Η αποποινικοποίηση της χρήσεως των ναρκωτικών. Αθανασίου Αβραμίδη, Καρδιολόγου, Καθηγητού Παθολογίας Παν. Αθηνών

Ἡ ἀποποινικοποίησις τῆς χρήσεως τῶν ναρκωτικῶν

Ἀθανασίου Β. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου, Καθηγητοῦ Παθολογίας Παν. Ἀθηνῶν

(1ον)   (το Δεύτερο και τελευταῖο ΕΔΩ)
Κύριε Διευθυντὰ,

Στὶς 5.8.2011 δημοσιεύσατε στὸν «Ο.Τ.» ἄρθρο σας μὲ τίτλο: «Ἀποποινικοποιοῦν διακομματικῶς καὶ τὴν χρῆσιν τῶν ναρκωτικῶν». Καὶ διηρωτήθητε!: «Ἆραγε, ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ ἀντιδράση προβάλλουσα ὡς μόνην διέξοδον εἰς τὰ ἀδιέξοδα τῆς κοινωνίας καὶ τῆς νεολαίας, τὸν Εὐαγγελικὸν καὶ Πατερικὸν Λόγον;».

Τὸ θέμα τοῦ ἄρθρου σας προέκυψε ἀπὸ δημοσίευμα τῆς «Καθημερινῆς» στὶς 3.8.2011, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης κ. Μ. Παπαϊωάννου ἀνεκοίνωσε στὴν Ἐπιτροπὴ Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων τῆς Βουλῆς ὅτι: «προωθεῖ ἕνα ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο, μὲ τὸ ὁποῖο ἀποποινικοποιεῖται πλήρως ἡ χρήση ναρκωτικῶν, χωρὶς νὰ προσδιορίζεται –πρὸς τὸ παρὸν– τὸ εἶδος τῆς οὐσίας, ἐφ᾽ ὅσον εἶναι γιὰ ἰδία χρήση».
Μὲ αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ λόγια. Γιατί, ὅμως, αὐτὴ καὶ ἡ τέτοια παρασιώπηση;
Παρεχώρησε καὶ συνέντευξη τύπου, στὴν ὁποία παρουσίασε τὶς βασικὲς γραμμὲς τοῦ ἑτοιμαζομένου νομοσχεδίου, ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ὁ χρήστης νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς ἀσθενής» («Καθημερινή», 7.8.11).
Δὲν ὑπέπεσε στὴν ἀντίληψή μου «ἀντίδραση» ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας στὴν παρότρυνση μὲ τὸ ἄρθρο σας στὶς 5.8.2011.


Θεωρῶ ὅμως ὅτι, ὡς μέλος τῆς «στρατευομένης ἐκκλησίας», δικαιοῦμαι νὰ πάρω θέση ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς «ἀποποινικοποίησης τῶν ναρκωτικῶν».
Ἐπὶ πλέον καὶ ὑποχρεοῦμαι ὡς ἐκ τῆς ἐνασχολήσεώς μου μὲ τὰ θέματα καὶ τὰ προβλήματα τῶν ναρκωτικῶν ἀπὸ τὸ 1977.
Μὲ ὁμιλίες, ἄρθρα καὶ βιβλία, ὅπως: 1. «Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὰ ναρκωτικὰ» (σὲ 4 ἐκδόσεις).
2. «Ἡ ἀπομυθοποίηση τῶν ναρκωτικῶν…καὶ μὲ ἐλπίδα» (σὲ 3 ἐκδόσεις).
3. «Ναρκωτικά, Ἐκκλησία καὶ Πίστη».
Αὐτὸ δὲ καὶ «γιὰ τὸν ρόλο καὶ τὶς εὐθύνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι τοῦ πληρώματός της», τὸ ὁποῖο παρουσιάσατε καὶ στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ «Ο.Τ.». Προσκεκλημένος δὲ τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (Π.Ο.Ε.), μίλησα στὴν αἴθουσά σας, Κάνιγγος 10, γιὰ «Τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν».
Καὶ τὴν ὁμιλία μου τὴν δημοσιεύσατε σὲ 4 συνέχειες, ἀπὸ 1-22.6.2007.
Προκειμένου, ὅμως, νὰ μὴ διαταραχθεῖ ἡ ἀλληλουχία τῶν συλλογισμῶν γιὰ τὴν «ἀποποινικοποίηση τῆς χρήσης τῶν ναρκωτικῶν», οἱ θέσεις μου καὶ οἱ ἀπόψεις γιὰ τὸν «ρόλο καὶ τὶς εὐθύνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι τῆς κοινωνίας» στὰ θέματα τῶν ναρκωτικῶν, περιλαμβάνονται στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ ὡς Παράρτημα.

