Ἡ σωτηρία καί τό Μυστήριο τοῦ Γάμου. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 Οἱ προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας εἶναι οἱ ἴδιες γιά μοναχούς καί μή μοναχούς.

Ὅταν ἀπέστελλε ὁ Κύριος τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, γιά νά σώσουν τούς ἀνθρώπους τούς ἔδωσε δύο ἐντολές: α) νά βαπτίζουν τούς ἀνθρώπους καί β) νά τούς διδάσκουν νά τῆροῦν ΟΛΕΣ τίς ἐντολές. Μόνο ἔτσι μποροῦν νά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη͵ βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος͵ διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»[1].

Νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου φωτισμός καί θέωση.

«Ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι ἀποστολικὴ καὶ εὐαγγελικὴ πολιτεία, γιατί σ' αὐτὴν προηγεῖται ἡ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ μοναχὸς γίνεται ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ εὐχὲς τοῦ ἱερέως πού διαβάζονται κατά τήν μοναχική κουρά εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὲς πάνω στὸ θέμα αὐτό: «Κατασκεύασέ τον (τόν κειρόμενο μοναχό) ὄργανο ἐναρμόνιο, ψαλτήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  ὥστε ἀφοῦ μέ προκοπή ἀπεκδυθεῖ τόν παλαιό ἄνθρωπο τόν σύμφωνο μέ τήν ἀπάτη τοῦ πολύμορφου ὄφεως, ἐνδυθεῖ τόν νέον  Ἀδάμ τόν κτισθέντα κατά Θεόν μέ ὁσιότητα καί δικαιοσύνη. Στερέωσέ τον πάντοτε ὥστε νά βαστάζει πάντοτε τά στίγματα καί τόν Σταυρόν τοῦ Ἰησοῦ στό σῶμα του, διά τῶν ὁποίων ὁ κόσμος ἔχει σταυρωθεῖ γι’ αὐτόν καί αὐτός γιά τόν κόσμο»[2].

Ὁ μοναχός δηλ. δέν κάνει τίποτε περισσότερο ἀπ’ ὅτι πρέπει νά κάνει κάθε χριστιανός: Νεκρώνεται ὡς πρός τόν κόσμο καί ὁ κόσμος γιαυτόν· καθαρίζεται ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος καί καρδίας· φωτίζεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀφοῦ πετύχει  μέ τήν Μετάνοια, τήν ἄσκηση καί τήν Μυστηριακή ζωή τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη του. Αὐτό ἀκριβῶς δίδαξε ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι: Κάθαρση, Φωτισμός, Θέωση εἶναι τά τρία στάδια τῆς Πνευματικῆς ζωῆς πού καλούμαστε ὅλοι, μοναχοί καί λαϊκοί, ἔγγαμοι καί ἄγαμοι νά βιώσουμε.

 Ὁ Γάμος, ὁ ἔγγαμος βίος δέν καταργεῖ τά τρία στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἀντίθετα οἱ ἔγγαμοι καλοῦνται βοηθώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο, νά φθάσουν στό Φωτισμό καί τήν Θέωση μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ ὁποία τούς ἑνώνει.

Τό μυστήριον τοῦ γάμου. Ἡ οἰκογενεια πρέπει νά εἶναι  κατ’ οἶκον ἐκκλησία.

Το νόημα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου.

 «Ὅπως οἱ ἀφιερωμένοι στὸν Θεό, οἱ μοναχοί, ἔτσι καὶ οἱ ἔγγαμοι Χριστιανοὶ καλοῦνται καὶ αὐτοὶ νὰ ζήσουν στὴν προσωπική τους ζωή, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κανεὶς δὲν ἐξαιρεῖται ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑποχρέωση. Ἡ μετάνοια, ἡ ἀποβολὴ τῆς φιλαυτίας καὶ ἡ ἀπόκτηση τῆς φιλοθεΐας καὶ τῆς φιλανθρωπίας, πρέπει νὰ βιώνονται ἀπ΄ ὅλους»^[3].

Τό μυστήριο τοῦ Γάμου, ὁ ἔγγαμος βίος, εἶναι ἕνας ἄλλος δρόμος γιά τήν Θέωση.

