Ἡ Ἁγία Γραφή καὶ ἡ ἀξία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Παπαθανασίου

Ἡ Ἁγία Γραφή καὶ ἡ ἀξία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν

Ἀρχιμ. ΧρυσόστομοςΠαπαθανασίουΔρ Νομ. καὶ Θεολ. Ἱεροκ.Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν

Ἔμμεσον ἀπάντησιν εἰς τὴν βουλευτὴν τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. κ. Μαρίαν Ρεπούσην, γνωστὴν ἐκκλησιομάχον καὶ πλαστογράφον τῆς συγχρόνου ἱστορίας μας, ἔδωσεν ὁ Διευθυντὴς τοῦ προσωπικοῦ γραφείου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Ἱεροκῆρυξ εἰς τὸν Καθεδρικὸν Μητροπολιτικὸν Ἱ. Ναὸν Ἀθηνῶν Πανοσιολογιώτατος π. Χρυσόστομος Παπαθανασίου διὰ τὸ θέμα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης, τὴν ὁποίαν ἡ κ. Ρεπούση θεωρεῖ «νεκρὰν» καὶ ὡς μὴ ἔχουσαν θέσιν εἰς τὸ πρόγραμμα διδασκαλίας τῆς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως.
Μὲ ἐπιστολήν του πρὸς τὴν ἐφημερίδα «Ἑστία», ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη τὴν 21ην Σεπτεμβρίου, τονίζει τὰ ἀκόλουθα:
«Ἕνα ἀνεκτιμήτου ἀξίας προνόμιο κατέχει ὁ ἑλληνισμὸς καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ συγγραφὴ τοῦ αἰωνίου καὶ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα. Ὁ διανοούμενος A. Franke ἔγραφε ὅτι: “Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα ἀποτελεῖ τὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁποῖο ἀνοίγονται οἱ ἅγιες σελίδες τῆς Βίβλου”. 
Ἀξιοσημείωτο, ἐν προκειμένῳ, χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι ὅταν ἐγράφη ἡ Καινὴ Διαθήκη οἱ συγγραφεῖς της, οἱ Ἱεροὶ Εὐαγγελιστές, Ματθαῖος, Μάρκος, Λουκᾶς καὶ Ἰωάννης καὶ αὐτὸς ὁ Ἀπ. Παῦλος δὲν ἔγραψαν στὴν ἀραμαϊκή, οὔτε στὴν λατινικὴ ἐπίσημη γλώσσα τῆς κοσμοκράτειρας Ρώμης, ἀλλὰ στὴν “κοινὴ” ἑλληνικὴ γλώσσα.
Μάλιστα γνωστὸν εἶναι ὅτι ἡ ὀνομαζομένη, ἐπειδὴ τὸ πολιτιστικὸν κέντρον τῆς ἀναπτύξεώς της ἦταν ἡ Ἀλεξάνδρεια, “Ἀλεξανδρινὴ κοινὴ διάλεκτος”, ὡμιλεῖτο ἀπὸ τὴν Μασσαλία μέχρι τὶς Ἰνδίες καὶ ἀπὸ τὸν Καύκασο μέχρι τὴν Ἀφρικανικὴ ἤπειρο καὶ ὡς βάση εἶχε τὴν ἀττικὴ διάλεκτο.
Συνεπῶς, ὁ Ἑλληνισμὸς ἔδωσε τὴν πανάρχαια γλώσσα του στὴν Ἁγία Γραφή, εἰδικότερα στὴν μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (τὴν λεγομένη τῶν Ἑβδομήκοντα), στὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια, στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου, στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη.

 Ὡς προσφυῶς ἔχει λεχθεῖ ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι “ὁ καθρέπτης τῆς ἐν Παλαιστίνῃ λαλουμένης κοινῆς”. (Καθ. Γ. Γαλίτης) καὶ ἡ σημερινὴ νέα ἑλληνικὴ γλώσσα ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τῆς γλώσσας, τῆς κοινῆς ποὺ γράφτηκε ἡ Κ. Διαθήκη. Ἔτσι ὡς ἀναφέρεται στὴν Ἐπετηρίδα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν 1908-96, σελ. 141 (παρὰ Χατζηδάκη, Σύντομος ἱστορία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας), “ἐκ τῶν 4900 περίπου λέξεων τὰς ὁποίας χρησιμοποιεῖ ἡ Κ. Διαθήκη, αἱ 2280 λέγονται σήμερον κοινῶς, αἱ 2200 νοοῦνται καλῶς ὑπὸ πάντων τῶν Ἑλλήνων καὶ μόνον 400 παραμένουν ἄγνωστοι”.
 Κατ᾽ ἀκολουθίαν εἶναι μοναδικὸν καὶ λίαν ἀξιόλογον τὸ γεγονός, ἀλλὰ συνάμα καὶ μέγα εὐεργέτημα στὴν ἀνθρωπότητα, ἡ γραφὴ στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ τελειοτέρου μεταξὺ τῶν γλωσσικῶν ὀργάνων τῆς ἐκφράσεως τοῦ ἀνθρωπίνου λόγου.

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὀφείλουμε καθημερινῶς νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸ γεγονὸς αὐτό, τὴν καὶ διὰ μέσου τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀδιάσπαστη ἱστορικὴ συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπὸ τὴν ἀπωτάτη ἀρχαιότητα ὡς σήμερα καὶ συγχρόνως νὰ εἴμεθα εὐγνώμονες στὸ Θεό, ποὺ κατέχουμε στὴν αὐθεντικὴ γλώσσα μας τὴν ὑψηλὴ θεία διδασκαλία, καθ᾽ ὅτι κάθε μετάφραση σ᾽ ἄλλο γλωσσικὸ ἰδίωμα δὲν ἀποδίδει ἐπακριβῶς τὸ πρωτότυπο.
Ἰδιαίτερα σήμερα, ἡ ἀναγκαιότητα ἐκμάθησης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὰ σχολεῖα μας καθίσταται λίαν ἐπιτακτικὴ γιὰ τὴν καλλιέργεια καὶ εὐρύτητα τοῦ πνεύματος τόσο ἀπὸ τὰ κλασικὰ ὅσο καὶ ἀπὸ τὰ θεόπνευστα ἱερὰ κείμενα. Ἀναμφίβολα στὶς μέρες μας ἰσχύει ἀπόλυτα ὁ λόγος τοῦ ἱστορικοῦ Πολυβίου: “Ἐν καιροῖς χαλεποῖς μέμνησο τῆς γλώσσης”.

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Παπαθανασίου Δρ Νομ. καὶ Θεολ. Ἱεροκ. Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν»

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1991 27 Σεπτεμβρίου 2013