Τά ναρκωτικά καί ἡ ἀντιμετώπισή τους

Στὰ «ναρκωτικὰ» σήμερα κατατάσσονται, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς οὐσίες, οἱ ὁποῖες προκαλοῦν νάρκωση στὸ Κεντρικὸ Νευρικὸ Σύστημα, καὶ πλῆθος ἄλλες οἱ ὁποῖες προκαλοῦν διέγερση, μέθη, ψευδαισθήσεις καὶ παραισθήσεις, μέχρι τρέλλας.
Ὑπάρχει πληθώρα ἀπὸ συνθετικὲς τέτοιες οὐσίες. Ὅλων τους ὅμως τὸ κοινὸ χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι προκαλοῦν ἐξάρτηση ἀπὸ αὐτές. Γιʼ αὐτό, ὁ πλέον κατάλληλος χαρακτηρισμὸς τους εἶναι: «ἐξαρτησιογόνες οὐσίες».
Τὰ «ναρκωτικὰ» λοιπὸν μὲ τὴν ἐξάρτηση τὴν ὁποία προκαλοῦν, κάνουν τὸν ἄνθρωπο δοῦλο σʼ αὐτή, σκλάβο σʼ ἕναν ἀδυσώπητο καὶ ἀδίστακτο ἀφέντη, δυνάστη τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς… καὶ θῦμα ἐκμεταλλεύσεως τοῦ ἐμπόρου, ὁ ὁποῖος τὸν σέρνει πλέον ἀπὸ τὴ μύτη, ἐκβιάζοντάς τον γιὰ τὴ δόση καὶ τὸν πετᾶ σὰν «ψόφιο σκυλί», ὅταν τοῦ εἶναι «ἄχρηστος» πλέον.

Μέχρι λίγες δεκαετίες πρίν, τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν ἀφοροῦσε κάποιες μικρὲς ὁμάδες ἀνθρώπων μέσης ἡλικίας, «χαμηλῆς κοινωνικῆς στάθμης» κυρίως, ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονταν ὡς «ἀπόκληροι τῆς ζωῆς» ἢ «ρεμάλια» ἢ «ἀποβράσματα» ἢ «κα τακάθια»… τῆς κοινωνίας ἀλλὰ καὶ κάποιο εἶδος «κουλτούρας».
Σήμερα ὅμως, τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν ἀφορᾶ ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἀπὸ ὅλα τά κοινωνικοοικονομικὰ στρώματα καὶ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς κοινωνίας, ἀνεξαρτήτως μορφώσεως.
Περισσότερο δὲ τοὺς νέους ὅταν, τὸ 50% τῶν ναρκοεξαρτημένων εἶναι ἡλικίας κάτω τῶν 20 ἐτῶν, μὲ συνεχῆ τάση πρὸς τὶς μικρότερες ἀκόμη ἡλικίες, ὥστε νὰ ὑπάρχουν τοξικομανεῖς καὶ ἄτομα τῶν 14 ἐτῶν ἢ καὶ τῶν 13, ἀκόμη καὶ τῶν 12 καὶ τῶν 11 ἐτῶν.

Τὰ ναρκωτικὰ μπῆκαν πλέον παντοῦ, στὰ σχολεῖα, στὰ σπίτια, στὸ στρατό, στὰ κέντρα ψυχαγωγίας καὶ διασκεδάσεως. Τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα δημιουργοῦνται ἀπὸ αὐτά, συνιστοῦν, ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες, ἕνα ἀπὸ τὰ βαρύτερα παγκόσμια κοινωνικὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας.
Προληπτικὴ τακτικὴ γιὰ τὰ ναρκωτικά, τέτοια ὥστε νὰ δικαιώνεται στὴν πράξη τὸ λεχθέν: «κάλλιον τὸ προλαμβάνειν ἤ θεραπεύειν», δὲν ἔχει προκύψει ἀκόμη οὔτε καὶ στὴν πατρίδα μας.

Οἱ προσπάθειες γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν ναρκωτικῶν εἶναι γνωστές. Καὶ καταβάλλονται μὲ τοὺς Νόμους, τὴν Δίωξη, τὶς διάφορες θεραπευτικὲς μεθόδους, πρὸς ἀπαλλαγή ἀπὸ τὴν ναρκοεξάρτηση.
Τὰ ἀποτελέσματα ὅμως δὲν εἶναι καὶ τόσο αἰσιόδοξα.
Ἀπόδειξη δὲ αὐτοῦ, ἡ ἐπιδείνωση τῶν «δεικτῶν». Οἱ θεραπευτικὲς προσπάθειες προσκρούουν σὲ πολλά. Διαπιστώνονται μάλιστα καὶ ἀσυμφωνίες μεταξύ τῶν «εἰδικῶν» σὲ πολλὰ ζητήματα. Καὶ ὡς πρὸς τὶς προτεραιότητες τῶν αἰτίων, ἀλλὰ καὶ τὶς ἁρμοδιότητες στὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων.

