
Ὅπως καί τό: «γιὰ νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ προμηθεύεται τὰ “μαλακά”, χασὶς καὶ μαριχουάνα, ἀπὸ τὰ μαγαζιὰ ποὺ πωλοῦν τσιγάρα ἢ οἰνοπνευματοῦχα ποτά, καὶ ἀπὸ τὰ ράφια τῶν Σοῦπερ Μάρκετ».

Ὅμως Ἐμπεριστατωμένες μελέτες ἔχουν ὁδηγήσει στὸ συμπέρασμα κατὰ τὸ ὁποῖο, τὰ λεγόμενα «μαλακὰ» ναρκωτικὰ –ἀναφερόμενα καὶ ὡς «χαμηλοῦ κινδύνου»– τὰ προϊόντα δηλαδὴ τῆς ἰνδικῆς κάνναβης, χασὶς καὶ μαριχουάνα, δὲ εἶναι «ἀθῶα».
Τὰ «μαλακά», γενικῶς, προκαλοῦν ἕνα εἶδος «μέθης» καὶ τὴ δημιουργία μιᾶς φανταστικῆς καταστάσεως σὰν σὲ ὄνειρο.
Μὲ στρεβλώσεις ἀντιλήψεως τοῦ χώρου, ἀντικειμένων, χρωμάτων, τῆς πορείας τοῦ χρόνου, ἐκτιμήσεως τῶν ἀποστάσεων, καὶ ἄλλα. Εὐνόητο, ἑπομένως, καὶ τὸ πόσο ἐπικίνδυνη γίνεται ἡ ὁδήγηση αὐτοκινήτου, τὸ πιλοτάρισμα ἀεροπλάνου, ὁ χειρισμὸς μηχανημάτων, ὀργάνων ὑψηλῆς τεχνολογίας κ.ἄ.

Προκαλοῦν, ἐπίσης, βλάβη τῆς κρίσεως, τῆς συγκεντρώσεως καὶ τῆς μνήμης, τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴ ζωή, γεροντικοῦ τύπου ἐγκεφαλικὲς διαταραχὲς καὶ τὴν «χασισικὴ ἄνοια».
Βλάβες στὴ σύνθεση καὶ τὴ λειτουργία τοῦ RNA καὶ τοῦ DNA καὶ διαταραχὲς στὰ χρωματοσώματα, μὲ κίνδυνο νὰ γεννηθοῦν ἀνάπηρα ἢ ἐλαττωματικὰ παιδιά.
Ἐπίκτητη ἀνοσοποιητικὴ ἀνεπάρκεια, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ καθίστανται εὐάλωτοι σὲ διάφορες λοιμώξεις.

Εἶναι ἐνδιαφέρον, κατόπιν αὐτῶν, νὰ θυμηθεῖ κανεὶς τὴν Εἰσηγητικὴ Ἔκθεση τοῦ ν.1729/87 μὲ ὑπουργὸ Δικαιοσύνης τὸν Ἐλ. Βερυβάκη.
Ἡ ὁποία στὴ σ. 2 διαλαμβάνει: «Τὰ λεγόμενα “μαλακὰʼ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνα γιατί: α) ἔχουν ψυχοτοξικὲς συνέπειες,
β) δημιουργοῦν ἔντονη ψυχικὴ ἐξάρτηση καί,
γ) ἀποτελοῦν τὸ προστάδιο γιὰ τὸ πέρασμα στὰ “σκληρὰ” ναρκωτικά».

Εὔλογο εἶναι, ἑπομένως, τὸ «πῶς καὶ γιατί», ὕστερα ἀπὸ 16 μηνῶν συζητήσεις, στὶς 16.5.2002 ἀπερρίφθη ἀπὸ τὸ Κοινοβούλιο «τὸ νομοσχέδιο τῶν πέντε».

Διαπιστώσεις, Ἐπιφυλάξεις, Ἀπορίες 

Ὁ κ. Γ. Παπανδρέου συνεχίζει νὰ ἐμμένει στὶς ἀπόψεις του. Καὶ τώρα, ὡς Πρωθυπουργός, ἀνέθεσε στὸν ὑπ. Δικαιοσύνης κ. Μ. Παπαϊωάννου τὴν κατάθεση νομοσχεδίου γιὰ τὴν «Ἀποποινικοποίηση τῆς χρήσης ναρκωτικῶν».
Ὁ κ. ὑπουργός προωθεῖ τὸ «ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο» («Καθημερινή», 3.8.2011).
Παρεχώρησε δὲ καὶ συνέτευξη τύπου ὑπὸ τὸν τίτλο: Ὁ χρήστης νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς ἀσθενὴς («Καθημερινή», 7.8.2011), κατὰ τὴν ὁποία «ἐξήγγειλε τὶς ἀλλαγὲς στὴ νομοθεσία μας, ἀνοίγοντας τὸν δημόσιο διάλογο ἐπὶ τῆς οὐσίας».
Καὶ παρουσίασε «τὰ κυριό τερα σημεῖα τοῦ νομοσχεδίου» δηλώνοντας ὅτι: «στὶς ἀρχὲς Σεπτεμβρίου θὰ δοθεῖ σὲ διαβούλευση». Οἱ “ἀρχὲς Σεπτεμβρίου”, ὅμως, ἀποτελοῦν πλέον παρελθόν, ἐνῶ τὸ ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο εἶναι στὰ «σπάργανά του», ἐφ᾽ ὅσον στὴ συνέντευξή του ὁ κ. Παπαϊωάννου εἶπε: “Ἡ ἐπιστημονικὴ ἐπιτροπή, τὶς εἰσηγήσεις τῆς ὁποίας ἀναμένω, ἔχει ξεκινήσει”.
Ἑπομένως ἔχει ἀκόμη “δρόμο πολὺ” νὰ διανύσει μέχρι νὰ καταρτισθεῖ τὸ νομοσχέδιο καὶ νὰ κατατεθεῖ στὸ Κοινοβούλιο.
Μὲ τὴν προσδοκία ὅτι ἐνδέχεται νὰ τοῦ φανοῦν χρήσιμες, σημειώνω τρεῖς σκέψεις μου:
1. Εἶπε ὁ κ. Παπαϊωάννου: “Ὁ χρήστης πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς ἀσθενής”.
Τί εἴδους ὅμως “ἀσθενής” εἶναι ὁ χρήστης;  Καὶ ποίου βαθμοῦ χρήστης;
Ἐπειδὴ δὲ οἱ χρῆστες κατατάσσονται σὲ 10 βαθμοὺς βαρύτητας –ἀπὸ τὸν “εὐκαιριακὸ” μέχρι τὸν “τοξικομανῆ”– σὲ ποιά βαθμίδα τοποθετεῖται ὁ “χρήστης ναρκωτικῶν” στὸ ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο;

Ἐρωτᾶται δὲ αὐτὸ ἐπειδὴ ὁ ὅρος “τοξικομανής”, ὡς «φορτισμένος μὲ ἀρνητικὸ περιεχόμενο», μὲ τὸν ν.1729/87 καταργήθηκε. Ἐπικρίθηκε, ὅμως, ὡς «πάσχων στὴ φιλοσοφία του».
Ἀλλὰ καὶ διότι «ὁ χρήστης ναρκωτικῶν», εἶναι μὲν «ἀσθενής», ἔστιν ὅτε δὲ «γίνεται καὶ ἐγκληματίας».
2) Εἶπε, ἐπὶ λέξει: “Μία ἀπὸ τὶς βασικὲς μεταρρυθμίσεις ἀναφέρεται στὴν ἀποποινικοποίση ἀποκλειστικά –τό τονίζω αὐτὸ – τῆς χρήσης κάθε ναρκωτικῆς οὐσίας”. Συμπεριλαμβάνει, ἑπομένως, “ὅλες τὶς ναρκωτικὲς οὐσίες”.
Καὶ χωρὶς νὰ “σκιαγραφεῖται” ὁ χρήστης, παρουσιάζεται ὡς ἕνας “ἀξιοσυμπάθητος ἀσθενής”, ὁ ὁποῖος χρειάζεται “θεραπεία” καὶ ὄχι “ἐγκλεισμὸ στὴ φυλακή”, ἐπειδὴ εἶναι ἁπλῶς “θῦμα τῶν ναρκωτικῶν”.

Καὶ τοῦ προσφέρονται ὡς “κίνητρα” 10 μέτρα “γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζεται ἡ χρήση ὡς πταῖσμα καὶ ὄχι ὡς πλημμέλημα, τὸ ὁποῖο ἐπισύρει ποινὲς φυλάκισης ὡς ἕνα χρόνο”. Καὶ ἔτσι ὁ “χρήστης ὅλων τῶν ναρκωτικῶν” τοποθετεῖται στὸ “ἀπυρόβλητο”.
Οὐσίες ὑπάρχουν πολλές, καὶ ἡ “ἑξάρτηση” ἔχει σχέση μὲ πολλοὺς παράγοντες, οἱ ὁποῖοι καὶ προσδιορίζουν τὴν ἐπιρρέπεια στὴ χρήση τῶν ναρκωτικῶν.
Γνωρίζει, ἆραγε, ὁ κ. Παπαϊωάννου ὅτι τὸ 70-80% τῶν χρηστῶν εἶναι ἄτομα μὲ ψυχοπαθολογικὴ προσωπικότητα; Ἐπίσης ὅτι τὸ ποσοστὸ τῆς “παράπλευρης νοσηρότητας” φθάνει στὸ 93%;

Ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπάντηση γιὰ τὸ ὑψηλὸ αὐτὸ ποσοστὸ στὴν “παράπλευρη νοσηρότητα” ἐπὶ τοῦ ἐρωτήματος: “Τί προηγεῖται, ἡ ψυχοπαθολογικὴ προσωπικότητα γιὰ τὴ χρήση καὶ τὴν ἐξάρτηση στὰ ναρκωτικά ἢ τὸ ἀντίστροφο;”.
Ἡ ἀπάντηση, λοιπόν, τῶν “εἰδημόνων” εἶναι ὅτι προηγεῖται, σχεδὸν κατὰ κανόνα, ἡ προσωπικότητα τοῦ χρήστη!

3. Ἀνέφερε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τὴν “εἰσαγωγὴ σὲ θεραπευτικὰ προγράμματα ἀπεξάρτησης ὡς περιοριστικὸ ὅρο γιὰ ὅσους ἔχουν δικαστικὲς ἐμπλοκὲς γιὰ ναρκωτικά”.
Καὶ τὴν “ἐπιβολὴ ὡς περιοριστικοῦ ὅρου, τὴν εἰσαγωγὴ σὲ θεραπευτικὸ πρόγραμμα”, γιὰ τὴν ἀπόλυση ὑπὸ ὅρους κρατουμένων.
Προφανῶς, ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὰ ναρκωτικὰ παντοῦ, σὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἔχει ἀποτύχει παταγωδῶς.

Σχόλια γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση 

Ὅπου ἡ προμήθεια μιᾶς οὐσίας εἶναι εὐχερέστερη, ἐκεῖ ἡ διάδοση τῆς χρήσης της ἐπεκτείνεται γρηγορότερα. Μὲ τὴν νομιμοποίηση δέ, χωρὶς τοὺς ἀνασταλτικοὺς μηχανισμοὺς τῶν ἀπαγορεύσεων, ψυχολογικοὺς καὶ ἄλλους, πολλοὶ θὰ τὰ πρωτοδοκιμάσουν «γιὰ νὰ δοῦν πῶς εἶναι». 
Καὶ γιὰ νὰ τὰ δίνει τὸ κράτος, καὶ «τζάμπα», πάει νὰ πεῖ ὅτι «δὲν κάνουν καὶ τόσο κακό». Ἴσως καὶ «κανένα κακὸ».

Δοκίμασαν κάποιοι τὴ μαριχουάνα ἀπὸ «ἐπιπολαιότητα» ἢ «περιέργεια». Καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔφθασαν στὶς Θεραπευτικὲς Κοινότητες ἄρχισαν μὲ τὴν μαριχουάνα (φούντα) καὶ τὸ χασὶς (μαύρη).
Κατὰ τὸν Ὀλιβενστάιν, Διευθυντὴ τοῦ Μαρμοτάν, τοῦ περίφημου αὐτοῦ «κέντρου ἀπεξάρτησης» τῆς Γαλλίας, «ἕνας ποὺ χρησιμοποιεῖ χασὶς ἢ μαριχουάνα ἔχει μιὰ εὐάλωτη προσωπικότητα καὶ κινδυνεύει νὰ προχωρήσει καὶ σὲ ἄλλες οὐσίες.»

Ἀλλὰ καὶ τίποτε ἄλλο νὰ μὴ κάνουν, ἀποπροσανατολίζουν καὶ περιθωριοποιοῦν τοὺς νέους».
Πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι, ὁποιονδήποτε ρόλο κι ἂν παίζει ἡ ἕλξη πρὸς τὸ «ἀπαγορευμένο», οἱ βασικὲς αἰτίες γιὰ τὴν ἐκτροπὴ πρὸς τὰ ναρκωτικὰ εἶναι ἄλλες.
Καὶ ἔχουν ἐπισημανθεῖ ἀρκούντως, ὥστε νὰ μὴ εἶναι ἀνεκτὴ πλέον ἡ παραθεώρησή τους ἀπὸ τοὺς νομοθετοῦντες.

