Ἱερομόναχος Χρυσόστομος Γρηγοριάτης. Μέρος Α'

Ἱερομόναχος Χρυσόστομος Γρηγοριάτης

(+1933-1992)

Μέρος Α'

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

    Ὁ μακαριστός ἱερομόναχος Χρυσόστομος καταγόταν ἀπό τό χωριό Σειραί Καλαβρύτων Πελοποννήσου. Γεννήθηκε τό 1933 καί κατά κόσμον ὠνομαζόταν Κωνσταντῖνος Σακελλαρόπουλος τοῦ Βασιλείου. Στήν νεανική του ἡλικία, μετά τίς γυμνασιακές του σπουδές, κατετάχθη στό σῶμα τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς. Ὅμως γιά κἄπου ἀλλοῦ τόν προετοίμαζε ἡ θεία Πρόνοια. Γι᾿ αὐτό εἶχε ἐκπλαγῆ, ὅταν ἄκουγε ἀπό τά καθαρά στόματα μιᾶς ὁμάδος παιδιῶν τῆς γειτονιᾶς του ὅτι "τώρα περνάει ὁ Καλόγερος. Αὐτός δέν εἶναι χωροφύλακας εἶναι Καλόγερος".
    Τόν ἅρπαξε λοιπόν ἡ Θεία Χάρις τῆς Παναγίας μας καί τόν ὡδήγησε τό 1961 στό Περιβόλι της, στό Ἅγιον Ὄρος. Μά οἱ λογισμοί δέν τόν ἄφηναν σέ ἡσυχία. Μετά ἀπό λίγους μῆνες κατέβηκε καί πάλι στά Καλάβρυτα σκεπτόμενος νά κοινοβιάση στήν Μονή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου γιά νά βλέπη ἐνίοτε καί τούς συγγενεῖς του. Ἀλλά τά παιδιά τόν πυρπολοῦσαν μέ τά ἁγνά τους στόματα ὑπενθυμίζοντάς του ὅτι εἶναι Καλόγερος. Καί γιατί γύρισε πάλι πίσω....
    Ἔφυγε καί πάλι ὁ χωροφύλακας Κωνσταντῖνος γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Κάθισε τώρα περισσότερο διάστημα στήν Μονή μας, ἀλλά καί πάλι οἱ λογισμοί τόν ἐνωχλοῦσαν νά φύγη γιά τόν κόσμο. Τουλάχιστον, ἔλεγε, νά μείνη σέ κάποια Μονή ἔξω μέ λιγώτερους κόπους καί μοναχικά καθήκοντα. Γιά δεύτερη φορά ἔφυγε γιά τήν πατρίδα του. Προσπάθησε νά μείνη στό Μέγα Σπήλαιο, ἀλλά καί ἐκεῖ ἄλλοι πειρασμοί τόν ξεσήκωσαν. Μιά νύκτα ἔφυγε γιά τρίτη καί τελευταία πλέον φορά γιά τό Ἅγιον Ὄρος.
    Οἱ Πατέρες μέ ἐπικεφαλῆς τόν δραστήριο  Καθηγούμενο π. Βησσαρίωνα  δέχθηκαν τόν ἀθλητή τῆς εὐσεβείας καί τόν ἐνέταξαν στήν Ἀδελφότητά τους. Τό 1963 ἐκάρη μεγαλόσχημος  μοναχός λαβών τό ὄνομα τοῦ μεγάλου καί οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
    Τό 1965 ἔλαβε τόν πρῶτο βαθμό τῆς ἱερωσύνης καί μετά ἀπό ἕξι μῆνες, στίς 6 Ἰουνίου 1966 χειροτονήθηκε ἱερεύς καί ἀνέλαβε ἐκ περιτροπῆς μέ ἄλλους ἱερομονάχους καθήκοντα ἐφημερίου τῆς Μονῆς μας. Σάν ἱερομόναχος ἐφημέριος ἐργάσθηκε στήν Μονή μας μέχρι τό 1979. Κατόπιν παραιτήθη ἑκουσίως τοῦ ἱερατικοῦ του ἀξιώματος, μέ τόν λογισμό νά διακονήσουν τώρα καί οἱ νεώτεροι ἱερομόναχοι καί αὐτός νά ἐπιδοθῆ περισσότερο στήν ἡσυχία καί στήν προσευχή. Καί ὁ ἅγιος Καθηγούμενός μας μαζί μέ τήν Γεροντική Σύναξι ἐνέκριναν τήν ἀπόφασί του.
    Εἶχε προικισθῆ ἀπό τόν Θεό μέ ἀκατάβλητη σωματική δύναμι καί ψυχικό σθένος. Γι᾿ αὐτό ἀψηφοῦσε κόπους γιά τά διακονήματα, ὁλονύκτιες προσευχητικές ἀγρυπνίες, χιλιάδες μετάνοιες, χωρίς νά γνωρίζη οὔτε ὁ διπλανός συγκάτοικός του τί εἴδους ἀσκητής τοῦ κοινοβίου ἦτο ὁ ἀείμνηστος.
    Λόγῳ τοῦ ἁπλοϊκοῦ καί ταπεινοῦ χαρακτῆρος του δέν διακρινόταν γιά κοινωνικές σχέσεις καί συζητήσεις μέ μοναχούς ἤ εὐσεβεῖς Προσκυνητάς τῆς Μονῆς. Ἀπέναντι ὅλων τῶν μοναχῶν συμπεριφερόταν σάν ἕνα μικρό παιδί. Μᾶς προσπερνοῦσε μ᾿ ἕνα παιδικό χαμόγελο καί κάποιο μουσικό συρτό παραλήρρημα: πα, βου, γα, δι, ἤ τό Δι, γα, βου, πα, νι ἤ τό πα, νι ζω, ὅπως συνήθως τό ἔκανε μπροστά στούς μοναχούς ἱεροψάλτες.

Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου  

Ἅγιον Ὅρος Ἄθω  
2005

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   π.Δαμασκηνός - Γρηγοριάτικο γεροντικό