Ὁ πατήρ Βενέδικτος. Μέρος Β'

 Ὁ πατήρ Βενέδικτος
Μέρος Β'
 

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Κάποιο βραδυνό εὑρισκόμασταν μαζί στήν Γραμματεία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού εἶναι πλησίον τῆς μονῆς τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου, ὅταν ἔνα αὐτοκίνητο ἦλθε βιαστικά ἐπῆρε τόν π. Βενέδικτο καί ἐπῆγε στό Πατριαρχεῖο, στήν αἴθουσα τῶν Βουλευτῶν, ὅπου εἶχε ἐκλεγῆ μέ πλειοψηφία ἐπίσκοπος Χοτίνου.
Ἐκεῖνος εὐχαρίστησε τούς ἐκλέκτορές του, οἱ ὁποῖοι τόν χειροκροτοῦσαν ἀδιάκοπα. Ἀλλά  ἡ δεύτερη σύναξις τῶν ἐκλεκτόρων ἔμεινε ἄναυδη, μπροστά στήν παραίτησι τοῦ π. Βενεδίκτου, ἡ ὁποία ἐνεκρίθηκε καί ἀπό τήν κομμουνιστική κυβέρνησι.
Οὔτε ὡς βοηθός ἐπίσκοπος δέν δέχθηκε νά γίνη ὁ π. Βενέδικτος. Μιά τέτοια προσωπικότης δέν μποροῦσε νά μείνη καί χωρίς δραστηριότητες στήν πρωτεύουσα.
Ἐστάλη καθηγητής τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς στήν μονή Νεάμτς Μολδαβίας.
Οἱ πρώην μαθητές του ἀπό τό Νεάμτς, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶχαν μερικοί γίνει ἐπίσκοποι, τόν ἐνθυμοῦνται μέ θαυμασμό καί εἶναι ὑπερήφανοι, πού τόν εἶχαν καθηγητή τους στήν σχολή.
Μ᾿ αὐτή τήν ποιότητα τῆς ζωῆς του, καί τήν πρακτική στήν μοναχική του ζωή, ὁ π. Βενέδικτος κατήρτισε μία ἀληθινή πραγματεία, σάν ὁδηγό γιά τήν ἀναδιοργάνωσι τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ἐγχειρίδιο τό ὁποῖο εἴθε νά ἀξιοποιηθῆ καί νά γίνη γνωστό στόν ρουμανικό μας μοναχισμό τῶν καιρῶν μας.
«Ὅλη ἡ μοναχική ζωή σημειώνει στήν παραπάνω ἐργασία εἶναι ὑπακοή καί προσευχή, προσευχή καί ὑπακοή. Οἱ ἐποχές κρίσεως τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι ἕνα πρόβλημα προσευχῆς καί ὑπακοῆς. Ἑπομένως, ἀναγέννησις τοῦ μοναχισμοῦ σημαίνει ἐπιστροφή στό θεμέλιο αὐτῶν τῶν πρωταρχικῶν ἀρετῶν τῆς μοναχικῆς ζωῆς».
Μαζί μέ τόν π. Βενέδικτο συνεργάσθηκαν γι᾿ αὐτή τήν προσπάθεια καί οἱ πατέρες Δανιήλ καί Ἀνδρέας. Ὁ δεύτερος ἦτο ὁ καλλίτερος εἰσηγητής γιά τήν διοργάνωσι τῆς μοναχικῆς μας ζωῆς.
 Ἡ ἐργασία αὐτή τυπώθηκε στόν καιρό τῆς πατριαρχείας τοῦ πατριάρχου Ἰουστιανιανοῦ. Παράλληλα μέ τά μαθήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς, τίς ἑορτές καί Κυριακές, ὁ π. Βενέδικτος λειτουργοῦσε καί ἐκήρυττε στήν μεγάλη ἐκκλησία. Ἀκόμη μέ ἐντολή τῆς Μονῆς Τσερνίκα, ἀπήγγελλε λόγον πνευματικό πρός τούς πατέρες τῆς Ἀδελφότητος στίς συνάξεις τό βράδυ κάθε Κυριακῆς, λόγο πού τόν περίμεναν μέ πολλή λαχτάρα οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς.
Ἦλθε κατόπιν ὁ καιρός τῶν δυσκόλων δοκιμασιῶν. Μετά ἀπό πέντε χρόνια μεγάλων ταλαιπωριῶν στίς φυλακές ὁ π. Βενέδικτος, ἐπανῆλθε σάν λειτουργός στόν καθεδρικό ναοῦ τοῦ Βουκουρεστίου, ἀπ᾿ ὅπου ἀνεχώρησε γιά τήν μονή τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Τσερνίκας, ὅπου συνέχισε νά ἐργάζεται ὡς Πνευματικός. Ἰδιαίτερα προετοιμάσθηκε γιά τό μεγάλο ταξίδι του γιά τήν συνάντησι μέ τόν Κύριο τῆς δόξης Ἰησοῦ Χριστό, τόν ὁποῖον ἠγάπησε μέ ὅλη του τήν καρδιά καί τόν ὑπηρέτησε μέ ὅλα τά χαρίσματά του.
Παρέμεινε στόν νοῦ μου σάν μιά τέλεια εἰκόνα ἑνός ὀρθοδόξου μοναχοῦ. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής διδάσκει ὅτι, γιά τήν ἐκπλήρωσι τῆς πνευματικῆς τελειώσεως, δύο ἔργα εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖα: Ἡ πνευματική γνῶσις καί ἡ πρᾶξις. Ὁ π. Βενέδικτος τά εἶχε πλήρως καί τά δύο: Ὑψηλή πνευματική θεολογική γνῶσι, ἀλλά καί πνευματικό βίωμα μέ εὐλάβεια, ἀγάπη καί ταπείνωσι.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος