Γέρων Ευδόκιμος Αγιοπαυλίτης. Μέρος Γ'

  

Γέρων Ευδόκιμος Αγιοπαυλίτης. Μέρος Γ'

Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση

   Έκανε υπακοή στο γηροκόμο. Τον άφησε για πρώτη φορά να του πλύνει το σώμα του. Ύστερα είπε: "Πενήντα χρόνια είχε να δει νερό το κορμάκι μου". Ποτέ του δε γόγγυσε και δεν παραπονέθηκε ούτε ποτέ είπε, "αχ, πονώ". Ήταν πάντα εύχαρις και δοξολογούσε τον Θεόν. Έλεγε: "Δόξα σοι ο Θεός. Εμείς όλα τάχουμε. Πού να δεις στα Νοσοκομεία άλλους χωρίς χέρια και χωρίς πόδια. Εμείς τι έχουμε;".
   Τον περιποιόταν ο γηροκόμος και του έλεγε ο γερω-Ευδόκιμος:
   - Η Παναγία να πληρώσει τον κόπο σου. Δόξα σοι, ο Θεός! Όλα καλά, όλα πλούσια. Καλά περνάμε.
   - Εδώ καλά περνάμε, γερω-Ευδόκιμε, εκεί τι θα κάνουμε;
   - Και εδώ καλά και εκεί καλύτερα.
   - Πώς το' χεις τόσο σίγουρο ότι θα σωθούμε;
   - Γέροντα, πώς να μην το' χω σίγουρο; Εμείς για τη σωτηρία μας ήρθαμε εδώ. Πενήντα χρόνια αγωνιζόμαστε. Αν βρω δυσκολία, θα φωνάξω το Γέροντα, τον Άγιο Παύλο: "Γέροντα, μισόν αιώνα σε διακόνησα, τώρα δε θα με βοηθήσεις;", και ήταν σίγουρος ότι θα εισακουστεί.
Και έλεγε στο καλογέρι το γηροκόμο του: "Μην πτοείσαι, Γέροντα. Ο Γέροντάς μας δε θα μας αφήσει". Πριν καταπέσει, πήγαινε πού και πού στο Νοσοκομείο. Μια φορά τον επισκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον ρώτησε:
   - Τι κάνεις; Είσαι καλά; Σου λείπει τίποτε;
   - Όχι, δόξα τω Θεώ. Μόνο τα πνευματικά.
   Έκανε λεπτομερή εξομολόγηση και κοινωνούσε κάθε μέρα στα τελευταία του. Την τελευταία ημέρα της ζωής του πριν από την ακολουθία είχε το βλέμμα του προσηλωμένο προς τα πάνω και δε μιλούσε. Τον ρώτησε ο γηροκόμος, αν βλέπει κάτι, και με το πηγαίο χιούμορ του απάντησε:
   - Όχι ακόμα, αργότερα θα σου πω, χωρίς να γυρίσει να τον δει.
   - Βάραινες. Μήπως φεύγεις; Τον ξαναρώτησε.
   - Όχι ντε... Θα σου το έλεγα.
   - Μήπως να φέρουμε να σε κοινωνήσουμε τώρα;
   - Να τελειώσει η Λειτουργία!
   Στη δοξολογία πήγε να τον δει. Αισθανόταν χαρά ανεξήγητη, που όλο αυξανόταν, όσο πλησίαζε στο κελί του. Επικρατούσε σιγή και όταν μπήκε στο κελί είδε το γερω-Ευδόκιμο τελειωμένο. Η ψυχή του είχε πετάξει προς τον ποθούμενο Κύριο και στο πρόσωπό του έμενε ένα πλατύ χαμόγελο. Ήταν μεγάλη Σαρακοστή, Δ' Κυριακή των Νηστειών, του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, 16 Μαρτίου του έτους 1987, και ο γερω-Ευδόκιμος διήνυε το 77ο έτος της ηλικίας του. Το απόγευμα έγινε η κηδεία του.
   Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

  Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Εκδόσεις
Ιερόν Ησυχαστήριον
"Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος"
σελ. 216-223

Ἀναβάσεις

3 Σεπτεμβρίου  2013

Για να διαβάσετε τα υπόλοιπα πατήστε  Ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση