Ὁ πατήρ Βενέδικτος. Μέρος Α'

Ὁ πατήρ Βενέδικτος
Μέρος Α'
 

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Στά χρόνια 1943-44 εὑρισκόμεθα στήν Μονή τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου Βουκουρεστίου, ὅταν στήν ἀδελφότητα ἦλθε ἕνας νέος ἀρχιμανδρίτης, γιά τόν ὁποῖον ἐλέγετο ὅτι εἶχε κάνει λαμπρές σπουδές στήν Δύσι, στό Στρασβοῦργο καί τώρα ἑτοιμάζεται νά δώση γιά ἔγκρισι στήν θεολογική σχολή τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Βουκουρεστίου τήν θεολογική του διατριβή. Ἦτο ὁ π. Βενέδικτος Γκίους.
Μέ τό μέσο ἀνάστημά του, τά ὀλιγοστά γένεια του, ντυμένος ταπεινά, ἐλάμβανε μέρος τακτικά στίς ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Μονῆς. Ἔψαλλε στό ἀναλόγιο, εἶχε μία μελωδική φωνή, θερμή καί ἕνα εἶδος ψαλμωδίας πού σοῦ τραβοῦσε τήν προσοχή. Ἀκόμη καί τίς ἁπλές ἀπαντήσεις στήν Ἐκτενῆ Δέησι, δηλαδή: «Κύριε ἐλέησον», καί «Παράσχου, Κύριε», τίς ἔψαλλε μέ μιά τέτοια ἀπόδοσι πού ἔδειχνε τήν εὐλάβεια καί τήν ταπείνωσί του.
Ἡ διακονία στό Ἱερό Βῆμα ἦτο συγκινητική. Σοῦ κρατοῦσε ἔντονα τήν προσοχή καί σοῦ μετέδιδε τήν εὐλάβειά του, ἐνῶ τά κηρύγματά του σοῦ προκαλοῦσαν μιά βαθειά ψυχική κατάνυξι. Μέ τά ὡραῖα του λόγια, μέ τήν διαπεραστική ἀπαγγελία του, μέ τό βάθος τῶν θεολογικῶν καί πνευματικῶν νοημάτων του σοῦ προκαλοῦσε αἰσθήματα γιά μιά θερμή κοινωνία μέ τόν Χριστό.
Μοῦ ἔμεινε ἀνεξίτηλη στήν μνήμη μου ἡ θεολογική ἀνάλυσις ἀπό τό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς τῆς Μελλούσης Κρίσεως: «Ἔσφαλλα, ἔλεγε, ἐάν, βλέποντας τήν τιμή τήν ὁποία δίνει ὁ Θεός στήν ἐλεημοσύνη, ἐνόμισα ὅτι ὅλα τά ἄλλα καλά ἔργα-τό μαρτύριο, ἡ προσευχή, οἱ κόποι γιά τήν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν-θά περάσουν ἀπαρατήρητα.
Ὅλα θά ἐξετασθοῦν καί θά ἀνταμειφθοῦν. Ἀλλά πολύ μεγάλη τιμή, δοσμένη σέ μερικά ἁπλᾶ ἔργα κρύβεται στό μυστήριο τῆς μεγάλης συγκαταβάσεως καί ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ ἀντιπροσωπευτική τιμή γιά σωτηρία προσφέρεται στόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ἐπειδή μένει στόν κόσμο, νά μή λέγη ὅτι δέν ἠμπορεῖ νά σωθῆ καί ὅτι δέν εὑρίσκεται ἄνθρωπος στήν γῆ, ὁ ὁποῖος νά μή μπορεῖ νά ἐπιτελέση παρόμοια ἔργα ἐλεημοσύνης».
Μιά τέτοια παρουσία δέν μπορεῖ νά μείνη ἀπαρατήρητη. Οἱ Χριστιανοί πού ἤρχοντο στήν μονή τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου, ὁ διανοητικός κόσμος τοῦ Βουκουρεστίου καί ἰδιαίτερα ἡ φοιτητική νεολαία, τόν ἀναζητοῦσαν νά τόν γνωρίσουν καί νά ζητήσουν τίς συμβουλές του.
Ἦτο μία ἐπιφανής παρουσία στήν χριστιανική Κίνησι: «Τό Ἀναμμένο Πῦρ». Στενός συνεργάτης τοῦ πατρός Δανιήλ (Θεοδώρου Σάντου), φίλος καί Πνευματικός τῆς οἰκογενείας τοῦ πανεπιστημιακοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Μυρονέσκου, πατήρ Πνευματικός τοῦ πολυτάλαντου καί κατόπιν καθηγητοῦ πανεπιστημίου, Ἀνδρέα Σκρίμα.
Ἦτο φυσικόν, ἡ διεύθυνσις τοῦ Πατριαρχείου νά ἐπιδιώξη καί ἀξιοποιήση πλήρως τήν προσωπικότητα τοῦ π. Βενεδίκτου. Ἔτσι, διωρίσθηκε λειτουργός καί ἱεροκῆρυξ τοῦ πατριαρχικοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ, βοηθός τοῦ καθηγητοῦ π. Δημητρίου Στανιλοάε στήν ἕδρα τῆς Ἀσκητικῆς καί Μυστικῆς Θεολογίας τῆς θεολογικῆς σχολῆς Βουκουρεστίου, πατριαρχικός ἐπίτροπος, ἐκλελεγμένος ἐπίσκοπος γιά τήν ἐπαρχία Χοτίνου καί καθηγητής στήν ἐκκλησιαστική μοναχική σχολή τῆς Μονῆς Τσερνίκα.
Ἀλλά ἐκεῖνο τόν καιρό, στόν ὁποῖον τό κομμουνιστικό κόμμα εὑρισκόταν στίς δόξες του, τό πρόσωπο τοῦ π. Βενεδίκτου ἐμφανίσθηκε σάν ἕνα σῶμα ξένο, σάν μία πέτρα σκανδάλου. Δέν ἦτο ἀρεστή στούς μεγάλους ἐκείνου τοῦ καιροῦ ἡ πολιτική τοῦ ὄντως πολιτικοῦ τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, π. Βενεδίκτου. Μποροῦσε νά εἶναι ἄξιος καθηγητής τῆς θεολογίας καί δέν ἦτο· Ἠμποροῦσε νά εἶναι ἐπίσκοπος ἤ μητροπολίτης καί δέν ἔγινε.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος