Τό διαζύγιο. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Τό διαζύγιο

Ὅσα ἐλέχθησαν γιά τό σκοπό τοῦ γάμου φανερώνουν πώς τό διαζύγιο καί κάθε χωρισμός, ἔξω ἀπό τόν θάνατο, εἶναι διχοτόμηση καί ἀκρωτηριασμός τοῦ ἑνός σώματος, τῆς «μιᾶ σάρκας» τῶν δύο συζύγων.
Ἄν ὁ ἄνδρας εἶναι «κεφαλή τῆς γυναικός» (Ἐφεσ. ε΄23), τότε ὀφείλει νά «θεραπεύσει τό σῶμα», λέγει ὁ Χρυσόστομος, «καθ’ ὅσον εἰς τό σῶμα μας, καί ἄν ἀκόμη ἔχει ἀναρίθημτα τραύματα, δέν ἀποκόπτομε τήν κεφαλή.
Μή ἀπορρίψεις λοιπόν οὔτε τή γυναίκα σου, διότι ἐπέχει θέση σώματός μας ἡ γυναίκα. Δι’ αὐτό καί ὀ μακάριος Παῦλος ἔλεγε ‟οἱ ἄνδρες ἔτσι πρέπει νὰ ἀγαποῦν τάς γυναίκας των, ὅπως τά σώματά των’’ (Ἐφεσ. ε΄28)».

 Σ’ ἄλλο σημεῖο, ὁ ἴδιος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφερόμενος στή «μία σάκρα» τῶν συζύγων προσθέτει:
«Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν εἶναι βδελυρό πράγμα νά κόπτει κανείς τή σάρκα, ἔτσι εἶναι παράνομο καί τόν χωρίσει κανείς τή γυναίκα του».
Τό διαζύγιο, λέει, εἶναι ἀντίθετο καί πρός τή φύση καί πρός τό νόμο τοῦ Θεου. «Εἶναι ἀντίθετο πρός τη φύση διότι ἀποκόπτεται μία σάρκα, ἀντίθετο δέ πρός τό νόμο, διότι ὁ Θεός τούς συνένωσε και πρόσταξε νά μή χωρίζουν».

Τό διαζύγιο εἶναι δυνατό μόσο σέ περίπτωση μοιχείας· «ὅποιος χωρίσει τή σύζυγό του χωρίς νά ὑπάρχει πορνεία, αὐτός τήν ἀναγκάζει νά διαπράξει μοιχεία καί ὅποιος νυμφευθεῖ μία χωρισμένη διαπράττει μοιχεία»· «πόρνους καί μοιχούς θά κρίνει ὁ Θεός» (Ματθ. ε΄32, ιθ΄ 9. Λουκ.ιστ΄. 18. Ἑβρ. ιγ΄4).
Οἱ πιστοί χριστιανοί δέν παίρνουν διαζύγιο γιά ἄλλο λόγο. Ἐάν ἡ Ἐκκλησία ἀνέχεται τό διαζύγιο, ὅπως καί τό δεύτερο γάμο, τοῦτο κάμνει γιά νά ἀποφευχθοῦν μεγαλύτερα κακά.  Δέν τό διδάσκει, οὔτε τό προτρέπει!
Κλείνοντας παρατηροῦμε πώς ὑπάρχουν δύο εἰδῶν γάμοι· ὁ γάμος «κατά Κύριον» καί ὁ γάμος «κατ’ ἐπιθυμίαν» (Ἁγ. Ἰγνάτιος). Ὁ πρῶτος ἀποτελεῖ ἱερό μυστήριο, ὁ δεύτερος συνιστᾶ φυσική ἕνωση δύο ἄνθρώπων διαφορετικοῦ φύλου».
Ὁ Χριστιανικός γάμος εὐλογεῖται ἀπό τόν Θεόν καί προσλαμβάνεται στήν Ἐκκλησία.  Τό πρῶτο του νόημα καί ὁ τελικός σκοπός το εἶναι ἡ πληρότητα τῆς ἀγάπης τῶν συζύγων, ἡ ὁποία δέν σταματᾶ μέ τόν θάνατο ἀλλά εἰσέρχεται στήν αἰωνιότητα.  Ἀντίθετα ὁ γάμος ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρεται στό νόμο τῆς φύσης καί μάλιστα στήν κατάσταση τῆς πτώσης καί τῆς φθορᾶς.
 Ἀκόμη καί ἄν ἐξυπηρετεῖ πρακτικούς ἤ κοινωνικούς σκοπούς, ὅπως εἶναι τό δημογραφικό πρόβλημα, δέν κατορθώνει νά ξεπεράσει τήν πραγματικότητα τοῦ θανάτου· δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσει ἱερό μυστήριο.
«Ἅ δέ κατά σάρκα πράσσετε, ταῦτα πνευματικά εἰσιν·  ἐν γάρ Χριστῷ πάντα πράσσετε», λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καί χαρακτηρίζει ὁλόκληρη τήν πραγματικότητα τοῦ συζυγικοῦ δεσμοῦ, πού ἔχει προσληφθεῖ στήν Ἐκκλησία σάν πνευματική, ἀκόμη καί τή σαρκική ἕνωση.
Αὐτό τό βαθύτερο νόημα τοῦ γάμου, πού ξεπερνάει τήν ἐνδοκοσμικότητα καί ὑπηρετεῖ τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, μᾶς βοηθεῖ νὰ κατανοήσουμε γιατί ἕνας συνειδητός χριστιανός ἀορρίπτει ἀπό τή ζωή του τό διαζύγιο. Εἶναι διχοτόμηση καί ἀκρωτηριασμός τῆς «μίας σάρκας» καί ἀκύρωση τοῦ νοήματος τοῦ γάμου.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :

«Ἡ Ὀρθοδοξία μας».

Ἔτος 1994

σελίδες 394 -395

Ἐκδόσεις Διάλογος 

Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ 

τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία

τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

Ἐπιμέλεια κειμένου:   http://anavaseis.blogspot.com