Ἕνας εὐτυχής ἄνθρωπος

Ἕνας εὐτυχής ἄνθρωπος
  Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Μεταξύ τῶν καταδίκων τοῦ δωματίου 4 ἦταν, ὅπως τό ἔχω ἀναφέρει ἤδη, καί ὁ Βαλέριος Γκαφένκου. Τότε αὐτός εἶχε ἤδη φτάσει στήν πνευματική ὠριμότητα.
Ἦταν ἤρεμος, ἰσορροπημένος, δυνατός ἐν λόγῳ, κυρίαρχος στά λόγια καί στά ἔργα του, σταθερός στήν προσευχή, ἀδιάλλακτος στήν στάση του, γεμᾶτος ἀγάπη. Ἀπό τό πρόσωπό του ἐξεπέμπετο μιά μυστική συμπάθεια. Καί ὅλα αὐτά τά εἶχε, ἐνῶ ἦταν ἀκίνητος στό κρεβάτι ἀπό μιά βαρειά καί μακροχρόνια ἀρρώστια.
Ὑπέφερε ἀπό «σπήλαια» (φυματίωση) στά πνευμόνια, εἶχε πλευρίτιδα, συχνές αἱμοπτύσεις καί εἶχε χάσει τήν ὄρεξη του.
Ἐπί πλέον αἰσθανόταν ρευματικούς πόνους σ᾿ ὅλο τό σῶμα του, κοιλιακούς πόνους λόγῳ μιᾶς σκωληκοειδίτιδας καί, τέλος, ὑπέφερε ἀπό καρδιά.
Τά τελευταῖα δύο χρόνια δέν μποροῦσε νά ξαπλώσει, οὔτε τήν ἡμέρα, οὔτε τήν νύχτα, ἀλλά καθόταν ἀκουμπισμένος στήν ἄκρη τοῦ κρεβατιοῦ καί τό κεφάλι του ἔπεφτε στό στῆθος. Στήν ἀρχή μπορούσαμε νά τόν μετακομίσουμε μέ τό φορεῖο στό λιακωτό, ἀλλά ἀργότερα δέν μπορούσαμε νά τόν κουνήσουμε ἀπό τό κρεβάτι. Εἶχε ἀσταμάτητο βῆχα καί συχνά ἔφτυνα αἷμα. Ἀλλά τόν πόνον του τόν ἐκάλυπτε τό καθαρό καί εἰρηνικό χαμόγελό του.
Χαμογελοῦσε καί στό ὕπνο του. Ὁ ὕπνος του συγχωνευόταν μέ τήν ἐγρήγορση καί πολλές φορές μιλοῦσε, ἐνῶ ἐμεῖς εἴχαμε τήν ἐντύπωση ὅτι κοιμόταν. Ἀλλά ὁ Βαλέριος προσευχόταν. Τόσο οἱ δεσμοφύλακες καί οἱ ἀναμορφωτές, ὅσο καί οἱ φίλοι του ἐντυπωσιάζονταν ἀπό τό «κάτι ἄλλο» τοῦ Βαλερίου, ἀλλά λίγοι ἤξεραν ὅτι ἐκεῖνο τό «κάτι ἄλλο»  ἦταν ὁ Χριστός.
Στό ἀδύνατο πρόσωπό του ἐμφανίζονταν φῶτα πού κάλυπταν τίς σκιές τῆς θλίψεώς του. Τό μέτωπό του ἦταν πλατύ, λευκό, ἤρεμο, αὐλακωτό κάποτε καί ἀπό τά ἀκατάστατα τσουλούφια τῶν μαλλιῶν του. Τίποτε, ὅμως, δέν τόν ἐντυπωσίαζε περισσότερο ἀπό τούς οὐρανούς πού ἀντικατροπτίζονταν στά γαλανά, διεισδυτικα καί λαμπερά του μάτια. Ὑπῆρχε κάτι τό δυναμικό καί θερμό μέσα σ΄ αὐτά τά μάτια τοῦ Βαλερίου, πού ἐξέφραζαν μία ζωή, μία σοφία καί μία θεία ἐνέργεια.
Ἕνα δυσεξήγητο χαμόγελο ἄνθιζε στά χείλη του. Ὑπῆρχε εὐτυχία, ἀλλά καί πόνος στό χαμόγελο του. Ὅμως κι ἀπό τά δύο αὐτά συναισθήματα σκορπιζόταν φῶς, χαρά καί ἐσωτερικό σθένος. Ὅταν εἶχε σπασμούς καί τόν περικύκλωναν δυνατοί πόνοι γιά ἕνα διάστημα, ἐπεκαλεῖτο μυστικά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ξεπερνοῦσε τήν θλίψη καί ἀναγεννιόταν μ᾿ ἕνα ζωντανό καί λαμπρό χαμόγελο, σάν νά ἐρχόταν ἀπό ἕναν ἄλλο κόσμο.
Συχνά ἔλεγε ὅτι εἶναι δύσκολο, ὅτι εἶναι βασανιστικό, ἀλλά οὐδέποτε εἶπε ὅτι αὐτός κάνει προσπάθεια νά ὑποδουλώσει τό ἄλγος, ἀλλά, ἔλεγε, ὅτι ἡ Χάρις καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ τόν ἐξυψώνουν πνευματικά καί τόν καθιστοῦν εὐτυχή. Ἡ συνομιλία του μέ τόν Θεό ἦταν διαρκής, ἔντονη καί ἀναμφίβολη, παρότι ἡ ἀρρώστια τόν τσάκιζε καί ἡ ζωή  του ἔμπαινε στήν αἰωνιότητα.
Τά χέρια του, ὅπως καί ὁλόκληρο τό σῶμα του, ἦταν πολύ ἀδύνατα. Δέν μποροῦσε οὔτε νά φάει μόνος του, ἀλλά ὅταν σήκωνε τό χέρι του, ἀπό τά δάχτυλά του σκορπιζόταν φῶς. Αὐτές τίς ἀκτινοβολίες τίς εἶχαν ἀντιληφθεῖ ὅλοι, ἀλλά κατά τρόπο διαφορετικό, ἀνάλογα μέ τά ἐσωτερικά πνευματικά μάτια πού διέθετε ὁ καθένας.
Τό στῆθος του ἦταν ραβδωμένο ἀπό τίς ἀδύνατες πλευρές του. Ἐπειδή εἶχε ὑγρά καί πῦον στά πνευμόνια, συχνά τοῦ ἔκαναν παρακεντήσεις. Μετά ὑπέφερε ἀπό τόν πνευμοθώρακα πού ἐφούσκωνε καί τοῦ ἔσφιγγε τήν ἀσθενική του καρδιά. Τά πνευμόνια καί ἡ καρδιά του τοῦ κατέστρεψαν τήν ζωή.
Ἦταν ντυμένος μέ κάποια φθαρμένα καί μπαλωμένα ροῦχα, ἀπό τά ὁποῖα ἄλλα ἦταν δικά του, καί ἄλλα τοῦ εἶχαν δώσει. Ἴδρωνε πολύ καί ἄλλαζε συχνά μέ ἄσπρα ἐσσώρουχα. Ἀντί γιά παπούτσια ἤ ἄρβυλα φοροῦσε παλιωμένες παντόφλες. Σκεπαζόταν μέ μιά γκρί κουβέρτα καί μ᾿ ἕνα καστανό σακκάκι. Εἶχε καί ἕνα μαξιλάρι, τό ὁποῖο οἱ κομμουνιστές διά θαύματος, δέν τό βρῆκαν στίς ἔρευνες,  διότι τό θεωροῦσαν πολυτέλεια!

  Ἀναβάσεις

7 Αὐγούστου 2013

 ________________________________________________

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μάρτρυρες του 20ου αιώνα