Ἡ Ὀρθοδοξία μας. Κεφάλαιο 5ο Ἡ πτώση . Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Κεφ.5ον Ἡ πτώση 

2. Ὁ θάνατος (σελ.117-119)

Ὁ θάνατος δέν ἀπορρέει ἀπό τή φύση τοῦ ἀνθρώπου· «ὁ Θεός θάνατο οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σολ., α΄ 13). «Ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπο ἐπ’ ἀφθαρσίᾳ καί εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν»·  ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο ἀθάνατο, σύμφωνα μέ τή δική Του εἰκόνα.  Ὁ θάνατος εἰσῆλθε στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου «ἐξαιτίας τοῦ φθόνου τοῦ διαβόλου» (Σοφ. Σολ. β΄ 23-24).
Ὁ θάνατος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς νέας κατάστασης, πού δημιουργήθηκε μετά τήν πτώση, ὡς ἐπακόλουθο τῆς ἀποστασίας του ἀπό τόν ζωοδότη Θεό. Ἔτσι ὁ θάνατος ἔγινε ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου (Α΄ Κορ. ιε΄ 26) καί ὁλόκληρης τῆς κτίσης, πού στενάζει καί συμπάσχει μέ τόν ἄνθρωπο μέχρι  σήμερα (Ρωμ. η΄ 21).
Ὁ Θεός δέν ἔπαυσε ποτέ νά ἀγαπᾶ τό πλάσμα Του.  Σάν ἐπακόλουθο τῆς πτώσης ἐπέτρεψε τό φυσικό θάνατο· ὄχι σάν τιμωρία ἀλλά σάν προστασία, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά μήν ἁμαρτάνει αἰώνια καί τό κακό νά μή γίνει ἀθάνατο.  Ὁ θάνατος λοιπόν ἦταν παιδαγωγικό μέτρο τοῦ Θεοῦ μέ σκοπό τήν ἐπαναφορά τοῦ ἀποστάτη στήν κοινωνία ἀγάπης καί ζωῆς μέ τόν αἰώνιο καί ἀθάνατο Θεό.
Αὐτή ἡ ἀλήθεια τονίζεται ἰδιαίτερα στήν εὐχή ἀπό τήν Ἱερή ἀκολουθία τῆς κηδείας:
«Κύριε ὁ Θεός μας, Σύ πού μέ τήν ἀνέκφραστη σοφία Σου δημιούργησες τόν ἄνθρωπο ἀπό χῶμα καί τοῦ ἔδωσες μορφή καί ὀμορφιά καί τόν ἀνέδειξες πολύτιμο καί οὐράνιο ἀπόκτημα, πρός δοξολογία καί εὐπρέπεια τῆς δόξας καί τής βασιλείας Σου, ἀφοῦ τόν ἔπλασες καθ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν δική Σου· ὅμως παράκουσε τήν ἐντολήν Σου καί τήν εἰκόνα πού δέχθηκε δέν ἐφύλαξε· γι’ αὐτό, γιά νά μή γίνει τό κακό ἀθάνατο, φιλάνθρωπε διέταξες νά ἀποχωρίζεται καί νά διαλύεται αὐτή ἡ κράση καί μίξη καί ὁ ἀνέκφραστος αὐτός σύνδεσμος, ὡς Θεός τῶν πατέρων μας, μέ τό θεῖο Σου θέλημα, ὥστε ἡ μέν ψυχή νά μεταβαίνει ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἔλαβε τήν ὕπαρξη, μέχρι τήν κοινή ἀνάσταση καί τό σῶμα νά διαλύεται στά στοιχεῖα ἀπό τά ὁποῖα ἀποτελέσθηκε...».

Ὁ Θεός, λοιπόν, ἐφρόντισε νά προφυλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν κίνδυνο νά ἁμαρτάνει αἰώνια:
«Καί ἐδιωξεν αὐτόν Κύριος ὁ Θεός ἀπό τόν παράδεισο τῆς τέρψεως, διά νά ἐργάζεται τή γῆ ἀπό τήν ὁποία ἐλήφθη.  Καί ἔβγαλε τόν Ἀδάμ καί τόν ἔφερε νά κατοικήσει ἀπέναντι ἀπό τόν παράδεισο τῆς τέρψεως καί διέταξε τά Χερουβείμ καί τήν φλογίνη ρομφαία τήν συστρεφομένη νά φυλάσσουν τόν δρόμο πού  ὡδηγοῦσε στό δένδρο τῆς ζωῆς» (Γέν. γ΄ 23-24).
Συνοψίζοντας ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ:
«Ὥστε ἡ ἐκδίωξη ἀπό τόν παράδεισο ἦταν δεῖγμα μᾶλλον τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ, παρά τῆς ἀγανακτήσεώς Του... Ἐάν βέβαια ἐγνώριζε ὅτι δέν θά γίνωμε χειρότεροι μέ τό νά ἁμαρτάνωμε ἀτιμώρητα, δέν θά μᾶς τιμωροῦσε· ἐπειδή ὅμως θέλει νά σταματήσει τήν πορεία μας πρός τό χειρότερο καί νά ἀνακόψει τήν αὔξηση τῆς πονηρίας, μᾶς τιμωρεῖ, ἐνθυμούμενος τή φιλανθρωπία Του».
Ὁ θάνατος λοιπόν δέν εἶναι τιμωρία ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ.  Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας καί ταυτόχρονα φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 117-119

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας

___________