Μύθοι και αλήθειες γαι την μισθοδοσία των ιερέων από το κράτος.

Κατά καιρούς και με διάφορες αφορμές, είτε αυτές είναι οικονομική κρίση είτε σκάνδαλα Ιερέων υπαρκτά ή ανύπαρκτα, επανέρχεται συχνά – πυκνά στην επικαιρότητα η εκκλησιαστική περιουσία και η από το κράτος μισθοδοσία των Ιερέων.
Έτσι εμφανίζονται διάφοροι «ειδήμονες» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κραυγάζοντες για το πως είναι δυνατόν η Πολιτεία να ανέχεται την Εκκλησία να διαθέτει τεράστια ακίνητη περιουσία και να μην την κατάσχει προς όφελος των πολιτών. Ή πως ανέχεται εξίσου η Πολιτεία να αμοίβει αυτή τους Ιερείς αντί να το πράττει αυτό η Εκκλησία από την τεράστια κατ’ αυτούς περιουσία της. Και το κερασάκι στην τούρτα από τους παραπάνω κραυγάζοντες «ειδήμονες». Ο χωρισμός Εκκλησίας και κράτους.
Βέβαια όπως αποδείξαμε με αδιάσειστα και κάθε άλλο παρά Εκκλησιαστικά ντοκουμέντα στο άρθρο μας «Βατοπαίδι και Εκκλησιαστική Περιουσία» , η Εκκλησία μόνο τεράστια ακίνητη περιουσία δεν διαθέτει.
Κατ’ όμοιο τρόπο λοιπόν και στο παρόν άρθρο με σπάνια ντοκουμέντα θα απομυθοποιήσουμε όλα αυτά τα κακόβουλα που ακούγονται για την μισθοδοσία των Ιερέων από το κράτος.

Κατ’ αρχάς οφείλουμε να δούμε πως αμείβονταν επί χρόνια οι Ιερείς και αν αυτό γίνονταν ή όχι εσαεί από το κράτος, ούτως ώστε να διαλύσουμε τον πρώτο μύθο που λέγεται κατά κόρον πως οι Ιερείς αμείβονταν πάντα από το κράτος.

Η ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ 

Επί χρόνια λοιπόν η μισθοδοσία των Ιερέων κάθε άλλο παρά γίνονταν από το κράτος. Διότι το «βάρος» αυτό το είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας, οι οποίοι έριχναν τον οβολόν τους για τον Ιερέα όταν προσέρχονταν στην Θεία Λειτουργία ή κανόνιζαν κάποια τιμή με τον Ιερέα όταν επρόκειτο να τελεστεί κάποιο μυστήριο Γάμος, Βάπτιση κ.λ.π. Υπήρχαν βέβαια και Ιερείς – συνήθως σε αγροτικές περιοχές – οι οποίοι αμείβονταν σε είδος δηλαδή από τα προϊόντα που τους έφερναν οι πιστοί. Κατάλοιπο λοιπόν του παραπάνω τρόπου αμοιβής των Ιερέων είναι να δίνεται και σήμερα από το πιστό ένα Χ ποσό στον Ιερέα όταν τελεί κάποια ιεροπραξία π.χ. τρισάγιο στους τάφους των κοιμητηρίων.
Καιρός όμως να αποδείξουμε τους ισχυρισμούς μας – περί της αμοιβής των Ιερέων από τους πιστούς – με ντοκουμέντα και μάλιστα επίσημα και όχι με λόγια του αέρα αρέσκονται πολλοί.
Το πρώτο μας ντοκουμέντο το οποίο παραθέτουμε ευθύς αμέσως, προέρχεται από το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδας «Εκκλησία», αριθμός φύλλου 44 – 45, Σάββατο 11 Νοεμβρίου 1939:

"Εκκλησία" 1939: Οι πιστοί με τον οβολό τους συντηρούσαν τους Ιερείς

Στο φύλλο αυτό και με τον τίτλο «Τυχηρά και δικαιώματα» ο Ταλαντίου Προκόπιος δημοσιεύει ένα φωτισμένο πράγματι άρθρο για το ποια πρέπει να είναι η ορθή και σύμφωνα με την Χριστιανική αντίληψη αμοιβή των κληρικών, επειδή είχαν παρατηρηθεί κάποια δυσάρεστα και λυπηρά γεγονότα εκ μέρους κάποιων Ιερέων οι οποίοι έβλεπαν δυστυχώς εμπορικά το ζήτημα αυτό.
Έτσι μεταξύ άλλων γράφει ο Ταλαντίου Προκόπιος: « Ουδείς δύναται να αμφισβητήση ότι ο Ιερός Κλήρος δικαιούται της εκ μέρους των πιστών συντηρήσεως αυτού και ότι η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον των πιστών έναντι της Εκκλησίας …» Και λίγο πιο κάτω ομοίως: « Η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον γενικόν των πιστών. Πάντες υποχρεούνται, όπως εισφέρωσι…»