Ὑπάρχουν καὶ σοβαρὰ θέματα ἰδεολογικῆς φύσεως καὶ πεποιθήσεων, ὥστε νὰ προκύπτουν καὶ ἀνυπέρβλητες δυσκολίες στὴ συνεργασία μεταξύ τους.

Ἡ ἀποποινικοποίηση, ἡ “ἀντὶ-ἀπαγόρευση”, καὶ ἡ «ὁμαλοποίηση» τῶν ναρκωτικῶν 

Ἡ «ἀντι-απαγόρευση» καὶ ἡ «ὁμαλοποίηση» εἶναι νεοπαγεῖς καὶ ξενόφερτοι ὅροι γιὰ τὰ ναρκωτικά, πρὸς κάμψη τῶν ἀντιδράσεων καὶ παραπλάνηση τοῦ κοινοῦ, ὑπὸ τοὺς ὁποίους ἐξυπηρετοῦνται τὰ συμφέροντα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀποβλέπουν στὴν μεθοδικῶς ἐνορχηστρωμένη νομιμοποίηση τῶν ναρκωτικῶν.
Νομιμοποίηση τῶν ναρκωτικῶν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δὲν ἐφαρμόσθηκε πουθενὰ στὸν κόσμο. 
Ὅπου δὲ δοκιμάσθηκε, π.χ. στὴν Ἀγγλία, στὴ Σουηδία, στὴν Ἱσπανία, στὴν Ἰταλία ἢ ἀλλοῦ, σημειώθηκε μεγάλη αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν τοξικομανῶν. Περὶ αὐτῶν ὅμως ἐκτενέστερα κατωτέρω.

Σὲ μέρη ὅπου τά ναρκωτικὰ εἶναι εὐχερέστερα προσιτά, ὅπως π.χ. ἡ ἡρωίνη στὸ Καράτσι τοῦ Πακιστάν, ὁ πληθυσμὸς ἔχει καταστεῖ δέσμιος τῆς ἡρωίνης σὲ ἀπελπιστικὸ βαθμό.
Στὸ Περού, τὴν Κολομβία καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Νοτίου Ἀμερικῆς, ὑπάρχει μεῖζον κοινωνικὸ πρόβλημα μὲ τὴν κοκαΐνη.
Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο, βάσει τῆς παγκόσμιας πείρας, ἀπεφάσισε ὅτι (ἄρθρο 121): «Ἡ νομιμο- ποίηση τῆς ἡρωΐνης ἢ τῆς κοκαΐνης πρέπει νὰ ἀποκλεισθεῖ κατηγορηματικά, ἐπειδὴ ἡ εὐρύτερη διάθεση τῶν ἐν λόγῳ ναρκωτικῶν περικλείει τὸν κίνδυνο νὰ αὐξηθεῖ ὁ ἀριθμὸς τῶν τοξικομανῶν». 

Ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς χρήσης τῶν ναρκωτικῶν εἶναι ἕνα πολλαπλῶς δυσεπίλυτο πρόβλημα, ἀπὸ τὴ νομικὴ καὶ τὴν διωκτικὴ θεώρηση, περισσότερο ὅμως ἀπὸ τὴν κοινωνική.
Καὶ γιὰ τὴν κοινωνία, ἕνας διαρκής κίνδυνος. Ἡ χορήγηση ναρκωτικῶν στοὺς χρῆστες, σὲ ἐκείνους ποὺ τὰ ἔχουν «ἀνάγκη».
Ὅσο ὅμως ἐπιμελημένα κι ἂν γίνεται ἡ χορήγηση, πάντοτε θὰ ὑπάρχει ὁ κίνδυνος τῆς καταφυγῆς τους στὸ «βαποράκι».
Κάποιοι ὑποψιάζονται ὅτι δὲν τοὺς δίνουν τὴν ποσότητα ποὺ «χρειάζονται» καὶ ζητοῦν πιὸ πολλή.
Ἄλλοι, στὴν «τζάμπα» παροχὴ τῆς «δόσης» προσθέτουν «τσόντες», ἀγοράζοντές τις, ὁπότε καὶ οἱ «ἀνάγκες» τους μεγαλώνουν.
Αὐτὰ συμβαίνουν λόγω αὔξησης τῆς ἐξάρτησης. Ἀξιομνημόνευτη εἶναι ἡ πεῖρα ἑνὸς νέου, ὁ ὁποῖος κατάφερε μὲ σκληρό ἀγώνα νὰ ἀπεξαρτηθεῖ στὴ Θεραπευτικὴ Κοινότητα «Ἰθάκη», καὶ ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε: «Ἂν τὸ κράτος ἀρχίσει νὰ χορηγεῖ ναρκωτικά, οἱ χρῆστες θὰ ἐπαναπαυθοῦν καὶ δὲν θὰ κάνουν καμιὰ προσπάθεια νὰ ἀποτοξινωθοῦν, ἐξ αἰτίας ἀκριβῶς τῶν εὐκολιῶν ἐξασφάλισης τῆς δόσης».

