Ἡ Ὀρθοδοξία μας. Κεφάλαιο 5ο Ἡ πτώση. Οἱ συνέπειες. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Κεφ.5ον Ἡ πτώση

γ) Οἱ συνέπειες (σελ.114)

Ὁ ἅγιος Μάρκος ἀναφέρει πώς οἱ πρωτόπλαστοι ἐδημιουργήθησαν «ἄφθαρτοι καί ἀθάνατοι», ντυμένοι μέ τή «Θεϊκή δόξα»· τό σῶμα τους ἦταν ἀπαλλαγμένο ἀπό κάθε πόνο, λύπη ἤ στεναγμό. Ὁ ἄνθρωπος, καταλήγει, ἦταν κτίσμα «ὡραῖον καί μέγα καί θαυμαστόν καί καλόν».
Ἐπειδή ὅμως δέν ἔμεινε πιστός στήν κοινωνία τῆς θείας ἀγάπης καί ἐζήτησε νά χειραφετηθεῖ ἀπό τό Δημιουργό του, ἀπόκτησε ἐξαιτίας τῆς παράβασης τήν «προσθήκη» τῶν παθῶν καί τοῦ θανάτου.
Ἀλλά ἡ ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου ἐνάντια στήν κοινωνία ἀγάπης μέ τόν Θεό εἶχε καί ἄλλες καταστροφικές συνέπειες.

1.Ἀποπροσανατολισμός τοῦ ἀνθρώπου (σελ.115-117)


Ἡ πράξη τῆς παρακοῆς δέν ἀνταπεκρίνετο στήν πραγματική φύση τοῦ ἀνθρώπου, γιατί ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀπό τή φύση του εἰκόνα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ἑπομένως ἀγάπη.  Στήν πραγμάτωση τῆς ἀγάπης εὕρισκε τό ἀληθινό νόημα τῆς ὕπαρξής του.
Ἡ συμπεριφορά αὐτή τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στόν Θεό δέν μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ἁπλῆ παρακοή· σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο: ἔκπτωση ἀπό τήν ἴδια τήν ἀνθρωπίνη φύση, ἀλλοτρίωση τοῦ ἀνθρώπου.
Τή γραφική αὐτή διδασκαλία ὑπογραμμίζουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας· ἡ ἀληθινή φύση τοῦ ἀνθρώπου ταυτίζεται μέ τή ζωή τῆς ἁγιότητας, τῆς ἀρετῆς, τῆς ἀγάπης, κι ἔτσι ἡ ἁμαρτία χαρακτηρίζεται σάν «παρά φύση κατάσταση».  Συνεπῶς ἡ μετάνοια «εἶναι ἐπιστροφή ἀπό τήν παρά φύση κατάσταση στή φυσική, καί ἀπό τόν Διάβολο στόν Θεό, μέ προσπάθεια καί κόπους» (Δαμασκηνός).

Πράγματι, μετά τήν πτώση δέν ἦταν πλέον ὁ Θεός τό πρότυπο τοῦ ἀνθρώπου, τό κέντρο καί ὁ προσανατολισμός του.  Παρασυρμένος ἀπό τή συμβουλή τοῦ Σατανᾶ, πού εἶναι ὁ πατέρας τῆς διαίρεσης, ἄρχισε ν’  ἀναζητεῖ τό κέντρο τῶν πράξεών του καί ὁλοκλήρου τῆς ζωῆς του ἔξω ἀπό τό Θεό, καί νά βλέπει στά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ ἕνα σκοπό ἔξω ἀπό τόν Δημιουργό του.  Δέν ἀντιλήφθηκε πώς κάθε τι πού ἀποκόπτεται ἀπό τόν Θεό δέν ἔχει ἀξία, οὔτε ζωή μέσα του, πώς κάθε τι πού παύει νά αἰσθάνεται πεῖνα γιά τόν Θεό πεθαίνει (Πρβλ. Ἰω. στ΄58).
Ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι ἀγάπη, μέ βάση τήν ἐλευθέρα του βούληση·  δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης Του.
Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, ὡς εἰκόνα μιᾶς τέτοιας ἀγάπης, πού δέν ἔχει οὔτε ἀρχή, μά οὔτε τέλος, μποροῦσε νά ἀναπτυχθεῖ σέ αἰώνια ἀγάπη·  «αὐτή τήν ἀγάπη διψοῦν οἱ ἄνθρωποι, γιατί γι’ αὐτήν εἶναι πλασμένοι».
Μέ τήν πράξη τοῦ ὁ Ἀδάμ θέλησε νά παραβλέψει τή διαφορά μεταξύ δημιουργήματος καί Δημιουργοῦ·  θέλησε νά ὑψωθεῖ πάνω ἀπό τίς δυνατότητες τίς κτιστῆς του φύσης·  νά κοινωνήσει τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ, λησμονώντας πώς ὁ ἴδιος καί ὁλόκληρη ἡ δημιουργία βρίσκει τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς της «στή δύναμη, στή λογικότητα, στήν ἀγάπη καί στόν αἰώνιο μακαρισμό τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ».
Ὁ κόσμος δέν δημιουργήθηκε ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἀπό ἕνα Θεό πού στερεῖται ἐλευθερίας καί ἀγάπης· ὁ ἄνθρωπος καί ὁ κόσμος ὁλόκληρος δέν εἶναι ἀποτέλεσμα ἀναγκαιότητας, ἀλλά ἀγάπης καί ἑπομένως ἐλευθερίας.
Ὁ Διάβολος μέ τό νά «πείσει» τόν ἄνθρωπο πώς μπορεῖ νά γίνει Θεός τόν ἀποπροσανατόλισε, τόν ἀπομάκρυνε ἀπό τό σκοπό τῆς ζωῆς του, τήν κατά χάρη κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, πού εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν κοινωνία ἀγάπης καί τήν ἁρμονία σ’ ὁλόκληρη τή δημιουργία τοῦ Θεοῦ.
Μετά τήν παρακοή ἄνοιξαν τά μάτια τῶν πρωτοπλάστων·  ἀντιλήφθηκαν τή νέα τους κατάσταση, ὅτι δηλαδή «ἐγυμνώθησαν ἀπό τή θεϊκή δόξα καί ἔλαβαν πεῖρα τῆς γυμνότητος τοῦ σώματός των».
  Τό ἀπαγορευμένο δέντρο ὀνομάσθηκε «δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ», ἐπειδή γύρω ἀπ’ αὐτό, θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ, ἐπραγματοποιεῖτο ἡ ἄσκηση τῆς ὑπακοῆς καί τῆς παρακοῆς» (Χρυσ. Πρβλ. Γέν. γ΄ 7) 
Τίς συνέπειες τῆς πτώσης τοῦ ἀνθρώπου συνοψίζει ὁ Μ. Κανόνας:
«Ἀπλώλεσα τό πρωτόκτιστον κάλλος
                  καί τήν εὐπρέπειάν μου
                  καί ἄρτι κεῖμαι γυμνός
                  καί καταισχύνομαι».

Ὁ ὄφις ὑποσχέθηκε στόν ἄνθρωπο πώς μέ τήν παρακοή θά ὁδηγεῖτο στήν ἐκπλήρωση τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς του· στήν γνώση καί στή θέωση. Ὅμως τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν δρόμο πού τοῦ προσδιόρισε ὁ Θεός καί ὁδηγοῦσε στήν κατά χάρη θέωση καί ἀκολούθησε ἄλλο δρόμο·  ἀποπροσανατολίστηκε.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 114-117

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας

___________