Όπως λοιπόν διαπιστώνουμε ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΣΥΝΤΗΡΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Με ποιο τρόπο; Το γράφει πιο κάτω που ελέγχει κάποιες ακοσμίες που γίνονταν από μερικούς Ιερείς: « Δεν είναι λοιπόν προτιμώτερον αντί της ακοσμίας ταύτης να περιαχθή δίσκος εν τω Ι. Ναώ ή να τεθή απλώς ούτος «δια τους Ιερείς» εν οικείω της κεντρικής εισόδου του Ι. Ναού τόπω;» Από τα παραπάνω εκτεθέντα βλέπουμε λοιπόν πως οι πιστοί ρίχνοντας τον οβολό τους είτε στην δισκοφορία που γίνονταν στον Ιερό Ναό, είτε σε κάποιο κουτί συντηρούσαν μ’ αυτό τον τρόπο τους Ιερείς.
Δυστυχώς όμως ο πιο πάνω τρόπος αμοιβής των Ιερέων είχε και τα τρωτά του. Γιατί όπως σημειώνει ο Ταλαντίου Προκόπιος, ατυχώς κάποιοι Ιερείς δεν στέκονταν στο ύψος της αποστολής τους, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται θλιβερά γεγονότα όπως π.χ. να στέκεται ο Ιερέας στη είσοδο του Ιερού Ναού και να μην αφήνει τους πιστούς να εισέλθουν εις αυτόν, αν δεν έριχναν κάποιο κέρμα σ’ ένα δίσκο ή σε ένα δοχείο που μάλιστα είχε και αγιασμό μέσα. Ή το άλλο θλιβερό γεγονός που περιγράφει λίγο πιο κάτω, όταν μια ομάδα πιστών περιφέρονταν από Ναό σε Ναό με τους άρτους της αρτοκλασίας για να τιμήσουν κάποιον εορτάζοντα πολιούχο άγιο, γιατί δεν συμφωνούσαν στην τιμή της Ιεροπραξίας με τους αντίστοιχους Ιερείς.
Ευτυχώς όλα αυτά εξέλιπον όταν ανέλαβε το κράτος να μισθοδοτεί τους Ιερείς. ΜΕ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΝΔΥΛΙΑ; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ; Το πώς και το πότε θα το δούμε ευθύς αμέσως.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΝΑ ΜΙΣΘΟΔΟΤΕΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ

Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των Ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η Πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας. Και το ερώτημα που τίθεται ευθύς αμέσως είναι. Τα κονδύλια που θα χρειαστούν για την αμοιβή των κληρικών τα αναλαμβάνει εξολοκλήρου το κράτος, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που μόλις η Ελλάδα είχε εξέλθει από ένα καταστροφικό πόλεμο και παντού κείτονταν ερείπια, τα οποία έπρεπε επειγόντως να ανοικοδομηθούν για να βαδίσει και πάλι τον δρόμο της προόδου; Όχι βέβαια;  
Τα κονδύλια για την μισθοδοσία των Ιερέων, τα αναλαμβάνει πάλι η Εκκλησία – μέσω του οβολού των πιστών τέκνων της βέβαια – διότι υποχρεούται ο κάθε ενοριακός Ναός να καταβάλει εισφορά 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων στην οικεία Οικονομική Εφορία.
Έτσι τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια ήταν υποχρεωμένα ανά τρίμηνο να καταβάλουν στο Δημόσιο Ταμείο την εισφορά του 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, αλλιώς υπήρχε ο κίνδυνος να μην πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις όσων Ιερέων δεν κατέβαλαν ή απέκρυπταν την αντίστοιχη εισφορά.
Προς απόδειξη των ισχυρισμών μας δημοσιεύουμε την υπ’ αριθμόν 233 εγκύκλιο που απέστειλε ο τότε Μητροπολίτης Φθιώτιδας Αμβρόσιος, στις 24 Σεπτεμβρίου 1945 προς όλες τις ενορίες της Μητρόπολης Φθιώτιδας, όπου αναφέρει τον καινούργιο τρόπο μισθοδοσίας των κληρικών καθώς και τις ενέργειες που οφείλουν να κάνουν τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια για την απόδοση της εισφοράς του 25%. Αξίζει να προσέξει ο αναγνώστης πως κατηγοροποιούνται μισθολογικά οι Ιερείς καθώς επίσης και αυτό που υποστηρίξαμε πιο πάνω. Πως δηλαδή υπήρχαν Ιερείς που αντί για χρήματα, αμείβονταν με τα προϊόντα που τους έφερναν οι πιστοί:

H υπ’ αριθμόν 233 εγκύκλιοs που απέστειλε ο τότε Μητροπολίτης Φθιώτιδας Αμβρόσιος, στις 24 Σεπτεμβρίου 1945 για το νέο τρόπο μισθοδοσίας των Ιερέων

Προϊόντος του χρόνου η απόδοση της εισφοράς του 25% στο Δημόσιο έγινε 35%, η οποία εισπράττονταν ανελλιπώς όλα αυτά τα χρόνια μέχρι της πρόσφατης κατάργησής της το 2004.