Τὸ πείραμα ἀποδοχῆς καὶ ἀνοχῆς τῶν ναρκωτικῶν, τό ὁποῖο ἐφαρμόζεται στὴν Ὁλλανδία, δὲν ἐφαρμόσθηκε πουθενὰ ἀλλοῦ στὸν κόσμο καὶ ἔχει δεχθεῖ κριτικὴ ἀπὸ παντοῦ. 
Τώρα δὲ μὲ περισσότερη περίσκεψη καὶ λιγότερη ἀνεκτικότητα ψηφίζονται διατάξεις γιὰ τὰ ναρκωτικά.
Ἡ Ὁλλανδία, ὅμως, ἔχει ἤδη καταστεῖ παγκόσμιο κέντρο διακίνησης τῶν ναρκωτικῶν ἀπὸ τὴ Δύση πρὸς τὴν Ἀνατολή, καὶ ἀντιστρόφως… 
Ἡ δὲ πλατεῖα Ντὰμ τοῦ Ἄμστερνταμ ἔχει καταντήσει ἕνα διεθνὲς «παζάρι» ἐλεύθερης χρήσης καὶ διακίνησης κάθε εἴδους ναρκωτικοῦ μεταξὺ ἀγνώστων ἀνθρώπων καὶ «ἀπὸ κάθε καρυδιᾶς καρύδι», ἀπὸ κάθε γωνιὰ τοῦ κόσμου. 

Πειραματισμοὶ διάθεσης ναρκωτικῶν σὲ ὅσους τὰ «χρειάζονται», ἔχουν ἐπιχειρηθεῖ σὲ μικρότερο ἢ μεγαλύτερο βαθμὸ καὶ ὑπὸ διάφορες μορφὲς σὲ πολλὲς χῶρες, καὶ ἡ πεῖρα ἀπὸ αὐτὲς εἶναι πολύτιμη: Στὴν Ἀγγλία (1959-1964), ἡ ὁποία τὸ 1965 ἀναγκάσθηκε σὲ νομοθετικοὺς περιορισμούς.
Στὴ Σουηδία (1965-1967), ἡ ὁποία ἄλλαξε τοὺς νόμους ἐπὶ τὸ αὐστηρότερο.
Στὴ Δανία (1971-1973) καὶ ἀπέτυχε.
Στὴν Ἱσπανία (1983-1984). Ἀναγκάσθηκε ὅμως «νὰ ἀνακρούσει πρύμναν», ἐπειδὴ ἡ τοξικομανία αὐξήθηκε στὰ δύο ἑπόμενα χρόνια κατὰ 45% στοὺς ἐνήλικους καὶ 60% στοὺς ἀνήλικους, ἐνῶ τὸ 96% τῶν νέων τοξικομανῶν ἄρχισαν μὲ τὸ χασὶς καὶ τὴ μαριχουάνα κατὰ τὴν περίοδο τῆς σχετικῆς ἀποποινικοποίησής τους.

Στὴν Ἰταλία ἡ «προοδευτικὴ» νομοθεσία δημιούργησε Κέντρα Περίθαλψης σὲ ὅλα τά κρατικὰ Νοσοκομεῖα, καὶ ποικίλα θεραπευτικὰ προγράμματα.
Ἡ αὔξηση ὅμως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν θανάτων ἀπὸ ναρκωτικὰ ἔφθασε σὲ ὕψος «ρεκὸρ» τὸ 1989, καὶ ἀναγκάσθηκαν νὰ ψηφίσουν νόμο μὲ τὸν ὁποῖο «…ἐπιβάλλονται ποινὲς ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση κατοχῆς σχετικὰ μικρῶν ποσοτήτων ναρκωτικῶν, ποὺ προορίζονται γιὰ προσωπικὴ χρήση».
Καὶ ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας ἀνεγνώρισε δημοσίως τὸ λάθος του.

Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὰ κηρύγματα τῆς «ἀντι-απαγόρευσης, ἐφήρμοσαν κάποιο εἶδος νομιμοποίησης τῆς χρήσης καὶ οἱ δῆμοι τῶν πόλεων: Λίβερπουλ, Φρανκφούρτη, Μάντσεστερ, Ζυρίχη καὶ Λέτεν τῆς Ἑλβετίας. Καὶ αὐτοὶ ἀπέτυχαν.

Ορθόδοξος Τύπος 14 Οκτωβρίου 2011

Θα ακολουθήσει την επόμενη εβδομάδα η συνέχεια.