Κατὰ τὴν EURAD (Ἡ Εὐρώπη κατὰ τῶν Ναρκωτικῶν), ἡ ὁποία συντονίζει τὶς δραστηριότητες φορέων πολλῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν: «Ἐνδίδουν στὶς ἀπόψεις ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν τὴν ἀποποινικοποίηση ἢ τὴν νομιμοποίηση, ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται σὲ ἀπόγνωση καὶ συνθηκολογοῦν μὲ ἕνα πνεῦμα ἡττοπάθειας».

Ὁ καθ. Κ. Στεφανῆς, διατελέσας καὶ ὑπουργὸς Ὑγείας, ὁμιλῶν ἐνώπιον τῆς Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς, εἶχε πεῖ: «Ἡ ὁποιαδήποτε νομιμοποιημένη παροχὴ ἢ προσφορὰ ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν, θὰ δημιουργοῦσε τεράστια ἐπιπρόσθετα προβλήματα στὴν κοινωνία.
Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, ὅπου τό πρόβλημα εἶναι μικρότερο, τέτοια ἀνοίγματα εἶναι ἐπικίνδυνα.
Τὸ κοινωνικὸ κλίμα δὲν τὰ ἀντέχει, κι ἂν ἐγίνετο ἕνα δημοψήφισμα μεταξύ τοῦ λαοῦ, θὰ ἀντιδροῦσε τὸ 90% τοῦ κόσμου».
Ὁ πρωθυπουργὸς κ. Γ. Παπανδρέου ἐνδέχεται νὰ ἐπιδιώκει τὴ «δικαίωσή του» γιὰ τὶς θέσεις του στὰ ναρκωτικά. Καλὰ θὰ κάνει ὅμως νὰ τὸ ξανασκεφθεῖ. Εἶναι ἀδιανόητο πάντως ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος νὰ προωθεῖ νομοσχέδιο «Γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση τῶν ναρ κωτικῶν».

Ἄς μὴ ἐπαναπαύεται, ὅμως, στὴν κομματικὴ πλειοψηφία του στὴ Βουλή. Διότι μπορεῖ νὰ βρεθεῖ πρὸ ἐκπλήξεων. Μπορεῖ, ὅμως, ὁ θιασώτης τῶν δημοψηφισμάτων κ. Γ. Παπανδρέου, νὰ κάνει ἕνα δημοψήφισμα καὶ γιὰ τὴν «ἀποποινικοποίηση τῶν ναρκωτικῶν. « Ἰδοὺ ἡ Ρόδος, ἰδοὺ καὶ τὸ πήδημα».

Στὴν Ἑλλάδα, δὲν ὑπάρχει καμμία δικαιολογία νὰ ἀνοίξουμε «τὸν Ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου». Ἐνῶ, θὰ μπορούσαμε νὰ προσφέρουμε στὴ χώρα μας «ἄγκυρα ἐλπίδας» στὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τῶν ναρκωτικῶν, μὲ τὶς «ἀξίες», τὶς «ἀρχές», τὰ «ὡραῖα ἰδανικά» τῆς φυλῆς μας, ἀλλὰ καὶ τὰ «πιστεύω» τοῦ λαοῦ μας.

Παράρτημα

Ἀπὸ τὴν ἀνὰ χεῖρας «τετραλογία» συνάγονται κάποια συμπεράσματα γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Αὐτὰ τὰ συμπεράσματα, ὡς ἐνερ γὸ μέλος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς γιατρός, ὁ ὁποῖος ἔχει νιώσει βαθειὰ στὸ «πετσί» του τὰ θέματα τῶν «ναρκωτικῶν», ἐθεώρησα ὅτι ὄφειλα νὰ τὰ καταθέσω μὲ τὸν δέοντα σεβασμό, στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Εἶναι δὲ τὰ συμπεράσματα αὐτά, τὰ ἑξῆς: -Ἡ κοινωνία ζητᾶ, ἴσως, καὶ περισσότερα ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ δώσει.
Ὅμως, δὲν εἶναι ἀδικαιολόγητη νὰ τὰ ζητᾶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. -Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀπὸ παντοῦ ἐκφράζεται, ἔχει κάνει «πολύ λίγα» γιὰ τὰ προβλήματα τῶν ναρκωτικῶν, σὲ σχέση μὲ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσε νὰ κάνει.
Τὴν κατηγοροῦν μάλιστα καὶ γιὰ «ἀδράνεια». -Ἡ μελέτη τῶν προβλημάτων μὲ τὰ ναρκωτικά, ἀποδεικνύει τὴν παράλειψη ἐκ μέρους τῶν «εἰδικῶν», τῶν πνευματικῶν ἐκείνων παραγόντων, οἱ ὁποῖοι θὰ μποροῦσαν νὰ συμβάλουν στὴν ἀποτελεσματικότερη ἀντιμετώπισή τους.

-Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας τέτοιος παράγων, καί μάλιστα οὐσιώδης, ὅπως ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν παροῦσα μελέτη. Ὁπότε καὶ ὑποχρεοῦται νὰ ἀναλάβει περισσότερο ἐνεργὸ ρόλο, ὥστε νὰ προσφέρει τὰ ἐφόδια ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα οἱ νέοι μας θὰ ἀποκτοῦν δυνάμεις ἀντιστάσεως στὶς «σειρῆνες» τῶν ναρκωτικῶν.
Ἐπὶ πλέον, -Ἡ Ἐκκλησία διαθέτει «δυνάμεις» μὲ τὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἐμπνέει τὴν «Πίστη» τῶν ἀνθρώπων σὲ Ἐκεῖνον τὸ Κραταιὸ καὶ Δυνατό, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ θερμάνει καὶ τὴν «ἀποσταμένη ἐλπίδα» τῶν ἐμπλακέντων στὰ ναρκωτικά.

Ἐπει δὴ δέ, εἶναι καὶ ὁ «Θεὸς τῆς ἐλπίδας» (Ρωμ. 15, 13) καὶ «ἡ πίστις εἶναι ἐλπιζομένων ὑπόστασις» (Ἑβρ. 11,1), τοὺς προσφέρει καὶ τὴν «Ἀγάπη Του», ἡ ὁποία «οὐδέποτε ἐκπίπτει»(Α´ Κορ. 13,8) ἐπειδὴ ὁ Θεὸς «ἀγάπη ἐστίν» (Α´ Ἰωάν. 4, 8). Εἶναι δὲ ἡ Ἀγάπη Του μεγαλύτερη καὶ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα (Α´ Κορ. 13,13).
Ὀφείλει ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία, τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη της πρὸς τὸν κινδυνεύοντα ἀπὸ τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὸν ναρκοεξαρτημένο.
-Ἡ Ἐκκλησία, δὲν εἶναι πλέον δικαιολογημένη νὰ μένει πίσω, καὶ μάλιστα τόσο πολύ, στὸ πρόβλημα τῶν «ναρκωτικῶν», τὸ ὁποῖον εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον «καυτά» προβλήματα τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας.

Συνεπῶς, ὅπως νομίζω ἀλλὰ καὶ προτείνω, προκειμένου ἡ Ἐκκλησία μας νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς εὐθύνες της, ἀλλὰ καὶ στὶς προσδοκίες τοῦ κόσμου ἀπὸ αὐτὴν γιὰ τὰ προβλήματα μὲ τὰ «ναρκωτικά», θὰ πρέπει:
- Νὰ ἐπιλέξει ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησία μας μεταξὺ τῶν κληρικῶν της, πρόσωπα μὲ ἀνησυχίες καὶ ἐνδιαφέροντα περὶ τὰ ναρκωτικά, καὶ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα αὐτὰ δημιουργοῦν ἤ ἀπὸ αὐτὰ δημιουργοῦνται.
-Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ διαθέτουν κάποια εὐρύτερη μόρφωση ἀπὸ σχετικὲς μὲ τὰ θέματα αὐτὰ ἐπιστῆμες. Ὡς σῶμα, θὰ πρέπει νὰ μελετοῦν σὲ βάθος ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὰ «ναρκωτικά» ἤ τὶς «ἐξαρτησιογόνες οὐσίες», ὅπως εἶναι πλέον σήμερα ὀρθότερο νὰ χαρακτηρίζονται.
-Νὰ ὀργανωθεῖ ἰδιαίτερη Ὑπηρεσία στὴν Ι.Σ.Ε.Ε. γιὰ τὰ Ναρκωτικά.
Ἀκόμη καλύτερα δέ, ἕνας Ἐκκλησιαστικὸς Ὀργανισμὸς Κατὰ τῶν Ναρκωτικῶν (ΕΚ.Ο.ΚΑ.ΝΑ.). Μὲ νέους κατὰ τὴν ἡλικία ἀνθρώπους, ποὺ «θὰ τὸ λέει ἡ καρδιά τους», οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ ἀποδοθοῦν στὴν βαρειὰ αὐτὴ ἀποστολή μὲ «πίστη». Καὶ «πιστὸς ὁ Θεός». Καὶ τότε, βοηθὸς ὁ Θεὸς μὲ τὴν Χάρι του, «τὴν τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν».


Ορθόδοξος Τύπος 21Ὄκτωβρίου 2011