Ἡ οἰκογένεια οὐσιαστικά εἶναι ἕνα μικρό κοινόβιο. Μέσα σ’ αὐτό οἱ ἄνθρωποι μαθαίνουν νά βγαίνουν ἀπό τό ἐγώ τους, νά καταπολεμοῦν τή φιλαυτία τους καί νά γίνονται ἕνα μεταξύ τους, «ἕνα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Πραγματώνουν ἔτσι στή μικρή τους οἰκογένεια,πού πρέπει νά εἶναι «κατ΄ οἶκον Ἐκκλησία», τόν σκοπό τῆς Ἐκκλησίας: Τό νά γίνουμε ὅλοι ἕνα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Εἶναι, θά λέγαμε, κάτι σάν προπονητήριο ἡ μικρή οἰκογένεια, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά μπορέσει νά εἰσέλθει στήν μεγάλη οἰκογένεια τοῦ Χριστοῦ μας, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Μέσα στήν οἰκογένεια ὁ ἄνθρωπος ἐκπαιδεύεται ὥστε νά ζεῖ μέ:

 α)ἁγνότητα καί σωφροσύνη,

β) μέ ταπείνωση καί ὑπακοή,

γ)αὐτοθυσία καί θυσιαστική ἀγάπη,

δ) φιλοθεΐα καί φιλανθρωπία. 

Ἔτσι καθαρίζεται ἀπό τά πάθη του καί μπορεῖ νά ἐνταχθεῖ στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
 

Τά παιδιά μαθαίνουν νά ζοῦν μέ ἁγνότητα, μέ προσευχή, μέ σεβασμό στό Θεό καί στούς ἀνθρώπους, μέ ἀγάπη καί ὑπακοή. Οἱ γονεῖς μαθαίνουν νά ὑποτάσσονται ὁ ἕνας στόν ἄλλο, νά ζοῦν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο καί αὐτό τό μεταδίδουν καί στά παιδιά. Ἔτσι ἡ οἰκογένεια ἀντανακλᾶ τήν ζωή τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου τά Τρία Πανάγια Πρόσωπα τό Ἕνα ζεῖ  γιά τό Ἄλλο καί μέσα στό Ἄλλο μέ μία τέλεια ἀγάπη. Μέ μία ἀγάπη ἀνιδιοτελῆ πού δέν ζητᾶ ἀνταπόδοση, δέν βάζει ὅρια καί δέν κάνει διακρίσεις. 

Τά παιδιά μέσα στήν οἰκογένεια διδάσκονται ὅτι ἡ ἁγνότητα- ἐγκράτεια, ἀλλά καί ὅλες οἱ ἀρετές (ταπείνωση, ὑπακοή, ἀκτημοσύνη, ἀγάπη, σιωπή κ.λ.π.) εἶναι ἀπαραίτητο στοιχεῖο τοῦ χριστιανοῦ, πρό ἀλλά καί μετά τόν Γάμο.

Ὅπως ὁ μοναχός ἀσκεῖ παρθενία σώματος καί ψυχῆς καί πνεύματος (νοός) ἔτσι καί ὁ λαϊκός καλεῖται νά ζεῖ μέ καθαρότητα στό σῶμα, στίς αἰσθήσεις, στίς σκέψεις, στίς ἐπιθυμίες. Πάμπολλα εἶναι τά πρότυπα Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης πού μᾶς τό διδάσκουν. Πρό πάντων ὅμως ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς μίλησε γιαυτήν τήν ἀπαιτούμενη ἁγνότητα καί καθαρότητα τῆς καρδίας, τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί τοῦ σώματος.

[1] Ματθ. 28, 19-20.

[2]http://www.gonia.gr/gonia.php?article=1977&PHPSESSID=6529eda2f1aed42dfa90e62829132807«Κατα

σκεύασον αὐτὸν ὄργανον ἐναρμόνιον, ψαλτήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ἐντεῦθεν μετὰ προκοπῆς ἀπεκδυσάμενος τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο τὸν  κατὰ τὴν φιλήδονον ἀπάτην τοῦ πολυμόρφου ὄφεως, ἐνδύσηται τὸν νέον Ἀδάμ, τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνη. Στερέωσον αὐτὸν πάντοτε τὰ στίγματα καὶ τὸν Σταυρὸν τὸν Ἰησοῦ βαστάζειν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ, δι’ ὧν αὐτῷ ὁ κόσμος ἐσταύρωται καὶ αὐτὸς τῷ κόσμῳ»

[3] http://www.gonia.gr/gonia.php?article=1977&PHPSESSID=6529eda2f1aed42dfa90e62829132807

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com