Άξιον προσοχής και παρατηρήσεως είναι, πως όλα αυτά τα συναπτά έτη η Εκκλησία εκτός της εισφοράς του 25% και μετέπειτα 35%, απέδιδε και αποδίδει στο κράτος και:

Φόρο από τις εισπράξεις ενοικίων διαφόρων οικημάτων και αγρών που έχει στην κατοχή της.
Φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Για το 2008 και 2009 που μπήκε το ΕΤΑΚ (φόρος αντικειμενικής αξίας) απέδωσε το 1 τοις χιλίοις και για το 2010 θα αποδώσει 3 τοις χιλίοις.

Άξιον προσοχής και παρατηρήσεως επίσης είναι, πως όταν το Κράτος πήρε το 1949 για ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ την Εκκλησιαστική Περιουσία ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ. Περισσότερα μπορεί να δει ο αναγνώστης στο άρθρο μας «Βατοπαίδι και Εκκλησιαστική Περιουσία».

Το 2004 όπως είπαμε με απόφαση του τότε υφυπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Σημίτη, Χρήστου Πάχτα, καταργείται η εισφορά του 35% επειδή οι Ιεροί Ναοί αναγνωρίζονται ως Φιλανθρωπικά Σωματεία.

ΤΟ «ΚΕΡΑΣΑΚΙ» ΣΤΗ ΤΟΥΡΤΑ
Όπως είπαμε και στη αρχή του άρθρου μας οι διάφοροι «ειδήμονες» κραυγάζουν για το χωρισμό Εκκλησίας και κράτους πιστεύοντας πως έτσι θα πληγεί η Εκκλησία. Το πόσο γελασμένοι είναι όλοι αυτοί οι κύριοι είναι περιττό να το πούμε. Η Εκκλησία ούτε έπαθε ποτέ τίποτα ούτε και αν γίνει ο χωρισμός πρόκειται να πάθει τίποτε. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη των πιστών παιδιών της που δεν θα την αφήσουν να πάθει το παραμικρό.
Άλλωστε λίγο Εκκλησιαστική Ιστορία να ήξερε κάποιος από αυτούς τους «ειδήμονες», δεν θα τα έλεγε αυτά. Γιατί από την στιγμή της ίδρυσης του Νεοελληνικού κράτους και της συμπόρευσής του με την Εκκλησία δεν ήταν λίγες οι φορές που επενέβη στα εσωτερικά της. Ενδεικτικά να αναφέρουμε δύο γεγονότα. Επί Βασιλείας του Όθωνα όταν συνεδρίαζε η Ιερά Σύνοδος παρευρίσκετο υποχρεωτικά αντιπρόσωπος του Βασιλέως, ο οποίος αν δεν του άρεσε κάποια απόφαση της Ιερά Συνόδου την ακύρωνε και την επέστρεφε πίσω!
Το δε 1967 παρατύπως με πραξικόπημα το Κράτος καταργεί τον τότε αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄ (κατά κόσμο Θεμιστοκλή Χατζησταύρου) και ενθρονίζει αρχιεπίσκοπο με «αριστίνδην» Σύνοδο τον εκλεκτό των ανακτόρων Ιερώνυμο Κοτσώνη.

Τέλος κάτι που αγνοούν όλοι αυτοί οι «ειδήμονες» και το οποίο δεν το αναφέρουμε υπό τύπου απειλής ή πρόκλησης σε αυτούς τους δύσκολους οικονομικούς καιρούς που καλούμαστε να διαβιώσουμε, αλλά σαν κάτι που φυσιολογικά θα γίνει βάσει της νομιμότητας.

Αν επέλθει χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους, τότε το Κράτος είναι υποχρεωμένο να αποδώσει πίσω την δημευθείσα υπ’ αυτού Εκκλησιαστική Περιουσία. Περιττό βέβαια να αναφέρουμε τι τεράστιο κονδύλι θα είναι που είναι αδύνατο να αντέξει η χειμάζουσα Οικονομία μας.

antiairetikos.blogspot.com